ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ
Οι αρμοδιότητες που αφορούν την υγεία των πολιτών και των φυτών και ζώων δεν πρέπει να υπάγονται σε καμιά βαθμίδα τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι γνωστές οι πιέσεις και παρεμβάσεις των αιρετών πολιτικών προϊσταμένων (Δημάρχων, Νομαρχών, Περιφερειαρχών) στις ελεγκτικές υπηρεσίες όπως και η αδυναμία συντονισμού και ελέγχου. Όμως οι τυχόν πλημμελείς έλεγχοι στα παραπάνω ζητήματα μπορούν να επηρεάσουν τη δημόσια υγεία αλλά και τη φυτοϋγεία και ζωοϋγεία σε όλη τη χώρα (και Ε.Ε. και Τρίτες Χώρες). Για αυτό το λόγο θα πρέπει να υπαχθούν στην κεντρική κυβέρνηση ή στην αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση ή σε ανεξάρτητο φορέα.
Ειδικά στον έλεγχο φυτοϋγείας η σημερινή κατάσταση είναι ιλαροτραγική. 4 – 5 υπηρεσίες που υπάγονται σε 2 υπουργεία (ΥΠΑΑΤ & ΥΠΕΚΑ) και στις Περιφέρειες, ελέγχουν τα ίδια ή παραπλήσια αντικείμενα και τις ίδιες επιχειρήσεις, δημιουργώντας σύγχυση στους ελεγχόμενους αλλά και στους εντεταλμένους υπαλλήλους.
Στον έλεγχο της ασφάλειας τροφίμων η κατάσταση είναι μάλλον χειρότερη. Ο ΕΦΕΤ μετακομίζει από υπουργείο σε υπουργείο ως περιοδεύων θίασος. Ενώ η πολυδιάσπαση των ελέγχων σε διάφορες υπηρεσίες (Περιφέρειες, ΕΦΕΤ και ΥΠΑΑΤ) σίγουρα δεν επιτυγχάνει το στόχο “from field to fork” ούτε δικαιολογεί κανένα τίτλο “Ενιαίος Φορέας Ελέγχου”.
Επιπλέον, είναι απαράδεκτο στη σήμανση και ιχνηλασιμότητα των οπωροκηπευτικών και άλλων αγροτικών προϊόντων να έχουν συναρμοδιότητα 2 υπουργεία (ΥΠΑΑΤ και Ανάπτυξης) και διαφορετικές υπηρεσίες με αλληλοσυγκρουόμενη και συχνά ανεφάρμοστη νομοθεσία.
Για όλες τις παραπάνω ελεγκτικές υπηρεσίες θα πρέπει να υπάρχει εσωτερικός έλεγχος με κλιμάκια έμπειρων υπαλλήλων στο πρότυπο των ελέγχων του Γραφείου Τροφίμων και Κτηνιατρικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Food and Veterinary Office).
Σε περιφερειακές υπηρεσίες του ΥΠΑΑΤ (ΚΕΠΠΥΕΛ και Περιφερειακά Κέντρα Προστασίας Φυτών & Ποιοτικού Ελέγχου) μετά και από την κατάργηση των ΤΟΚΑΑ, υπάρχουν νέοι και με αρκετά προσόντα υπάλληλοι χωρίς τις αντίστοιχες αρμοδιότητες και θα πρέπει να αξιοποιηθούν.
Στους Δήμους θα πρέπει να πέσει το βάρος της εξυπηρέτησης του αγρότη (αιτήσεις, αδειοδοτήσεις κλπ.) ενώ οι Περιφέρειες θα πρέπει να έχουν την κύρια ευθύνη για την περιφερειακή ανάπτυξη.
Το πρόβλημα της αποδοτικότητας δε θα λυθεί με ιδιωτικοποιήσεις αλλά με σωστή οργάνωση, αξιοκρατία, παροχή κινήτρων και έλεγχο στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι ιδιωτικοποιήσεις με τον τρόπο που εφαρμόζονται δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που λύνουν. Θυμίζουμε την κατάρτιση του ελαιοκομικού μητρώου (μεγάλη απάτη) παλιότερα, τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας σήμερα αλλά και τις καταπιέσεις εργαζομένων και παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Επίσης, οι ιδιωτικοποιήσεις σε νευραλγικούς τομείς όπου έχουν εφαρμοστεί (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία κ.α.) έχουν απορροφήσει περισσότερα χρήματα από τον κρατικό και οικογενειακό προϋπολογισμό με χειρότερα αποτελέσματα για τον πολίτη.
ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ Οι αρμοδιότητες που αφορούν την υγεία των πολιτών και των φυτών και ζώων δεν πρέπει να υπάγονται σε καμιά βαθμίδα τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι γνωστές οι πιέσεις και παρεμβάσεις των αιρετών πολιτικών προϊσταμένων (Δημάρχων, Νομαρχών, Περιφερειαρχών) στις ελεγκτικές υπηρεσίες όπως και η αδυναμία συντονισμού και ελέγχου. Όμως οι τυχόν πλημμελείς έλεγχοι στα παραπάνω ζητήματα μπορούν να επηρεάσουν τη δημόσια υγεία αλλά και τη φυτοϋγεία και ζωοϋγεία σε όλη τη χώρα (και Ε.Ε. και Τρίτες Χώρες). Για αυτό το λόγο θα πρέπει να υπαχθούν στην κεντρική κυβέρνηση ή στην αποκεντρωμένη κρατική διοίκηση ή σε ανεξάρτητο φορέα. Ειδικά στον έλεγχο φυτοϋγείας η σημερινή κατάσταση είναι ιλαροτραγική. 4 – 5 υπηρεσίες που υπάγονται σε 2 υπουργεία (ΥΠΑΑΤ & ΥΠΕΚΑ) και στις Περιφέρειες, ελέγχουν τα ίδια ή παραπλήσια αντικείμενα και τις ίδιες επιχειρήσεις, δημιουργώντας σύγχυση στους ελεγχόμενους αλλά και στους εντεταλμένους υπαλλήλους. Στον έλεγχο της ασφάλειας τροφίμων η κατάσταση είναι μάλλον χειρότερη. Ο ΕΦΕΤ μετακομίζει από υπουργείο σε υπουργείο ως περιοδεύων θίασος. Ενώ η πολυδιάσπαση των ελέγχων σε διάφορες υπηρεσίες (Περιφέρειες, ΕΦΕΤ και ΥΠΑΑΤ) σίγουρα δεν επιτυγχάνει το στόχο “from field to fork” ούτε δικαιολογεί κανένα τίτλο “Ενιαίος Φορέας Ελέγχου”. Επιπλέον, είναι απαράδεκτο στη σήμανση και ιχνηλασιμότητα των οπωροκηπευτικών και άλλων αγροτικών προϊόντων να έχουν συναρμοδιότητα 2 υπουργεία (ΥΠΑΑΤ και Ανάπτυξης) και διαφορετικές υπηρεσίες με αλληλοσυγκρουόμενη και συχνά ανεφάρμοστη νομοθεσία. Για όλες τις παραπάνω ελεγκτικές υπηρεσίες θα πρέπει να υπάρχει εσωτερικός έλεγχος με κλιμάκια έμπειρων υπαλλήλων στο πρότυπο των ελέγχων του Γραφείου Τροφίμων και Κτηνιατρικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Food and Veterinary Office). Σε περιφερειακές υπηρεσίες του ΥΠΑΑΤ (ΚΕΠΠΥΕΛ και Περιφερειακά Κέντρα Προστασίας Φυτών & Ποιοτικού Ελέγχου) μετά και από την κατάργηση των ΤΟΚΑΑ, υπάρχουν νέοι και με αρκετά προσόντα υπάλληλοι χωρίς τις αντίστοιχες αρμοδιότητες και θα πρέπει να αξιοποιηθούν. Στους Δήμους θα πρέπει να πέσει το βάρος της εξυπηρέτησης του αγρότη (αιτήσεις, αδειοδοτήσεις κλπ.) ενώ οι Περιφέρειες θα πρέπει να έχουν την κύρια ευθύνη για την περιφερειακή ανάπτυξη. Το πρόβλημα της αποδοτικότητας δε θα λυθεί με ιδιωτικοποιήσεις αλλά με σωστή οργάνωση, αξιοκρατία, παροχή κινήτρων και έλεγχο στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι ιδιωτικοποιήσεις με τον τρόπο που εφαρμόζονται δημιουργούν μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά που λύνουν. Θυμίζουμε την κατάρτιση του ελαιοκομικού μητρώου (μεγάλη απάτη) παλιότερα, τις εταιρίες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας σήμερα αλλά και τις καταπιέσεις εργαζομένων και παραβάσεις της εργατικής νομοθεσίας. Επίσης, οι ιδιωτικοποιήσεις σε νευραλγικούς τομείς όπου έχουν εφαρμοστεί (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία κ.α.) έχουν απορροφήσει περισσότερα χρήματα από τον κρατικό και οικογενειακό προϋπολογισμό με χειρότερα αποτελέσματα για τον πολίτη.