Υφίσταται άραγε ανάγκη αιτιολόγησης του σκοπού της αξιολόγησης όταν αναφερόμαστε στο Δημόσιο τομέα ο οποίος εξ'ορισμού υπάρχει για να προσφέρει υπηρεσίες δηλαδή να δίνει αυτό που η σύγχρονη κοινωνία ζητά και μάλιστα με κόστος, ποιότητα και χρόνο διαρκώς βελτιούμενα? Δίνει την εντύπωση επιπέδου έκθεσης ιδεών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ή μάλλον απόσπασμα λόγου "πολυμαθούς" παραγοντίσκου. Πάμε απο την αρχή να ανακαλύψουμε τον τροχό. Που είναι η πιστοποίηση του συστήματος αξιολόγησης??? ποιός θα αξιολογήσει ποιόν??? με την υπάρχουσα αναξιοκρατική, όχι απλώς αμαθή ή άντε και ημιμαθή αλλά πολύπλευρα ελλειματική διοίκηση η οποία δεν σταματά στην άγνοια, πως θα μπορούσε άλλωστε, αλλά αντιμάχεται το ήθος και την φιλοπονία, την γνώση και την διάχυσή της, την καλή νομοθέτηση και την εφαρμογή προς όφελος του πολίτη και την υποκαθιστά με όποιον τρόπο και όποιο μέσον (αυτό γνωρίζει, έτσι προσλήφθηκε, έτσι γαλουχήθηκε, έτσι ανέβηκε στην ιεραρχία και έτσι έζησε εις βάρος των άλλων που άξιζαν για πολλάάά χρόνια) με την λατρεία του προσωπικού οφέλους, την κλίκα και την λογική του όποιος δεν είναι δικός μας είναι εχθρός μας. Πώς γίνεται αξιολόγηση στους σοβαρούς οργανισμούς? Πως προσλαμβάνει προσωπικό η ευρωπαϊκή ένωση? Μήπως και μόνο ένα απλό τεστάκι (κατανόησης αριθμών, εννοιών και περιεχομένου) θα έδειχνε πόσο γυμνός στέκει ο Βασιλιάς στο θρόνο του? Γιατί άραγε το Δημόσιο δεν αναγνωρίζει την προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα (την πραγματική, αποδεικνυόμενη και τελικά κραυγάζουσα απο μακριά σε περίπτωση σύγκρισης) που μόνο άξιοι και αξιολογημένοι σε συγκεκριμένες περιγραφές θέσης εργασίας κατέχουν (και όχι σε θολά και καταφανώς ανισοκατανεμημένα μορφώματα). Γιατί δεν ακολουθούμε επιτέλους κάτι πιστοποιημένο, γιατί δεν αναμορφώνεται εκ βάθρων ο δημόσιος τομέας, γιατί μεταπτυχιακά και διδακτορικά που δίνονται σωρηδόν προτάσσονται άκριτα, γιατί θα πρέπει όσοι εργαζόμαστε και αποδίδουμε και παλεύουμε για το αποτέλεσμα ενώ οι προϊστάμενοι είτε μας επισκέπτονται εκ περιτροπής, είτε έρχονται για άλλες δουλειές, γιατί θα πρέπει να υποστούμε την ματαίωση της ελπίδας για ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ!
Υφίσταται άραγε ανάγκη αιτιολόγησης του σκοπού της αξιολόγησης όταν αναφερόμαστε στο Δημόσιο τομέα ο οποίος εξ'ορισμού υπάρχει για να προσφέρει υπηρεσίες δηλαδή να δίνει αυτό που η σύγχρονη κοινωνία ζητά και μάλιστα με κόστος, ποιότητα και χρόνο διαρκώς βελτιούμενα? Δίνει την εντύπωση επιπέδου έκθεσης ιδεών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ή μάλλον απόσπασμα λόγου "πολυμαθούς" παραγοντίσκου. Πάμε απο την αρχή να ανακαλύψουμε τον τροχό. Που είναι η πιστοποίηση του συστήματος αξιολόγησης??? ποιός θα αξιολογήσει ποιόν??? με την υπάρχουσα αναξιοκρατική, όχι απλώς αμαθή ή άντε και ημιμαθή αλλά πολύπλευρα ελλειματική διοίκηση η οποία δεν σταματά στην άγνοια, πως θα μπορούσε άλλωστε, αλλά αντιμάχεται το ήθος και την φιλοπονία, την γνώση και την διάχυσή της, την καλή νομοθέτηση και την εφαρμογή προς όφελος του πολίτη και την υποκαθιστά με όποιον τρόπο και όποιο μέσον (αυτό γνωρίζει, έτσι προσλήφθηκε, έτσι γαλουχήθηκε, έτσι ανέβηκε στην ιεραρχία και έτσι έζησε εις βάρος των άλλων που άξιζαν για πολλάάά χρόνια) με την λατρεία του προσωπικού οφέλους, την κλίκα και την λογική του όποιος δεν είναι δικός μας είναι εχθρός μας. Πώς γίνεται αξιολόγηση στους σοβαρούς οργανισμούς? Πως προσλαμβάνει προσωπικό η ευρωπαϊκή ένωση? Μήπως και μόνο ένα απλό τεστάκι (κατανόησης αριθμών, εννοιών και περιεχομένου) θα έδειχνε πόσο γυμνός στέκει ο Βασιλιάς στο θρόνο του? Γιατί άραγε το Δημόσιο δεν αναγνωρίζει την προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα (την πραγματική, αποδεικνυόμενη και τελικά κραυγάζουσα απο μακριά σε περίπτωση σύγκρισης) που μόνο άξιοι και αξιολογημένοι σε συγκεκριμένες περιγραφές θέσης εργασίας κατέχουν (και όχι σε θολά και καταφανώς ανισοκατανεμημένα μορφώματα). Γιατί δεν ακολουθούμε επιτέλους κάτι πιστοποιημένο, γιατί δεν αναμορφώνεται εκ βάθρων ο δημόσιος τομέας, γιατί μεταπτυχιακά και διδακτορικά που δίνονται σωρηδόν προτάσσονται άκριτα, γιατί θα πρέπει όσοι εργαζόμαστε και αποδίδουμε και παλεύουμε για το αποτέλεσμα ενώ οι προϊστάμενοι είτε μας επισκέπτονται εκ περιτροπής, είτε έρχονται για άλλες δουλειές, γιατί θα πρέπει να υποστούμε την ματαίωση της ελπίδας για ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ!