Άρθρο 05: Συμπεριφορά

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου είναι πολύ λεπτό ζήτημα και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα. Συνήθως η συμπεριφορά κρίνεται υποκειμενικά και συμβαδίζει με τη διαπροσωπική σχέση. Στο δημόσιο δεν επιτρέπεται η διαπροσωπική και ευνοιοκρατική σχέση, επειδή είναι εύκολο να διαστρεβλωθεί. Επίσης, είναι εύκολο να συκοφαντηθεί ένας υπάλληλος χωρίς αποδείξεις, απλά και μόνο επειδή δεν είναι ενταγμένος σε κομματική-συνδικαλιστική ομάδα, ή δεν συμμετέχει για προσωπικούς λόγους σε κινητοποιήσεις κλπ. Επίσης, η συμπεριφορά προς τους άλλους συναδέλφους πρέπει να σταθμίζεται με κριτήριο τη νομιμότητα και όχι το προσωπικό συμφέρον ή την ενόχληση που αυτή προκαλεί σε ¨κλειστές» ομάδες συμφερόντων.

Πόσο ψύχραιμος μπορεί να είναι ένας υπάλληλος που φορτώνεται συνέχεια με δουλειά / η και με προβληματικές υποθέσεις μέχρι τελικής πτώσεως, έναντι κάποιων άλλων, που λόγω ενδουπηρεσιακών προτιμήσεων των προισταμένων του «χρεώνεται» με τα λιγότερα δυνατά καθήκοντα, με αποτέλεσμα να δαπανά περισσότερο χρόνο στα τηλέφωνα , παρά στο να διεκπεραιώνει υποθέσεις; Εν κατακλείδι, όποιος λίγα κάνει, τόσο πιο λίγα παράπονα επισύρει, τόσο πιο λίγο εκτίθεται. Ο βαθμός «έκθεσης» στο κοινό , θα μετράται από κάποιον αξιολογητή;
Οι κτιριακές εγκαταστάσεις θα αξιολογούνται; Ας πούμε ο συνωστισμός σε κάποιο γραφείο 10 υπαλλήλων, ενώ σε κάποια επίλεκτα γραφεία μόνο 2 έως τριών; (Μονο το κουδούνισμα του τηλεφώνου να ακούει κανείς επί οκταώρου, φθάνει για να «προκύψει» αντιπαραγωγικός.)

Συμφωνώ μαζί με τον Στέλιο Παπαδάκη και προσθέτω με απορία : Πως θα γίνει η αξιολόγηση της β΄παραμέτρου (συμπεριφορά των υπαλλήλων σε σχέση με τους πολίτες….. ) σε υπαλλήλους των οποίων τα καθήκοντα ΔΕΝ έχουν σχέση με τους πολίτες π.χ.: υπάλληλοι που ασχολούνται σε θέσεις οικονομικής διαχείρισης των υπουργείων τους ή κάτι παρόμοιο και δεν έρχονται σε επαφή με κοινό. Γι αυτούς ΤΊ προβλέπεται ?

Συμφωνώ με τις διατυπώσεις του προγράψαντα κ. Παπαδάκη.Συμπληρωματικά αναφέρω ότι ο υποφαινόμενος εργάζομαι σε υπηρεσία ελεγκτικού χαρακτήρα όπου πρέπει να συνεργαστώ με 12 συναδέλφους.Δυστυχώς για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων και η διάσταση απόψεων με τους συναδέλφους μου για τον ενδεδειγμένο τρόπο άσκησης των καθηκόντων μας -καθότι υπάρχει εκ μέρους τους μια άτυπη ομερτά ένοχης σιωπής χάριν της οκνηρίας και της αποφυγής προστριβών και για τους ίδιους και για τους αιρετούς προϊσταμένους- στέκω παράταιρος εντός του εργασιακού μου περιβάλλοντος.Περιπολώ κατά μόνας,έρχομαι σε αντιπαράθεση μαζί τους για ζητήματα στα οποία κατά τη γνώμη μου δεν εφαρμόζονται οι κανόνες της χρηστής διοίκησης και τελικά απομονώνομαι εμφανιζόμενος ο κακός,παράξενος και φορές-φορές ο τρελός του χωριού.Είναι βασανιστικό πως αναγκάζεται κάποιος ευσυνείδητος υπάλληλος να εργαστεί σε ένα περιβάλλον που βρίθει αντιξοοτήτων και τροχοπέδεων.Θα ήταν άδικο για κάποιον εργαζόμενο με τα ανωτέρω χαρακτηριστικά να κριθεί/αξιολογηθεί αρνητικά συνεπεία της μη δημοφιλίας του μεταξύ των συναδέλφων του.Θα είναι σαν να σκοτώνουμε και την τελευταία ελπίδα διόρθωσης των κακώς κειμένων της κρατικής διοίκησης.Παρακαλώ να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο αξιολόγησης ανάλογων περιπτώσεων.

Η συμπεριφορά πρέπει να εφαρμόζεται , ελέγχεται και βαθμολογείτε τόσο εντός της υπηρεσίας (και φυσικά αμφίδρομα) όσω και από το κοινό που εμπλέκεται ή εξηπηρετείται.

Δεν μπορεί να υφίστατε ένας υπάλληλος σε θέση ελέγχου ή έκδοσης αποφάσεων που διακρίνει τουε πελάτες του (κοινό) ανάλογα με το ‘φακελλο’ που προσκομίζεται κάθε φορά ή με την γνωριμία που συνδέονται.

Αυτό πρέπει να είναι δυνατό να καταγγελθεί και θα πρέπει να λαμβάνονται άμεσα μέτρα προς επίλυση και όχι να περιμένουν να μαρκαριστούν τα χαρτιά πριν γίνει η σύλληψη

Θεωρώ ότι εμαίες οι Έλληνες δεν έχουμε την απαραίτητη παιδία για θέματα συμπεριφοράς και θα πρέπει μία από τις βασικές συνεχώμενες εκπαιδεύσεις να είναι η συναλλαγή με το κοινό και του συναδέλφους.

Θα πρέπει να μπορούν να κρίνουν οι εξυπηρετούμενοι πολίτες τους υπαλλήλους που τους εξυπηρετούν. Με ένα απλό ερωτηματολόγιο για τον κάθε υπάλληλο που θα υποβάλεται ηλεκτρονικά ή άμεσα (π. χ. σε κουτί παραπόνων) στη διεύθυνση της υπηρεσίας και θα μπορεί να το συμπληρώνει κάθε πολίτης που εξυπηρετήθηκε από το συγκεκριμένο υπάλληλο. Αφού διαπιστωθεί το κατά πόσο βάσιμα είναι τα παράπονα ή οι έπαινοι για τον υπάλληλο θα αποτελούν ένα ακόμη κριτήριο για την αξιολόγησή του.

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου θα πρέπει να μην λαμβάνεται σε μεγάλο βαθμό υπόψη δεδομένου ότι: ο υπάλληλος του δημοσίου δεν έχει απορρίψει την ανθρώπινη υπόστασή του με το διορισμό του. δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται επιθέσεις ενδουπηρεσιακές οι από πολίτες χωρίς να μπορεί να στηρίξει και να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του. ο υπάλληλος είναι πρώτα πολίτης του ελληνικού κράτους και μετά υπάλληλος δημοσίου. κατά συνέπεια ο υπάλληλος έχει και δικαιώματα και υποχρεώσεις που πηγάζουν από το Σύνταγμα τα οποία δεν μπορεί να του τα στερήσει κανείς με το έτσι θέλω χωρίς να μπορεί να τα υπερασπιστεί άμεσα.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΕΝΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ ΤΟΣΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ/ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ. ΜΕΓΕΘΟΣ ΑΠΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕΤΡΗΣΙΜΟ!

Συμφωνώ με τον κο Στέλιο Παπαδάκη.

Συμφωνώ ιδιαίτερα και επαυξάνω (!) με τα λεγόμενα του κ. Αποστόλη Παπαδόπουλου, αφού τυγχάνει να αποτελώ ΖΩΝΤΑΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ των όσων αναφέρει, όντας Διευθυντής σε ένα δημοτικό Νομικό Πρόσωπο. Πραγματικά είναι σαν να διάβασα την προσωπική μου υπηρεσιακή ιστορία διατυπωμένη ευγενικά και εν ολίγοις…
Θεωρώ ότι το νομοσχέδιο κινείται προς την κατεύθυνση της εξέλιξης και της προσαρμογής στην εποχή που ζούμε που λογικό είναι να επιδιώκεται, πλην όμως είναι σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο και δεν θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές συνθήκες της δημόσιας διοίκησης… θα επανέλθω με ειδικότερες και αναλυτικότερες προτάσεις / γνώμες / επισημάνσεις…

Ένας παράγοντας που συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη και απ’ ότι φαίνεται το ίδιο θα συμβεί και τώρα είναι η ένταση της εργασίας και κατά πόσο η υπηρεσία εξασφαλίζει το περιβάλλον εκείνο που απαιτείται ως ελάχιστο (και πως αυτό ορίζεται ποσοτικά και ποιοτικά – το ελάχιστο) για να μπορεί ένας υπάλληλος να εργαστεί με ηρεμία ευγένεια κλπ

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Συμφωνώ με τον κ. Παπαδάκη. Η συμπεριφορά προς τους συναδέλφους έχει συνάφεια με το τι περιμένουν οι συνάδελφοι ως συμπεριφορά και μάλιστα αν προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα. Αν περιμένουν να μην τους επιβαρύνει με φόρτο εργασίας τότε ο υπάλληλος που θέλει να διεκπεραιώσει μια εργασία σε συνεργασία μαζί τους είναι «κακός» συνάδελφος. Αν προτιμούν να εργάζονται με ένα συγκεκριμένο ρυθμό ο συνάδελφος που δεν ακολουθεί αυτόν τον ρυθμό και χρειάζεται να συνεργασθεί μαζί τους είναι φορτικός.

Κάποτε πρέπει να απαλλαχτούμε από το φόβο που μας κυβερνά σαν έθνος για να μπορέσουμε να πάμε όχι απλά μπροστά αλλά σε επόμενο επίπεδο. Είμαστε πάρα πολλά χρόνια βαλτωμένοι λόγω των φόβων μας, και αυτό έχει εξυπηρετήσει μόνον εκείνους που εκμεταλλεύτηκαν το ανοργάνωτο κράτος, κάνοντας ανυπολόγιστη ζημιά σε όλους μας. Πιστεύω ότι η αξιολόγηση της συμπεριφοράς είναι αναγκαία χωρίς άλλες περιστροφές. Η προσωπικότητα του καθενός μας οφείλει να διαθέτει και την ποιότητα εκείνη που καθιστά τον υπάλληλο κατάλληλο να καταλαμβάνει θέση σε δημόσια υπηρεσία. Είναι αυτονόητο ότι στην εφαρμογή κάθε μέτρου πρέπει να προβλέπονται δικλείδες ασφαλείας για την αποφυγή λάθους και άδικης εκτίμησης. Το κράτος και ο νομοθέτης έχουν την ευθύνη. Όπως την έχουν και για την μη εφαρμογή του μέτρου μέχρι σήμερα.

Προτείνω σε κάθε είσοδο υπηρεσίας να υπάρχει ΄΄κυτίον παραπόνων΄΄ όπου οι εξυπηρετούμενοι πολίτες θα δύνανται να »αξιολογήσουν» τον δημόσιο υπάλληλο ο οποίος τους εξυπηρέτησε.

Αξιολόγηση down – up δεν θα μπεί?

Περιέχει μια παγίδα οσον αφορά στη συναδελφική συμπεριφορά,αν σε αξιολογεί ενας προ’ι’στάμενος με τον οποίο βρίσκεσαι σε κόντρα τότε η κρίση κινδυνεύει να ειναι αρνητική.Γι’ αυτό πρέπει να προσεχθεί πολύ ο τρόπος αλλά και το ποιός θα αξιολογεί!

Πέραν του ότι καλύφθηκα από τις σκέψεις των συσχολιαστών, να προσθέσω πως – σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις – θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψιν η γνώμη των ενδιαφερομένων. Για παράδειγμα, ο μαθητής θα πρέπει να κρίνει τον καθηγητή του ή η συναλλασσόμενοι σε κάποιες υπηρεσίες. Βέβαια θα πρέπει να αποκλεισθεί, ίσως από το πλήθος των γνωμών, η περίπτωση να θέλει κάποιος να «θάψει το χαραμοφάη δημόσιο υπάλληλο» επειδή δεν μπορεί να γίνει και αυτός.

και πως θα καταγραφούν τα παραπάνω για να γινει η αξιολόγηση???

Δεν είναι εφικτό να μας αξιολογούν οι ίδιοι οι πολίτες.Εγώ δουλεύω σε επαρχιακό ΚΕΠ και έρχομαι καθημερινά σε αντιπαράθεση μαζί τους για πράγματα τόσο δεδομένα όπως μια ταυτότητα ή ότι για το γνήσιο της υπογραφής πρέπει να έρχονται οι ίδιοι ,καθώς για ψηφοθηρικούς λόγους οι αιρετοί και για προσωπικές σχέσεις που έχουν μαζί τους άλλοι συνάδελφοι τους έχουν <>.
Πως θα με αξιολογήσει λοιπόν εμένα ένας πολίτης ο οποίος έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους τακτικές όταν εγώ προσπαθώ να λειτουργώ νομότυπα στην υπηρεσία μου.

Η συμπεριφορά του υπαλλήλου θα πρέπει να είναι άκρως αρμόζουσα προς τις υπηρεσίες του κράτους προς τον πολίτη.Ιδιαιτέρως πρέπει να επισημαίνεται η θέση του υπαλλήλου προς την εργασία και να διαχωρίζεται η εργασιακή συμπεριφορά από την ιδιοσυγκρασία του καθενός.Στην εργασία δεν έχουν θέση η υπεροψία και η αγένεια πολύ περισσότερο οι υβριστικές καταστάσεις.Γι αυτό το λόγο προτείνουμε μονιμοποίηση μετά από μια 15ετία τουλάχιστον ούτως ώστε οι ΅ανυπότακτο騨 να απομακρύνονται,βεβαίως όχι με το παραμικρό αλλά μετά από αλλεπάλληλες άσχημες συμπεριφορές

Άρθρο 05: ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Στο συγκεκριμένο άρθρο ο νομοθέτης έχει υποπέσει σε ατόπημα.
Το εάν ένας άνθρωπος είναι συνεργάσιμος ή όχι δεν είναι θέμα συμπεριφοράς, αλλά χαρακτήρα.
Το εάν ένας υπάλληλος θέλει να μοιραστεί τις αρμοδιότητες του ή όχι δεν είναι θέμα συμπεριφοράς, αλλά χαρακτήρα.
Εάν η συνεργασία μεταξύ υπαλλήλων του ιδίου ή διαφορετικού φορέα επιτύχει ή αποτύχει, αυτό έχει να κάνει κυρίως με τη γνωστική επάρκεια των υπαλλήλων επί του ορισθέντος ζητήματος προς συνεργασία.
Η επιτυχία ή η αποτυχία της συνεργασίας ούτως ή άλλως θα αξιολογηθεί από τα κριτήρια του άρθρου 4 του παρόντος ΠΔ.

Η ευπρεπής συμπεριφορά έχει να κάνει με την αγωγή του καθενός από εμάς. Δυστυχώς μέχρι σήμερα, αρκετές περιπτώσεις απρεπούς συμπεριφοράς ακόμα και ενδοϋπηρεσιακά θάφτηκαν, διότι οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι είτε ήταν κάτοχοι πτυχίων, είτε ήταν γνωστοί υψηλών προσώπων, είτε είτε είτε. Αυτό το φαινόμενο δεν πρόκειται να πάψει ποτέ στο δημόσιο βίο και είναι λάθος να εθελοτυφλούμε.
Δυστυχώς, ρεαλιστικά ο μόνος τρόπος επισήμανσης απρεπούς συμπεριφοράς υπαλλήλου είναι μέσω των πολιτών.
Οι απλές ενυπόγραφες αναφορές των πολιτών στο πρωτόκολλο κάθε υπηρεσίας, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνονται στο φάκελο αξιολόγησης του υπαλλήλου, ίσως συμμορφώσουν κάποιους.

Το εδάφιο α του παρόντος άρθρου πρέπει να διαγραφεί, διότι δεν αποσαφηνίζει την έννοια της ικανότητας συνεργασίας, οπότε ευκόλως και απροκάλυπτα μπορεί να χρησιμοποιηθεί υπέρ των εκάστοτε ομοϊδεατών (κομματικά κριτήρια) ή/και των αυλοκολάκων (ο περίγυρος του κάθε προϊστάμενου).
Το εδάφιο β του παρόντος άρθρου πρέπει να αναδιατυπωθεί, αφού και η έγκαιρη ή μη εξυπηρέτηση του πολίτη πέραν του ότι δεν είναι θέμα συμπεριφοράς, αξιολογείται από τα κριτήρια του άρθρου 4 του παρόντος ΠΔ.

Το κριτήριο της συμπεριφοράς είναι πολύ υποκειμενικό και δεν έχει μετρήσιμα χαρακτηριστικά. Δεν θα έπρεπε να αξιολογείται παρά μόνο στις ακραίες του εκφάνσεις, τότε δηλαδή που προδήλως καθιστά δυσλειτουργική την εκτέλεση του υπηρεσιακού έργου.

Άλλοι υπάλληλοι είναι πράοι και άλλοι θερμόαιμοι, άλλοι έχουν χρόνια και κόυραση στην καμπούρα τους , άλλοι είναι νέοι και έχουν απόθεμα υπομονής, άλλοι έχουν προσωπικά προβλήματα που κουβαλάνε απο τα σπίτια τους, συνεπώς όλοι ξεκινούν απο διαφορετική αφετηρία.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολίτες. Υπάρχουν οι συνεννοήσιμοι αλλά υπάρχουν και αυτοί που μόλις τους ζητήσεις να συμπληρώσουν αίτηση κάνουν σαν να τους έβρισες τη μάνα.

Καλη σας μερα! Ειναι πολυ κρισιμο ως και αμφιλεγομενο το συγκεκριμενο πεδιο καθως σε μια υπηρεσια υπαρχουν παντα σε μεγαλυτερο η μικροτερο βαθμο διαπροσωπικες σχεσεις οι οποιες τις περισσοτερες φορες ειναι ευκολο να μεταβληθουν οχι τοσο ισως εξαιτιας της μη αποδοτικοτητας η μη συνεργασιας του ενος μερους οσο λογω προσωπικων τοποθετησεων ασχετων με την εργασια(πχ κομματικα-συνδικαλιστικα). Τι γινεται λοιπον με τη συκοφαντια;;πως θα αντιμετωπιστει;; Και κατι ακομα..οσοι ειμαστε στο δημοσιο,γνωριζουμε πολυ καλα οτι στις υπηρεσιες συνανταμε απο εξαιρετικους συναδελφους μεχρι ατομα αδιαφορα. Πολλες φορες προκειμενου να ειναι ενταξει καποιος με τις υποχρεωσεις του και πολυ περισσοτερο με τη συνειδηση του,αναλαμβανει και υποχρεωσεις αλλων ωστε αφενος να αποφυγει τη «μουρμουρα «και αφετερου να εξυπηρετησει οσο γινεται καλυτερα. Πως θα αξιολογουνται δυο η περισσοτερα ατομα σε ενα μη μετρησιμο project οταν εχει εργαστει μονο ο ενας;το ρωταω αυτο γιατι δεν αφορουν ολες οι υπηρεσιες φακελους η αρχειοθετηση..μπορει να ειναι πχ μια σχολικη γιορτη. Σας ευχαριστω!

«β. Η ευπρεπής συμπεριφορά προς τους πολίτες ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ και η έγκαιρη και με πληρότητα εξυπηρέτηση αυτών κατά τη διεκπεραίωση των υποθέσεών τους»
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΆΛΛΗΛΟΣ ΔΕΣΜΕΥΕΤΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΟΣΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ (ΓΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΟΙΝΟ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ (ΕΙΤΕ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΥΠΗΡΕΣΊΑ ΕΙΤΕ ΟΧΙ).
Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΗΝ ΕΥΠΡΕΠΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΥΠΑΡΞΗΣ ΔΕ ΚΥΤΙΟΥ ΠΑΡΑΠΟΝΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ, ΘΕΤΙΚΑ Η ΑΡΝΗΤΙΚΑ.

Η «έγκαιρη εξυπηρέτηση των πολιτών» σε πολλές υπηρεσίες δεν εξαρτάται από τον υπάλληλο, αλλά και από την ιεραρχία, που έχει την τελική υπογραφή. Παραβλέπεται ανάγκη προστασίας των υπαλλήλων από τους εξυπηρετούμενους πολίτες, εμπαθείς προϊσταμένους και «εξωτερικές» παρεμβάσεις.