Άρθρο 05: Πιστοποιητικά Υγείας

Προτείνω τα πιστοποιητικά υγείας να ανανεώνονται ανά πενταετία, όπως συμβαίνει με τα πιστοποιητικά υγείας των εργαζομένων σε επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος.
Με τον τρόπο αυτό θα γνωρίζουμε σε τι φυσική και ψυχική κατάσταση βρίσκεται η υγεία των υπαλλήλων ώστε αναλόγως των αναγκών τους να τοποθετούνται και στις ανάλογες θέσεις.

Στά πλαίσια μιάς ανοιχτής κοινωνίας όπου τό ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη καί η επαγγελματική ακεραιότητα, είναι λάθος νά καταφεύγουμε στήν υποχρεωτική έκδοση πιστοποιητικών υγείας μόνο από τά δημόσια νοσοκομεία κλπ, καί νά μήν εμπιστευόμαστε τά ιδιωτικά νοσοκομεία ή τούς ιδιώτες ιατρούς. Θυμίζω οτι γιά τήν έκδοση αδείας οπλοφορίας, που είναι μείζονος σημασίας έγγραφο, ανάμεσα σέ άλλα στοιχεία, εμπιστευόμαστε τήν εκδοση σχετικού πιστοποιητικού υγείας από ιδιώτη ιατρό παθολόγο ή ψυχίατρο.

Τα πιστοποιητικά υγείας θα πρέπει να ξαναζητούνται ειδικά μετά απο κάποια ηλικία π.χ μετά τα 50 έτη και ανά πενταετία,καθώς και όταν οι υπάλληλοι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης.

Υπάρχεισχετική νομοθεσία και νομολογία για την ισότητα των βεβεαιώσεων που χορηγούνται από ιδιώτες γιατρούς. Μην τα εισοπεδώνουμε όλα και νομοθετούμε αντιμετωπίζοντας τους έλληνες πολίτες και επαγγελατίες συλλήβδην ως απατεώνες.

Παρακάμπτεται ο Κώδικας Νόμων για την Υγεία και την Ασφάλεια των Εργαζομένων και γενικά οι προβλέψεις περί της Ιατρικής της Εργασίας. Συστηματικά το Δημόσιο συνεχίζει να μην εφαρμόζει την νομοθεσία για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων.

Σωστό το άρθρο 5 αλλά θα βάλουμε επι τέλους μυαλό να μην ευνοούμε τους «δικούς μας» ; Μήπως κάποια στιγμή για τα δύσκολα δεν θα βρίσκεται υπάλληλος να καλύψη τη θέση γιατί όλοι θα πάσχουν από κάτι; Πως θα γίνεται ο έλεγχος ;Ποιές θα είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες;

1.Υπάρχει νόμος που εξισώνει τα ιατρικά πιστοποιητικά, είτε προέρχονται από δημόσια νοσοκομεία είτε από ιδιώτες ιατρούς. Άλλωστε την ευθύνη όσων πιστοποιεί την φέρει προσωπικά ο υπογράφων ιατρός. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε πιο λεπτολόγοι, θα διαπιστώσουμε ότι οι μεν ιδιώτες ιατροί είναι και αστικά υπόλογοι οι ίδιοι, ενώ οι ιατροί που εργάζονται σε δημόσιο νοσοκομείο καλύπτωνται αστικά από το Δημόσιο. Οι συνέπειες επομένως μιας ψευδούς βεβαιώσεως των ιατρών που εργάζονται στο ΕΣΥ είναι πρακτικά μικρότερες.
2. Έχω διατελέσει επί 10ετία μέλος και πρόεδρος της «Ειδικής Επιτροπής Νευροψυχιατρικών νόσων» του Υπουργείου και έχω εξετάσει εκατοντάδες δημοσίους υπαλλήλους με αναρρώτικές άδειες από ιατρούς τόσο ιδιώτες, όσο και δημοσίων νοσοκομείων. Η εμπειρία μου είναι δυστυχώς ότι και στα δημόσια νοσοκομεία ιατροί εκδίδουν με την ίδια άνεση και ελαφρότητα ψευδή πιστοποιητικά. Μάλιστα μπορώ μετά λόγου γνώσεως να παρατηρήσω ότι οι συνάδελφοι που εργάζονται στο δημόσιο είναι πιο πολύ κοντά στην ανευθυνότητα που διατρέχει συχνά τον δημόσιο τομέα.

1. Θα ήταν εξαιρετικά καθησυχαστικό, εάν ήσασταν στη θέση να μας διαβεβαιώσετε, ότι η εν λόγω ρύθμιση -υπό συγκεκριμένες συνθήκες και όρους- δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση!
Για να κατανοήσετε όλοι τι ακριβώς εννοώ, σας παραθέτω ένα χαρακτηριστικό και εξόχως «διδακτικό» παράδειγμα (προς αποφυγήν)…
^[1].
Δυστυχώς, είναι φύσει αδύνατο να δοθούν τέτοιες εγγυήσεις, αφού η ιστορία μας διδάσκει πως συνήθως ο πολιτικός χρόνος είναι κατά πολύ συντομότερος του χρόνου εφαρμογής και ωρίμανσης κάθε επιχειρούμενης αλλαγής.
Προφανώς και δεν πιστεύει κανείς ότι κάτι τέτοιο συμπεριλαμβάνεται στις προθέσεις του νομοθέτη (αυτό άλλωστε, θα ήταν αδιανόητο για την κοινωνία μας)!
Αλλά η αδυναμία να αποκλεισθεί ένα ακραίο και ανεπιθύμητο φαινόμενο, φρονώ ότι καθιστά επικίνδυνη -τουλάχιστον- την εν λόγω ρύθμιση.
Και ιδιαίτερα, όταν ορισμένοι μάλλον θα …εύχονταν να βρούν έτοιμη και ψηφισμένη μια τέτοια πρόβλεψη και «καλλιεργημένο» το τοπίο, ώστε να το εκμεταλλευθούν δεόντως!

2. Εκτός αυτού, με τις διατάξεις του άρθρου 7, αναβιώνει στη δημόσια διοίκηση και στον εργασιακό της χώρο, το φαινόμενο της «ιατρικοποίησης» (medicalization) της εργασίας. Οι επικίνδυνες αυτές θεωρήσεις αυτές μπορεί να γίνουν αντιληπτές ως προσεγγίσεις που στην ουσία υποστηρίζουν ότι η ιατρική παράγει «πειθήνια σώματα» (docile bodies) (βλ. Williams and Calnan, 1996).
Επισημαίνεται, ότι πέρασαν ήδη 40 και πλέον χρόνια, που η σύγχρονη κοινωνιολογία με την οριστική καταδίκη του βιοιατρικού μοντέλου και την επικράτηση της ολιστικής προσέγγισης της υγείας και της ασθένειας, έχει απορρίψει την ως άνω πρακτική, ως αναχρονιστική και επικίνδυνη.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της άποψης, η ιατρική παρεμβαίνει και επηρεάζει αρνητικά ολοένα και περισσότερες πτυχές του καθημερινού βίου, με σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες και με επιπτώσεις ακόμη και σε ασφαλιστικά ζητήματα (βλ. «κοινωνικός Καιάδας»). Για παράδειγμα, μπορεί κάλλιστα να δοθεί αφορμή σε εταιρίες, ώστε να ζητούν αυξημένα ασφάλιστρα προκειμένουν να ασφαλίζουν εργαζόμενους ή/και δεν θα αποζημιώνουν εργαζομένους, που θα αποτελούν στην πράξη τα θύματα ατυχημάτων και επαγγελματικών ασθενειών.

3. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι ότι η εν λόγω διάταξη καταστρατηγεί την ισχύουσα νομοθεσία περί Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας, η οποία -σημειωτέον- επιτάσσεται από Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις. Για την ακρίβεια, η διάταξη «επιβουλεύεται» την ίδια την λειτουργία θεσμών, όπως η Ιατρική της Εργασίας, ο Τεχνικός Ασφάλειας, οι Επιτροπές Υγιεινής και Ασφάλειας, αφού επιχειρείται η δια της πλαγιοκόπησης κατάργησή τους στην πράξη.

4. Τέλος, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός, ότι αρκετοί πρόθυμοι -που προφανώς «ορέγονται να βολευθούν» σε θέσεις ελεγκτικών επιτροπών ιατρονομικού τύπου- έσπευσαν να προτείνουν τροποποιήσεις της προκείμενης διάταξης, πράγμα που μπορεί εύκολα οποιοσδήποτε να διαπιστώσει διαβάζοντας προηγούμενα σχόλια.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το μόνο που στοχεύουν, είναι να την «φέρουν στα δικά τους μέτρα», δηλαδή όπως ακριβώς τους εξυπηρετεί.
Καλό θα είναι λοιπόν, να προσεχθεί αυτό το τελευταίο, ώστε να μην τους γίνει τόσο εύκολα το …χατήρι (κάτι που εύλογα μπορεί να εκληφθεί και ως «ρουσφετάκι»).

Να φροντίσετε για γιατρούς εργασίας για να σταματήσει να πεθαίνει κόσμος αβοήθητος σε γραφεία και δικαστικές αίθουσες… τα υπόλοιπα είναι για να τακτοποιηθούν κάποιοι.

Πρέπει να γίνει αναφορά οτι το νέο άρθρο 5 τροποποιεί αναλογικά και τα αντίστοιχα άρθρα του Ν.3584/07, το ίδιο πρέπει να γίνει για το λοιπά νέα άρθρα (αναρρωτικές άδειες, διαθεσιμότητα λόγω ασθένειας, κτλ)

Γενικά στα νομοσχέδια, αναφέρεται συνήθως μόνο ο Ν.3528/07 (Υπαλληλικός κώδικας) και «ξεχνιέται» ο Ν.3584/07 (Κώδικας Δημοτικών υπαλλήλων), ενώ σε πολλά ζητήματα, η «αντιμετώπιση» του νομοθέτη πρέπει να είναι η ίδια.

Να ενημερώνονται οι υπάλληλοι αν στον εργασιακό τους χώρο υπάρχουν φορείς μεταδιδόμενων νοσημάτων (ηπατίτιδες κλπ).
Ξέρω ότι πολλοί θα εναντιωθούν, αλλά το πρόβλημα είναι υπαρκτό.

….πιστοποιούνται από δημόσιο νοσοκομείο ή άλλο δημόσιο φορέα παροχής υγειονομικής περίθαλψης με βάση παραπεμπτικό έγγραφο, στο οποίο περιγράφονται από την υπηρεσία, σε γενικές γραμμές, τα καθήκοντα της θέσης που πρόκειται να καταληφθεί.»

Δηλαδή: Ο Γιατρός του Νοσοκομείου ή άλλου άλλο δημόσιο φορέα παροχής υγειονομικής περίθαλψης (Ενδεχομενως ο ΕΟΠΠΥ ;, εδω δε προλαβαίνει τους ασθενείς θα προλαβαίνει εμας;), θα αποφασίζει με βοήθεια του παραπεμπτικου, ποιές εξετασεις θα πρεπει να κανουμε ως υπάλληλοι;;

Πιστευω ότι οι εξετάσεις υγείας θα πρπει εκ των προτέρων να ορισθούν ανα ειδικότητα, τουλαχιστον και να συμπεριληφθούν εμβολιασμοι ανα επικινδυνότητα επαγγέλματος.

Για παραδειγμα σκεφθείτε τη διαφορα ενός Νοσηλευτή με έναν Μηχανικό.

Το «σε γενικές γραμμές» αόριστη έννοια για διάταξη. Πρώτη φορά το βλέπω σε νόμο.

Θα πρέπει να τροποποιηθούν αναλογικά και τα αντίστοιχα άρθρα του Ν.3584/07, (Κώδικας Δημοτικών Υπαλλήλων) και να μην «ξεχνιέται» ο Ν.3584/07 ,συντελώντας στην πολυπλοκότητα της νομοθεσίας ενώ σε πολλά ζητήματα, η αντιμετώπιση του νομοθέτη είναι η ίδια.
Επίσης πιστεύω ότι πρέπει ο νέος νόμος να συντελεί στην απλούστευση των διαδικασιών και όχι στην πολυπλοκότητα τους .
Έτσι θεωρώ ότι το πιστοποιητικό υγείας ιδιαίτερα για την κάλυψη θέσεων εποχιακού προσωπικού ι.δ.ο.χ. θα έπρεπε να είναι δύό υπογραφές ιατρών διαφορετικών ειδικοτήτων πάνω στο παραπεμπτικό έγγραφο της υπηρεσίας και όχι το πλήθος των πιστοποιητικών και η ακτινογραφία θώρακος που απαιτείται τώρα προκείμενου να παραπεμφθεί στην αρμοδία υγειονομική επιτροπή για την χορήγηση του πιστοποιητικού υγείας .

Πολύ καλό βήμα για αλλαγές στον χώρο τού Δημοσίου, αλλά νομίζω ότι δημιουργούνται επιπλέον στόχοι τις δημόσιας διοίκησης, το οποίο σημαίνει ότι χρειάζονται περισσότερες θέσεις προσωπικού για να γίνεται έλεγχος κατά πόσο θα εκπληρωθούν αυτοί οι στόχοι, και νέες υλικοτεχνικές υποδομές που να γνωρίζει το προσωπικό κάθε οργανισμού η τμήματος κλπ.

Από την πρώτη γραμμή της υπό αντικατάστασης παρ. 2 του άρθρου 7 του Κ.Δ.Π.Υ και ΝΠΔΔ προτείνουμε να εξαλειφθεί ο όρος φυσική καταλληλότητα διότι έρχεται σε αντίθεση με την παρ. 1 του άρθρου 7 του Κώδικα (ν. 3528/2007) η οποία αναφέρει: «1. Υπάλληλοι διορίζονται όσοι έχουν την υγεία που τους επιτρέπει την εκτέλεση των καθηκόντων της αντίστοιχης θέσης. Η έλλειψη φυσικών σωματικών δεξιοτήτων δεν εμποδίζει το διορισμό, εφόσον ο υπάλληλος, με την κατάλληλη και δικαιολογημένη τεχνική υποστήριξη, μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντα της αντίστοιχης θέσης. Ειδικές διατάξεις για το διορισμό ατόμων με αναπηρία δεν θίγονται.»

Βάσει των ανωτέρω η παρ. 2 προτείνεται να διατυπωθεί ως εξής: ««2. Η υγεία των υποψήφιων υπαλλήλων να ασκήσουν τα καθήκοντα της αντίστοιχης θέσης, πιστοποιούνται από δημόσιο νοσοκομείο ή άλλο δημόσιο φορέα παροχής υγειονομικής περίθαλψης με βάση παραπεμπτικό έγγραφο, στο οποίο περιγράφονται από την υπηρεσία, σε γενικές γραμμές, τα καθήκοντα της θέσης που πρόκειται να καταληφθεί.»