«ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤ΄
ΑΡΓΙΑ-ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΑΣΚΗΣΗΣ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ
Άρθρο 103
Αυτοδίκαιη θέση σε αργία
1. Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία, ύστερα από πρωτοβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης.
Υπάλληλος που παραπέμφθηκε αμετακλήτως στο ακροατήριο προκειμένου να δικαστεί για τα αδικήματα της δωροδοκίας, της υπεξαίρεσης περί την υπηρεσία, της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια, της ασέλγειας με κατάχρηση εξουσίας ή της πορνογραφίας ανηλίκων, τίθεται αυτοδίκαια σε αργία, μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Ο υπάλληλος επανέρχεται στην υπηρεσία μόνο αν αθωωθεί με αμετάκλητη δικαστική απόφαση.
2. Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος στον οποίο επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης ή της προσωρινής παύσης άνω των έξι (6) μηνών. Η αργία αρχίζει από την κοινοποίηση της πειθαρχικής απόφασης στον υπάλληλο και λήγει είτε την τελευταία ημέρα της προθεσμίας άσκησης προσφυγής ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του αρμόδιου διοικητικού εφετείου είτε εφόσον έχει ασκηθεί προσφυγή, την ημέρα της δημοσίευσης της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του διοικητικού εφετείου.
3. Ο υπάλληλος επανέρχεται αυτοδίκαια στα καθήκοντά του, εάν εκλείψει ο λόγος για τον οποίο έχει τεθεί σε αργία.
4. Η διαπιστωτική πράξη θέσης σε αργία εκδίδεται από το αρμόδιο για το διορισμό όργανο. Η πράξη επανόδου του υπαλλήλου στην υπηρεσία εκδίδεται από το ίδιο όργανο, μετά από απαλλακτική απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας ή του αρμόδιου διοικητικού εφετείου ή τη σχετική βεβαίωση του προέδρου του οικείου δικαστικού σχηματισμού αυτού. Πράξη επανόδου του υπαλλήλου στην υπηρεσία εκδίδεται επίσης και μετά από απαλλακτική απόφαση του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου ή σχετική βεβαίωση του Προέδρου αυτού.
5. Ο υπάλληλος τίθεται σε αργία ή επανέρχεται στην υπηρεσία του από την κοινοποίηση σ’ αυτόν της αντίστοιχης διαπιστωτικής πράξης.
Άρθρο 104
Δυνητική θέση σε αργία – Αναστολή άσκησης καθηκόντων
1. Αν συντρέχουν λόγοι δημόσιου συμφέροντος ή υπηρεσιακοί λόγοι μπορεί να τεθεί σε αργία ο υπάλληλος κατά του οποίου :
α) έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για αδίκημα, το οποίο μπορεί να επισύρει την έκπτωση από την υπηρεσία με την επιφύλαξη των οριζομένων στο δεύτερο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρου 103 και προκειμένου για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, εφόσον έχει παραπεμφθεί στο ακροατήριο,
β) έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη,
γ) υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις για άτακτη διαχείριση, η οποία στηρίζεται σε έκθεση της προϊσταμένης αρχής ή του αρμόδιου επιθεωρητή και
δ) εκδόθηκε ένταλμα προσωρινής κράτησης και απολύθηκε με εγγύηση ή περιοριστικούς όρους.
2. Σε κατεπείγουσες περιπτώσεις, όταν διακυβεύεται το συμφέρον της υπηρεσίας και πριν αποφανθεί το πειθαρχικό συμβούλιο, μπορεί να επιβληθεί στον υπάλληλο, από τον προϊστάμενο της αρχής στην οποία υπηρετεί, το μέτρο της αναστολής άσκησης των καθηκόντων του. Στην περίπτωση παράλειψης του προϊσταμένου της αρχής, το μέτρο αυτό μπορεί να επιβληθεί από κάθε πειθαρχικό προϊστάμενο ανώτερο από αυτόν. Η παράλειψη του προϊσταμένου της αρχής να επιβάλει το ως άνω μέτρο ελέγχεται πειθαρχικά από κάθε πειθαρχικό του προϊστάμενο. Μέσα σε τριάντα (30) ημέρες, από τη λήψη του μέτρου, το πειθαρχικό συμβούλιο συνέρχεται και αποφασίζει για τη θέση του υπαλλήλου σε αργία. Κατά τη διάρκεια της αναστολής άσκησης καθηκόντων ο υπάλληλος δεν προσέρχεται στην υπηρεσία. Η αναστολή άσκησης καθηκόντων αίρεται αυτοδικαίως, εάν το πειθαρχικό συμβούλιο δεν επιληφθεί για τη θέση του υπαλλήλου σε αργία εντός της παραπάνω προθεσμίας, χωρίς αυτό να κωλύεται να επιληφθεί και μετά την πάροδο της ανωτέρω προθεσμίας.
3. Η πράξη, με την οποία ο υπάλληλος τίθεται σε δυνητική αργία ή επαναφέρεται στα καθήκοντά του, εκδίδεται μετά από προηγούμενη απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου. Για τη θέση του υπάλληλου σε αργία απαιτείται προηγούμενη ακρόαση αυτού από το πειθαρχικό συμβούλιο. Αρμόδιο όργανο για την έκδοση της πράξης αυτής είναι ο υπουργός ή το ανώτατο μονομελές όργανο διοίκησης των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου ή, αν δεν υπάρχει, ο πρόεδρος του συλλογικού οργάνου διοίκησης των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
4. Μετά την πάροδο ενός έτους από τη θέση του υπαλλήλου σε αργία και κάθε έτος το πειθαρχικό συμβούλιο υποχρεούται να αποφαίνεται αιτιολογημένα για τη συνέχιση ή μη της αργίας.
5. Η αργία αρχίζει από την κοινοποίηση της σχετικής πράξης. Ο υπάλληλος επανέρχεται στα καθήκοντά του από την κοινοποίηση της πράξης του πειθαρχικού συμβουλίου για τη μη συνέχιση της αργίας ή αυτοδίκαια από την τελεσιδικία της ποινικής απόφασης που δεν συνεπάγεται έκπτωση, ή της πειθαρχικής απόφασης, η οποία δεν επιβάλλει την ποινή της προσωρινής παύσης άνω των έξι (6) μηνών ή της οριστικής παύσης.
Άρθρο 105
Συνέπειες αργίας – αναστολής άσκησης καθηκόντων
1. Ο υπάλληλος ο οποίος τελεί σε κατάσταση αργίας, απέχει από την άσκηση των κύριων και παρεπόμενων καθηκόντων του.
2. Στον υπάλληλο που τελεί σε κατάσταση αργίας ή σε αναστολή άσκησης καθηκόντων καταβάλλεται το ένα τρίτο (1/3) των αποδοχών του με εξαίρεση την περίπτωση του δεύτερου εδαφίου της παρ.1 του άρθρου 103, κατά την οποία καταβάλλεται το ¼ των αποδοχών του. Το υπόλοιπο των αποδοχών του ή μέρος αυτού μπορεί να αποδοθεί στον υπάλληλο, μετά από αιτιολογημένη απόφαση του πειθαρχικού συμβουλίου, εφόσον δεν τεθεί σε αργία σύμφωνα με το τελευταίο εδάφιο της παρ.2 του άρθρου 104 ή απαλλαγεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση.
3. Ο υπάλληλος, στον οποίο επιβλήθηκε οποιαδήποτε πειθαρχική ποινή για το παράπτωμα της αδικαιολόγητης αποχής από την εκτέλεση των καθηκόντων του, δεν δικαιούται αποδοχές αργίας.
4. Οι διατάξεις των άρθρων 31 – 35 του παρόντος Κώδικα εφαρμόζονται και κατά τη διάρκεια της αργίας».
Σχόλιο στο εξής: «Άρθρο 104
Δυνητική θέση σε αργία – Αναστολή άσκησης καθηκόντων
1. Αν συντρέχουν λόγοι δημόσιου συμφέροντος ή υπηρεσιακοί λόγοι μπορεί να τεθεί σε αργία ο υπάλληλος κατά του οποίου :
α) έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για αδίκημα, το οποίο μπορεί να επισύρει την έκπτωση από την υπηρεσία με την επιφύλαξη των οριζομένων στο δεύτερο εδάφιο της παρ. 1 του άρθρου 103 και προκειμένου για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος, εφόσον έχει παραπεμφθεί στο ακροατήριο»
1. Ποιά είναι τα αδικήματα, τα οποία μπορούν να επισύρουν την έκπτωση από την υπηρεσία? Είναι μόνο τα αναφερόμενα στην περ. α΄ της παρ. 1 του άρθρου 8 ή είναι και άλλα? Είναι σκόπιμο αυτό να διευκρινιστεί.
2. Ένα από τα αναφερόμενα στην περ. α΄ της παρ. 1 του άρθρου 8 είναι π.χ. η καθ΄ υποτροπή συκοφαντική δυσφήμηση. Όπως είναι γνωστό, είναι πολύ εύκολο να ασκηθεί δίωξη για συκοφαντική δυσφήμηση και αυτό για πολλούς λόγους, π.χ. για αντιπερισπασμό σε μήνυση για απάτη. Καλό είναι λοιπόν αφενός να αναμένεται η απόφαση του δικαστηρίου και αφετέρου η δυσφήμηση να έχει σχέση με την Υπηρεσία του υπαλλήλου και όχι με άσχετα προς αυτήν αντικείμενα.
Στα πειθαρχικά παραπτώματα θα έπρεπε να περιλαμβάνονται και τα κάτωθι :
1) μη τήρηση του υπαλληλικού κώδικα (αναφέρομαι ειδικότερα στην πολύμηνη έως πολυετή καθυστέρηση επιλογής προϊσταμένων και σε άλλες διατάξεις του). Δηλαδή, η αυτονόητη (όχι και τόσο για τους περισσότερους) υποχρέωση τήρησης των νόμων!
2) η άρνηση σύμπραξης με τα ΚΕΠ!
3) υποχρέωση παροχής στοιχείων στις νόμιμες προθεσμίες και για αφορούσες τους υπαλλήλους των υπηρεσιών.
Για τη θέση σε αργία δεν θα έπρεπε να λαμβάνονται υπόψη ποινές που προκύπτουν από τη μη εφαρμογή του ΚΟΚ!
Τα περί ανάρμοστης και αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς είναι θολά και θάπρεπε είτε να απαλειφθούν είτε να επεξηγηθούν.
Πρέπει να θεσπιστεί κεντρικό όργανο διεκπεραίωσης καταγγελιών υπαλλήλων για πειθαρχικές διώξεις των οργάνων της διοίκησης, όπως των πειθαρχικών. Χωρίς την ύπαρξη τέτοιας κεντρικής αρχής, όλα θα καλύπτονται πλην των λίγων εξόφθαλμων αλλά με πολύ προσωπικό κόστος!
Το πειθαρχικό δίκαιο των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να συνδυάζεται και να συμπληρώνει τις ρυθμίσεις για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων,τον καθορισμό προσόντων και καθηκόντων και τον έλεγχο του ποθεν εσχες.Οι αυστηρές διατάξεις και οι ποινές που ισχύουν μέχρι σήμερα δεν απέτρεψαν τα φαινόμενα διαφθοράς ,κλεψιάς και κακής ποιότητας παρεχομένων υπηρεσιών.Αντίθετα τα φαινόμενα κακοδιαχείρησης
έχουν γιγαντωθεί,και υλοποιούνται με απροκάλυπτο τρόπο.Μέχρι να βελτιωθεί όμως η δημόσια διοίκηση και η νοοτροπία που την πλαισιώνει κάποια ικανά αποτρεπτικά μέτρα πρέπει να σχύουν.Οι αποφάσεις και τα πρακτικά των πειθαρχικών συμβουλίων να αναρτώνται στη διαύγεια με όλα τα στοιχεία.Γιατί να ισχύει η αρχή της ακροαματικότητας στο δικαστήριο
ανεξάρτητα ενοχής ή αθωώσης και τα θέματα δημοσίων υπαλλήλων να καλύπτονται με την αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων;;Επίσης τα παράπονα πολιτών που υποβάλλονται μέσω διαδικτύου στην επίσημη ιστοσελίδα της δημόσιας υπηρεσίας να είναι ορατά σε όλους καθώς και η απάντηση.Επίσης θεωρώ καθοριστικής σημασίας μέτρο την συνυπευθυνότητα προισταμένων όπως επισημαίνεται και σε προηγούμενα σχόλια.
Ξέρω περιπτώσεις Δ.Υ. που έχουν τεθεί σε αργία με στέρηση αποδοχών και το θεώρησαν αυτό ως δώρο εξ ουρανού.
Εξηγούμαι:
Σταματούν να εργάζονται, αλλά πληρώνονται έστω μειωμένα. Προσφεύγουν στα διοικητικά και ποινικά δικαστήρια.
Όταν κάποιος προσφύγει στα δικαστήρια τα ελληνικά, είναι σίγουρο πως θα κριθεί σε τελικό βαθμό υπόθεσή του μετά από πέντε χρόνια το νωρίτερο.
Είτε λόγω παραγραφής, είτε γιατί θα κριθεί κομματικά διωκόμενος(θα έχει αλλάξει η κυβέρνηση στο μεταξύ σε διάστημα τόσων ετών…), είτε με μέσον, είτε, είτε, είτε…, θα αθωωθεί. Το τελευταίο είναι απολύτως σίγουρο και φαίνεται από το ότι ΚΑΝΕΝΑΣ υπάλληλος δεν έχει απολυθεί μέχρι σήμερα για πειθαρχικούς λόγους. Επιπλέον ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΥ δεν έχει επιστρέψει χρήματα που έχει καταχραστεί.
Τότε λοιπόν, αφού δικαιωθεί, θα ζητήσει δικαστικώς όλα τα χρήματα που έχασε αναδρομικά. Όχι μόνο τα χρήματα που θα έπαιρνε, αλλά και τις προαγωγές και τα επιδόματα θέσης που ΘΑ έπαιρνε αν εργαζόταν και εξελισσόταν υπαλληλικά.
Η παραπάνω ιστοριούλα, δυστυχώς δεν είναι παραμυθάκι, αλλά η πραγματική ιστορία που γράφεται και ξαναγράφεται σ΄όλες τις περιπτώσεις δίωξης ΔΥ.
Ερωτώ τώρα! Πόσες διώξεις ήταν κομματικές ή λανθασμένες;Ναι! Υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας. Υπάρχει όμως και η ατιμωρησία και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος.Υπάρχει η ατελείωτη ταλαιπωρία του απλού πολίτη από της δημόσιες υπηρεσίες.
Προτείνω λοιπόν να διασφαλίζεται ο ΔΥ για την περίπτωση ψευδούς ή λανθασμένης δίωξης. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συνεχιστεί η όποια δίωξη να συνεχίσει να καταλήγει σε ευτυχές γεγονός για τον διωκόμενο. Από την στιγμή που θα διωχθεί πειθαρχικώς ή ποινικώς ο ΔΥ, ΣΙΓΟΥΡΑ να έχει οικονομικές και διοικητικές συνέπειες. Μικρές ή μεγάλες.
π.χ. Να μην επιστρέφονται στους διωκόμενους αποδοχές διάρκειας περισσοτέρων των τριών μηνών. Ούτε να αναγνωρίζονται χρόνια υπηρεσίας περισσότερα από έξι(6) μηνών σε ΔΥ που έχουν τεθεί σε πολύμηνη αργία. Ώστε και οι διωκόμενοι να έχουν κίνητρο να ολοκληρωθεί η διαδικασία μέσα σε τρεις μήνες
Επιπλέον να μπορούν να παραστούν συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι σε πειθαρχικές κρίσεις ΔΥ, αλλά σε καμιά περίπτωση να μην αποφασίζουν ούτε κατ΄ελάχιστο οι συνδικαλιστές για τα πειθαρχικά παραπτώματα.
Γενική Παρατήρηση
Ανήκω στις ΕΔ της χώρας ασκώ χρέη Διοικητή και έχω δυστυχώς το προνόμιο να διοικώ μαζί μα το Στρκό Προσωπικό και Μονίμους Πολιτικούς Υπαλλήλους του ΥΕΘΑ . . .
Από την μέχρι τώρα εμπειρία μου αλλά και από τον Βαθμό Πειθαρχικότητας των ένστολων συναδέλφων που έχω υπό τις διαταγές μου σε σχέση με τους λοιπούς Μονίμους Υπαλλήλους (ΜΥ) έχω καταλήξη στο συμπέρασμα ότι ο Δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας όπου υπάγονται οι ΜΥ του ΥΕΘΑ βοηθάει στην ατιμωρησία τους και μόνο γιατί τον κρίνω καθαρά γραφειοκρατικό και από ότι αντιλήφθηκα με μια ματιά που έριξα στο νέο σχέδιο νόμου πάλι εκεί οδηγήτε τα πράγματα. Για να στηρίξω τα παραπάνω σας επισημαίνω δύο θέματα:
Παραγραφος 2 Άρθρο 125: » . . . αν η προκαταρκτική εξέταση διεξάγεται από υπάλληλο μετά από εντολή του πειθαρχικού προϊσταμένου . . .» και «Η ένορκη διοικητική εξέταση διατάσσεται από οποιονδήποτε πειθαρχικό προϊστάμενο και ενεργείται από μόνιμο υπάλληλο με βαθμό τουλάχιστον Α` του ίδιου Υπουργείου ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου» όταν απαιτείται διεξαγωγή προκαταρκτικής εξέτασης για ΜΥ που υπηρετεί σε Στρτκη Μονάδα πρέπει να υπάρχει ρητή ρήση στον νόμο ότι είναι δυνατόν να διεξάγεται και από αξιωματικό και όχι υποχρεωτικά από υπάλληλο, διότι τότε η εμπειρία μου λέει (και υπάρχει αρκετή) ότι δεν πρόκειται να τιμωρηθεί ποτέ ο επίορκος υπάλληλος . . .
Ο νόμος προβλέπει το δικαίωμα για επιβολή χρηματικού προστίμου από του Πειθαρχικούς προϊσταμένους χωρίς να προσδιορίζει επακριβώς την διαδικασία με ειδικό άρθρο αλλά και το καθορισμό της μορφής των απαιτούμενων γραφειοκρατικών εντύπων γεγονός που απλά υπάρχει βεβαιότητα να ακυρώσει αυτό το δικαίωμα των πειθαρχικών προϊσταμένων.
Τέλος πιστεύω ότι επιτέλους οι ΜΥ του ΥΕΘΑ λόγω ειδικών συνθηκών και για λόγους δικαιοσύνης πρέπει να διέπονται από το πειθαρχικό δίκαιο και κανονισμούς που διέπεται το λοιπό ένστολο προσωπικό του ΥΕΘΑ και όχι τον Δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα . . .
Ξέρω ότι δεν πρόκειται να λάβετε υπόψιν τίποτε από τα παραπάνω αλλά εγά το μκαθήκον μου ως ενεργός ένστολος πολίτης το έκανα ο θεός να σας ΄εχει καλά . . . ευχαριστώ . . .
Α.
ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 1 – ΕΔΑΦΙΟ 2
«Υπάλληλος που παραπέμφθηκε αμετακλήτως στο ακροατήριο προκειμένου να δικαστεί για τα αδικήματα της δωροδοκίας, της υπεξαίρεσης περί την υπηρεσία, της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια, της ασέλγειας με κατάχρηση εξουσίας ή της πορνογραφίας ανηλίκων, τίθεται αυτοδίκαια σε αργία, μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Ο υπάλληλος επανέρχεται στην υπηρεσία μόνο αν αθωωθεί με αμετάκλητη δικαστική απόφαση.»
Η πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία υπάλληλος που παραπέμφθηκε αμετακλήτως ΣΤΟ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΟ (!) τίθεται αυτοδίκαια σε αργία, μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση, αντίκειται κατάφωρα στη θεμελιώδη ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΚΜΗΡΙΟΥ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ, ένα θεμελιώδες δικαίωμα που κατοχυρώνεται στο άρθρο 6 παρ. 2 της στην Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (ΕΣΔΑ) και στον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το εν λόγω τεκμήριο είναι πρόδηλο ότι επεκτείνεται πέραν των δικαστικών αρχών και αφορά και στα διοικητικά μέτρα εναντίον του κατηγορούμενου. Δεν νοείται η επιβολή οποιασδήποτε κύρωσης και μέτρου τιμωρητικού χαρακτήρα πριν την ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ απόφαση ποινικού δικαστηρίου για την ενοχή του κατηγορουμένου.
Σημειώνεται ότι λόγω ακριβώς του τεκμηρίου της αθωότητας, ισχύει το ανασταλτικό αποτέλεσμα τόσο των ενδίκων μέσων, όσο και της προθεσμίας άσκησης αυτών. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να υπάρχουν προβλέψεις στο πειθαρχικό δίκαιο που, ενώ εξαρτώνται από την απονομή της ποινικής δικαιοσύνης, να μην διέπονται από τις ίδιες αρχές και πρακτικές ;
Αν, πάντως, σκοπός των εισηγούμενων προβλέψεων είναι ο παραδειγματισμός, τότε παραβιάζεται επίσης κατάφωρα, πέραν των ορίων της λογικής, η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ. Υπενθυμίζεται, για παράδειγμα, ότι με την απόφαση 45/2005 ΟλομΑΠ κρίθηκε ότι όλα τα μέσα ασκήσεως της κρατικής εξουσίας, ο νόμος, η δικαστική απόφαση και η διοικητική πράξη, πρέπει να πληρούν τα τρία κριτήρια της αρχής της αναλογικότητας, δηλαδή (α) την καταλληλότητα, (β) την αναγκαιότητα και (γ) τη συνάφεια μέσου προς τον σκοπό.
Τελευταία αλλά εξίσου σημαντική παρατήρηση στο εδάφιο 2:
Πέραν της καταστρατήγησης βασικών αρχών της έννομης και διοικητικής τάξης, οι προωθούμενες διατάξεις θέτουν μείζον θέμα προσβολής της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας, διακύβευσης της υγείας (ψυχικής και σωματικής) και οικονομικής εξόντωσης υπαλλήλων, με μόνο επαρκές αιτιολογικό την παραπομπή στο ακροατήριο (!), χωρίς αμετάκλητη δικαστική απόφαση.
Αν ισχύσουν οι συγκεκριμένες διατάξεις του πειθαρχικού δικαίου, ακόμα και αν επιλυόταν το πρακτικό ζήτημα του μεγάλου χρονικού διαστήματος μεταξύ παραπομπής στο ακροατήριο και αμετάκλητης δικαστικής απόφασης, πώς θα μπορούσε να αποκατασταθεί η βλάβη που αναίτια θα υποστεί ένας κατηγορούμενος υπάλληλος, ο οποίος τελικά αθωώνεται ; ; ;
Β.
ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ 1 – ΕΔΑΦΙΟ 1
«Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία, ύστερα από πρωτοβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης. »
Υπογραμμίζεται ότι η πρόβλεψη αυτή, με την οποία αρχίζει η παράγραφος 1, ΑΝΤΙΚΕΙΤΑΙ ΕΞΙΣΟΥ στις θεμελιώδεις αρχές του τεκμηρίου της αθωότητας και της αναλογικότητας και δημιουργεί συνθήκες για αναίτια εξόντωση υπαλλήλων, με το ίδιο σκεπτικό που παρατέθηκε παραπάνω, καθόσον δεν μπορούν να εφαρμόζονται μέτρα τιμωρητικού χαρακτήρα και προσβολής του κατηγορουμένου πριν την ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ απόφαση ποινικού δικαστηρίου για την ενοχή του κατηγορουμένου.
Είναι δε μεγάλος ο κίνδυνος, η κατάφορη απόκλιση, από θεμελιώδεις αρχές του δικαίου, των προβλέψεων στο αμέσως επόμενο εδάφιο 2 της ίδιας παραγράφου να επισκιάσει το αβάσιμο ΚΑΙ των προκείμενων προβλέψεων (όπως φαίνεται και στα μέχρι τώρα σχόλια στο πλαίσιο της δημόσιας διαβούλευσης).
ΜΑΛΙΣΤΑ, Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ, ΙΔΙΩΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΗ ΑΡΓΙΑ ΛΟΓΩ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ, ΠΟΥ ΑΠΤΟΝΤΑΙ ΤΟΥ ΠΥΡΗΝΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ, ΟΠΩΣ Η ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΧΕΣΘΑΙ.
Γ.
ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΓΜΕΝΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΩΘΟΥΜΕΝΩΝ ΡΥΘΜΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΥΘΜΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Στο αιτιολογικό του υπό διαβούλευση σχεδίου νόμου, αναφέρεται ότι:
«Με το παρόν σχέδιο νόμου επιχειρούμε την αναδιάταξη του συστήματος παραπτωμάτων και ποινών των υπαλλήλων του δημοσίου, ώστε αφενός μεν να αναδιαμορφώσουμε το προφίλ του έντιμου και αποτελεσματικού δημόσιου υπαλλήλου στην ελληνική κοινωνία, αφετέρου δε να εξελίξουμε ένα «πλαδαρό» σύστημα καταστολής παραβατικών συμπεριφορών στο δημόσιο, σε δυναμικό εργαλείο ανάπτυξης των ανθρώπινων πόρων και βασικό εγγυητή διασφάλισης του δημόσιου συμφέροντος κατά την ανάπτυξη διοικητικής δράσης από οποιοδήποτε διοικητικό όργανο, σε οποιοδήποτε επίπεδο διοίκησης.».
Όμως, οι προβλέψεις της παραγράφου 1 δημιουργούν, αντιθέτως, τις προϋποθέσεις για παρακώλυση του έργου των ελεγκτικών μηχανισμών της δημόσιας διοίκησης σε όλα τα πεδία (Υπ. Οικονομικών, Υπ. Ανάπτυξης, Υπ. Εργασίας, Υπ. Υγείας κλπ). Και αυτό γιατί, με τον τρόπο που είναι διατυπωμένες οι συγκεκριμένες διατάξεις, προσφέρεται στους παραβάτες ένα πανίσχυρο μέσο για συνδιαλλαγή και εκφοβισμό των υπαλλήλων που στελεχώνουν τους εν λόγω μηχανισμούς, προκειμένου να αποφύγουν τις συνέπειες των παραβάσεών τους. Μια γρήγορη επισκόπηση των πεπραγμένων των διενεργούμενων ελέγχων στους περισσότερους τομείς, φανερώνει ότι ήδη τέτοιες στάσεις αντιμετωπίζονται με ανησυχητικά αυξανόμενο αριθμό από τους αρμόδιους υπαλλήλους.
Πώς μπορεί λοιπόν να διασφαλισθεί το δημόσιο συμφέρον και η αποτελεσματική διοικητική δράση εν μέσω ενός καθεστώτος ανασφάλειας και εκφοβισμού;
Παρόμοιες παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν και σε άλλους ευαίσθητους τομείς, εκτός των ελεγκτικών μηχανισμών, με συνέπειες εξίσου πολλαπλασιαστικά βλαπτικές για τη δημόσια διοίκηση. Για παράδειγμα στα σχολεία, οι διατάξεις αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ανεξέλεγκτο μέσο αντεκδίκησης και επίλυσης προσωπικών διαφορών μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων ή, στις διαχειριστικές αρχές κοινοτικών κονδυλίων, μεταξύ στελεχών των υπηρεσιών και υποψήφιων αναδόχων έργων.
Τα προβλήματα με το πειθαρχικό των Δ.Υ. ξεκινάνε από την αργή απονομή της δικαιοσύνης και όχι τόσο από την αυστηρότητα ή την ελαστικότητα του νομοθετικού πλαισίου. Η αργοπορία αυτή επιτρέπει την παραμονή των παρανομούντων τουλάχιστον για μια οκταετία (τόσο θέλει για να τελεσιδικήσει μια απόφαση και σε εφετείο). Έτσι όσο αυστηρή και αν είναι η ποινή που προβλέπεται, το αίσθημα δικαίου δεν ικανοποιείται. Γι’ αυτό εμφανίζονται συλλήβδην οι Δ.Υ. ως τεμπέληδες και δεν ξέρω τι άλλο, ενώ το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό: οι κυβερνήσεις επιλέγουν τα στελέχη που έχουν και πειθαρχική δικαιοδοσία με τρόπους κάθε άλλο παρά διαφανείς. Ένα παράδειγμα: το υπουργείο Παιδείας κατήργησε τη Γενική Διεύθυνση Εκπαιδευτιών Θεμάτων και την αντικατέστησε με Ειδική Γραμματεία. Μετέφερε έτσι σημαντικές αποφάσεις από τα χέρια των Δ.Υ. σε πολιτικά χέρια. Άλλο παράδειγμα: κατά τις φετινές επιλογές στελεχών προχώρησε σε εμφανώς αντισυνταγματικές ρυθμίσεις απαγορεύοντας σε διευθυντές μονάδων να διεκδικήσουν (όχι να τοποθετηθούν!)ανώτερες θέσεις, με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν δικαστικοί αγώνες που θα διαρκέσουν αρκετά χρόνια (πρόσφατα δικαιώθηκαν προσφυγές τριετίας). Σκεφτείτε την περίπτωση που κάποιος αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις ανάγκες μιας θέσης στην οποία δεν έπρεπε να τοποθετηθεί!
Για τη θέση ή μη σε Δυνητική αργία ενός υπαλλήλου θα πρέπει να έχει άποψη και η συγεκριμένη υπηρεσία στην οποία υπηρετεί και όχι μόνο το πειθαρχικό συμβούλιο το οποίο δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τον κάθε υπάλληλο. Ο υπηρεσιακός φάκελος του υπαλλήλου, με τα σημεριμένα δεδομένα, δεν είναι αρκετός για να διαμορφώσει κάποιος άποψη, όπως διαμορφώνουν οι Προιστάμενοι του οι οποίοι τον ζουν καθημερινά.
Επίσης, και ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα πολύ ακραίο μέτρο θα πρέπει να εφάρμοζεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του και να εφαρμόζεται για παραδειγματισμό.
Θα πρέπει να εξετάζεται αν συντρέχουν λόγοι δημοσίου συμφέροντος για την απομάκρυνση του υπαλλήλου και όχι να γίνεται δικαστήριο για το αν διέπραξε ή όχι το αδίκημα.
Το να καταβάλλεται στον υπάλληλο που τέθηκε σε αργία το 1/3 ή το 1/4 των αποδοχών του (δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα 250 – 350 €, λιγότερα και από το επίδομα ανεργίας)είναι καταστροφικό για έναν υπάλληλο που κατηγορήθηκε άδικα και θα δικαιωθεί δικαστικά μετά από δύο, τρία, ίσως και περισσότερα χρόνια. Πως θα ζει ο υπάλληλος αυτός και ποιός θα τον αποζημιώσει ηθικά και οικονομικά ; Ποιός θα καλύπτει τις δαπάνες των δικηγόρων του, τα δάνειά του, τη διατροφή του ; Ποιος θα πληρώνει τους φόρους του και πώς ο υπάλληλος θα καλύπτει τα αυξημένα τεκμήρια διαβίωσης ; Για έναν υπάλληλο με ένα διαμέρισμα 80 τ.μ. και ένα αυτοκίνητο μεσαίου κυβισμού, τα τεκμήρια διαβίωσης ανέρχονται σε 12.000 € περίπου και οι αποδοχές του δεν θα υπερβαίνουν 4.000 €. Και μάλιστα χωρίς να έχει δικαίωμα να εργαστεί.
Επαναλαμβάνω, ότι αν κρίνεται από υπηρεσιακό ή άλλο συμβούλιο ότι δεν μπορεί να ασκεί τα συγκεκριμένα καθήκοντα που ασκούσε, ας του ανατίθενται άλλα μικρότερης ευθύνης μέχρι να τελεσιδίκησει η υπόθεση του. Διαφορετικά δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωώτητας.
Οι αλλαγές που υπάρχουν στα συγκεκριμένα άρθρα προδικάζουν την καταδίκη των υπαλλήλων που κατηγορούνται και κινούνται, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε λάθος κατεύθυνση.
Οι διατάξεις που ισχύουν σήμερα με τις οποίες τίθενται σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία ύστερα από απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης, είναι αρκέτές, γιατί κατά την άποψη μου καλύπτεται το 95% των περιπτώσεων όπου λόγοι δημοσίου συμφέροντος επιβάλλουν την προσωρινή και άμεση απομάκρυνση κάποιου υπαλλήλου από την υπηρεσία.
Δεν πρέπει να στερείται από κάποιον υπάλληλο που κατηγορείται, το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτόν του και να παραμείνει αξιοπρεπής μέχρι να αποδειχθεί αν πράγματι έχει διαπράξει κάποιο αδίκημα ή όχι.
Και αυτό δυστυχώς έίναι πολύ δύσκολο να γίνει πριν τη δίκη του στο ακροατήριο, συνεπώς χρειάζονται μέχρι και πέντε χρόνια.
Γνωρίζω πραγματικό παράδειγμα όπου υπάλληλος δικαιώθηκε σε πρώτο βαθμό, ύστερα όμως από πέντε χρόνια, καθώς ο καταγγέλων ο οποίος στο μεταξύ είχε εκμεταλλευτεί τις διατάξεις της περαίωσης κατέθεσε ότι επρόκειτο για παραξήγηση. Στην πραγματικότητα ήθελε να ισχυροποιήσει τις προσφυγές του στα διοικητικά δικαστήρια, όταν αυτές αποσύρθηκαν λόγω περαίωσης, σταμάτησε να ζητάει αναβολές στα ποινικά δικαστήρια και ο υπάλληλος αθωώθηκε. Αν ϊσχυαν οι σημερινές διατάξεις και είχε τεθεί αυτοδίκαια σε αργία ποιος θα τον αποζημίωνε για τα πέντε χαμένα χρόνια της ζωής του;
Το να τίθεται αυτοδίκαια σε αργία υπάλληλος ο οποίος παραπέμθηκε για να δικαστεί, είναι αντίθετο με το τεκμήριο της αθωότητας, καθώς ακόμα και όταν ο υπάλληλος αθωωθεί στα μάτια της κοινωνίας και των συναδέλφων του θα είναι δακτυλοδεικτούμενος. Οι ισχύουσες διατάξεις θεωρώ ότι είναι επαρκείς, καθώς η δυνητική θέση σε αργία μετά από προηγούμενη απόφαση πειθαρχικού συμβουλίου, εφόσον η σύνθεση του συμβουλίου είναι σωστή, προυποθέτει την συνεκτίμηση της εν γένει συμπεριφοράς του υπαλλήλου πριν την επιβολή ενός ακραίου και επαχθούς μέτρου.
Υπάρχουν και περιπτώσεις υπαλλήλων που κατηγορούνται άδικα, ενώ η απονομή δικαιοσύνης δυστυχώς είναι βραδεία.
Θα μπορούσε εναλλακτικά ο υπάλληλος να ασκεί, μέχρι την τελεσιδικία της υπόθεσής του, διαφορετικά καθήκοντα χαμηλότερης ευθύνης.
Ελπίζω να εφαρμοστεί από την νέα κυβέρνηση και να μην παραπεμφθεί στις καλένδες.
Έπρεπε εδώ και δεκαετίες να ισχύουν ανάλογες διατάξεις.
Αν υπήρχε δικαιοσύνη θα έπρεπε να εφαρμοστούν ΚΑΙ αναδρομικά, ειδικά σε εξόφθαλμες παραβάσεις…
Το ζητούμενο στη συζήτηση αυτή δεν είναι να έρχεται ο καθείς εδώ μέσα για να βγάλει τ’ απωθημένα του. Το ζητούμενο είναι να φιαχτεί ένας σοβαρός Νόμος που να διασφαλίζει όλα αυτά που η κοινή λογική μας λέει. Σαφώς και θα έχει πολλούς Δημόσιους Υπάλληλους η συζήτηση. Που το είδατε γραμμένο ότι κοντά 600.000 άνθρωποι είναι ψεύτες, κλέφτες και απάτριδες σώνει και καλά; Ή ότι δεν νοιάζονται για τον Νόμο που τους αφορά άμεσα; Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, γιατί ο διχασμός μόνο τους εργαζόμενους Έλληνες δεν εξυπηρετεί.
Το τεκμήριο της αθωώτητας, λοιπόν, είναι βασική αρχή του δικαίου. Με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη οι προτάσεις του κ. Αναστάσιου Κ.Λ. Παπαγγέλου (στην αρχή της διαβούλευσης)και των υπολοίπων που τόνισαν τη σημασία του, παραθέτοντας και παραδείγματα για καλύτερη κατανόηση. Κι επειδή, όπως όλοι εμείς οι «κρατικοί» πλέον υπάλληλοι γνωρίζουμε, «Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι», θα ήθελα να τονίσω ότι υπάρχει ανάγκη μιας ανεξάρτητης αρχής, με αυξημένες αρμοδιότητες (πχ νομικοί και οικονομικοί με δικαίωμα ελέγχου φορολογικών στοιχείων, «Πόθεν Έσχες», προηγούμενων καταγγελιών, κλπ) που θα δέχεται ίσως ακόμα και ανώνυμες καταγγελίες για αδικήματα που άπτονται, κατ’ αρχάς στην κατάχρηση δημοσίου χρήματος και, κατά δεύτερον, με οτιδήποτε άλλο αφορά παραβίαση του κώδικα συμπεριφοράς του υπαλλήλου.
Η έρευνα της Αρχής αυτής θα πρέπει να δέχεται ως πρώτο βήμα της το τεκμήριο αθωώτητας του κατηγορούμενου, να είναι σοβαρή, πιθανόν μυστική στο ξεκίνημά της και να πηγαίνει ΚΑΙ προς τα πάνω. Οι έλεγχοί της, επίσης, θα πρέπει να είναι απροειδοποίητοι (όχι ένας κουβάς αλληλογραφίας δυό μήνες πριν, σχετικα με το ποιό ξενοδοχείο θα μείνουν όσο θα διεξάγουν τον … έλεγχο) και απόλυτοι, πχ «έρχομαι, κλειδώνω πόρτες και παράθυρα της υπηρεσίας και αν δεν φύγω – όποτε φύγω – το μαγαζί δεν ανοίγει και δεν βγαίνει έξω ούτε χαρτομάντηλο». Ουδείς χαμηλόβαθμος Δημόσιος Υπάλληλος «τα παίρνει» χωρίς «πλάτες», αγαπητοί.
Στην τελική, και γω φορολογούμενη πολίτις είμαι και αρνούμαι πια να βλέπω τον κάθε αιρετό άρχοντα (που πληρώνεται από το ίδιο δημόσιο που πληρώνω και γω με τους φόρους μου) να βγαίνει αλώβητος και να μου κάνει επιπλέον και κήρυγμα περί εργασιακής ηθικής, χωρίς ποτέ να τον αγγίζει κανένας. Ακόμα κι αν τ’ όνομά του έχει βγει πρωτοσέλιδο
ή βωούν οι διάδρομοι των Υπουργείων για δαύτον.
Υ.Γ.: Λυπάμαι για το μακροσκελές και ίσως άσχετο κείμενο αλλά δεν είμαι Νομικός για να διατυπώσω διορθώσεις σε κείμενο νόμου με τον σωστό τρόπο. Απλά κατανοώ ότι, ο Νόμος, χωρίς κοινή λογική, μέτρο και ισχύ για όλους, μετατρέπεται απλά σε κάτι νεκρό και ανεφάρμοστο.
Οι διατάξεις που απαγορεύουν σε συνδικαλιστες τη συμμετοχή στα πειθαρχικά συμβούλια να ισχύσουν άμεσα και ταυτόχρονα και σε όλες τις ΔΕΚΟ μέ οποιαδήποτε συμμετοχή του Ελληνικού δημοσίου στο μετοχικό τους κεφάλαιο.
Να περικόπτεται μέρος του μισθού του όταν παίρνει άδειες ασθενείας,για να σταματήσει το φαινόμενο να τις θεωρεί σαν κανονικές άδειες.
Εάν δεν ξηλωθούν οι κρατικοδίαιτοι «συνδικαλιστές» που εκτελούν χρέη παραεξουσίας και ρυθμίζουν τα πάντα, από μεταθέσεις – έως ταλαιπωρίες για όσους δεν τους προσκυνούν, το δημόσιο θα παραμένει το αποκούμπι του κάθε πικραμένου και ανίκανου προς πάσαν άλλην εργασίαν.
Θα ήθελα να κάνω μια πρόταση που μπορεί να δίνει μια διέξοδο στο φαινόμενο ατιμωρησίας των υπαλλήλων.
Το πρόβλημα συνοπτικά έχει τις ακόλουθες εκφάνσεις:
α. καθυστέρηση στην επιβολή της ποινής
β. μειωμένης δυνατότητας ελέγχου των υπαλλήλων από τους προϊσταμένους και τήρησης των διαταγών και κανονισμών των οργανισμών
γ. χρονοβόρα διαδικασία άσκησης πειθαρχικού ελέγχου από τους διευθυντές κάτι που τους αποθαρρύνει από το να ασκούν τα καθήκοντά τους.
Το περίγραμμα της πρότασης:
Ο διευθυντής ή διοικητής (το πρόσωπο που έχει τη σφραγίδα της Ελληνικής Δημοκρατίας) να μπορεί να βαθμολογεί και σε περίπτωση που ο υπάλληλος κρίνεται ακατάλληλος – και χωρίς κάποια άλλη διαδικασία – να του δίνεται μια ακόμη ευκαιρία μεταθέτοντάς τον σε άλλη υπηρεσία συγγενούς αρμοδιότητας. Αυτή η δικλείδα ασφαλείας δίνεται ώστε να αποφευχθεί η προσωπική εμπάθεια από τη μεριά του προϊσταμένου. Σε περίπτωση που στην επόμενη υπηρεσία διακριθεί ή δεν έχει πρόβλημα, να καθαρίζεται ο φάκελος του. Σε αντίθετη περίπτωση – δηλαδή αν κριθεί ακατάλληλος για δεύτερη φορά- να του δίνεται μια τελευταία ευκαιρία. Την τρίτη φορά – και χωρίς άλλη δικαιολόγηση να απολύεται.
Γνωρίζω ότι αυτή η πρόταση μπορεί να φαίνεται ακραία και να χωρά μεγάλη συζήτηση αλλά πιστέψτε με μετά από πολλά χρόνια που υπηρετώ στο δημόσιο τομέα βλέπω να είναι η μόνη λύση ανάκτησης της διοικητικής σχέσης προϊσταμένου – υφισταμένου.
Δυστυχώς θα πρέπει να είμαι αρνητικός ως προς ορισμένα σημεία της προτεινομένης ρυθμίσεως. Ειδικότερα, θα πρέπει η πρώτη διάταξη να μεταβληθεί ως ακολούθως:
«1. Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία, ύστερα από ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ ΕΠΙΒΟΛΗ προσωρινής κράτησης.»
Όπως ήδη εξετέθη, το τεκμήριον αθωότητος επιτάσσει την προστασία της εργασιακής επιβιώσεως του οιονεί κατηγορουμένου (εξεταζομένου κατά το στάδιο της προανακρίσεως) ούτως ώστε να μην τιμωρηθεί (και μάλιστα δίς) αδίκως ένας άνθρωπος ο οποίος αδίκως κατηγορήθηκε και ενδεχομένως ενεπλάκη λόγω αντεκδικήσεων ή κομματικών διώξεων. Από την άλλη μεριά, πράγματι ο προσωρινώς κρατούμενος, ούτως ή άλλως, δεν δύναται να εξακολουθήσει να εργάζεται εις την Υπηρεσία του Δημοσίου, ενώ η καταδίκη οφείλει να έχει καταστεί αμτέκλητος ώστε να επιφέρει απαραίτητα εχέγγυα (πλην κακοδικίας και αναψηλαφήσεως) περί δικαίας κρίσεως.
Κατωτέρω, η επόμενη παράγραφος του ιδίου άρθρου οφείλει να αναδιαμορφωθεί ως ακολούθως:
» Υπάλληλος που παραπέμφθηκε αμετακλήτως στο ακροατήριο προκειμένου να δικαστεί για τα αδικήματα της δωροδοκίας, της υπεξαίρεσης περί την υπηρεσία, της κατάχρησης ανηλίκων σε ασέλγεια, της ασέλγειας με κατάχρηση εξουσίας ή της πορνογραφίας ανηλίκων, τίθεται αυτοδίκαια σε αργία, μέχρι να εκδοθεί αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Ο υπάλληλος επανέρχεται στην υπηρεσία μόνο αν αθωωθεί με ΟΡΙΣΤΙΚΗ ή ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗ δικαστική απόφαση.» ακριβώς βάσει του τεκμηρίου αθωότητος που διατρέχει το πειθαρχικό και ποινικό Δίκαιο. Δεν είναι δυνατόν η επάνοδος εις την υπηρεσία να εξαρτάται εκ της εξαντλήσεως των τακτικών και εκτάκτων ενδίκων μέσων (έως τον Άρειο Πάγο δηλαδή) κάτι που σημαίνει υπερδεκαετή παραμονή εκτός υπηρεσίας, ενώ η αποπομπή (επιτιμητική και ιδιαζόντως ειδεχθής στις μικρές κοινωνίες) να γίνεται με την απλή επιβολή περιοριστικών όρων ή πρωτοδίκου αποφάσεως. Το Δημόσιο Συμφέρον θα πρέπει να παραβλάπτεται και δή αποδεδειγμένως, ώστε να αποπεμφθεί ένας εργαζόμενος, διαρκούσης της ποινικής δίκης, δεδομένης της ανεξαρτησίας της πειθαρχικής και ποινικής διαδικασίας (έστω και εάν κινούνται εν παραλλήλω).
Η παρ. 2 καλό θα ήτο να αναδιαμορφωθεί ως ακολούθως:
«Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος στον οποίο επιβλήθηκε η πειθαρχική ποινή της οριστικής παύσης ή της προσωρινής παύσης άνω των έξι (6) μηνών. Η αργία αρχίζει από την κοινοποίηση της πειθαρχικής απόφασης στον υπάλληλο και λήγει είτε την τελευταία ημέρα της ΕΞΗΝΤΑΗΜΕΡΗΣ (60 ΗΜΕΡΩΝ) προθεσμίας άσκησης προσφυγής ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του αρμόδιου διοικητικού εφετείου είτε εφόσον έχει ασκηθεί προσφυγή, την ημέρα της δημοσίευσης της απόφασης του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του διοικητικού εφετείου, ΜΕ ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΜΟΔΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ.» Η βελτίωση αυτή προτείνεται, αφ’ ενός ώστε να υπάρχει ασφάλεια δικαίου ως προς την ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ υποβολής των ενδίκων μέσων (προσφυγής ή Αιτήσεως Ακυρώσεως) και, αφ’ ετέρου, ώστε να γνωστοποιείται σε όλους (Πειθαρχικώς Προϊσταμένους και ελεγχόμενο πειθαρχικώς) η δυνατότης αναστολής εκτελέσεως της αργίας.
Επιφυλασσόμενος διά την υποβολή προσθήκης,
Ευχαριστώ για την ευκαιρία διαλόγου.
Ερώτηση : Στην περίπτωση που διωχθείς ποινικά για κάποια οφειλή σου πχ διατροφή λόγω διαζυγίου, την οποία αδυνατείς πλέον να πληρώσεις λόγω κατακόρυφης μείωσης του μισθού σου, τι προβλέπεται;
Πρόταση : Να περιγράφονται επακριβώς οι περιπτώσεις δίωξης (εξωυπηρεσιακής) για τις οποίες δεν θα ενεργοποιείται ο πειθαρχικός νόμος.
Σχόλιο : Το να περνάς από το καθεστώς της ατιμωρησίας στο καθεστώς του φόβου και της εξέτασης τύπου ιεράς ποιός μπορεί να υποστηρίξει σοβαρά ότι θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τι σχέση έχει η κάποια ενδεχόμενη προσωπική σου ατυχία με το αν είσαι σωστός δημόσιος υπάλληλος; Στον ιδιωτικό τομέα αν χρωστάς στο δημόσιο σε διώχνουν από τη δουλειά σου; Αν τσακώθηκες με τον γείτονα σου; Αν, γιατί όχι, (σε όλους μπορεί να συμβεί)τραυματίσεις ή χειρότερα κάποιον συνάνθρωπο σου με το αυτοκίνητο;
Ουδεμία αντίρρηση επί της θέσεως σε αργία, υπό τον όρο να αρθεί το καθεστώς ουσιαστικής ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΙΑΣ που ισχύει στην χώρα και ΟΛΕΣ οι δικαστικές υποθέσεις να ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟΥΝ εντός 18μήνου το μέγιστο!
ΤΟ 99% ΤΩΝ ΠΑΡΑΒΑΣΕΩΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΘΕΣΕΙΣ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΩΝ ΔΙΕΥΘΗΝΤΩΝ ΚΛΠ.ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΕΣ ΕΝΤΟΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΟ ΚΕΝΟ.ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ ΜΑΤΙ ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ.ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑΤΑ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ,ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ.ΚΑΙ ΝΑΠΡΟΣΘΕΣΩ ΟΤΙ ΠΟΛΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΟΡΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΦΕΔΡΕΙΑ,ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΓΕΙΛΗ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥΣ.ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΕΣ ΦΘΑΝΟΥΝ ΣΤΑ Δ.Σ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΑ:ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΞΕΡΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΛΟΡΑ.
«Τίθεται αυτοδίκαια σε αργία ο υπάλληλος ο οποίος στερήθηκε την προσωπική του ελευθερία, ύστερα από πρωτοβάθμια απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή ένταλμα προσωρινής κράτησης.»
Ειναι αδικο και απαραδεκτο να τεθει σε αργια υπαλληλος ΜΟΝΟ μετα απο ενταλμα προσωρινης κρατησης,που σημαινει οτι (εκτος της περιπτωσης επ΄αυτοφωρου τελεσης ποινικου αδικηματος), ειναι υποδικος, ή υποπτος αδικηματος που εχει τελεστει. Εφοσον ομως δεν εκδικαστηκε και ισχυει το τεκμηριο της αθωοτητος, πως ειναι δυνατον να λαμβανοναται διοικητικα μετρα εναντιον του;
Προς τον κ. Καρύδη Δημήτριο.
1)Αν υποθέσουμε ότι εγώ «τα παίρνω». Δεν καταθέτω τίποτα, δεν αγοράζω τίποτα αλλά ζώ χλιδάτα, ταξιδεύω παντού, σπουδάζω τα παιδιά μου στα καλύτερα κολέγια και Πανεπιστήμια, αλλάζω έπιπλα κάθε χρόνο (τα παλιά τα χαρίζω σε συγγενείς και φίλους)…κλπ, κλπ.
Πως θα συλληφθώ;
2)Μία απορία:
Ποιο είναι σε μια δεκαετία το 60% των στόχων ενός καθηγητή;
Επίσης πολύ ορθή η παρατήρηση του κ. Καρύδη. Πόθεν έσχες σε όλους και… τελειώσαμε. Το μαύρο χρήμα κάπου θα πρέπει να διοχετευτεί. Όσο για την αξιολόγηση, καλή και μακάρι να βρεθεί τρόπος να εφαρμοστεί δίκαια σε όλες τις υπηρεσίες. Όμως λίγο δύσκολο λόγω της κακιστης διάρθρωσης των δημοσίων υπηρεσιών. Σίγουρα στην υπηρεσία που δουλεύει ο καθένας υπάρχουν θέσεις που δεν είναι εύκολο να μετρηθεί.
Ο Γιάννης τα είπε σχεδόν όλα. Γενικά θα πρέπει να είναι αυστηρές οι ποινές για αυτούς που αποδεδειγμένα παρανομούν, αλλά και θα πρέπει να προστατεύονται ταυτόχρονα η μισθολογική και υπηρεσιακή εξέλιξη αυτού που κατηγορήθηκε άδικα καθώς και η προσωπικότητά του. Θα πρέπει να υπάρχει διαδικασία με την οποία να προβλέπεται και κάποιου είδους συνέπεια για τον προϊστάμενο που αποδεδειγμένα κατηγόρησε άδικα υφιστάμενό του, η οποία θα δρα αποτρεπτικά, ώστε οι κατηγορίες να μην οφείλονται σε κακές προσωπικές σχέσεις και τάσεις ρεβανσισμού. Η ταχύτατη ολοκλήρωση των διαδικασιών, τουλάχιστον στα υπηρεσιακά συμβούλια, είναι απαραίτητη ώστε, κυρίως, να μην ταλαιπωρούνται αυτοί που κατηγορήθηκαν αδίκως. Τέλος, καλό θα ήταν να προβλεφθεί νόμιμη διαδικασία καθολικής διαμαρτυρίας υπαλλήλων υπηρεσίας εναντίον προϊσταμένου που η συμπεριφόρά του είναι ανεπαρκής, προσβλητική και επικίνδυνη. Απλές αναφορές αποδυκνείεται ότι δεν αρκούν.
Ενα τεράστιο ζήτημα που όμως είναι τόσο απλό. Η δημοσιοϋπαλληλική σταδιοδρομία διαρκεί 37 χρόνια. Ο υπάλληλος υποβάλλει κατ έτος δήλωση με όλα τα περιουσιακά του στοιχεία. ΜΕ ηλεκτρονικό τρόπο δημιουργείται βάση δεδομένων με τα περιουσιακά στοιχεία όλων των υπαλλήλων. Αν βρεθούν καταθέσεις, ακίνητα κλπ στο όνομά του ή των συγγενών του, αυτομάτως κατάσχονται και ο υπάλληλος απολύεται στην περίπτωση που υποπίπτει σε σοβαρό αδίκημα (χρηματισμό, υπεξαίρεση, παραβίαση της νομοθεσίας κλπ).
Τόσο απλά λύνεται το πρόβλημα των διεφθαρμένων υπαλλήλων. Το πρόβλημα των αδιαφορούντων υπαλλήλων επίσης λύνεται με την ανά δεκαετία αξιολόγηση τους. Αν μέσα στη δεκαετία δεν έχει πιάσει το 60% των στόχων απολύεται. Τόσο απλά.
Τέλος οι καλοί υπάλληλοι αμοίβονται με προαγωγές και οικονομικά μπόνους ανά δεκαετία.
Φυσικά, σε καμία περίπτωση η αξιολόγηση δεν γίνεται με τη συμμετοχή «συνδικαλιστών». Γίνεται με παρουσία υψηλόβαθμων διοικητικών στελεχών, δικαστικών και σε κάθε περίπτωση σε αποκεντρωμένη βάση. Είναι καιρός να τελειώνει η Ελλάδα με τον υπερσυγκεντρωτισμό των υπουργείων που έχουν αναγορευθεί σε απόλυτους μονάρχες.
΄
Μετά τιμής
Δ. Καρύδης
Στο άρθρο πρώτο και σε ότι αφορά στο άρθρο 105 να προστεθεί παράγραφος η οποία να προβλέπει και την αφαίρεση χρόνου υπηρεσίας.
Στο άρθρο δεύτερο και σε ότι αφορά στο άρθρο 107 Να περιληφθεί και διάταξη που να θεωρεί παράβαση την χρησιμοποίηση των χώρων εργασίας για συνδικαλιστικούς σκοπούς καθώς και την άσκηση συνδικαλισμού εντός του κανονικού ωραρίου εργασίας.(γνώμη μου είναι τα συνδικαλιστικά να μην λαμβάνουν χώρα εντός του κανονικού ωραρίου και εάν γίνονται στους χώρους εργασίας εκτός του κανονικού ωραρίου να επιβαρύνονται με τα έξοδα κατανάλωσης ενέργειας, συντήρησης, αποκατάστασης φθορών,καθαριότητας κ.λ.π.
Στο άρθρο δεύτεροκαι σε ότι αφορά στο άρθρο 110 Εισηγούμαι να μην υπάρχει χρόνος παραγραφής, αλλά να υφίστανται και να τους βαρύνουν σε όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας τους στο δημόσιο ή να υπάρχει παραγραφή για τα ΄΄μικρά αδικήματα΄΄.
Στο άρθρο δεύτερο και σε ότι αφορά στο άρθρο 145 Εισηγούμαι να μην υπάρχει χρόνος παραγραφής, αλλά να υφίστανται και να τους βαρύνουν σε όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας τους στο δημόσιο ή να υπάρχει παραγραφή για τα ΄΄μικρά αδικήματα΄΄.
Στο άρθρο δεύτερο και σε ότι αφορά στο άρθρο 146 Εισηγούμαι να επιβάλλονται χρηματικά έξοδα στον παρανομούντα δημόσιο υπάλληλο για όλη τη διαδικασία σε για όλες τις φάσεις εκδίκασης πειθαρχικών ποινών και να επιβάλλονται μετά την αμετάκλητη απόφαση. Γιατί να πληρώνει τα σπασμένα ο Έλληνας πολίτης?? Απασχολούνται ανθρωποι οι οποίοι πληρώνονται γι΄αυτό και χρησιμοποιούνται υλικά και μέσα με υπαιτιότητα του διωκόμενου.
Επειδή τον τελευταίο καιρό με την άσχημη οικονομική κατάσταση που βιώνουμε όλοι, το κυνήγι μαγισσών και το εύκολο ανάθεμα είναι καθημερινό φαινόμενο, θα πρέπει να διασφαλίζεται απολύτως το τεκμήριο της αθωότητας του οποιουδήποτε εργαζόμενου. Κάτι τέτοιο δεν είναι προφανές από τις διατάξεις του άρθρου. Κατά τη γνώμη μου θα πρέπει, στην περίπτωση που κάποιος αθωωθεί να ελέγχεται πειθαρχικά ο κατήγορος και μάλιστα αυτεπάγγελτα (από τον Προιστάμενό του) και στην περίπτωση δόλου να επιβάλεται εξοντωτική πονή. Επίσης, θα πρέπει να εξετάζεται το καθεστώς που επιτρέπει να διαπράτονται παραπτώματα μέσα από στατιστικά στοιχεία, να αναλύονται οι υποθέσεις και να τροποποιούνται ανάλογα οι διαδικασίες ώστε να προλαμβάνονται τα παραπτώματα. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία τέτοιων συμτωμάτων παρά η εκ των υστέρων τιμωρία τους.
πιστέυω ότι ένα καλό μέτρο ,θα ήταν όπως στο στρατό από τη στιγμή που υπάρχει η αξιολόγηση των Δ.Υ.
Στον στρατό ισχύει η παύση εργασίας σε περίπτωση που ένας στρατιωτικός ,τρεις(3) συνεχόμενες φορές έχει αξιολογηθεί ,κάτω της βάσης σε ένα από τα προσόντα του ,τότε τρώει στέρηση βαθμού και συνεπώς στις οικονομικές απολαβές του για αυτα τα τρια(3)ετη εφόσον δε προάγεται στον επόμενο βαθμό του, με εξαίρεση τον τρίτο χρόνο ,οπου και απολύεται δια παντός ,εφόσον έχει τριτώσει το «κακό» !!!!Έτσι δίδεται η ευκαιρία συναιτήσεως στον εργαζόμενο ,μέχρι τρία έτη και από και πέρα τον τρίτο χρόνο απολύεται,και μάλιστα ,δεν μπορεί να επανέλθει ξανά πίσω ούτε με δικαστική απόφαση ,αφου και τα δικαστήρια θεωρούν τις αξιολογήσεις αρνητικές για τον πρώην εργαζόμενο!!!!
Η αυτοδίκαιη θέση σε αργία μονο με ένταλμα προσωρινής κράτησης που μπορει να εκδοθει για μια σειρα απο λογους που δεν απτωνται της δημοσιυπαλληλικης ιδιοτητος του πολιτη, ειναι απαραδεκτη. Θα πρεπει να υπαρχει οπωσδηποτε δικαστικη αποφαση, εστω και πρωτοβαθμιου δικαστηριου.
Έχω την εντύπωση ότι όλοι όσοι γράφουν εδώ είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Το μόνο που φαινεται να ενδιαφέρει είναι μήπως χαθεί κανένας μησθός ή μήπως γίνει κάποιος άδικος χαρακτηρισμός. Κανένας όμως δεν αναφέρεται στο δίκιο του πολίτη. Γιατί όλοι οι δημόσιοι έχουν ξεχάσει ότι δουλέυουν για τον πολίτη. Ας γίνει λοιπόν αυτό που γίνεται και στον ιδιωτικό τομέα. Αν υπάρχουν υπόνοιες ότι κάποιος υπάλληλος ενεργεί αυτοβούλως ή προς ζημία της επιχείρησης θα πρέπει ο καταγγέλον να στοιχειωθετήσει επαρκώς εναντίον του για να πήσει ή όχι την διεύθυνση για την απομάκρυνση του υπαλλήλου. Τόσο απλά…ούτε αργίες ούτε τίποτα. Αν πηστεί ο διευθυντής απλά πας σπίτι σου. Φυσικά αν έχεις δίκιο και την δουλειά σου απλά έχεις χάσει και το όνομα σου έχει σπιλωθεί. Δυστηχώς έτσι είναι ο πραγματικός κόσμος. Όχι όμως και ο κόσμος του Δημοσίου όπως φαίνεται…….υπάλληλοι του σαλονιού!!!
ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ ΜΑΤΙ ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ!! ΓΙΑΥΤΟ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΗΝΟΝΤΑΙ ΛΑΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ!!
Βασική εξυπηρέτηση του κοινού θα πρέπει να είναι και η τηλεφωνική εξυπηρέτηση του κοινού ,οταν δεν απαντούν οι δημόσιοι υπάλληλοι
να τημωρούνται.Σήμερα δεν απαντά κανένας σε όλα τα υπουργεία ,ιδιαίτερα στο υπουργείο οικονομικών που έχω άμεση επαφή.
This is another example of adding to the complexity of the public sector. Instead of writing a new Αρχική Πειθαρχικό Δίκαιο των υπαλλήλων του Δημοσίου and replace all the previous laws, you simply modify the law and continue to make references to older laws. This is a poor law practice and I refuse to comment on it.
Άρθρο 105
Καλά … στον υπάλληλο που έχει τεθελί σε αργία θα δοθεί το υπόλοιπο των αποδοχών του άμα απαλλαγεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση… αλλά η υπηρεσιακή του εξέλιξη;;; (η οποία με το νέο μισθολόγιο συνδέεται άμεσα με την μισθολογική του εξέλιξη)
Δηλαδή… θα τεθεί κάποιος σε αργία … θα παίρνει το 1/3 του μισθού… θα πάει σε δικαστικό αγώνα 7-10 ετών… θα δικαιωθεί… θα επιστρέψει στην υπηρεσία … και θα έχει χάσει και 10 χρόνια βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης!!!
Δηλαδή … θα τιμωρηθεί… επειδή θα δικαιωθεί…!!
Άρθρο 104 παρ. 5
Δεν υπάρχει πουθενά πρόβλεψη όταν επανέρχεται ο υπάλληλος στην υπηρεσία αφότου έχει αποκαλυφθεί ότι οι κατυηγορίες εναντίον του ήταν ανυπόστατες, να μετράει ο χρόνος τς απουσίας του σαν χρόνος πραγματικής δημόσιας υπηρεσίας.
Είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει η υπηρεσία για έναν υπάλληλο της ο οποίος κατηγορήθηκε άδικα.
Επίσης θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη ότι σε τέτοιες περιπτώσεις (αδικης κατηγορίας) θα ελέγχονται πειθαρχικά και οι κατήγοροι.
Δεν είναι δυνατό ο υπάλληλος να είναι έρμαιο κάποιων υπηρεσιακών παραγόντων και ο ίδιος να ελέγχεται πειθαρχικά και οι κατήγοροί του όχι.
Άρθρο 104 παρ. 2
Είναι απολύτως απαράδεκτο να φεύγει κάποιος υπάλληλος από την υπηρεσία με μόνη την απόφαση του προϊσταμένου!!
Δηλαδή όποτε κάποιος υπάλληλος δεν συμφωνεί με τον προϊστάμενο, ή ο προϊστάμενος τον έχει άχτι, θα επικαλείται το συμφέρον της υπηρεσίας και το κατεπείγον της περίπτωσης και θα στέλνει τον υπάλληλο στο σπίτι του!!
Ε τότε να γυρίσουμε στην οθωμανική περίοδο να τελειώνουμε!
… αλήθεια… αν στείλει ο προϊστάμενος τον υπάλληλο σπίτι του… και αποκαλυφθεί αργότερα ότι επρόκειτο περί λάθους απόφασης … ο προϊστάμενος θα υποστεί κάποια κύρωση;;;!!!
Άρθρο 104 παρ. 1
Ποιός κρίνει την ύπαρξη ή μη υπηρεσιακών λόγων ή λόγων δημοσίου συμφέροντος, σύμφωνα με τους οποίους ένας υπάλληλος μπορεί να τεθεί σε αργία;
Η ασάφεια οδηγεί σε φαινόμενα πελατειακά, κομματισμού και ρεβανσισμού.
Δεν προβλέπεται κανένας τρόπος προστασίας τυ υπαλλήλου από άδικες αποφάσεις.
Αν για παράδειγμα κάποιος υπάλληλος τεθεί σε αργία με συνοπτικές διαδικασίες, που θα επιδιώξει να βρεί το δίκιο του; Στα διοικητικά δικαστήρια, τα οποία θα βγάλουν απόφαση μετά από 7 χρόνια; Εν τω μεταξύ πως θα ζεί (και πως θα πληρώνε τους δικηγόρους ο εν λόγω υπάλληλος);
Άρθρο 103
Είναι άδικο να τίθεται σε αργία κάποιος με μόνη αιτιολογία ότι παραπέμφθηκε σε δίκη. Έχουμε δεί πάρα πολλές φορές να αθωώνονται άνθρωποι από άδικες κατηγορίες. Τι θα γίνει με αυτούς;
Αν δηλαδή κάποιος συρθεί στα δικαστήρια, διαπομπευθεί, τεθεί σε αργία και… αθωωθεί;;!! … το να γυρήσει απλά στη δουλειά του μετά, του λύνει τα προβλήματα;
Θεωρώ ότι η πρώτη πρόταση της πρώτης παραγράφου περί αργίας στην περίπτωση στέρησης της ελευθερίας είναι αρκετή.
Επίσης θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για επιστροφή στην υπηρεσία στην περίπτωση που ο υπάλληλος δικαιωθεί σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό και ότι ο χρόνος της αργίας θα αποζημιωθεί και θα θεωρείται χρόνος πραγματικής υπηρεσίας. Αν ο υπάλληλος διωχθεί και αθωωθεί δεν φταίει αυτός, οπότε και δεν θα πρέπει να τιμωρείται με κανένα τρόπο.
Στο άρθρο 104 παράγραφος 1β) λέει ότι με μόνο πειθαρχική δίωξη μπορεί να μπει σε αργία, αυτό ανοίγει μια κερκόπορτα σε διώξεις σε υπαλλήλους που δεν τα πάνε καλά με την διοίκηση. Πιστεύω ότι καλλύτερα θα ήταν να δωθεί σφιχτό χρονικό περιθώριο στα υπηρεσιακά συμβούλια για να αποφασίζουν άμεσα και μετά αν υπάρχει ήδη μια καταδικαστική απόφαση να τίθεται σε αργία
Ανάλογες ποινές και εφαρμογή point system, επιβάλλονται στον προϊστάμενο και τον Διευθυντή του υπαλλήλου που παρανόμησε.
Έτσι το βάρος του ελέγχου για την συμπεριφορά του υπαλλήλου πέφτει στους προϊσταμένους και όχι στο Δημόσιο ή σε ειδικά σώματα επιθεωρητών, που μόνο κόστος για το Δημόσιο και παραπέρα αύξηση της διαφθοράς πετυχαίνουν.
Η αιτιολογία για την επιβολή ποινών στον προϊστάμενο και τον διευθυντή του παρανομούντος υπαλλήλου, είναι ότι λόγω πλημμελούς ελέγχου συνετέλεσαν σε ένα βαθμό, στη βλάβη των συμφερόντων του Ελληνικού λαού.
Νομίζω οτι αν εφαρμόσετε τις ίδιες διοικητικές,ποινικές και άλλες διατάξεις που ισχύουν γιά τους ιδιωτικούς υπαλλήλους στους δημοσίους υπαλληλους ,θα εξαλειφθούν συντομότατα τα φαινόμενα,τεμπελιάς,απείθειας,εξάρτησης από ανωτέρους και λαμογιάς που υφίστανται σήμερα. Ο φόβος (απόλυσης) φυλάει τα έρημα και τα κάνει παραγωγικά. Καλή η διαβούλευση αλλά υπάρχει και η πρακτικότητα της καθημερινής γνώσης.