Αρχική Ζητήματα Πνευματικής Ιδιοκτησίας8. Μηχανισμός επίλυσης διαφορών ΟΣΔ – χρηστώνΣχόλιο του χρήστη Γρηγόρης Θ. Τρικούκης, Δικηγόρος | 9 Ιανουαρίου 2012, 16:43
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γρηγόρης Θ. Τρικούκης, Δικηγόρος' | 9 Ιανουαρίου 2012, 16:43

    Εξειδικεύοντας τα όσα αναφέρθηκαν στο προηγούμενο ερώτημα, διατυπώνουμε την πρότασή μας ως εξής: Οι αιτήσεις των ΟΣΔ για την δημόσια εκτέλεση να εκδικάζονται άμεσα κατά την διαδικασία των Ασφαλιστικών Μέτρων, όπως μέχρι τώρα γίνεται στις περιπτώσεις των ΟΣΔ συγγενικών δικαιωμάτων. Οι δίκες αυτές, ως γνωστό, δεν αποτελούν γνήσιο ασφαλιστικό μέτρο, αλλά εκδικάζονται κατά την διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, επιδικάζοντας άμεσα το ήμισυ του ποσού. Στην θεωρία έχει χαρακτηρισθεί η διαδικασία αυτή ως οιονεί Τακτική Διαδικασία. Θα μπορούσε, συνεπώς, να θεωρηθεί ως πρώτος βαθμός δικαιοδοσίας και να μην πρέπει να ακολουθήσει Αγωγή (όπως προβλέπεται στο ως άνω άρθρο), αλλά να υπόκειται σε Έφεση, η οποία θα εκδικάζεται από τα Μονομελή Εφετεία (που προσφάτως θεσμοθετήθηκαν) και ειδικότερα από τμήματα Πνευματικών Δικαιωμάτων, που θα πρέπει να δημιουργηθούν σε όλα τα Εφετεία. Οι αποφάσεις των Ασφαλιστικών Μέτρων θα πρέπει να ορίζονται υποχρεωτικά, προσωρινά εκτελεστές για το ήμισυ του καθορισθέντος ποσού. Παράλληλα, στις περιπτώσεις που υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις των ΟΣΔ με φορείς χρηστών (οι οποίοι είναι προφανές ότι για την κατάρτιση της σύμβασης είχαν λάβει υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες κάθε υποκατηγορίας του κλάδου τους) θα πρέπει να εφαρμόζεται η αρχή του ελάχιστου καθορισμού στο διπλάσιο του συνήθους για όλους τους ΟΣΔ. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται ο δικαστικός έλεγχος των Αμοιβολογίων, η γρήγορη δικαστική επίλυση του ζητήματος από ειδικά τμήματα και παύει να ισχύει ο νομικός παραλογισμός που προκαλεί το άρθρο 49 του 2121/1993, όπου είχαμε το φαινόμενο να καθορίζεται προσωρινά η εύλογη αμοιβή από το Μονομελές Πρωτοδικείο και οριστικά από το Ειρηνοδικείο (στις περιπτώσεις που το αιτούμενο ποσό υπαγόταν στην καθ’ ύλην αρμοδιότητά του). Τέλος, ενισχύεται η σημασία των συλλογικών συμβάσεων μεταξύ ΟΣΔ και φορέων χρηστών, που όπως απέδειξε η μέχρι σήμερα διαδικασία, συνήθως αποτελούν το αποτέλεσμα μεγάλων δικαστικών αγώνων, οι δαπάνες των οποίων καλό θα ήταν να αποφεύγονται για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, καθώς αυξάνει το κόστος. Η αύξηση δε του κόστους, ενώ αφ’ ενός συνεπάγεται την αύξηση της επιβάρυνσης του χρήστη, δεν συνεπάγεται και αύξηση του οφέλους του δικαιούχου. Συνεπώς, δεν είναι στις προθέσεις του ΟΣΔ.