Αρχική Θεατρικές Επιχορηγήσεις4. Πληθωρισμός θεατρικών ομάδων και πολυδιάσπαση δυνάμεωνΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Αγγελόπουλος | 28 Φεβρουαρίου 2011, 13:12
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Αγγελόπουλος' | 28 Φεβρουαρίου 2011, 13:12

    Δεδομένου ότι αυτή είναι η καρδιά του νέου πλαισίου, θα είμαι αναγκαστικά αναλυτικός και πολύ συγκεκριμένος. - Η μία δουλειά του υπουργείου είναι να βάλει στο παιχνίδι των αποφάσεων την ίδια την κοινωνία. Δηλαδή, να επιβραβεύει ομάδες και παραστάσεις που κατορθώνουν να έχουν απήχηση στο κοινό. - Μια άλλη δουλειά είναι να ενισχύσει τάσεις και προσπάθειες που στο όνομα της έρευνας κάνουν μια δουλειά που δεν μπορεί να προσελκύσει τους θεατές και, έτσι, δεν είναι βιώσιμες. - Κατά τρίτον, να διευκολύνει τις νέες ομάδες στην είσοδό τους στη θεατρική αγορά αξιοποιώντας την κεκτημένη εμπειρία των υπαρχουσών ενεργών ομάδων. Ο πληθωρισμός των ομάδων δεν είναι κατ’ ανάγκην πρόβλημα. Εφ’ όσον υπάρχουν δημιουργοί και καλλιτέχνες που δέχονται να μπουν στον ανταγωνισμό αυτό, δεν έχει κανένα λόγο το υπουργείο να περιορίσει αυτή την ανάγκη τους. Από την άλλη, δεν είναι δουλειά του υπουργείου να στηρίζει τους καλλιτέχνες αυτούς αλλά, να εξασφαλίζει την παροχή θεάτρου στους πολίτες. Επίσης, χρειάζεται μια χρονική οριοθέτηση της δυνατότητας συμμετοχής στο σύστημα των επιχορηγήσεων καθώς αν ένα καλλιτεχνικό σχήμα δεν μπορεί μετά από κάποια χρόνια να ζήσει από τα εισιτήριά του ή να βρει άλλες πηγές χρηματοδότησης, αυτό κάτι σημαίνει για την πραγματική αποδοχή του από την κοινωνία. Αυτό που μπορεί να κάνει άμεσα το υπουργείο είναι να έχει μια πολιτική διάδοσης του θεάτρου των ομάδων μέσα από μια έμμεση χρηματοδότησή τους μέσα από τους πολίτες. Ένα ποσοστό 20% – 30% του συνολικού ποσού των επιχορηγήσεων μπορεί να διατίθεται ως «φτηνό εισιτήριο» το οποίο ο θεατής θα μπορεί να αγοράσει από το υπουργείο (ή από τις ίδιες τις ομάδες) στην τιμή των 5€ και η ομάδα που θα προτιμήσει ο θεατής να το εξαργυρώνει στην τιμή των 10€. Με ένα μικρό κονδύλι 100.000€ (μια ακριβή περσινή επιχορήγηση) το υπουργείο μπορεί να ενισχύσει την ζήτηση του θεάτρου των ομάδων με 20.000 επιπλέον εισιτήρια! Το μέτρο πρέπει αφορά μόνο παραστάσεις που γίνονται από επιχορηγούμενες ομάδες. Το σημαντικό και για την κοινωνία και για τους καλλιτέχνες είναι να διευρυνθεί το κοινό των ομάδων και όχι να γίνουν δια βίου τρόφιμοι του κράτους. Χρειάζεται, λοιπόν, να φτιαχτεί ένα νέο «σύστημα» επιχορηγήσεων που να είναι προσαρμοσμένο τόσο στις νέες τάσεις και ιδιεταιρότητες όσο και στην οικονομική δυσκολία των καιρών. Οι μεγάλες επιχορηγήσεις (άνω των 50.000€ και άνω των 5 ετών) πρέπει να καταργηθούν καθώς συντηρούν σχήματα – δεινόσαυρους που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους και στην οικονομική κατάσταση της χώρας και δεν έχουν κατορθώσει να πείσουν το κοινό να τις στηρίζει οικονομικά. Προφανώς χρειάζεται μια μεταβατική διετία για να μπορέσουν να προσαρμοστούν οι παλιοί επιχορηγούμενοι. Οι ήδη επιχορηγούμενοι θίασοι θα πρέπει να χρεωθούν ένα έτος στο νέο σύστημα για κάθε τρία έτη προηγούμενης επιχορήγησής τους με το παλαιό. Οι τύποι επιχορηγήσεων που μπορούν να δίνονται: Α) Πρώτης παραγωγής (μόνο για νέες ομάδες που ξεκινούν τώρα ή που μπαίνουν τώρα στο σύστημα επιχορηγήσεων και μόνο για την πρώτη παραγωγή τους) Μικρές επιχορηγήσεις ως 5.000€, που μπορούν να ενισχύσουν μια νέα ομάδα στο ξεκίνημά της. Οι νέες ομάδες θα μπορούσαν, αν οι ίδιες ήθελαν, να έχουν και μια σχέση συμβουλευτικής συνεργασίας με κάποια πιο έμπειρη ομάδα τόσο σε καλλιτεχνικά ζητήματα όσο και σε θέματα παραγωγής. Β) Θεατρικών παραγωγών (2 – 5 ετών με δέσμευση αριθμού παραγωγών και ποσοτικούς στόχους) Επιχορηγήσεις 15.000 – 30.000€ ανά έτος. Πρόκειται για τις ήδη υπάρχουσες επιχορηγήσεις μόνο που απαιτούν από τους αιτούντες να τηρούν πιο μεσοπρόθεσμα χρονοδιαγράμματα και συνυπολογίζει ποιοτικές και ποσοτικές παραμέτρους όπως απήχηση στο κοινό, παρακολούθηση χρονοδιαγραμμάτων και ποσοτικών στόχων, συνεργασίες με άλλα σχήματα, υποστήριξη σε νέες ομάδες, παραστάσεις στην επαρχία και στο εξωτερικό, ανάδειξη νέων καλλιτεχνών κτλ. Γ) Αδελφοποίησης Κέντρων – Περιφέρειας (διάρκειας 1 – 3 ετών με ποσοτικούς στόχους και δεσμεύσεις) Χρηματοδοτήσεις ως και 40.000€ ανά project. Τουλάχιστο μια ομάδα της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης και μια από την περιφέρεια κάνουν μια συμφωνία συνεργασίας που περιλαμβάνει καλλιτεχνικές και εκπαιδευτικές ανταλλαγές, συμπαραγωγές, ανταλλαγή καλλιτεχνικού δυναμικού. Δίνεται έμφαση στην δημιουργία Projects στην περιφέρεια και στην παρουσίαση κοινών θεατρικών παραστάσεων στις έδρες και στις ευρύτερες περιφέρειες των συνεργαζόμενων. Ίσως μπορεί να γίνει αδελφοποίηση μεταξύ περιφερειακών σχημάτων και μόνο αλλά, για αρχή, η παρουσία ομάδας της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης εγγυάται και το ποιοτικό επίπεδο του συνολικού εγχειρήματος. Δ) Θεατρικού χώρου (διάρκειας 6 μηνών – 3 ετών με δέσμευση ως προς τη χρήση του χώρου από άλλες ομάδες του συστήματος των επιχορηγήσεων) Χρηματοδοτήσεις ως 30.000€ ανά έτος αναλόγως του μεγέθους του χώρου, της θέσης του και του ετήσιου προγράμματος δραστηριοτήτων που κατατίθενται στο φάκελο. Μπορούν να ενισχύονται όχι μόνο καλλιτεχνικές δράσεις ή τρέχοντα έξοδα αλλά και εργασίες υποδομής και συντήρησης. Ε) Διοργανώσεων (για συγκεκριμένα project μικρής διάρκειας) Ενίσχυση φεστιβάλ, σεμιναρίων ή άλλων τέτοιων εκδηλώσεων που θα γίνονται από τις ίδιες τις ομάδες με ποσά ως 20.000€ ανά project. Θα ενισχύσει τη συνεργασία των ομάδων και θα δώσει δυνατότητες ανάδειξης μη επιχορηγούμενων ομάδων από τις επιχορηγούμενες. ΣΤ) Έρευνας (διάρκειας 6 μηνών – 3 ετών σε συνεργασία με Πανεπιστημιακά τμήματα Θεατρικών σπουδών, Θεάτρου κτλ.) Η κρατικά επιδοτούμενη έρευνα πρέπει να έρθει σε επαφή με το φυσικό της χώρο (το πανεπιστήμιο) και να μη βασίζεται στον αυθαίρετο αυτοπροσδιορισμό του κάθε καλλιτέχνη. Το υπουργείο μπορεί να δίνει κάποιο ποσό ετησίως (της τάξης των 100.000€ συνολικά) στα πανεπιστημιακά τμήματα θεάτρου της χώρας, τα οποία θα κάνουν projects σε συνεργασία με ερευνητικές θεατρικές ομάδες οι οποίες θα παίρνουν την επιχορήγηση μέσα από τις συνεργασίες αυτές και μόνο. Στο τέλος του project θα πρέπει να δημοσιοποιούνται τα αποτελέσματα των ερευνητικών – πειραματικών παραστάσεων μέσα από εκδόσεις, σεμινάρια ή ό,τι άλλο ευνοεί τη διάδοση της γνώσης αυτής. Χρονοδιαγράμματα και στόχοι θα πρέπει να μπαίνουν και σ’ αυτή τη διαδικασία.