Αρχική Θεατρικές Επιχορηγήσεις5. Το πρόβλημα της θεατρικής στέγηςΣχόλιο του χρήστη Μαρία Τσεκλένη | 3 Μαρτίου 2011, 01:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Τσεκλένη' | 3 Μαρτίου 2011, 01:53

    Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα της εξασφάλισης θεατρικής στέγης από το υπουργείο πολιτισμού καθώς και ενός ακίνητου πολυχώρου για αυτόν το σκοπό. Θα ήθελα να κάνω κάποια επιπλέον σχόλια σε σχέση με τον πληθωρισμό των νέων και πρωτοεμφανιζόμενων θεατρικών ομάδων και την επιχορήγησή τους. Κινούνται ομάδες στον καλλιτεχνικό χώρο κυρίως νέων συντελεστών αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ οι οποίες κόβουν εισιτήριο επιχορηγούμενες ή μη από πολύ υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο έως ερασιτεχνικό. Γιατί; Γιατί εκτός των όσων άλλων γνωρίζουμε όλοι για τους Έλληνες, τις επιτροπές τους και τους φίλους των, η εκπαίδευση των ηθοποιών είναι στην πλειοψηφία πολύ κακή, με τα πάρα πολλά «μαγαζάκια» που έχουν ανοίξει με άδεια από το υπουργείο πολιτισμού και θεωρούνται σχολές δραματικής τέχνης και με τις ανύπαρκτες σχολές σκηνοθεσίας και θεατρικής γραφής. Θεωρώ πως πρέπει να γίνει κατά την αίτηση αυτών των νέων ομάδων για επιχορήγηση στέγης ένα ξεκαθάρισμα σε σχέση με ποιες από αυτές είναι επαγγελματικού επιπέδου και ποιες όχι. Αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί με το να κάνουν αρχικά όλες όσες επιλέχθηκαν σε πρώτη φάση και έχουν κάποια ενδιαφέρουσα πρόταση και βιογραφικό, παρουσίαση της παράστασής τους στο κοινό με ελεύθερη είσοδο – γιατί για να γίνει θέατρο χρειάζονται θεατές - και στην επιτροπή του υπουργείου τους καλοκαιρινούς μήνες σε μία μόνο παράσταση. Την τελική απόφαση για επιχορηγούμενη στέγη να την παίρνει η επιτροπή λαμβάνοντας υπ’ όψιν τη γνώμη του κοινού. Θα έλεγα μόνο η επιτροπή γιατί ο καλλιτέχνης χαλιναγωγεί το κοινό του και δεν κάνει ό, τι εκείνο θέλει - τότε μιλάμε για εμπόριο - αλλά πώς να εμπιστευτεί κανείς την επιτροπή ενός υπουργείου στην Ελλάδα. Διότι από κάποιες σκέψεις σε ένα χαρτί αίτησης και από ένα βιογραφικό με σπουδές σε κάποια ιδιωτική σχολή της Αθήνας δε μπορεί κανείς να οδηγηθεί σε συμπεράσματα για το επίπεδο της νέας ίσως και πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας θεάτρου. Την έχουμε παρεξηγήσει και την έχουμε υποτιμήσει πολύ την τέχνη του θεάτρου βάζοντας τα όλα στο ίδιο σακί και θεωρώντας τα όλα επαγγελματικά. Το πρόβλημα του πληθωρισμού των νέων και πρωτοεμφανιζόμενων θεατρικών ομάδων οφείλεται στο πάθος για την τέχνη και το θέατρο, στην ανάγκη έκφρασης με αυτήν τη μορφή και αυτό είναι υπέροχο, αλλά και στο αδύναμο υλικό, στην οικονομική εκμετάλλευσή του από τους σχολάρχες και στην κακή παιδεία. Το Εθνικό θέατρο θα μπορούσε να βοηθήσει αυτήν τη κακή παιδεία με το να δημιουργήσει για πολλούς και πολύ ικανούς μεταπτυχιακά εργαστήρια στην υποκριτική τουλάχιστον ενός χρόνου και εργαστήρια σκηνοθεσίας και θεατρικής γραφής. Ναι στην ελεύθερη έκφραση, αλλά και με ελεύθερη είσοδο όταν είναι ερασιτεχνικού επιπέδου. Όταν αναβαθμιστεί το επίπεδο της εκπαίδευσης των καλλιτεχνών θα μπορούμε πιο εύκολα να μιλάμε για έρευνα, υποδοχή και διαμόρφωση νέων τάσεων και πιο εύκολα θα έρθουν σε επαφή τα έργα μας με το εξωτερικό.