1. Η ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. Το Κράτος οφείλει να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα για την ενίσχυση της παραγωγής και της προώθησης των κινηματογραφικών έργων.
2. Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού έχει τη γενική αρμοδιότητα και εποπτεία για όσα θέματα σχετικά με την κινηματογραφική τέχνη ρυθμίζονται από τον παρόντα νόμο.
3. Με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται με πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού και των κατά περίπτωση αρμόδιων Υπουργών, μεταβιβάζονται στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού αρμοδιότητες άλλων υπουργείων για θέματα κινηματογράφου.
Ολοι εσεις που υπερασπιζεστε το κειμενο των 5 σοφων, δεν σκεφτεστε οτι το θεσμικο τελμα του Ελλ. Κινηματογραφου οφειλεται σ’ ολους αυτους που ηταν προεδροι και συμβουλοι τοσα χρονια.
Γιατι ειστε τοσοι πολλοι εναντιοι στην αλλαγη; Υποτιθεται οτι ο κινηματογραφος εκφραζει τον νεωτερισμο.
Γιατι μια πραγματικα αξιολογη πρωτοβουλια οπως η ΕΑΚ να καταψηφιζεται ετσι; Σας φοβιζει οτι καποιοι συναδελφοι σας πηραν πρωτοβουλιες και βγηκαν απο τον στειρο δρομο του αρνητισμου; Στεναχωριεστε για το χαρτζηλικι που χανετε απο την καταργηση των κρατικων και της δοτης επιτροπης τους;
Αραγε πιστευει κανεις οτι η συσπειρωση στην καταψηφιση των αρθρων που γουσταρουν το ν/σ δειχνει και την αληθινη κατασταση; Νομιζετε οτι ειστε πλειοψηφια; Η Διασωματειακη των αεργων; Αντε καντε καμμια ταινια. Αν θυμαστε, βεβαια.
Δεν απαιτούνται φιλοσοφικές ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι, στο Υπουργείο Πολιτισμού, η ευτυχία είναι συνώνυμη της προσέλκυσης επενδύσεων από τους ξένους και ντόπιους επενδυτές. Οποία πλάνη ! Το νέο νομοσχέδιο περιορίζεται σε μία τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, αμιγώς αμερικανίζουσας οικονομικής διάστασης και έμπνευσης, που δεν στηρίζεται στην ελληνική πραγματικότητα και που προσιδιάζει περισσότερο σε νομοσχέδιο του Υπουργείου Εμπορίου και όχι Πολιτισμού.
Είναι, λοιπόν, ακόμα μία διάσταση της κρίσης που περνάει η χώρα μας, το γεγονός ότι ο πολιτισμός υποχωρεί στη γραμμή μίας καθαρά διαχειριστικής διευθέτησης σε όλους τους τομείς της πνευματικής, ηθικής και κοινωνικής δραστηριότητας.
Το λάθος ανθρώπινο, συγχωρείται. Η επιμονή σε αυτό, κρίνεται από την Ιστορία.
έχω καλυφθεί από το κείμενο των `5` το οποίο είναι εξαιρετικό
και στη φόρμα αλλά και στην ουσία, όπως θα συμφωνήσω με τον συνάδελφο ότι ο κινηματογράφος έίναι κατάθεση ψυχής..και έστω και
στο παραπέντε ας δούμε εν τέλει αν είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν..
Στο εναρκτήριο χαιρετιστήριο μήνυμα- πρόσκληση σας διατυπώνετε ως κεντρική σας επιδίωξη και στόχο: την « απελευθέρωση » των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου και δεν θα μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε, καθώς η Τέχνη μας είναι «εξαιρετικά σύνθετη και ακριβή» – © Σ.Ταραβήρας- διαφωνούμε όμως ως προς τα αίτια της μακρόχρονης « υποδούλωσης » που το προτεινόμενο τετράπτυχο
Σωτηρίας σας, δυστυχώς, προσπερνά χωρίς να αγγίξει επί της ουσίας.
Περισσότερα χρήματα από περισσότερες πηγές χρηματοδότησης βεβαίως, αλλά σε ποιούς, από ποιούς, βάση ποιών σαφώς προσδιορισμένων κριτηρίων και ποιάς αποδεδειγμένης γνώσης?
Κι όλα αυτά σε ποια χώρα?
Σε μια χώρα όπου η κινηματογραφική Τέχνη δεν θεωρείται Τέχνη, παραμένοντας εξορισμένη απ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης μας? Όπου η πλειοψηφία του λαού, ασφυκτιά μες τις κατσαρόλες των gourmet καναλιών και τα κρατικά κανάλια ακόμη προβάλουν « Τόλμη και γοητεία», βραζιλιάνικες σαπουνόπερες και ατέλειωτες ώρες telemarketing?
Όπου ο ημιμαθής κινηματογραφόφιλος η απλά άσχετος με τα της Τέχνης μας, αλλά πάραυτα άνθρωπος των Γραμμάτων-Τεχνών- Επιστημών «απελευθερώνεται» στο να χρηματοδοτεί η να χρηματοδοτείται βάση αυθαίρετων μοριοδοτήσεων η βολικών «φορο- απαλλαγών » χωρίς δικλείδες ασφαλείας?
Ενίσχυση της δημιουργίας βεβαιότατα, αλλά τι αληθινά θεωρείτε δημιουργία? Το οποιοδήποτε προϊόν παράγεται από τον οποιονδήποτε προς ικανοποίηση των όποιων αναγκών του- υπαρξιακών, βιοποριστικών, ερωτικών κα- με κρατικά χρήματα?
Λιγότερη γραφειοκρατία βεβαίως, αλλά με ποιους συγκεκριμένους τρόπους θα διασφαλιστεί η πολυπόθητη λειτουργικότητα και αποτελεσματικότητα της? Ποια ακριβώς θα είναι τα κριτήρια πρόσληψης των « ολίγων, αλλά εκλεκτών» γραφειοκρατών που θα « απελευθερώσουν » την Τέχνη μας?
Ελπίζουμε όχι με τη γνωστή μέθοδο του νεποτισμού, των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Απελευθέρωση χωρίς γνώση, σεβασμό και ευθύνη απέναντι στην Τέχνη μας και την Ιστορία του τόπου μας, δεν υπάρχει.
ΥΓ.κι όλα αυτά τα «ΘΑ» των υποτιθέμενων προεδρικών διαταγμάτων που όπου να’ναι φτάνουν χέρι – χέρι με αγνώστους, άρα αδιαφανείς «εσωτερικους κανονισμους» καθιστούν το εγχείρημα ακόμα πιο αμφίβολο και επισφαλές.
Βρε καλώς τον Αβρανά. Που είσουνα ρε ταλέντο; Σε έπεισε νυχτιάτικα ο Πρόεδρος να στείλεις σχόλιο, ε; Είδες τι ανθυγιεινός είναι ο συνδικαλισμός; Όσο για το σχόλιό σου: περισσότερη απογοήτευση παρά ελπίδα, όπως η ταινία σου.
Ουσιαστικα το κειμενο των 5 πρωην Προεδρων και Συμβουλων του ΕΚΚ ειναι ενα κειμενο Ερωτικο. Αντικειμενο του Ερωτος τους, – ο Ελληνικος Κινηματογραφος! Ανδρεας Πάντζης. Σκηνοθετης.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΑ..
ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ 12 ΔΕΚΕΒΡΙΟΥ….
ΑΝΑΒΑΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΥΠΟΥΡΓΟ..ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΟΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΥΠΟΥΡΓΟ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΟΠΩΣ Η ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ..
Μάλλον περισσότερη απογοήτευση παρά ελπίδα δημιουργεί ο νέος νόμος.
Κρίμα.
Το κυριο προβλημα του Νεου Νομοσχεδιου εντοπιζεται στον υποβιβασμο του κινηματογραφικου κειμενου (ή εργου) σε εμπορικο προϊον. Ειναι και προϊον εμπορευσιμο αλλα ταυτοχρονα ειναι πολιτισμος και μνημη, παραδοση και ιστορια, ονειρο λαϊκο και εθνικο του καθε ευρωπαίκου εθνους, ειναι συνειδηση και ορισμος του υποκειμενου. Ειναι επιθυμιες και απογοητευσεις συνειδητες και ασυνειδητες εκατομμυριων. Αυτα δεν μπορουν να παραβλεπονται. Αυτα παραβλεπονται, αψηφουνται και ακυρωνονται μονο στην αμερικανικη κινηματογραφικη βιομηχανια. Αυτα ομως ειναι εκεινα που συνιστουν την ειδοποιο διαφορα αυτου που ονομαζουμε Ευρωπαϊκος Κινηματογραφος. (Η εγνοια μας για την εικονα της Ελλαδας στο εξωτερικο σταματα μονο στην διοργανωση των αχρηστων Ολυμπιακων Αγωνων, που κοστισαν τρισεκατομμυρια, που τα πληρωνει τωρα ο Ελληνικος Λαος? Ενας νομος για τον Κινηματογραφο δεν συνιστα μια εικονα της Ελλαδας προς την Ευρωπη?) Και εαν η εγνοια του Νομοθετη ειναι το κινηματογραφικο κειμενο (ή εργο) σαν εμπορικο προϊον, τοτε γιατι καταργει το Φεστιβαλ Ελληνικου Κινηματογραφου, που ουσιαστικα ειναι το μοναδικο πανηγυρι προβολης αυτου του εμπορικου προϊόντος? Αντιφαση που προδιδει αμηχανια και προχειροτητα.
Και το προβλημα της λογοκρισιας οπως το εντοπιζουν οι 5 πρωην Προεδροι του ΕΚΚ, ειναι προβλημα αμελητεο?
Σε χωρες μικρες οπως η Ελλαδα, η υπαρξη του Παραγωγου – Σκηνοθετη ειναι μια αναγκαιοτητα Ελευθεριας, μια επιλογη Συνειδησης και συνειδητης Εκφρασης που παραπεμπει σε μια αποψη Δημοκρατιας και αποκεντρισμου αναλογη με τον Πλουραλισμο των αποψεων και επιλογων ενος ελευθερου Πολιτη.
Ο τιτλος του Παραγωγου ειναι ενας ψευδεπιγραφος τιτλος στα καθ’ημας, εν Ελλαδι. Και ο νοων νοητω, διοτι ολοι οι παρεπιδημουντες στην Ιερουσαλημ γνωριζουν. Μονο ο κ. Υπουργος και ο Νομοθετης του μπορει να μην γνωριζουν γιατι ερχονται απο μακρυα…
Θεωρω οτι η ψυχραιμη αναλυση των 5 πρωην Προεδρων ειναι πολυτιμη για μια αναπομπη και αναβαπτιση του Νεου Νομοσχεσιου προς το καλυτερο. Για το καλο του Ελληνικου Κινηματογραφου.
Η τεχνη ειναι αριστοκρατικη, με την εννοια οτι δεν μπορουν ολοι να κανουν αριστουργηματα. Ποιος ειναι ο μελλοντικος αρχων του Ελληνικου Κεντρου Κινηματογραφου, ο οποιος αντικειμενικα θα επιλεξει και θα επιτρεψει σε αυτα τα αριστουργηματα να υλοποιηθουν και να πραγματωθουν, οταν σε ενα μικρο χωριο οπως η Αθηνα, ολα κινουνται μεσα απο την υποκειμενικη παρεα, τις προσωπικες φιλιες, τους υπογειους ερωτες, τις αβυσσαλεες αντιπαθειες, που ανακυκλωνονται αναμεσα στο ρατσισμο και τον τοπικισμο, τα κομματα και τις φατριες?
Ουτοπιες! Που πρεπει να διορθωθουν γιατι ειναι προτιμωτερο το λαθος της ομαδας παρα η αυθαιρεσια του δικτατορα.
Αυτα ως μικρο μερος ενος προβληματισμου…
Παραπεμπω και παλι στο κειμενο των 5.
Ανδρεας Παντζης. Σκηνοθετης/Σεναριογραφος/Παραγωγος
Με εξαίρεση ένα και μόνο σχόλιο, διαπιστώνω ότι απουσιάζει από τη συζήτηση οποιαδήποτε αναφορά στην κινηματογραφική πολιτική που ακολουθούν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Τι είδους φοροαπαλλαγές δίνουν οι Σουηδοί; Πώς προστατεύουν τα πολιτιστικά τους προϊόντα οι Γάλλοι; Με ποιους τρόπους επιχορηγούν την ανάπτυξη σεναρίων οι Γερμανοί; Με ποια κριτήρια βραβεύουν τις καλύτερες ταινίες τους οι Ισπανοί; Πώς προωθούν στη διεθνή αγορά τα έργα τους οι Ολλανδοί; Τι φοροαπαλλαγές προβλέπει ο νόμος για τους Βρετανούς διανομείς; Από πού αντλεί τους απαραίτητους πόρους η κινηματογραφική ακαδημία των Τσέχων; Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο που στηρίζει την ταινιοθήκη των Πολωνών;
Ξέρει κανείς άραγε; Ενδιαφέρεται κανείς να μάθει; Έχει κανείς ιδέα ποιες από αυτές τις στρατηγικές επιλογές έχουν πετύχει και ποιες όχι; Πόσα προβλήματα λύνουν και πόσα δημιουργούν; Πού αποσκοπούν και ποιους εξυπηρετούν; Πόσο κοστίζουν;
Αντί να εμμένουμε σε κούφιους συναισθηματισμούς και άγονες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην κάθε συντεχνία και την όποια κλίκα, ίσως θα ήταν καλό να σταματήσουμε να θεωρούμε ως δεδομένο το ότι ζούμε στη χώρα της παρθενογένεσης και να διερευνήσουμε σε βάθος το νομοθετικό πλαίσιο που υφίσταται σε άλλες χώρες. Όχι για να αντιγράψουμε πιστά το ένα μοντέλο ή το άλλο, αφού κάθε εθνική κινηματογραφία έχει τα δικά της μεγέθη και τις δικές της ιδιαιτερότητες. Αλλά για να συνθέσουμε και να θεσπίσουμε μία κινηματογραφική πολιτική που θα είναι σύγχρονη, εξωστρεφής και πραγματικά αναπτυξιακή.
Νίκος Σταμπουλόπουλος
μετανάστης
Η πολιτική ουσία της κατάργησης της συμμετοχής των άμεσα ενδιαφερομένων στην διαμόρφωση των όρων ύπαρξής τους, απλά και καθαρά, αποκαλύπτει την αντιδραστική φύση των εμπνευστών του Νομοσχεδίου.
Καταργώντας τις κατακτήσεις των κοινωνιών από την αναγέννηση και των διαφωτισμό, επιστρέφει στην γνωστή από την ποιμενική εποχή θρησκευτική αντίληψη αναμονής του Μεσσία που ξέρει και μπορεί να σώσει τους αμαρτωλούς θνητούς.
Και αυτό στην χώρα που, από τον καιρό του Ομήρου, είναι γνωστό ότι η ανεξέλεγκτη εξουσία μεταμορφώνει σε χοίρους και τους ευγενέστερους των θνητών.
Λυπάμαι που αναγκάζομαι ν’ αρχίσω από τα στοιχειώδη, αλλά στην παρούσα περίπτωση επιβάλλεται, γιατί φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει πολλά και ουσιαστικά…
Είμαι της γνώμης πως ένα κινηματογραφικό έργο που αξίζει την κρατική ενίσχυση θα πρέπει να είναι πρώτα και κύρια κατάθεση ψυχής. Από την μικρή μου πείρα εξ άλλου, γνωρίζω πολύ καλά πως αυτή η κατάθεση ψυχής γίνεται, πρώτα και κύρια και πάλι, απ’ αυτόν που επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος της ταινίας, το σκηνοθέτη της.
Γιατί; Γιατί ο σκηνοθέτης (ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση, που δεν είναι ο ίδιος και σεναριογράφος, ή έστω συν-σεναριογράφος του έργου) είναι αυτός που αντλώντας από το βάθος της ύπαρξής του οραματίζεται έναν «Καινούργιο Κόσμο» και που κάτω απ’ τη δική του καθοδήγηση μορφοποιείται σιγά-σιγά αυτός ο «Κόσμος» σε κινηματογραφική ταινία. Γιατί το κάθε άξιο ενίσχυσης κινηματογραφικό έργο είναι (ή έστω έχει την πρόθεση να είναι) κι ένας καινούργιος «Κόσμος»… Και ο ιδιαίτερος και προσωπικός τρόπος που ο σκηνοθέτης θα αρθρώσει τον «Λόγο» του, θα είναι αποφασιστικός για τη «Γένεση» αυτού του νέου «Κόσμου» …όπως θα είναι αποφασιστικός και για τη δυναμική της διείσδυσης της ταινίας στο κοινό…
Μ’ αυτά δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση ν’ ακυρώσω την αποφασιστική κατάθεση ψυχής των ηθοποιών, ή των βασικών συντελεστών, ή και τη συμβολή όλων των υπολοίπων κατά το μέρος που τους αναλογεί, αλλά να τονίσω το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης είναι αυτός που εμπνέει όλους ώστε να μπορέσουν να υπηρετήσουν ένα κοινό πλέον όραμα κι έτσι να καταφέρουν να συνθέσουν ένα συνεκτικό όλον… εν προκειμένω την ταινία…
Γιατί φοβάμαι ότι αυτό το ουσιώδες το ξεχάσαμε… και η λήθη της ουσίας είναι προς απώλειαν…
Δικαιωματικά λοιπόν ο σκηνοθέτης διεκδικεί τον πλήρη έλεγχο αυτού του ψυχικού έργου, αναλαμβάνοντας συχνότατα και το ρόλο του παραγωγού… για να καταλήξω πως σε καμία περίπτωση τα προβλεπόμενα στο άρθρο 20 του Νόμου, περί «Μητρώου Παραγωγών», δεν θα πρέπει να σταθούν εμπόδιο στην προσπάθεια του οιουδήποτε θελήσει να συμμετάσχει στις διαδικασίες ενίσχυσης της πρότασής του από το ΕΚΚ, εφ’ όσον, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του σκηνοθέτη επωμίζεται το κύριο δημιουργικό βάρος για την πραγματοποίηση του έργου.
Επομένως το λειτούργημα του σκηνοθέτη-παραγωγού (λειτούργημα με χαρακτηριστικά Πατέρα-Δημιουργού αλλά και Μητέρας-Μήτρας ταυτόχρονα) πρέπει να παραμείνει αξιοσέβαστο, να ενισχυθεί και να διασφαλισθεί απόλυτα και σε όλα τα επίπεδα… αν μας ενδιαφέρει βέβαια η ενίσχυση της παραγωγής έργων «με ψυχή» και όχι οι σχεδιασμοί επί χάρτου.
Συνοψίζω λοιπόν και προτείνω:
1. Όποιος σκηνοθέτης καταθέτει πρόταση παραγωγής ταινίας, ζητώντας την ενίσχυσή της, να εγγράφεται αυτοδικαίως και αυτόματα σε ξεχωριστό «Μητρώο Σκηνοθετών-Παραγωγών», διαφορετικό από το «Μητρώο Παραγωγών».
2. Οι εγγεγραμμένοι στα δύο αυτά Μητρώα να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, όσον αφορά τη λειτουργία των ως Παραγωγών.
3. Οι όροι εγγραφής στο «Μητρώο Παραγωγών» να διασφαλίζουν ένα υψηλό επίπεδο επαγγελματικής επάρκειας, με αυστηρές ποινές που να επισύρουν ακόμα και τη διαγραφή, ώστε να αποκλεισθούν οι πιθανοί αεριτζήδες, οι οποίοι είναι σίγουρο πως θα συρρεύσουν εφ’ όσον πράγματι διευρυνθούν οι πολλά υποσχόμενες νέες πηγές χρηματοδότησης (και δεν μείνουν κι αυτές κενά γράμματα, όπως το ήδη υπάρχον, στον ισχύοντα Νόμο Μελίνας-Ζαχαρία, πλην όμως ουδέποτε εφαρμοσθέν, 1,5%).
Υ.Γ.1. Τα ανωτέρω αποτελούν τη minimum βάση για την αποφυγή αποκλεισμών για τυπικούς λόγους… το ακανθώδες θέμα των κρίσεων και των εγκρίσεων δεν τολμώ να το θίξω…
Υ.Γ.2. Η ανωτέρω θεωρητική προσέγγιση του ρόλου του σκηνοθέτη και του σκηνοθέτη-παραγωγού, νομίζω πως θα βοηθούσε το νομοθέτη σε διατυπώσεις πιο ουσιαστικές, στην κατεύθυνση πάντα της ενίσχυσης του κινηματογραφικού έργου-πολιτιστικού προϊόντος (για να δικαιώνεται έτσι και η υπαγωγή του στο Υπ.Πο.) και όχι μόνο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης του κινηματογραφικού έργου γενικώς (αντικείμενο πρωτίστως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του Υπ. Ανάπτυξης).
Το «ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΚΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ» θεσμοθετεί, με τον τίτλο του, τον ευφημισμό ως νομοθετική πρακτική. Παράλληλα, με την κατάθεσή του, η πολιτική ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Τ. επιδίδεται σε πρακτικές αυτοπεραίωσης. Δίχως την επίκληση του μνημονίου το προτεινόμενο νομοσχέδιο σπεύδει αυτόκλητα να υλοποιήσει την αγοραία λογική του στον υπερθετικό της περιστολής κάθε δημόσιου ελέγχου στο Ε.Κ.Κ., την καταστολή της ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, την υποστολή της δημοκρατικής νομιμοποίησης στη λήψη των αποφάσεων. Οι θέσεις και οι προτάσεις των τεσσάρων πρώην Προέδρων του Ε.Κ.Κ και του πρώην συμβούλου Κινηματογραφίας ΥΠ.ΠΟ. συνιστούν ένα θετικό πλαίσιο τεκμηριωμένης απάντησης. Πόσο, όμως, πρόκειται να εισακουστούν σε μια διαβούλευση που, από τη μεθόδευσή της και τους προκρούστειους χρονικούς περιορισμούς της, ελέγχεται ως προσχηματική;
Το κείμενο των πέντε πρώην συμβούλων και προέδρων του Ε.Κ.Κ. είναι εξαίρετο και προσφέρεται εφ’όσον υπάρχει διάθεση από την ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ για γόνιμη και εποικοδομητική συζήτηση.!
Επειδή στους δύσκολους καιρους που ζούμε τα παπαγαλάκια της εξουσίας και οι τιμητές της είναι σίγουρο πως θα κοιτάξουν σκωπτικά τις παρατηρήσεις και σχολιασμούς μας θεωρούμε απαραίτητη και την διατύπωση προτάσεων και θέσεων για το κεφάλαιο κινηματογραφική Τέχνη στην Ελλάδα.
Επανερχόμαστε στο θέμα της τεχνολογίας και της ανάπτυξης. Για ποιό λόγο άραγε απουσιάζουν παντελώς από το νέο νομοσχέδιο οι νέες τεχνολογίες; Υπάρχει μήπως κάποιοι οικονομικό συμφέρον πίσω από αυτό;. Γιατί δεν λαμβάνονται υπόψη οι ψηφιακές ταινίες που παράγονται από μικρούς και ανεξαρτητους σκηνοθέτες; Δημιουργούς που αξιοποιώντας το μέσο πηγαίνουν το κεφάλαιο κινηματογράφος στον 21ο αιώνα. Θα μπορούσαν οι ψηφιακές ταινίες μέσω ενός δικτύου διανομής και αιθουσών να προβάλλονταν όχι μόνο κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ αλλά και όλη τη χρονιά, με χαμηλότερο από το κανονικό εισιτήριο, αποκομμίζοντας όφελος όχι μόνο για τον δημιουργό και τους συντελεστές των ψηφιακών ταινιών αλλά και για το ίδιο το κράτος μέσω της φορολόγησης του εισιτηρίου. Θα μπορούσε επίσης μέσω αυτής της διαδικασίας ένα ποσοστό των εσόδων να επανατοποθείται στην παραγωγή ψηφιακών ταινιών δίνοντας έτσι διέξοδο και εκφραστική δυνατότητα σε σκηνοθετες της περιφέρειας που δεν έχουν προσβάσεις σε κεντρικές χρηματοδοτήσεις ή που απλά επιμένουν να δημιουργούν στον τόπο τους και να αποτελούν φάρους πολιτισμού και πολιτιστικής διεξόδου για άλλους κλάδους στον χώρο της Τέχνης. Γιατί το κράτος απαξιεί με τέτοιο τρόπο τους δημιουργούς που παράγουν πολιτισμό και αποτελούν και την καλύτερη εικόνα της Ελλάδας εκτός συνόρων;
Κάθε καλοπροαίρετη ανάγνωση του νομοσχεδίου σκοντάφτει στην απροκάλυπτη υποβάθμιση του σκηνοθέτη, παρότι καθησυχαστικά αποκαλείται «δημιουργός» .
Ακόμα και θετικά μέτρα όπως επιστροφή φόρου με αντίστροφη κλίμακα, επισκιάζονται από το γενικότερο κλίμα απαξίωσης του κινηματογράφου ως μορφή τέχνης. Καμία διασφάλιση για τα πνευματικά δικαιώματα που στην πράξη, φθίνουν σιωπηρά.
Η αντιπρόταση σε μια δυσλειτουργική και χαμηλού επιπέδου συνδικαλιστική εκπροσώπηση , δεν είναι η κατάργηση της, αλλά η διασφάλιση τής βελτίωσης της. Ένα ΔΣ διορισμένο από τον εκάστοτε υπουργό που λογοδοτεί μόνο στον υπουργό προκαλεί ανατριχίλες (ή γέλια, ανάλογα με το χαρακτήρα του καθενός).
Το μητρώο παραγωγών έρχεται σε αντίθεση με την αναπτυξιακή πολιτική που ευαγγελίζεται ο προτεινόμενος νόμος. Λογικότερο φαίνεται να ανοίξει το επάγγελμα απλουστεύοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες, ελκύοντας έτσι άτομα από κάθε χώρο που θα επιθυμούσαν να επενδύσουν στην κινηματογραφική τέχνη.
Η κοινή λογική επίσης λέει, ότι θα πρέπει να χρηματοδοτείται ο δημιουργός , που στην ελληνική πραγματικότητα συνήθως είναι ο σκηνοθέτης, και αυτός στη συνέχεια να αποφασίσει αν θα αναλάβει ο ίδιος τη παραγωγή ή αν θα συνεργαστεί με κάποιον παραγωγό (εκτελεστής παραγωγός , θα ήταν ο σωστός όρος για την ελληνική πραγματικότητα επίσης…)
Δεν βλέπω σε τι ωφελεί η μετατροπή του ΕΚΚ σε Ν.Π.Ι.Δ, ,η κατάργηση του ελληνικού τμήματος του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς και των κρατικών βραβείων ποιότητας, παρ’ ότι είναι κοινό μυστικό ότι στερούνται αξιοκρατικών κριτηρίων, υπάρχουν τρόποι να βελτιωθεί η λειτουργία τους.
Οι ενστάσεις λίγο –πολύ είναι κοινές , επαναλαμβάνονται στα περισσότερα κείμενα.
Εγώ αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, είναι πως σε τόσες σελίδες νόμου, δεν χώρεσε πουθενά ο κανονισμός για την ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΘΟΥΣΩΝ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, που θα έπρεπε να είναι βασικός όρος για επιστροφές φόρου κλπ.
Ο κινηματογραφικός κόσμος μετά από μεγάλη αναμονή, βρίσκεται μπροστά στο νέο κινηματογραφικό νομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο που δυστυχώς μας προβληματίζει αρνητικά απέναντι στον αρχικό σχεδιασμό των άρθρων του και στερείται μιας μεγάλης πνοής και που θα έπρεπε να διέπει τα οράματα της εθνικής μας κινηματογραφίας.Πέρα από τις όποιες αντιδράσεις δημιουργών και φορέων, θεωρώ σημαντική και χρονικά καίρια την κριτική αποτίμηση που συνέταξαν πέντε προσωπικότητες του δημόσιου κινηματογραφικού χώρου και ευρύτερα του Πολιτισμού. Το κείμενο των Μάνου Ζαχαρία, Γιάννη Μπακογιαννόπουλου, Κώστα Βρεττάκου, Μάνου Ευστρατιάδη και Διαγόρα Χρονόπουλου, με το ειδικό βάρος της υπογραφής ενός εκάστου, καταγράφει με ακριβή τρόπο τα προβλήματα και τις εκκρεμότητες του νέου νομοσχεδίου αλλά κυρίως προτείνει στη νομοθετούσα αρχή του ΥΠΠΟΤ κατ’άρθρο βελτιώσεις ή όπου χρειάζονται, ανατροπές. Η θέση του κειμένου των πέντε φωτίζει την ελευθερία, τη στήριξη και την προώθηση του έργου του κινηματογραφικού δημιουργού και την ενισχύει απέναντι σε επισφαλή και ευάλωτα στην υλοποίηση τους άρθρα.Σαν σκηνοθέτης αλλά και παραγωγός, όπως οι περισσότεροι Έλληνες ανεξάρτητοι δημιουργοί, εκτιμώ ως αναγκαία την ουσιαστική ανάγνωση και διαχείριση των επισημάνσεων των πέντε προσωπικοτήτων από τους εισηγητές του νέου κινηματογραφικού νομοσχεδίου που θα διέπει για τα επόμενα χρόνια την παραγωγή, την προώθηση, τη διανομή και την καθ’ οιονδήποτε τρόπο προβολή της ελληνικής ταινίας. Μαζί με την αναγκαία κινηματογραφική παιδεία, τη στήριξη της μοναδικής «Ταινιοθήκης της Ελλάδος», τον παραγωγικό διάλογο με τις θέσεις και τις προτάσεις των επωνύμων κινηματογραφιστών αλλά και όλων των επαγγελματικών ενώσεων που εκφράζουν τις απόψεις των κινηματογραφιστών μελών τους, αισθάνομαι την αγωνία και την έσχατη δυνατότητα του χώρου μας να συνθέσουμε από κοινού και να στηρίξουμε ουσιαστικά τον νέο νόμο του ΥΠΠΟΤ που οφείλει στην τελική του μορφή να ενισχύει και να προωθεί το ρόλο του κινηματογραφιστή δημιουργού.
Τώνης Λυκουρέσης
Το κειμενο των 5 πρωην Προεδρων και Συμβουλων του ΕΚΚ, ειναι ενα εκπληκτικο κειμενο παραδειγματικο για την διαυγεια του και υποδειγματικο για την μεθοδικοτητα του. Οχι μονο εντοπιζει τα προβληματα του Νεου Νομοσχεδιου για τον Κινηματογραφο αλλα προτεινει και λυσεις στα προβληματα αυτα, που ειναι λυσεις και στα προβληματα του Ελληνικου Κινηματογραφου. Κεντρο των προβληματων αυτων ειναι η υποτιμηση της καλλιτεχνικης δημιουργιας και ο υποβιβασμος του φιλμ σε εμπορικο προϊον μονο. Η συγκριση του Νομου της Μελινας, κυριος δημιουργος του οποιου ηταν ο Μανος Ζαχαριας, που ειναι και ενας εκ των συντακτων του Κειμενου των 5, και του Νεου Νομου, αποδεικνυει την νηφαλιοτητα, τη γνωση και την αντικειμενικοτητα των 5. Μια αντικειμενικοτητα που εχει ως αντικειμενο τον Ελληνικο Κινηματογραφο και η οποια, αντικειμενικοτητα, ειναι διαποτισμενη απο αγαπη για το αντικειμενο αυτο. Οι 5 συντακτες του κειμενου επηρρεασαν την δημιουργια, τη διαμορφωση και αναπτυξη αυτου που ονομαζουμε Ελληνικος Κινηματογραφος. Ξερουν για τι μιλανε. Προσυπογραφω συνειδητα και ψυχρα το κειμενο αυτο και ευχομαι να το διαβασει και ο κ. Υπουργος. Ειμαι σιγουρος οτι θα καταλαβει… Το κειμενο αυτο δεν μπορει ουτε να αγνοηθει, ουτε να προσπεραστει. Ειναι ενας ογκολιθος γνωσης και πειθους, δομημενος χωρις παθος αλλα με ερωτα προς τον Ελληνικο Κινηματογραφο, απο το οποιο, κειμενο, μπορεις μονο να αντλησεις και να μαθεις. Να βελτιωσεις και να κτισεις. Μπραβο κυριοι. Προσυπογραφω και παλι. Ανδρεας Πάντζης. Σκηνοθετης/Σεναριογραφος/ Παραγωγος. 04/11/2010.
Πιστεύω ότι το κείμενο των «5» αποτελεί εργαλείο που, αν συνδυαστεί με τα πολλά καλά στοιχεία του προτεινόμενου νομοσχεδίου, μπορεί να οδηγήσει στη σωστή λύση για τον ελληνικό κινηματογράφο. Ας ευχηθούμε ότι αυτή η διαβούλευση θα βοηθήσει να θυμηθούμε τι ενώνει εμάς τους έλληνες κινηματογραφιστές και να ξεχάσουμε ό,τι μας χωρίζει.
Σχόλιο επί των γενικών αρχών (άρθρο 1).
Με θετική διάθεση θα έλεγα ότι το νομοσχέδιο δεν υπερασπίζεται ούτε τη δημοκρατία στα κέντρα λήψης αποφάσεων για τον κινηματογράφο, ούτε την ασφαλή χρηματοδότησή του. Με αρνητική διάθεση θα έβλεπα την επιστροφή της ελεγχόμενης τέχνης (βλέπε λογοκρισία)). Με άλλα λόγια, στο νομοσχέδιο αφαιρείται ουσιαστικά ο λόγος (διορισμένα όργανα διοίκησης) και η δύναμη (καμμία κατοχύρωση της χρηματοδότησης της παραγωγής) από τους δημιουργούς. Θυμίζω ότι η παιδεία και ο πολιτισμός έχουν το βαρύ φορτίο να παράγουν ελεύθερους πολίτες. Η λογοκρισία, άμεση ή έμμεση απευθύνεται σε σκλάβους και γεννάει σκλάβους. Για να μην πέσουμε στο τέλμα της, νομίζω ότι η πρόταση των 5 είναι ότι καλύτερο έχει «πέσει στο τραπέζι» το τελευταίο διάστημα.
Βασίλης Ασλανίδης
Με πρότυπο τον αμερικανικό κινηματογράφο του 1950, ο σκηνοθέτης και το όποιο πνευματικό έργο περιέχεται σε μια ταινία παραμένουν θύματα του γνωστού πολιτιστικού επιπέδου του Χόλιγουντ. Δηλαδή του παραγωγού και της τράπεζας. Με την πρόταση νόμου ο υπουργός και οι συνεργάτες του τολμούν να επιβάλλουν τη δοτή εξουσία τους και καταπατούν με ταπεινωτικό τρόπο τη δημοκρατία, το σύνταγμα και τις όποιες κατακτήσεις έχει με αίμα-είδος προφανώς άγνωστο στον κύριο υπουργό- κερδίσει ο ευνουχισμένος από τη μακρόχρονη ταλαιπωρία πνευματικός κόσμος.
Η ΕΑΚ ΓΙΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ
Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι επιτέλους το σχέδιο νόμου για τον κινηματογράφο, μετά από χρόνια αναμονής, συζητήσεων αλλά και προσπαθειών, είναι πια μια συγκεκριμένη πρόταση.
Θεωρούμε ότι τον νομοσχέδιο έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα. Προβάλλει σαν βασική επιλογή την ανακατανομή των πόρων, με κύρια κατεύθυνση την παραγωγή. Ακόμη, βάζει ένα τέλος σε μικροπολιτικές λογικές και συντεχνιακούς συμψηφισμούς. Επιτέλους ο ενεργός κινηματογραφιστής έρχεται στο προσκήνιο.
Για πρώτη φορά γίνεται ένας δημόσιος διάλογος για τον κινηματογράφο με τη συμμετοχή όλης της κινηματογραφικής κοινότητας. Ένας διάλογος ουσιαστικός, πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις, όπου όλοι συμβάλλουν ώστε πολύ σύντομα να υπάρξει ένας νόμος που να εκφράζει το σύνολο της κινηματογραφικής οικογένειας.
Πιστεύουμε όμως, ότι είναι απαραίτητη η άμεση εφαρμογή των φορολογικών κινήτρων που έχουν ήδη ψηφιστεί αλλά και η ουσιαστική εφαρμογή του άρθρου 8 που προβλέπει τη συμμετοχή τηλεοπτικών σταθμών και παρόχων υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας στην κινηματογραφική παραγωγή. Μόνο έτσι θα μπορέσει να εξασφαλιστεί η ζητούμενη πολυσυλλεκτικότητα των πηγών χρηματοδότησης αλλά και μια προοπτική σταθερής ανάπτυξης για την ελληνική ταινία.
Θεωρούμε σωστή, στα πλαίσια της θεσμικής εξυγίανσης, την κατάργηση των Κρατικών Βραβείων, έναν θεσμό που είχε καταλήξει διάτρητος. Η ΕΑΚ, μέσα στον ένα χρόνο λειτουργίας της, πήρε πρωτοβουλίες για να ανοίξει την κινηματογραφική κοινότητα προς την κοινωνία. Η πρώτη απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας ανέδειξε αξιοκρατικά τους καλύτερους της περσινής χρονιάς, έβγαλε τις ταινίες από τον κινηματογραφικό μικρόκοσμο και έφερε τους δημιουργούς στο προσκήνιο. Στην παρουσίαση των νέων ελληνικών ταινιών, που έγινε στην αρχή της σεζόν, φέραμε σε επαφή τη φετινή κινηματογραφική σοδειά με ένα ιδιαίτερα νεανικό κοινό.
Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου δημιουργήθηκε από πρωτοβουλία των ενεργών κινηματογραφιστών, όλων των ειδικοτήτων, που για πρώτη φορά βρέθηκαν μαζί σε ένα σώμα. Η Ακαδημία στηρίζεται αποκλειστικά στα μέλη της και σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να εξαρτάται από κάποιον κρατικό φορέα ή να έχει θεσμική σχέση με το ΥΠΠΟΤ. Η Ακαδημία θέλει να είναι αδέσμευτη και ανεξάρτητη. Θέλει να είναι η φωνή και η συνείδηση όλων των κινηματογραφιστών. Και με αυτή την ιδιότητα θα είναι παρούσα.
ΕΝΩΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Όπως σχεδόν σε όλα τα πράγματα, έτσι και στο θέμα της αναγνώρισης του οπτικοακουστικού έργου ως έργο συνεργασίας η Ελλάδα βρίσκεται σε χρονική υστέρηση με τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης.
Εκεί ισχύουν:
α) το οπτικοακουστικό έργο είναι έργο συνεργασίας
και, β) ο σεναριογράφος ορίζεται ρητώς ως ένας απ’ τους κύριους πνευματικούς δημιουργούς / κατόχους πνευματικών δικαιωμάτων επί του κινηματογραφικού και οπτικοακουστικού έργου, μαζί με τον συγγραφέα διαλόγων, τον μουσικοσυνθέτη και τον σκηνοθέτη.
Η εικόνα του ελληνικού δικαίου μοιάζει ακόμα με «τοπίο στην ομίχλη», εξαιτίας ασαφειών και αντιφάσεων της νομοθεσίας που χρειάζονται επειγόντως ξεκάθαρη νομοθετική ρύθμιση, προκειμένου να εναρμονιστούμε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η γαλλική νομοθεσία που στάθηκε το πρότυπο για την ελληνική νομοθεσία και μεγάλα τμήματα ενσωματώθηκαν σχεδόν αυτούσια στο εδώ κείμενο του 2121/93 και στο άρθρο 9 (και μόνο) διαφοροποιήθηκε .
Υπενθυμίζουμε ότι το άρθρο L. 113-7 C.propr.intell. (Κώδικας πνευματικής ιδιοκτησίας) ορίζει ότι θεωρούνται συνδημιουργοί, εκτός αντίθετης αποδείξεως, ενός οπτικοακουστικού έργου τα εξής πρόσωπα: o Ο σκηνοθέτης
o Ο σεναριογράφος o Ο συνθέτης της μουσικής, που δημιουργήθηκε ειδικά για το έργο
Και με την ευκαιρία ας δούμε «τι παγίωσε ο νομικός πολιτισμός» σε μερικές άλλες ευρωπαϊκές χώρες:
Βέλγιο
Ο σεναριογράφος θεωρείται ως συν-δημιουργός του κινηματογραφικού έργου μαζί με τον διασκευαστή, τον συγγραφέα διαλόγων, τον δημιουργό γραφικών σε κινούμενα σχέδια και τον μουσικοσυνθέτη, εφόσον συνεργάζονται με τον σκηνοθέτη. [Loi relative au droit d’ auteur et aux droi voisins, 30 Juin 1994, Art. 14 (1)]
Γερμανία
Ο σεναριογράφος ως δημιουργός έχει τα πνευματικά δικαιώματα του σεναρίου του (pre-existing work) πάνω στο οποίο στηρίζεται η ταινία.. [Gesetz über Urheberrecht and verwandte Schutzrechte, 9 Sept. 1965, BGBGI.I 1273 / Art. 2 (1) (1)]
Σκανδιναβικές χώρες
Ο σεναριογράφος θεωρείται δημιουργός του κινηματογραφικού έργου μαζί με τον σκηνοθέτη και τον δημιουργό του story-board, στην κοινή βάση ότι αυτοί έχουν την αποφασιστική καλλιτεχνική συμβολή στη δημιουργία της κάθε κινηματογραφικής ταινίας ως σύνολο.
[Δανία: Cf Udkast til lov on ophavsretten til litterature og kunsterinske Vaerker med tilhorende anmaerkinger og Bemerkonventionen af 1948, Kobenjavn 1951, p.79
Φινλανδία: Komiteanmietintö, 1953:5, pp 45f
Σουηδία: SOU 1956: 25, pp 144ff.]
(Πηγή: Ownership of rights in audiovisual productions : a comparative study by Marjut Salokannel, The Hague ; Boston : Kluwer Law International, ©1997.)
Η αναγνώριση του σεναριογράφου ως συνδημιουργού δεν καθιστά, σε αυτές τις χώρες, λιγότερο ικανό ή αναγνωρίσιμο τον σκηνοθέτη.
Είναι αναπόφευκτο αυτό να συμβεί και στη χώρα μας, χωρίς οι σκηνοθέτες να έχουν να φοβούνται τίποτα από αυτό. Αντιθέτως, έχουν να κερδίσουν από καλά σενάρια. Η εποχή του «auteur» μάλλον έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνονται καλύτερα οι νεώτερες γενιές κινηματογραφιστών.
ΤΟΝΙΖΩ ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ
Είναι πολύ σημαντικό και πολύ θετικό, τόσοι κινηματογραφιστές που αγαπάνε τον κινηματογράφο να μιλάνε θετικά και αρνητικά για το νέο νόμο. Παρ’ ότι όμως σ’ όλη την ιστορία του πολιτισμού οι πραγματικοί καλλιτέχνες, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πιο ευτελές πράγμα στην αισθητική από το να ασχολείσαι με διαδικασίες οικονομικές, εντοπίζω τα πιο σημαντικά σημεία τα οποία υπάρχουν και είναι σε ισχύ σ’ όλους τους ευρωπαϊκούς νόμους και ιδιαίτερα στο γαλλικό και δεν διευκρινίζονται στον καινούργιο νόμο:
α) να παίρνεται η άδεια του τηλεοπτικού σταθμού που δεν αποδίδει αμέσως το 1,5% των ακαθαρίστων εσόδων του.
β) τα αναδρομικά κλεμμένα 17 χρόνων των τηλεοπτικών σταθμών που δεν αποδώσανε το 1,5% να μην παραγραφούν (όπως παραγράφονται όλα τα σύγχρονα εγκλήματα) και να αποδοθούν και αυτά με διάταξη που θα την ορίζει ο συγκεκριμένος νόμος.
ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ του «ένας φίλος του William Lawson»
Έχεις κάνει 2 posts στο πρώτο λες με απλά ελληνικά……
«οπως ακριβώς εκφράζεσαι»
Οτι όσοι ψηφίζουν κατά ειναι αριστέροι… και στο δεύτερο
«Κάτι πουθενάδες είναι που έχουν να κάνουν ταινία από το 82. »
Απορώ ειλικρινά απορώ … γιατί όσοι δεν συμφωνούν μαζί σου πρέπει να είναι ΚΝΕ ή πουθενάδες είναι που έχουν να κάνουν ταινία από το 82 ???????
Οι δύο Ελλάδες, η κατάντια μας αλλά και η ελπίδα μας: από τη μια ο συνάδελφος (και μη έχων σχέση με εμάς) κύριος Σπύρος Ταραβήρας, εδώ και ημέρες έχει σκιστεί να καταθέτει αγωνίες, πολύτιμες εμπειρίες, οράματα και χειροπιαστές προτάσεις για τον κινηματογράφο αλλά και με ένα δυσεύρετο πάθος και αγάπη για την τέχνη του και χωρίς μισαλλοδοξίες να νοιάζεται για τα πάντα (εμείς τον ευχαριστούμε γιατί σε πολλά μας έδωσε τα φώτα και τι κρίμα να μην είναι αυτός ο νομοθέτης) και από την άλλη οι μίζεροι και προγλωσικοί συνδικαλιστές με τα ορνιθοσκαλίσματα αλλά κυρίως την άγνοια και την κουτοπονηριά (έβαλαν τους πρώην «5» του ΕΚΚ για να τούς ξελασπώσουν) να προσπαθούν να σώσουν τα καταραμένα οφίτσια τους κα να έχουν σκυλιάσει από το πρωί με τα τηλέφωνα να παρακαλούν μέχρι και άσχετους για να καταψηφίζουν τις απόψεις της Ομίχλης και του ΚΑΜΕΡΑ ΣΤΙΛΕΤΟ…
Συμφωνώ με τις προτάσεις και τις κριτικές παρατηρήσεις των πρώην προέδρων του ΕΚΚ και των πρώην συμβούλων κινηματογραφίας του ΥΠΠΟ.
Μία μόνο επισήμανση: Οι νόμοι είναι καλοί, κακοί, και οπωσδήποτε πάντα άχαροι. Το ζητούμενο ήταν και είναι, ποιός θα μας βοηθήσει να αφουγκραστούμε τους ήχους, να μας εμπνεύσει για το καλύτερο παντού, στο χώρο μας και στη χώρα ολόκληρη. Φανταστείτε ο Γκάντι, να επιχειρούσε μόνο με νόμους στην Ινδία…
Τα 4 αιρετά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου τάσσονται ανεπιφύλακτα ΥΠΕΡ του κειμένου των «5» προσωπικοτήτων του Κινηματογράφου σαν μια ουσιαστική πρόταση για αντιμετωπιστεί το αδιέξοδο που δημιουργεί το προτεινόμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού Νομοσχέδιο.
Γιάννης Γλέζος, Αλέξανδρος Κακαβάς, Νίκος Σέκερης, Τάκης Σπυριδάκης
Σχόλιο της Μαρίας Ντούζα: Αντιγράφω το σχόλιο του Βασίλη Κοσμόπουλου που με καλύπτει πλήρως.
ΑΡΘΡΟ 1
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη ως νέου κινηματογραφιστή, έχοντας διαγνώσει τις όποιες δυσλειτουργίες του – επί 25 έτη – ήδη δοκιμασμένου συστήματος, προτείνει ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας, με σαφή αναπτυξιακό χαρακτήρα, που θα επιτρέψει στην πρωτοβουλία των κινηματογραφικών δημιουργών να ευδοκιμήσει μέσα σ’ ένα σύγχρονο περιβάλλον.
Οι βασικές αρχές του νομοσχεδίου, όπως ο πολλαπλασιασμός των πηγών και η αύξηση της χρηματοδότησης, η ανακατανομή της προς όφελος της παραγωγής, η εξάλειψη γραφειοκρατικών πρακτικών, η απόδοση του ειδικού φόρου με βάση τα εισιτήρια της ελληνικής ταινίας σε αντίστροφη κλίμακα, η ενίσχυση της ανεξάρτητης παραγωγής και η δυνατότητα χάραξης αποτελεσματικής κινηματογραφικής πολιτικής από το Ε.Κ.Κ. είναι σαφώς θετικές και θα λειτουργήσουν ενισχυτικά για την ελληνική κινηματογραφία.
Η ανάπτυξη της παραγωγής καθόλου δεν «υποβαθμίζει το ρόλο της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας» αντιθέτως δημιουργεί τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στον δημιουργό να εργασθεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο.
Η «υψηλή αλληλεξάρτηση των ρυθμίσεών του σ/ν» επιβάλλει να διασφαλιστεί η λειτουργία του συνόλου των παρεμβάσεών του, κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιδειχθεί αμέσως η απαραίτητη πολιτική βούληση για την εφαρμογή του 1,5% και την ενεργοποίηση των φορολογικών κινήτρων.
Από διάφορες πλευρές διατυπώνονται κάποιες επιμέρους προτάσεις, που το περιεχόμενό τους ίσως να έχει ενδιαφέρον, η θέση των περισσοτέρων όμως δεν είναι στο νομοσχέδιο αλλά στον νέο εσωτερικό κανονισμό του Ε.Κ.Κ.
Η προσωπική μου ανάγνωση είναι ότι ο νομοθέτης δεν παραπέμπει τα ζητήματα αυτά στον νέο εσωτερικό κανονισμό κακόβουλα αλλά προκειμένου να μην χρειάζεται νέα νομοθεσία κάθε 4-5 χρόνια, όταν δηλαδή θα δοκιμάζονται στην πράξη οι επιμέρους επιλογές ή οι συνθήκες θα επιβάλλουν αναπροσαρμογή των εργαλείων παρέμβασης.
Η αλλαγή του τρόπου διοίκησης και λειτουργίας του ΕΚΚ είναι επιβεβλημένη από την διαπίστωση της παθογένειας του υπάρχοντος συστήματος.
Παρά τις αγαθές προθέσεις του τότε νομοθέτη και των προσώπων που υπηρέτησαν το σχήμα αυτό, δυστυχώς στην πράξη οι «ασφαλιστικές δικλείδες» συχνά δεν λειτούργησαν και οι «αντιπροσωπευτικές διαδικασίες» καταστρατηγήθηκαν νομότυπα, επιτρέποντας την εμφάνιση φαινομένων που υπέσκαψαν την δυναμική ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου. Η «συνυπευθυνότητα» δυστυχώς μετατράπηκε σε «διάχυση ευθυνών» και ουσιαστικά οδήγησε στην «αδυναμία καταλογισμού ευθυνών» για την αποτελεσματικότητα (ή μη) της όποιας πολιτικής ασκείτο από το ΕΚΚ .
Η φιλοσοφία που επέλεξε ο νομοθέτης για την νέα αυτή δομή , εν ολίγοις, επιτρέπει την χάραξη και εφαρμογή συγκεκριμένης κινηματογραφικής πολιτικής από το ΕΚΚ αλλά – επιτέλους – δίνει και την δυνατότητα προσωποποίησης και καταλογισμού της ευθύνης για την πολιτική που θα επιλεγεί να εφαρμοσθεί, ανά τριετία.
Και, φυσικά, όσοι θεωρούμε πιο αποτελεσματικό το προτεινόμενο μοντέλο δεν έχουμε κανένα «έλλειμμα δημοκρατικότητας»…
Καθώς πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητα των προσώπων που θα κληθούν να υλοποιήσουν τη νέα αυτή πολιτική, ο δημόσιος χαρακτήρας της διαδικασίας επιλογής τους πρέπει να συνάδει με την πρόθεση διαφάνειας.
Τελευταίο αλλά πρώτιστο, κρίνω ότι το νέο αυτό βήμα για την ανάπτυξη της ελληνικής κινηματογραφίας θα μείνει μετέωρο χωρίς την συστηματοποίηση και αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας, τόσο με την δημιουργία πρότυπης σχολής όσο και με την διάχυση της οπτικοακουστικής παιδείας στο «Νέο Σχολείο». Πρέπει λοιπόν οι σχετικές διεργασίες, ανάμεσα στο ΥΠΠΟΤ και το Υπουργείο Παιδείας να ξεκινήσουν αμέσως μετά την ψήφιση του σ/ν, με την συμμετοχή των κινηματογραφιστών.
Με επιμέρους σχόλια και προτάσεις στα οικεία άρθρα θα συμπληρώσω την μικρή μου παρέμβαση στην διαδικασία διαβούλευσης.
Επί της αρχής του σ/ν όμως σημειώνω ότι θα ήθελα ΝΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ χωρίς να αλλοιωθεί το πνεύμα του αλλά με την πιθανή βελτίωση κάποιων ρυθμίσεών του, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η πλήρης και σωστή ΕΦΑΡΜΟΓΗ του.
Με σεβασμό όλων των απόψεων
Βασίλης Κοσμόπουλος
σκηνοθέτης/παραγωγός
ΑΡΘΡΟ 5
α. Να ληφθεί μέριμνα για την ενίσχυση από τον ειδικό φόρο της «μικρής» ανεξάρτητης διανομής ελληνικών ταινιών.
β. Είναι σωστή η προσπάθεια περιορισμού των «ολιγοπωλιακών» φαινομένων.
ΑΡΘΡΟ 7
Σωστή επιλογή – κλειδί η συνάρτηση της επιστροφής του ειδικού φόρου με τα εισιτήρια της ελληνικής ταινίας, και μάλιστα σε αντίστροφη κλίμακα.
Η επιλογή αυτή θα οδηγήσει σε βελτίωση της αντιμετώπισης της ελληνικής ταινίας.
Η αντίστροφη κλίμακα θα ενισχύσει τον πιο δυναμικό τομέα του φάσματος της ελληνική παραγωγής ενώ και η ενίσχυση της μονής-διπλής αίθουσας είναι επίσης στην σωστή κατεύθυνση.
ΑΡΘΡΟ 8
Ο ακριβής προσδιορισμός του εσόδων επί των οποίων θα υπολογίζεται σε κάθε διαφορετική περίπτωση το ποσοστό της επένδυσης, ξεπερνά ένα από τα πιο βασικά «κενά» του προηγούμενου νόμου που συνετέλεσε τα μέγιστα στην ..μη –εφαρμογή του.
Αυτό δείχνει ότι ο νομοθέτης έχει την πρόθεση να εφαρμοστεί το μέτρο.
Για να επιβεβαιωθεί στην πράξη η βούληση αυτή, πρέπει ΑΜΕΣΩΣ μετά την ψήφιση του σ/ν να καθορισθούν, με τις προβλεπόμενες υπουργικές αποφάσεις, εφαρμόσιμες, αναπότρεπτες κυρώσεις για όποιον δεν θα εφαρμόζει το νέο νόμο.
ΑΡΘΡΟ 14
Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ του ΕΚΚ είναι πρόσωπο-κλειδί για την φιλοσοφία του νέου νόμου.
Για τον λόγο αυτό, είναι απαραίτητος ο δημόσιος χαρακτήρας της διαδικασίας επιλογής του.
Επίσης, με την επιλογή του, θα είναι σκόπιμο να κατατίθεται από εκείνον ένα «πλαίσιο άσκησης κινηματογραφικής πολιτικής, με συγκεκριμένους στόχους» έτσι ώστε στο τέλος της θητείας του να αξιολογείται και ως προς την επίτευξη ή μη των στόχων αυτών.
Ο νέος εσωτερικός κανονισμός του Ε.Κ.Κ. που θα υποβάλλεται από τον Γεν/Δντη, είναι απαραίτητο – μεταξύ άλλων – να μεριμνά για την διαφύλαξη της πολυφωνίας του ελληνικού κινηματογράφου, την ενίσχυση του ντοκιμαντέρ και της μικρού μήκους ταινίας, τη στήριξη της ανεξάρτητης διανομής και την ανανέωση της κινηματογραφικής γραφής.
ΑΡΘΡΟ 20
Είναι νομίζω αναγκαία η θέσπιση του Μητρώου, για να αρθούν οι – υπάρχοντες σήμερα – περιορισμοί στην άσκηση του επαγγέλματος του παραγωγού και για να μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα το αυτόματο σύστημα ενίσχυσης μέσω του ειδικού φόρου.
Να διασφαλιστεί όμως ότι τα κριτήριά του θα επιβεβαιώσουν την πρόθεση για «άνοιγμα» του επαγγέλματος.
ΑΡΘΡ0 23
Στους σκοπούς του Φ.Κ.Θ. να συμπεριληφθεί η δημιουργία μηχανισμών στήριξης της ελληνικής ταινίας και η ενίσχυση της ελληνικής κινηματογραφίας.
ΑΡΘΡΟ 35
α. ΠΡΟΣΟΧΗ: Η διατύπωση της παραγράφου 2 («Η αναπαραγωγή και χρησιμοποίηση των κινηματογραφικών ταινιών καθώς και του λοιπού υλικού του κινηματογραφικού αρχείου επιτρέπεται για τις πολιτιστικές δραστηριότητες που οργανώνει ή ενισχύει το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού καθώς και για επιστημονικούς και ερευνητικούς σκοπούς») είναι ιδιαιτέρως προβληματική, διότι δεν επιτρέπει την αναπαραγωγή/χρήση του υλικού του αρχείου για οπτικοακουστικές παραγωγές που δεν οργανώνονται/ενισχύονται από το ΥΠΠΟΤ.
Είναι σημαντικό ΛΑΘΟΣ διότι το υλικό, ως πολιτιστικό απόθεμα της χώρας, πρέπει να είναι διαθέσιμο σε όλους, αλλιώς εμμέσως λειτουργεί ως «λογοκρισία», καθώς το κράτος θα επιτρέπει την χρήση μόνο σε επιλεγμένες παραγωγές.
Αντιθέτως, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική, η αναπαραγωγή/χρήση ΔΕΝ θα πρέπει να έχει περιορισμούς, ενώ θα πρέπει να καθορίζεται από το ΕΟΑ και συγκεκριμένο κόστος ανά χρονική μονάδα, ανάλογα με τους σκοπούς και το είδος της χρήσης.
β. Καθώς η προσφορά της ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ έχει υπάρξει ιδιαιτέρως σημαντική, θα πρέπει από κοινού (η Πολιτεία με την Ταινιοθήκη) να εργασθούν έτσι ώστε να βρεθεί το πλαίσιο λειτουργίας που θα επιτρέψει όχι μόνο την συνέχιση αλλά και την ανάπτυξη του έργου της.
Βασίλειος Κοσμόπουλος
Συμφωνώ με το κείμενο του Νίκου Τριανταφυλλίδη…αν πρέπει να επαναδιαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα δηλαδή…
Επειδή πολλά διαβάζουμε, και πολλές παρανοησεις γίνονται,
ο νόμος 2121/93 ξεκαθαρίζει τα θέματα δημιουργού και final cut, στα άρθρα 9 και 34. Όταν γράφουμε κάτι ας έχει κάποια βάση.
Επίσης, όλοι εσείς που κόπτεστε για τα βραβεία και δημιουργία Ακαδημίας στα πρότυπα των ξένων κλπ. Αν δεν κάνω λάθος, έχει ήδη γίνει αυτό, λέγεται Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, έχει πρόεδρο τον Τάσο Μπουλμέτη και πέρσι δόθηκαν τα πρώτα, αντικειμενικά μετά από ψηφοφορία των επαγγελματιών κινηματογραφιστών μελών της, βραβεία, όπου αν δεν κάνω λάθος κέρδισε ο Κυνόδοντας.
Και στην τελική, όπως δημιουργήθηκε αυτή η Ακαδημία, τι σας εμποδίζει να φτιάξετε και την δικιά σας. Γιατί είναι κάτι που πρέπει να το ζητάτε από το κράτος;
Και, για να απαντήσω και στον φίλο Μέδουσα, «Όλοι αυτοί οι φιλικά προσκείμενοι στο νέο σχέδιο νόμου, οι γνωστοί-άγνωστοι, έχουν χρηματοδοτηθεί πολλάκις από το ΕΚΚ κι έχουν διώξει το κοινό από τις αίθουσες», είναι αυτοί που βραβεύονται στις Κάννες, στη Βενετία, και σε άλλα φεστιβάλ, οι ταινίες τους κάνουν άνω των 20.000 εισιτηρίων οι καλλιτεχνικές, και άνω των 200.000 οι λεγόμενες εμπορικές, οπότε, άστο το σαθρό σου επιχείρημα. Δηλαδή όλοι αυτοί που αντιδρούν είναι οι επιτυχημένοι; Κάτι πουθενάδες είναι που έχουν να κάνουν ταινία από το 82.
Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει, αμ πως? Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία, εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι. Ακόμα και μέσα από ανύπαρκτες αίθουσες του Ελληνικού σινεμά ακόμα και μέσα από τις άδειες αίθουσες του Ελληνικού σινεμά. Αλήθεια μπορεί να βγει νόμος για νεκρό? Απ’ ότι θυμάμαι υπάρχει κάτι που προβλέπει… προσβολή νεκρού και οφείλετε να το τηρείτε υπουργέ μου. Γεια και χαρά σας πρωθυπουργέ μου με την αλήθεια σας -κυβερνώ μία διεφθαρμένη χώρα- η κυρία Ελλάδα? Από που κι ως που? Χαίρε Καίσαρ οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν…
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΩΝ
Η κινηματογραφική ταινία δεν είναι μια συνεύρεση δημιουργών οπου
προκύπτει ενα καλλιτεχνικό έργο με την ισότιμη συνεργασία κάποιων συν-
δημιουργών. Είναι μια καλλιτεχνική διαδικασία οπου ενας αφηγητής με
την συνεργασία καλλιτεχνικών συντελεστών ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ, με μοναδικό τρόπο,
μια ιστορία. Και η πατρότητα αυτής της αφήγησης δεν προκύπτει μέσα απο
ορισμούς ούτε απο νόμους αλλά μέσα απο την ίδια κοινωνία και το κοινό
της το οποίο αναγνωρίζει την μοναδικότητα αυτής της αφήγησης και της
προσδίδει μια «ταυτότητα».
Η έκφραση «βγήκε η τελευταία ταινία του Κιούμπρικ», δεν προέκυψε
επειδή την επέβαλλε κάποιος νόμος, ούτε επειδή μια «καπάτσα» συντεχνία
σκηνοθετών πρόλαβε να κατοχυρώσει την πατρότητα του»δημιουργού».
Η πατρότητα του δημιουργού, αναγνωρίστηκε στον σκηνοθέτη διαχρονικά
και μέσα απο ζυμώσεις στην ίδια την κοινωνία και εδραιώθηκε απο την
σχέση του κοινού με την κινηματογραφική διαδικασία.
Ετσι η αναγνώριση αυτή έγινε πρώτα στην παγκόσμια κινηματογραφική
κοινότητα, απο την κοινότητα πέρασε στο κοινό και απο το κοινό πέρασε
στην κοινωνία. Και αυτό πήρε χρόνια και δεκαετίες. Απλά ο νομικός
πολιτισμός ήρθε να εδραιώσει αυτό που η κοινωνία έχει αποδεχτεί ως
παγιωμένο.
Το κοινό δεν αποζητά να δει την τελευταία ταινία του Φίντσερ, του
Πολάνσκυ, η του Αγγελόπουλου επειδή το επιβάλλει ένας νόμος. Αναζητά
την μοναδικότητα της αφήγησης του οπτικοακουστικού λόγου τον οποίο ο
σκηνοθέτης-δημιουργός διαμορφώνει για να αφηγηθεί την ιστορία που
θέλει να πει. Και αυτή η μοναδικότητα είναι που καθορίζει την
«καλλιτεχνικότητα» μιας κινηματογραφικής ταινίας.
Στον παρόντα νόμο, στο βαθμό που η φιλοσοφία του είναι αναπτυξιακή και
διατυπώνονται ορισμοί για το πως ορίζεται η κινηματογραφική ταινία,
πως ορίζεται ο παραγωγός, και πως ορίζεται ο αιθουσάρχης, θεωρούμε οτι
ΟΡΘΩΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΑΙ στους εφαρμοστές του νόμου και ποιός ΝΟΕΙΤΑΙ ως
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ μιας κινηματογραφικής ταινίας.Πολύ σωστά ο νομοθέτης
χρησιμοποιεί την φράση ΝΟΕΙΤΑΙ, και όχι ΟΡΙΖΕΤΑΙ.
Οι σεναριογράφοι-σκηνοθέτες
Μιχάλης Αναστασίου
Aγγελική Αντωνίου
Ελένη Αλεξανδράκη
Δήμητρα Αράπογλου
Λάγια Γιούργου
Βασίλης Δούβλης
Δημήτρης Ινδαρές
Μενέλαος Καραμαγγιώλης
Αχιλλέας Κυριακίδης
Μαργαρίτα Μαντά
Τάσος Μπουλμέτης
Γιώργος Νούσιας
Γιάννης Ξανθόπουλος
Γιώργος Πανουσόπουλος
Νίκος Περάκης
Γιώργος Σταμπουλόπουλος
Σπύρος Ν. Ταραβήρας
Σπύρος Τέσκος
Nίκος Τριανταφυλλίδης
Γιώργος Τσεμπερόπουλος
Παναγιώτης Φαφούτης
Ελισάβετ Χρονοπούλου
Είναι χαρακτηριστικό ότι, στο εν λόγω νομοσχέδιο, το άρθρο 2 του ν.1597/1986 (νόμος Μελίνας) με το οποίο ρητά δηλώνεται ότι η κινηματογραφική τέχνη είναι ελεύθερη σύμφωνα με τους ορισμούς του Συντάγματος, εξαφανίζεται. Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί συμμόρφωση προς την συνταγματική υποχρέωση που απορρέει από τα οριζόμενα στην παρ.1 του άρθρου 16 του ισχύοντος Συντάγματος. Κατά την συνταγματική αυτή διάταξη, «η Τέχνη είναι ελεύθερη», ενώ ταυτοχρόνως «η ανάπτυξη και προαγωγή της αποτελούν υποχρέωση του κράτους».
Το κράτος δεν κάνει τέχνη, υποστηρίζει την Τέχνη. Αν έκανε θα ήταν προπαγάνδα, για αυτό και το Σύνταγμα προβλέπει ότι η Τέχνη είναι ελεύθερη.
Σωστά λοιπόν ο συνταγματικός νομοθέτης, εκείνης της εποχής, επέλεξε το περιεχόμενο και ο σκοπός της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στα δημοκρατικά καθεστώτα, να είναι υπόθεση των πολιτών-δημιουργών και σε καμία περίπτωση του κράτους. Στο τελευταίο αναθέτει την ανάπτυξη και προαγωγή της Τέχνης του Κινηματογράφου χωρίς να παρεμποδίζεται η ελευθερία έκφρασης της τέχνης αυτής.
Η πλημμελής ή ακόμα και κακή διαχείριση, κατά το παρελθόν, αυτού του προνομίου, δηλαδή της κατά πλειοψηφία διαχείρισης των κινηματογραφικών πραγμάτων από τους αιρετούς εκπροσώπους της κινηματογραφικής κοινότητας, δεν συνεπάγεται ούτε την κατάργηση των θεσμών ούτε τον εξοβελισμό των εκπροσώπων.
Με το προτεινόμενο σχέδιο νόμου όμως, αποκλειστικός διαμορφωτής του περιεχομένου της καλλιτεχνικής δημιουργίας γίνεται ο εκάστοτε υπουργός, δια του διοριζόμενου διοικητικού συμβουλίου του Ε.Κ.Κ., που αποφασίζουν, με απούσα την κινηματογραφική κοινότητα, ανεξέλεγκτα και ίσως αυθαίρετα για την τύχη του ελληνικού κινηματογράφου.
Το Υπουργείο προκρίνει την «αποτελεσματικότητα» από την ελευθερία. Ακόμα και αν έχει τις καλύτερες των προθέσεων, η προτεινόμενη λύση προϋποθέτει ιδανικούς ανθρώπους με ιδιότητες κινηματογραφικών ηρώων. Και αυτό απαιτεί ένα καλό σενάριο, που φαίνεται πως δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ, σεναριογράφος, πρόεδρος ΕΣΕ
Το βασικό πρόβλημα του νόμου είναι η υπαγωγή της καλλιτεχνικής δημιουργίας στις λειτουργικές ανάγκες μιας υπό κατασκευή βιομηχανίας. Μιας βιομηχανίας με βιομηχάνους τους παραγωγούς και έρμαια της βιομηχανικής παραγωγής τους σκηνοθέτες δημιουργούς -αφού έτσι τους ορίζει το αρθρο 2 παραγραφος 6- . Το να θέλει μια χώρα να κάνει τη πολιτιστική της παραγωγή βαριά βιομηχανία -όπως εχει και παλαιότερα ειπωθεί- δεν είναι κακό, αντιθέτως μάλιστα. Όταν όμως η αρχή -επί του προκειμένου το υπουργειο με το συγκεκριμενο νόμο- ευαγγελίζεται την στήριξη της κινηματογραφικής πρωτοπορείας, την ανάδειξη νέων δημιουργών και γενικά την παραγωγή πολιτισμού, ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΩΡΊΣΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Η οικονομική ενίσχυση αντιστροφως αναλογα με το πόσα εισητήρια κόβει μια ταινία ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΟΙ ΠΟΡΟΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ Η ΠΡΩΤΗ. Συγκεκριμένα:
ΑΡΘΡΟ 4:Πρεπει να διαχωριστουν οι τρόποι ενίσχυσεις των νεων δημιουργών για τις πρώτες δύο ή έστω την πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία. ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΟΣΟΣΤΟΣΗ εκείνη, απο το συνολο των κονδυλίων για τον κινηματογράφο,ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΕΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ. Θεωρώ οτι από το νόμο και όχι απο τον κανονισμό το «νέου» ΕΚΚ θα πρέπει να κατοχυρώνονται οι προϋποθέσεις για την χρηματοδότηση της πρώτης ταινίας νέου δημιουργού. Προϋποθέσεις μάλιστα που θα απεγκλωβίζουν το νεο δημιουργο από την παντοδυναμία του παραγωγού. Ακόμα πιο υποστηρικτικό θα ήταν, να δωθούν επι πλέον κινητρα στους παραγωγούς για την παραγωγή πρωτης και δευτερης ταινίας νεου σκηνοθέτη.
ΑΡΘΡΟ 20: Ποιες οι προυποθέσεις για την εγγραφή στο μητρώο παραγωγών? Οι προυποθέσεις για την εγγραφή στο μητρώο παραγωγών δεν αναφέρονται και αφήνουν ανοιχτό παραθυρο για επικινδυνες μεθοδευσεις που θα επιτρεπει δεσποτικες και μοναρχικές λειτουργείες στους παραγωγούς. Να συμπεριληφθει στο νόμο ότι ο σκηνοθέτης μπορεί στη δική του ταινία και χωρις καμία άλλη προϋπόθεση να ειναι συμπαραγωγός αν ο ιδιος το θελήσει συμπεριλαμβάνωντας στη χρηματοδότηση της παραγωγής μέρος ή ολον της συμμετοχής του στην υλοποίηση της ταινίας. Να αποτελει δηλαδη η σκηνοθετική δουλεια δυνατότητα συμμετοχης στην παραγωγη. Το ίδιο να ισχύει και για το σενάριο.
ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ,FINAL CUT : Ρητή αναφορα στο νόμο της απαγόρευσης της λογοκρισίας
Από τη στιγμή που το νομοσχέδιο θεωρεί δημιουργό του οπτικοακουστικού προϊόντος το σκηνοθέτη, μονο αυτος μπορει να έχει καλλιτεχνικά, ηθικα και νομικά, ευθύνη για την τελική του μορφή. Οποιαδήποτε αλλη παρεμβαση θα θεωρείται λογοκρισία. Οποιος θέλει να λειτουργει σα HOLLYWOOD, και να ειναι η ταινία ιδιοκτησία του παραγωγού, τότε να μην ενισχύεται με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ: Να διατηρηθει ο θεσμος, αλλά να διαφοροποιήθει συθέμελα ο τροπος λειτουργειας του. Οι προτάσεις των πέντε πρώην προέδρων του εκκ είναι πολύ κοντα σε ενα δόκιμο μοντέλο που θα αποφεύγει τις ομαδοποιήσεις και τις κλειστες «παρέες».(Τι παράδοξο να συμφωνεις με τους προέδρους πριν γίνουν και οταν ειναι πρώην) Ενα μοντέλο κοντα σ΄αυτό της Αμερικάνικης ακαδημίας κινηματογραφου οπου όλα τα μέλη της κινηματογραφικής κοινότητας -σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, τεχνικοί όλων των ειδικοτήτων, με βάση την επαγγελματική τους πιστοποίηση θα συμμετεχουν στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων ταινιών συνολικά και για κάθε ειδικότητα.
ΕΙΔΙΚΑ ΚΙΝΗΤΡΑ: Τωρα που το Υπουργείο πολιτισμου ειναι το ίδιο με το τουρισμου δόκιμο θα ήταν να δίνει ο νόμος κίνητρα χρηματοδότησης σε ταινίες που προβάλλουν τη χώρα ως τουριστικό προορισμό και ενισχύουν την τουριστική και εμπορική δραστηριότητα μιας περιοχής, από τους τοπικούς φορεις είτε της αυτοδιοίκησης (δήμους, νομαρχίες, επαρχίες) είτε άλλους εμπορικούς και επαγγελματικούς φορείς (επιμελητήρια, συλλογους επαγγελματιών κλπ).
ΕΚΚ – ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ. Το one man show που επιτρέπουν οι αρμοδιότητες του γενικού διευθυντη εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους μονομέρειας, μη αντικειμενικής και ισως και φασιστικής σε ακραίες περιπτώσεις λειτουργείας χρηματοδότησης των ταινιών. Το γεγονός της δημόσιας διαβούλευσης του νόμου δειχνει ότι το υπουργείο δεν πιστεύει στις αυθεντίες. Γιατι τοτε προσπαθεί να επιβάλλει μια τέτοια και ειδικά σε μια καλλιτεχνική κοινοτητα? Θα πρέπει από το νόμο να προβλευθούν μηχανισμοί ελέγχου του γενικού διευθυντη.
1,5% : Πολυ καλό που συμπεριεληφθηκαν και τα συνδρομητικα στο 1,5%Προβλεψη ποινών σε όποιον τηλεοπτικό ή συνδρομητικό σταθμο δεν υπακούει στο νόμο, ακόμα και με αφαίρεση αδείας. Να μην χαριστουν τα χρωστούμενα μεχρι στιγμής. Οι Έλληνες πολίτες ακόμα και με διακανόνισμο στο τέλος πληρώνουν στο κρατος οτι χρωστούν. Γιατί οι τηλεοπτικοι σταθμοι να επιτραπεί να σταθουν πάνω απο όλους τους υπόλοιπους Ελληνες. Κανονικά τα χρήματα που τόσα χρονια παρανόμως δεν αποδίδονται θα πρεπει να απαιτηθουν με τις ανάλογες προσαυξήσεις.
Χρήστος Γόδας
έχετε πολύ πλάκα όλοι εσείς οι συντεταγμένοι που καταψηφίζετε με τόσο πάθος. Ούτε η ΚΝΕ δεν έχει τόση συνέπεια. Κάποιος κακοπροαίρετος θα έλεγε ότι το κάνετε και επίτηδες.
ΕΡΩΤΗΜΑ
Είναι δυνατόν με διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων οι δημιουργοι και οι παραγωγοι να απαγορευσολυν στα κανάλια την προβολή ‘εργων τους στα κανάλια που καταστρατηγούν το νόμο για το 1,5%;
Η φιλοσοφία της πρότασης των πέντε είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Λίγες επιπλέον παρατηρήσεις.
1) Να μην εγκαταλειφθεί η ιδέα του Ινστιτούτου Σεναρίου.
2) Η Ακαδημία Κινηματογράφου να αποτελεί το άρθροισμα όλων των επί μέρους επαγγελματικών σωματείων
3) Να αλλάξει ο θεσμός των Κρατικών βραβείων προς την κατεύθυνση των αντίστοιχων επαγγελματικών βραβείων άλλων χωρών (΄Οσκαρ, Σεζάρ, Ντονατέλο, Γκόγια, Βρετ. Ακαδημίας, κ.λπ). Να ψηφίζονται από όλους τους επαγγελματίες.
4) Τα βραβεία να παραμείνουν χρηματικά.
5) Να δίνονται σε δύο φάσεις (υποψηφιότητες/ απονομή) από την Ακαδημία. Στην πρώτη φάση (υποψηφιότητες) οι ομότεχνοι να ψηφίζουν τις υποψηφιότητες των ομοτέχνων. Στη δεύτερη (τελική ψηφοφορία) όλοι, όλα.
Στάθης Βαλούκος. Σεναριογράφος
ΕΡΩΤΗΜΑ:
Είναι δυνατόν με διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων να απαγορεύσουν οι δημιουργοί και οι παραγωγοί την προβολή των έργων τους στα κανάλια που καταστρατηγούν το νόμο για το 1,5%;
Συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΩΣ με τις θέσεις και προτάσεις των τεσσάρων πρώην Προέδρων του Ε.Κ.Κ και τους ενός πρώην συμβούλου Κινηματογραφίας ΥΠ.ΠΟ. Θέλω δε να επισημάνω με έμφαση τον πολυδάπανο χαρακτήρα του νέου φορέα σε καιρό κρίσης, καθώς επίσης και την αντιδημοκρατική και πλήρως κρατική δομή του νέου φορέα (Ε.Κ.Κ). Ένας κινηματογράφος ελεγχόμενος απολύτως από το κράτος σε συνεργασία με τους εν Ελλάδι παραγωγούς(;).
Το σχέδιο νόμου συνιστά μια πρωτοφανή επίθεση απέναντι σε δημοκρατικές κατακτήσεις, χτυπώντας και απαγορεύοντας στην ουσία τις ένοιες της συμμετοχής και του συναθροίζεσθαι και του ελέγχου της εξουσίας. Από έναν κινηματογράφο κρατικοδίαιτο, οδηγεί σε έναν κινηματογράφο απολύτως κρατικό, ακυρώνοντας την ελεύθερη έκφραση των δημιουργών!
ΧΡΗΜΑ- ΤΕΧΝΗ= 1 – 0 !!!
Τάκης Σπυριδάκης
Σκηνοθέτης- Ηθοποιός
Αιρετό Μέλος Δ.Σ. Ε.Κ.Κ.
Στην εποχή του fast-track «κάναμε» τον κινηματογράφο fast-food?Γιατί τέτοια βιασύνη?Εμείς οι νεότεροι που «κανουμ娻 μόνο τηλεόραση να πνιξουμε τα οραματα μας
Ειμαι αρνητικός σε οτι υπαρχει στο παρών νομοσχέδιο.
Ας αφήσουμε τα»κάνουμε»και Ας δημιουργήσουμε!
* Το πρόβλημα του κινηματογράφου παγκόσμια εντοπίζεται
στη σχέση παραγωγής – διανομής . Θα μπορούσα να πώ πως είναι οι δύο όψεις του αυτού νομίσματος, η μία όψη πρϋποθέτει την άλλη.
Το κόστος της διανομής πολλές φορές ξεπερνά το κόστος παραγωγής.
Η κόπια βάρους 25 κιλών είναι δύσχρηστη, καταστρέφεται εύκολα, το κόστος της ανέρχεται περίπου στα 800 ευρώ…
και μετά από κάποιες προβολές η ταινία είναι αγνώριστη από τις φθορές. Στην ουσία είναι οι δημιουργοί που αδικούνται, γιατί κανείς και κανένας νόμος δεν προστατεύει την πνευματική δημιουργία από τις φθορές. Όλα αυτά και πάρα πολλά ακόμα, μπορούν να ξεπεραστούν με την αντικατάσταση της κλασικής κόπιας από ένα ψηφιακό
αντίγραφο. Τα τεχνικά προβλήματα έχουν ξεπεραστεί, η εικόνα στην προβολή είναι σχεδόν ανάλογη του φίλμ και επί πλέον άφθαρτη. Υπάρχει η άποψη πως το ψηφιακό αντίγραφο -προς το παρόν -είναι κατώτερο από το φωτοχημικό. Ναι, αλλά μονάχα τη στιγμή που βγαίνει από το εμφανιστήριο, μετά έστω και από μία προβολή μπορεί είναι αγνώριστο από τις φθορές της κόπιας. Θέτουμε σαν προϋπόθεση αυτής της αλλαγής να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των εργαστηρίων με την μετεκπαιδεύση των τεχνικών στις νέες τεχνολογίες, οι τεχνικοί μας είναι το σπουδαιότερο κεφάλαιο του κινηματογράφου μας και με τις δεξιότητες που έχουν κατακτήσει γρήγορα θα προσαρμοστούν στη νέα τεχνολογία όπως όταν πέρασαν άνετα από τον αναλογικό ήχο στον ψηφιακό και επί πλέον να εξασφαλιστεί η οικονομική υποστήριξη των εργαστηρίων για την αγορά μηχανημάτων νέας τεχνολογίας, δεδομένου ότι θα πολλαπλασιαστεί ο κύκλος εργασιών τους με τήν ψηφιοποίηση του συνόλου της οπτικοακουστικής μας κληρονομιάς.
Η πρότασή μας βέβαια προϋποθέτει ένα άλλο σύστημα προβολής με χαρακτηριστηκά ριζικά διαφορετικά από την κλασική κινηματογραφική μηχανή προβολής του Μελιές με το σταυρό της Μάλτας.
Τώρα μπορούν να λειτουργήσουν, μικρές αίθουσες με θέσεις περιορισμένες και χαμηλό κόστος, ακόμα και στα πέρατα της επικράτειας. Με το νέο σύστημα μπορεί η κάθε αίθουσα να έχει τη δική της ταινιοθήκη και μαζί τη δυνατότητα να εναλλάσσει το πρόγραμμα της σύμφωνα με τις τοπικές συνθήκες και ανάλογα με το κοινό και την ώρα προβολής. Οι ταινίες δεν θα εξαφανίζονται μετά κάποιες προβολές αλλά θα είναι εκεί έτοιμες στη διάθεση των ενδιαφερομένων σινεφίλ. Κάθε αίθουσα θα είναι ταινιοθήκη, αλλά και πολιτιστικό κέντρο.
Με την ευκαιρία αυτής της αλλαγής μπορούμε να προτείνουμε μια σειρά από ουσιαστικές καινοτομίες που θα προστατεύσουν οριστικά και αναμφισβήτητα τα πνευματικά δικαιώματα αλλά και τα πάσης φύσεως δικαιώματα, ενώ ταυτόχρονα θα ρίξουν κάθετα το κόστος διαχείρισης και θα εξαλείψουν οριστικά την πειρατεία.
Η αίθουσα που προτείνουμε δεν θα έχει ταμείο ,ούτε μηχανικό προβολής.Τρία άτομα είναι αρκετά για την λειτουργία μιάς μικρής αίθουσας. Στη θέση του ταμείου θα υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα συναλλαγών που θα εκδίδει
το εισιτήριο. Το ίδιο μηχάνημα-που θα είναι συνδεδεμένο με εντεταλμένη τράπεζα-θα έχει την δυνατότητα να διαμοιράζει ακαριαία τα δικαιώματα στους κωδικούς των δικαιούχων.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει την καταγραφή των δικαιωμάτων ανεξίτηλα πάνω στο υλικό προβολής. Επί πλέον πρέπει να ρυθμιστούν νομοθετικά θέματα αφου είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός υπεύθυνου φορέα που θα πιστοποιεί τα
δεδομένα, την ταυτότητα ,κάθε ταινίας που δεν θα μπορεί να προβληθεί πουθενά χωρίς αυτή την πιστοποίηση. Η πιστοποίηση αυτή θα εκτείνεται και στην τηλεόραση και το δίσκο. Βεβαίως θα πρέπει να ιδρυθεί επιτέλους οπτικοακουστικό επιμελητήριο, που θα εκδίδει πιστοποιητικά γνησιότητας και δεν θα μπορεί να προβληθεί πουθενά μια ταινία χωρίς αυτό το χαρτί που θα βεβαιώνει την ιδιοκτησία και τα πάσης φύσεως δικαιώματα.
Το περιεχόμενο αυτού του πιστοποιητικού γνησιότητας θα είναι αποτυπωμένο σε κάθε καρέ της ταινίας μαζί με τους τραπεζιτικούς κωδικούς κάθε δικαιούχου.
(Ανακοίνωση στο κινηματογραφικό συνέδριο)
Αυτό το σύστημα ρίχνει το κόστος κατά 70% περίπου εξαφανίζει την πειρατεία.,προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα, αποκλείει τις φθορές της κόπιας, και πολλαπλασιάζει τις αίθουσες. Το κόστος της αλλαγής και του μηχανολογικού εξοπλισμού αντιμετωπίζεται σχεδόν σε μηδενική βάση.
2.ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Το υδροκέφαλο Κέντρο Κινηματογράφου κλείνει.Έφαγε οριστικά τα ψωμιά του, βάρυνε κι έμεινε μισόστρατα.
Τον ρόλο του σήμερα μπορεί να τον παίξει ένα ανέξοδο όργανο τριών ανθρώπων που θα ελέγχουν και θα πιστοποιούν μόνον τα τιμολόγια παραγωγής. χωρίς καμιά επέμβαση στο περιεχόμενο της ταινίας.. Οι επιδοτήσεις των ταινιών θα γίνονται με αυτόματο τρόπο και θα είναι συμπληρωματικές , αδιάβλητες, αναπτυξιακές και ικανές να προσελκύσουν επενδύσεις .
‘Οποιος αποφασίσει να γυρίσει ταινία αυτόματα μπορεί να εισπράξει το 35 % των τιμολογίων του και των δελτίων παροχής υπηρεσιών των τεχνικών και καλλιτεχνών.Οι τεχνικοί πρέπει οπωσδήποτε να έχουν επαγγελματική ιδιότητα.Σε κάθε ταινία μπορούν να εργασθούν τρείς νέοι μαθητευόμενοι που το μεροκάματο τους θα επιδοτείται.
Θα δημιουργηθεί ένα κεφάλαιο με την επιχορήγηση του ΥΠΠΟ, ίσο με 6.612. 717 EYΡΩ το χρόνο, που πήρε στο κέντρο τη χρονιά 2007 και θα πάει ολόκληρο στην παραγωγή και μόνον..Εδώ πρέπει να προστεθεί και το 1,5 % των καναλιών- που επικειμένων των αδειών λειτουργίας θα πρέπει να υποχρεωθούν οι καναλάρχες επιτέλους να το καταβάλλουν-,
Και φυσικά η Ελληνική ταινία να μπορεί να απολαμβάνει ότι και το βιβλίο και το θέατρο και να μειωθεί το Φ.Π.Α. στο 4,5% τόσο στην παραγωγή όσο και στη διανομή.Αυτό είναι ουσιαστικό κίνητρο για την παραγωγή αλλά κυρίως για την αίθουσα . Ο κινηματογράφος δεν είναι το αποπαίδι του πολιτισμού.
Όλοι αυτοί οι φιλικά προσκείμενοι στο νέο σχέδιο νόμου, οι γνωστοί-άγνωστοι, έχουν χρηματοδοτηθεί πολλάκις από το ΕΚΚ κι έχουν διώξει το κοινό από τις αίθουσες. Έφταιγε το ΕΚΚ, ο νόμος της Μελίνας, έφταιγε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έφταιγαν όλοι οι θεσμοί, όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους. Τώρα που ζητούν να μπουν στα κέντρα αποφάσεων, θα κάνουν και καλύτερες ταινίες;
Μήπως τελικά το μόνο που χρειάζεται είναι η αυτοκριτική;
Συμφωνώ κι εγώ και συνυπογράφω την τοποθέτηση του συνάδελφου Κοσμόπουλου. Με καλύπτει απόλυτα, και ελπίζω ο νομοθέτης να συμφωνεί κι αυτός.
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη ως νέου κινηματογραφιστή, έχοντας διαγνώσει τις όποιες δυσλειτουργίες του – επί 25 έτη – ήδη δοκιμασμένου συστήματος, προτείνει ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας, με σαφή αναπτυξιακό χαρακτήρα, που θα επιτρέψει στην πρωτοβουλία των κινηματογραφικών δημιουργών να ευδοκιμήσει μέσα σ’ ένα σύγχρονο περιβάλλον.Οι βασικές αρχές του νομοσχεδίου, όπως ο πολλαπλασιασμός των πηγών και η αύξηση της χρηματοδότησης, η ανακατανομή της προς όφελος της παραγωγής, η εξάλειψη γραφειοκρατικών πρακτικών, η απόδοση του ειδικού φόρου με βάση τα εισιτήρια της ελληνικής ταινίας σε αντίστροφη κλίμακα, η ενίσχυση της ανεξάρτητης παραγωγής και η δυνατότητα χάραξης αποτελεσματικής κινηματογραφικής πολιτικής από το Ε.Κ.Κ. είναι σαφώς θετικές και θα λειτουργήσουν ενισχυτικά για την ελληνική κινηματογραφία.
Η ανάπτυξη της παραγωγής καθόλου δεν «υποβαθμίζει το ρόλο της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας» αντιθέτως δημιουργεί τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στον δημιουργό να εργασθεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η «υψηλή αλληλεξάρτηση των ρυθμίσεών του σ/ν» επιβάλλει να διασφαλιστεί η λειτουργία του συνόλου των παρεμβάσεών του, κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιδειχθεί αμέσως η απαραίτητη πολιτική βούληση για την εφαρμογή του 1,5% και την ενεργοποίηση των φορολογικών κινήτρων. Από διάφορες πλευρές διατυπώνονται κάποιες επιμέρους προτάσεις, που το περιεχόμενό τους ίσως να έχει ενδιαφέρον, η θέση των περισσοτέρων όμως δεν είναι στο νομοσχέδιο αλλά στον νέο εσωτερικό κανονισμό του Ε.Κ.Κ.
Η προσωπική μου ανάγνωση είναι ότι ο νομοθέτης δεν παραπέμπει τα ζητήματα αυτά στον νέο εσωτερικό κανονισμό κακόβουλα αλλά προκειμένου να μην χρειάζεται νέα νομοθεσία κάθε 4-5 χρόνια, όταν δηλαδή θα δοκιμάζονται στην πράξη οι επιμέρους επιλογές ή οι συνθήκες θα επιβάλλουν αναπροσαρμογή των εργαλείων παρέμβασης. Η αλλαγή του τρόπου διοίκησης και λειτουργίας του ΕΚΚ είναι επιβεβλημένη από την διαπίστωση της παθογένειας του υπάρχοντος συστήματος.
Παρά τις αγαθές προθέσεις του τότε νομοθέτη και των προσώπων που υπηρέτησαν το σχήμα αυτό, δυστυχώς στην πράξη οι «ασφαλιστικές δικλείδες» συχνά δεν λειτούργησαν και οι «αντιπροσωπευτικές διαδικασίες» καταστρατηγήθηκαν νομότυπα, επιτρέποντας την εμφάνιση φαινομένων που υπέσκαψαν την δυναμική ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου. Η «συνυπευθυνότητα» δυστυχώς μετατράπηκε σε «διάχυση ευθυνών» και ουσιαστικά οδήγησε στην «αδυναμία καταλογισμού ευθυνών» για την αποτελεσματικότητα (ή μη) της όποιας πολιτικής ασκείτο από το ΕΚΚ .
Η φιλοσοφία που επέλεξε ο νομοθέτης για την νέα αυτή δομή , εν ολίγοις, επιτρέπει την χάραξη και εφαρμογή συγκεκριμένης κινηματογραφικής πολιτικής από το ΕΚΚ αλλά – επιτέλους – δίνει και την δυνατότητα προσωποποίησης και καταλογισμού της ευθύνης για την πολιτική που θα επιλεγεί να εφαρμοσθεί, ανά τριετία.
Και, φυσικά, όσοι θεωρούμε πιο αποτελεσματικό το προτεινόμενο μοντέλο δεν έχουμε κανένα «έλλειμμα δημοκρατικότητας»… Καθώς πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητα των προσώπων που θα κληθούν να υλοποιήσουν τη νέα αυτή πολιτική, ο δημόσιος χαρακτήρας της διαδικασίας επιλογής τους πρέπει να συνάδει με την πρόθεση διαφάνειας.Τελευταίο αλλά πρώτιστο, κρίνω ότι το νέο αυτό βήμα για την ανάπτυξη της ελληνικής κινηματογραφίας θα μείνει μετέωρο χωρίς την συστηματοποίηση και αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας, τόσο με την δημιουργία πρότυπης σχολής όσο και με την διάχυση της οπτικοακουστικής παιδείας στο «Νέο Σχολείο». Πρέπει λοιπόν οι σχετικές διεργασίες, ανάμεσα στο ΥΠΠΟΤ και το Υπουργείο Παιδείας να ξεκινήσουν αμέσως μετά την ψήφιση του σ/ν, με την συμμετοχή των κινηματογραφιστών. Με επιμέρους σχόλια και προτάσεις στα οικεία άρθρα θα συμπληρώσω την μικρή μου παρέμβαση στην διαδικασία διαβούλευσης.
Επί της αρχής του σ/ν όμως σημειώνω ότι θα ήθελα ΝΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ χωρίς να αλλοιωθεί το πνεύμα του αλλά με την πιθανή βελτίωση κάποιων ρυθμίσεών του, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η πλήρης και σωστή ΕΦΑΡΜΟΓΗ του.Με σεβασμό όλων των απόψεων
ΕΠΙΚΡΟΤΩ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΟΕΔΡΩΝ ΤΟΥ ΕΚΚ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΠΟ γιατί έστω και την τελευταία στιγμή με συγκεκριμένες και σοβαρές αντιπροτάσεις, που εύχομαι να εισακουστούν, προσπαθούν να σώσουν τον ελληνικό κινηματογράφο από το τρομερό ολίσθημα της επιστροφής στην πολύ προ του νόμου της Μελίνας εποχή (δεκαετία ’70)του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΕΙΡΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ.
ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟ ΑΠΟΡΙΑΣ ΠΩΣ ΠΟΛΛΟΙ ΚΑΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΞΙΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΟΥΝ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΤΟΣΟ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΑΤΥΧΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ!
Δημήτρης Βερνίκος
Σκηνοθέτης – Παραγωγός
Συμφωνώ απολύτως με τις κριτικές παρατηρήσεις και τις προτάσεις των πρώην προέδρων του ΕΚΚ και των πρώην συμβούλων κινηματογραφίας του ΥΠΠΟ.
Μία μόνο επιπλέον παρατήρηση: οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που κυριολεκτικά έχουν εισβάλει αμετουσίωτες (εκτός από την Οικονομία) και στον κινηματογράφο του ΥΠΠΟΤ από μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι σοσιαλιστική – και μάλιστα χωρίς το άλλοθι κάποιου μνημονίου – θα κάνει τα κόκκαλα της αξέχαστης Μελίνας να τρίζουν.
Προσυπογράφω τη θετική προς το νομοσχέδιο τοποθέτηση του Βαλίση Κοσμόπουλου που δημοσιεύτηκε στις 3 Νοεμβρίου 2010, 21:35.
Το προτεινόμενο νομοσχέδιο, κατά την ταπεινή μου γνώμη ως νέου κινηματογραφιστή, έχοντας διαγνώσει τις όποιες δυσλειτουργίες του – επί 25 έτη – ήδη δοκιμασμένου συστήματος, προτείνει ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας, με σαφή αναπτυξιακό χαρακτήρα, που θα επιτρέψει στην πρωτοβουλία των κινηματογραφικών δημιουργών να ευδοκιμήσει μέσα σ’ ένα σύγχρονο περιβάλλον.
Οι βασικές αρχές του νομοσχεδίου, όπως ο πολλαπλασιασμός των πηγών και η αύξηση της χρηματοδότησης, η ανακατανομή της προς όφελος της παραγωγής, η εξάλειψη γραφειοκρατικών πρακτικών, η απόδοση του ειδικού φόρου με βάση τα εισιτήρια της ελληνικής ταινίας σε αντίστροφη κλίμακα, η ενίσχυση της ανεξάρτητης παραγωγής και η δυνατότητα χάραξης αποτελεσματικής κινηματογραφικής πολιτικής από το Ε.Κ.Κ. είναι σαφώς θετικές και θα λειτουργήσουν ενισχυτικά για την ελληνική κινηματογραφία.
Η ανάπτυξη της παραγωγής καθόλου δεν «υποβαθμίζει το ρόλο της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας» αντιθέτως δημιουργεί τις συνθήκες που θα επιτρέψουν στον δημιουργό να εργασθεί με πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η «υψηλή αλληλεξάρτηση των ρυθμίσεών του σ/ν» επιβάλλει να διασφαλιστεί η λειτουργία του συνόλου των παρεμβάσεών του, κατά συνέπεια είναι αναγκαίο να επιδειχθεί αμέσως η απαραίτητη πολιτική βούληση για την εφαρμογή του 1,5% και την ενεργοποίηση των φορολογικών κινήτρων.
Από διάφορες πλευρές διατυπώνονται κάποιες επιμέρους προτάσεις, που το περιεχόμενό τους ίσως να έχει ενδιαφέρον, η θέση των περισσοτέρων όμως δεν είναι στο νομοσχέδιο αλλά στον νέο εσωτερικό κανονισμό του Ε.Κ.Κ. Η προσωπική μου ανάγνωση είναι ότι ο νομοθέτης δεν παραπέμπει τα ζητήματα αυτά στον νέο εσωτερικό κανονισμό κακόβουλα αλλά προκειμένου να μην χρειάζεται νέα νομοθεσία κάθε 4-5 χρόνια, όταν δηλαδή θα δοκιμάζονται στην πράξη οι επιμέρους επιλογές ή οι συνθήκες θα επιβάλλουν αναπροσαρμογή των εργαλείων παρέμβασης.
Η αλλαγή του τρόπου διοίκησης και λειτουργίας του ΕΚΚ είναι επιβεβλημένη από την διαπίστωση της παθογένειας του υπάρχοντος συστήματος. Παρά τις αγαθές προθέσεις του τότε νομοθέτη και των προσώπων που υπηρέτησαν το σχήμα αυτό, δυστυχώς στην πράξη οι «ασφαλιστικές δικλείδες» συχνά δεν λειτούργησαν και οι «αντιπροσωπευτικές διαδικασίες» καταστρατηγήθηκαν νομότυπα, επιτρέποντας την εμφάνιση φαινομένων που υπέσκαψαν την δυναμική ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου. Η «συνυπευθυνότητα» δυστυχώς μετατράπηκε σε «διάχυση ευθυνών» και ουσιαστικά οδήγησε στην «αδυναμία καταλογισμού ευθυνών» για την αποτελεσματικότητα (ή μη) της όποιας πολιτικής ασκείτο από το ΕΚΚ .
Η φιλοσοφία που επέλεξε ο νομοθέτης για την νέα αυτή δομή , εν ολίγοις, επιτρέπει την χάραξη και εφαρμογή συγκεκριμένης κινηματογραφικής πολιτικής από το ΕΚΚ αλλά – επιτέλους – δίνει και την δυνατότητα προσωποποίησης και καταλογισμού της ευθύνης για την πολιτική που θα επιλεγεί να εφαρμοσθεί, ανά τριετία. Και, φυσικά, όσοι θεωρούμε πιο αποτελεσματικό το προτεινόμενο μοντέλο δεν έχουμε κανένα «έλλειμμα δημοκρατικότητας»… Καθώς πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητα των προσώπων που θα κληθούν να υλοποιήσουν τη νέα αυτή πολιτική, ο δημόσιος χαρακτήρας της διαδικασίας επιλογής τους πρέπει να συνάδει με την πρόθεση διαφάνειας. Τελευταίο αλλά πρώτιστο, κρίνω ότι το νέο αυτό βήμα για την ανάπτυξη της ελληνικής κινηματογραφίας θα μείνει μετέωρο χωρίς την συστηματοποίηση και αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας, τόσο με την δημιουργία πρότυπης σχολής όσο και με την διάχυση της οπτικοακουστικής παιδείας στο «Νέο Σχολείο». Πρέπει λοιπόν οι σχετικές διεργασίες, ανάμεσα στο ΥΠΠΟΤ και το Υπουργείο Παιδείας να ξεκινήσουν αμέσως μετά την ψήφιση του σ/ν, με την συμμετοχή των κινηματογραφιστών.
Με επιμέρους σχόλια και προτάσεις στα οικεία άρθρα θα συμπληρώσω την μικρή μου παρέμβαση στην διαδικασία διαβούλευσης. Επί της αρχής του σ/ν όμως σημειώνω ότι θα ήθελα ΝΑ ΨΗΦΙΣΤΕΙ χωρίς να αλλοιωθεί το πνεύμα του αλλά με την πιθανή βελτίωση κάποιων ρυθμίσεών του, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η πλήρης και σωστή ΕΦΑΡΜΟΓΗ του.
Με σεβασμό όλων των απόψεων
Βασίλης Κοσμόπουλος σκηνοθέτης/παραγωγός
Η κλαδική των σκηνογράφων και η κλαδική των ενδυματολόγων που δουλεύουν στο χώρο του Κινηματογράφου, επισημαίνουν ότι η μοριοδότηση δύο διαφορετικών επαγγελμάτων ως ένα, δημιουργεί απορία και μας βρίσκει εντελώς αντίθετους.
Προτείνουμε η μοριοδότηση να είναι ως εξής:
Ομάδα Τεχνικής Δημιουργίας Μονάδες Αξιολόγησης
Εικόνα (διευθ. Φωτογραφίας, κάμεραμαν, 1ος βοηθός) 1
Ήχος (ηχολήπτης, 1ος βοηθός) 1
Μοντάζ (μοντέρ, 1ος βοηθός) 1
Σκηνικά (σκηνογράφος, 1ος βοηθός) 1
Κοστούμια (ενδυματολόγος, 1ος βοηθός) 1
_____________________________________________________________________
ΣΥΝΟΛΟ 5
Θα ήθελα να κάνω πάρα πολλές προατάσεις για το νομοσχέδιο.
Οι θέσεις όμως και οι προτάσεις συναδέλφων και άνθρώπων που κατά καιρούς βρέθηκαν σε θέσεις «κλειδιά» για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, όπως ο Μάνος Ζαχαρίας, ο Διαγόρας Χρονόπουλος, ο Κώστας Βρεττάκος, ο Μάνος Ευστρατιάδης,και ο Γιάννης Μπακογιαννόπους είναι τόσο τεκμηριωμένες και απολυτα σωστές που με κάνουν να συμφωνήσω μαζύ τους και να συνυπογράψω τις τοποθετήσεις και της θέσεις τους.
Είναι άνθρωποι που δούλεψαν για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, διαθέτουν γνώση, πείρα και κύρος και πιστεύω ότι πρέπει να εισακουσθούν.
Μιχάλης Γιαρίμουστας Σκηνοθέτης
Πιστεύουμε ότι το νομοσχέδιο για την ανάπτυξη του κινηματογράφου είναι ελλιπές. Το μέλλον του κινηματογράφου που αυτό ξεκινάει από την Παιδεία δεν τυγχάνει καμίας προσοχής και νομθέτησης από το υπάρχον νομοσχέδιο. Δεν διασφαλίζει συντελεστές και τεχνικούς που χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει κινηματογράφος.
Δίνει το δικαίωμα στον εκάστοτε υπουργό, με υπουργικές αποφάσεις, να αλλάζει τον οποίο νόμο σύμφωνα με τις προσωπικές του απόψεις και να διορίζει ανθρώπους που ίσως δεν έχουν καμία παιδεία και σχέση με τον κινηματογράφο, ενώ εξοστρακίζει ανθρώπους που οι γνώσεις και εμπειρίες τους είναι πολύτιμες για την ανάπτυξή του.
Αποκλείει την ύπαρξη μικρού μήκους ταινιών και περιθωριοποιεί τους νέους δημιουργούς. Δε διασφαλίζει την απόδοση του 1.5% των ιδιωτικών καναλιών για την ενίσχυση της κινηματογραφικής τέχνης.
Πιστεύουμε ότι χωρίς παιδεία, χωρίς συντελεστές και τεχνικούς, χωρίς νέους δημιουργούς, χωρίς ανθρώπους του κινηματογράφου στα κέντρα αποφάσεων, το υπάρχον νομοσχέδιο οχυρώνει παραγωγικά συμφέροντα και απαξιώνει την τέχνη του κινηματογράφου.