1. Η Διεύθυνση Ανάπτυξης και Παραγωγής ενισχύει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο:
α. την ανάπτυξη σχεδίου/ων κινηματογραφικών ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους από την σύλληψη της αρχικής ιδέας έως την ολοκλήρωση των δεδομένων παραγωγής καθώς επίσης και την συγγραφή σεναρίων και
β. την παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους, με ιδιαίτερη μέριμνα στην ανεύρεση και ανάδειξη νέων κινηματογραφιστών.
2. Ο Διευθυντής Ανάπτυξης και Παραγωγής καταρτίζει τα προγράμματα χρηματοδοτικής ενίσχυσης της εν λόγω Διεύθυνσης. Τα εν λόγω προγράμματα υποβάλλονται προς έγκριση στον Γενικό Διευθυντή του Ε.Κ.Κ. ο οποίος, αφού τα εγκρίνει, τα προωθεί προς οριστική έγκριση στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ε.Κ.Κ.
3. Με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, μετά από εισήγηση του Γενικού Διευθυντή, διορίζεται ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης με τριετή θητεία που μπορεί να ανανεώνεται, κατά παρέκκλιση κάθε ισχύουσας διάταξης. Ο Διευθυντής Ανάπτυξης και Παραγωγής πρέπει να είναι πρόσωπο αναγνωρισμένου κύρους με σημαντική συμβολή στον ελληνικό ή παγκόσμιο κινηματογράφο.
4. Η θέση του Διευθυντή Ανάπτυξης και Παραγωγής είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
5. Οι περιορισμοί της παρ. 12 του άρθρου 13 του παρόντος νόμου ισχύουν και για τον Διευθυντή Ανάπτυξης και Παραγωγής.
Στο Σ/Ν επισημαίνεται η απουσία ξεκάθαρα διατυπωμένης πολιτικής, στόχων και μέριμνας για τον σενάριο, ενός από τους 3 βασικούς πυλώνες για την δημιουργία μιας ταινίας, ίσως το βασικότερο γιατί από εκεί ξεκινούν όλα.
Σε ολόκληρο το ελληνικό Σ/Ν γίνεται αναφορά των λέξεων κυριολεκτικά.
Σεναριογράφος (Παράγραφος 2α / Σκοποί ΕΚΚ, συνολικά 6 φορές για να αναφερθούν τα μόρια) και Σενάριο (3 φορές για να αναφερθεί γενικά, θολά και αόριστα τι μέλλει γενέσθαι με το σενάριο, Άρθρο 10, Παράγραφος 2α / Σκοποί ΕΚΚ, Άρθρο 10):
«α. να χρηματοδοτεί ή/και να επιδοτεί την ανάπτυξη σχεδίων παραγωγής ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους, από τη σύλληψη της αρχικής ιδέας έως την ολοκλήρωση των δεδομένων παραγωγής τους καθώς επίσης και τη συγγραφή σεναρίων,
ζ. να προκηρύσσει και απονέμει υποτροφίες για σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε νέους παραγωγούς, σκηνοθέτες, σεναριογράφους και τεχνικούς, καθώς επίσης να οργανώνει σεμινάρια επαγγελματικής κατάρτισης,
1 φορά Σενάριο (Άρθρο 10, Παράγραφος 2α / Διεύθυνση Ανάπτυξης και Παραγωγής)
1. Η Διεύθυνση Ανάπτυξης και Παραγωγής ενισχύει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο:
α. την ανάπτυξη σχεδίου/ων κινηματογραφικών ταινιών μεγάλου και μικρού μήκους από την σύλληψη της αρχικής ιδέας έως την ολοκλήρωση των δεδομένων παραγωγής καθώς επίσης και την συγγραφή σεναρίων
Και στο ΝΟΜΟ πρέπει να περιγράφεται η πρόνοια για αυτόν τον πυλώνα=σενάριο, όπως σε νόμους χωρών παγκοσμίως (Βρετανία, Τσεχία, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Δανία, ΗΠΑ) που εκπαιδεύουν (είτε σε κινηματογραφικές ακαδημίες ανωτάτου πανεπιστημιακού επιπέδου ή με προγράμματα υποτροφιών, μεταπτυχιακών) και δημιουργούν δεξαμενές σεναριογράφων.
Σε αυτούς τους νόμους όπου υπάρχουν παράγραφοι και κεφάλαια ολόκληρα. Φαίνεται να έχει επικρατήσει η άποψη, ότι γράφουμε μια λέξη μόνο στο νόμο και τα υπόλοιπα θα εξειδικευτούν κάπου αλλού. Που;
Στο Νόμο αναγράφεται τι επιθυμεί η Πολιτεία και ο Νομοθέτης ακριβώς (στόχος, ποσά που διατίθενται) και μετά εφαρμόζεται και υλοποιείται από τους προβλεπόμενους φορείς υλοποίησης του νόμου.
Είναι τυχαίο, που στα σεμινάρια και συνέδρια για συγγραφή σεναρίου στην Ελλάδα μετακαλούνται πάντα έγκριτοι σεναριογράφοι, επιμελητές ή καθηγητές σεναρίου από τις ΗΠΑ, Βρετανία, Τσεχία και πρ. Γιουγκοσλαβία? Αυτό συμβαίνει επειδή οι νόμοι αυτών των χωρών γράφουν πάνω από 3 λέξεις για το σενάριο.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η περιγραφή δράσεων, στόχων και πολιτικής στο νόμο θα κάνουν τα σενάρια καλύτερα … αλλά θα περιγράψουν το ακριβές πλαίσιο και διαδικασίες συγγραφής και χρηματοδότηση σεναρίων με τους παραγωγούς, της εκπαίδευσης ώστε να δημιουργηθούν και να εξασφαλιστούν συνθήκες δημιουργίας δεξαμενής σεναριογράφων κα σεναρίων, δίκαιης και εύλογης πληρωμής και αναγνώρισης για το σενάριο και όχι αμοιβές πείνας …
Παρατίθεται το λινκ για τον γερμανικό ομοσπονδιακό κινηματογραφικό νόμο http://www.buzer.de/gesetz/3039/index.htm (γερμανικά)
Αρκεί να διαπιστώσει κανείς πόσα αναγράφονται στο λινκ του γερμανικού νόμου (3 σελίδες) και πόσες παραδρομές έχει σε άλλες παραγράφους και άρθρα (με μπλε γράμματα) και τι προβλέπει για να αντιληφθεί κάποιος με ποια μεθοδικότητα έχει εργαστεί εκεί ο νομοθέτης http://www.buzer.de/gesetz/3039/b8390.htm
2. Kapitel Filmförderung
2. Abschnitt Förderung der Filmproduktion
4. Unterabschnitt Förderung von Drehbüchern (=ΣΕΝΑΡΙΑ)
Πρέπει να επισημανθεί όμως, ότι υπάρχουν και οι αντίστοιχοι κινηματογραφικοί νόμοι των 20 κρατιδίων της Γερμανίας (Ομοσπονδιακή μορφή) με εξίσου εκτενή κείμενα για τρόπους χρηματοδοτήσεων σεναρίων με αντίστοιχα κείμενα και αναλυτικές νομικές προβλέψεις για όλα τα στάδια χρηματοδότησης σεναρίου ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ!
Ενδεικτικά αναφέρεται το λινκ με όλα τα Γραφεία / νόμους / όρους προϋποθέσεις, που προσφέρουν χρηματοδότηση σεναρίου στη Γερμανία (συνολικά 24): http://www.scriptwriting.de/html/filmfoer.htm
Αναλυτικότερα για περισσότερες πληροφορίες στα
Κρατίδιο Νότιας Ρηνανίας- Βεστφαλίας: http://www.filmstiftung.de/Foerderungen/Drehbuch/main_drehbuchfoerderung.php
Κρατίδιο Βαυαρίας: http://www.fff-bayern.de/index.php?id=36
Κρατίδιο Βάδης Βυρεμβέργης: http://www.kino-zeit.de/news/mfg-verbessert-drehbuchforderung
Εκτός των άνω χρηματοδοτεί και η Γερμανική Κυβέρνηση με ειδικό Ομοσπονδιακό Πρόγραμμα και κατευθείαν κάθε είδους δράση σχετιζόμενη με την συγγραφή σεναρίων, ανάπτυξη, παραγωγή ταινιών κάθε ύφους, είδους και διάρκειας, την προώθησή τους και τη διανομή τους. Ενδεικτικά παρατίθεται:
απόσπασμα ιστοσελίδας της Γερμανικής Κυβέρνησης για το κινηματογραφικό νόμο σχετικά με το σενάριο ΤΑΙΝΙΑΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ…. Κείμενο που αναφέρει την πολιτική, ποσά και δράσεις, πολλαπλάσιας έκτασης των λίγων λέξεων στο ελληνικό Σ/Ν.
http://www.bundesregierung.de/Webs/Breg/DE/Bundesregierung/BeauftragterfuerKulturundMedien/Medienpolitik/Filmfoerderung/Foerderbereiche/DrehbuchfoerderungSpielfilme/drehbuchfoerderung-spielfilme.html
Ακολουθεί ξεχωριστό λινκ επίσης από την ιστοσελίδα της γερμανικής κυβέρνησης για την πρόνοια, χρηματοδότηση ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΠΑΙΔΙΚΩΝ & ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΗΚΟΥΣ για τις οποίες η Πολιτεία φρονεί, ότι πρέπει να λάβει ειδική μέριμνα.
http://www.bundesregierung.de/Webs/Breg/DE/Bundesregierung/BeauftragterfuerKulturundMedien/Medienpolitik/Filmfoerderung/Foerderbereiche/DrehbuchfoerderungKinderfilme/drehbuchfoerderung-kinderfilme.html
Επισυνάπτεται λινκ (ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ) για ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΣΕΝΑΡΙΩΝ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ του Διεθ. Συμβούλου της ΕΝΩΣΗΣ ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΩΝ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ της Γερμανίας
http://www.focal.ch/test-online/seminar/PDF/Rene_Odenthal.pdf
(Εισαγωγικό απόσπασμα:
Looking on the German film industry in 2003 it is remarkable, that 230.000.000 were spent from different state-funds, boards and subsidizers for the development, production and distribution of movies for cinema and TV. The extent of the production of feature-films in 2003 was appr.100 films and appr. 300 TV-movies, (but not all these films have been subsidized). The different boards are subject of budget of the regions (countries) of the German federal republic and get contributions from TV-stations (public and private). The state-secretary for arts and medias (BKM) is part of the central government and in so far subject of the national budget. The federal filmboard FFA gets 1,5% to 2,5% from the turnover of every cinema.
Only 0,53% to 2% of the whole amount is spent for writing and developing of film scripts.
This shows the small emphasis that the boards still put on script production and script-development (for example: the Bavarian FFG spent on scripts 0,53% (!) of its total funding and the national Filmboard (FFA) gave 2% only of its budget to scriptwriting and development). Some money is given for credit without any interest, sometimes funding is only possible if a producer declares his intention to produce a film on the script, further partitions are possible when a producer spends own
money to develop a treatment or exposé. You have to know, that the capital and investment-rate of German film producers is very low. Most of them are small enterprises, they hire freelancing personnel only in times of production, and they are sometimes not able to spent venture-capital for developing a script, which is probably difficult to produce and to merchandise… ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΑΝΩ ΛΙΝΚ)
—————————————————————
ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΑΡΑΒΗΡΑΣ
Σκηνοθέτης, Παραγωγός
Ιδρυτικό Μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Διπλωματούχος, Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Σκηνοθεσίας & Σεναρίου και Μέλος της Συγκλήτου στην Ανωτάτη Κρατική Ακαδημία και Τηλεόρασης του Μονάχου
Λόγω έλλειψης αξιόλογης δυνατότητας κινηματογραφικών σπουδών στην Ελλάδα σπούδασα σκηνοθέτης-σενάριο στη Γερμανία. Δραστηριοποιούμαι εκεί από το 1985 και έχω συμπράξει σε διεθνείς συμπαραγωγές (προσωπικές ή με τρίτους) ανάμεσα σε Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ελλάδα, ΗΠΑ κλπ. θα παρέπεμπα θερμά τους συντάκτες του νόμου του ΥΠΠΟΤΟΥΡ, στο οποίο προΐσταται ο αξιότιμος Κύριος Π. Γερουλάνος, ένα έλληνας της διασποράς, με σπουδές σε διακεκριμένα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και διεθνή επιχειρηματική δραστηριότητα να αναγνώσουν τα ακόλουθα. Εκεί θα αντιληφθεί ο έλληνας ειδήμων, σε ποιό επίπεδο και με ποιούς τρόπους λαμβάνεται σε εθνικούς νόμους για τον κινηματογράφο και πώς προωθούνται οι διεθνείς συνεργασίες (μεταξύ κρατών) και συμπαραγωγές με διμερείς διακρατικές συμφωνίες (η διμερείς / πολυμερείς συμπαραγωγές για τις οποίες παρατηρούμε σε πολλά εδάφια του Νόμου μια έλλειψη πρόνοιας και μέριμνας.
Ο Νομοθέτης πρέπει να εκφράζει την βούλησή του και να μην κάνει δίκη προθέσεων και μόνο.
Συνάδελφος που συμμετείχε σε αυτήν την τόσο σημαντική ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ (Αυστραλοί παραγωγοί μετέβησαν στον Καναδά για να προσωθήσουν διμερείς συμπαραγωγές) απόρησε που δεν μετείχε κανένας έλληνας εκπρόσωπος και ιδιαίτερα σε τόσο κρίσιμες στιγμές για την χώρα μας και τον κινηματογραφικό χώρο, π.χ.εκπρόσωποι Υπουργείου Πολιτισμού ή άλλου δημόσιου φορέα, που επιλαμβάνονται της διαμόρφωσης του Νόμου για να πληροφορηθούν το ΔΙΕΘΝΕΣ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ούτε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, που πολλές φορές εξαντλείται σε «παρουσία» στα Διεθνή Φεστιβάλ. Η δουλειά γίνεται εδώ όπως και εδώ αποκτώνται οι βάσεις για απόκτηση τεχνογνωσίας και επίτευξη διεθνών συμπαραγωγών.
Στο άρθρο αποτυπώνεται – μεταξύ πολλών άλλων – πόσο άστοχη και διεθνώς ξεπερασμένη – είναι η προτεινόμενη μοριοδότηση στον ελληνικό νόμο και ότι ουσιαστικά δημιουργεί μπαριέρες αντί να «επιδοτεί/προσελκύει» διεθνείς συμπαραγωγές, μεταφορά/εισροή σημαντικών χρηματικών κεφαλαίων στην χώρα μας.
Αναγνώσατε παρακαλώ πολύ ποιά διασταλτική έννοια του όρου «ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ» χρησιμοποιείται πιο κάτω. Και πως έτσι συγκεντρώνονται τα απαιτούμενα κεφάλαια για συμπαραγωγή όχι για «μπλογκμπάστερς» αλλά για ανεξάρτητες ταινίες, που δεν καταφέρνουν να παραχθούνμε εθνικά κεφάλαια.
Επίσης στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΡΟΥΜ στο Χάλιφαξ αναπτύχθηκε πως προωθούνται/χρηματοδοτούνται πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες. Πως συμμετέχουν χρηματικά στην αναπτύξη καινούργιων σχεδίων συμπαραγωγής οι εκάστοτε πολιτειακές αρχές και ινστιτούτα.
Θα υλοποιηθεί τελικά το ταξ σέλτερ στην Ελλάδα 6 μήνες μετά την ψήφισή του στη Βουλή με τα αντίστοιχα Προεδρικά διατάγματα; Θα είναι γενναιόδωρο και αντίστοιχο εκείνων διεθνώς; Το να εξαναγκαζόμαστε ως χώρα συνεχώς να υιοθετούμε απλά και μόνο τους πιο προηγμένους νόμους της ΕΕ στον οπτικοακουστικό τομέα δεν μπορεί να αποτελεί τη λύση του προβλήματος. Απαιτείται να αναπτύξουμε δικές μας νομοθετικά θεσπισμένες πρωτοβουλίες και διαδικασίες και αυτές να περιγραφούν ενδελεχώς στο νόμο βάσει των οποίων(παρόμοιες του FAST TRUCK) θα δούμε ταινίες να γυρίζονται στην Ελλάδα και όχι να «μας γυρίζουν¨την πλάτη (βλ. Μέγας ΑΛέξανδρος, Σοσιαλίσμ του Γκοντάρ καιπολλά άλλα παραδείγματα) και να μεταβαίνουν σε Μάλτα (Σπήλμπεργκ), Τυνησία και αλλού.
Η σύμπραξη 2 ελλήνων συναδέλφων τα τελευταία χρόνια σε ελληνοκαναδικές συμπαραγωγές αποτελούν μόνο φωτεινή εξαίρεση.
Μια ανάγνωση των πιο κάτω θα σας πείσει!
Για την αντιγραφή,
ΣΠΥΡΟΣ Ν. ΤΑΡΑΒΗΡΑΣ
Σκηνοθέτης, Παραγωγός
Ιδρυτικό Μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου
Διπλωματούχος, Πρ. Αναπλ. Καθηγητής Σκηνοθεσίας & Σεναρίου και Μέλος της Συγκλήτου στην Ανωτάτη Κρατική Ακαδημία και Τηλεόρασης του Μονάχου
————————————————————–
http://trulyfreefilm.hopeforfilm.com/2010/10/co-production-studies-strategic-partners-forum.html
Co-Production Studies: Strategic Partners Forum
Australian film production, Christine Vachon, Cinetic Rights Management, co-production, digital distribution, Halifax, HBO, I Love You Too, Janet Brown, Laszlo Barna, Laura Walters, Martin Katz, Mildred Pierce, Princess Pictures, Screen Australia, Strategic Partners, subsidies, Todd Haynes, VOD, Yael Bergman
Guest post by Yael Bergman
A few days at Strategic Partners, Halifax, Canada and a crash course at International Co-Production Financing.
I saw Ted in Toronto a few days before heading to Strategic Partners in Halifax, Nova Scotia, Canada. He suggested I write on his blog with what went on there. I am reporting back now…
I write this as an Australian producer who recently produced a romantic comedy in Australia called I Love You Too. It was completely financed within Australia, largely with Australian and state government investment, and the tax rebate (up to 40 per cent of Australian spend). We are fortunate in Australia to have this public funding as a resource, and whilst it is perpetually competitive, it is the way most film and television is made in Australia. It sustains the industry and ensures we continue to tell Australian stories.
My producing partner, Laura Waters, who is originally from Colorado but has lived in Australia for almost 20 years, regularly comments that she can’t believe governments actually give you money to develop and make stuff here. Well, it’s true!
To some independent American producers, this must sound like the gold pot at the end of the rainbow, but the reality is it’s a limited pool and the funding bodies (and consequently, the producers) are always trying to work out a way to make it stretch further.
One good way is via co-producing, i.e. we split the cost of making a project over two or more countries that has a vested interest, and then we can each claim it as our own as a “national film”. Arguably, the project should be culturally relevant to each producing country and there needs to be a fair split between creative elements and financial contribution, but on the whole, with a bit of juggling, it can work very well if the project calls for it. (NB: This applies for international producers entering into an official co-production with Australia, the project becomes automatically entitled to the Producer Offset rebate as an Australian project, up to 40% of Australian spend.)
Australia has official co-production treaties or Memorandums Of Understanding (MOU) with countries such as Canada, China, Singapore, Israel, NZ, UK and most European countries. Canada has treaties with more than 50. Unfortunately for the American independent producer community, no official treaties exist with the US. If you are an American independent producer and “that sucks” has just crossed your mind, be aware that its not all upside – dealing with bureaucracies to make films is often slow and time-consuming, which is time and energy that could otherwise go into the creative process… but nonetheless, we are absolutely grateful it exists.
The state of play is, however, changing. As the marketplace gets tighter and more competitive, there is a general appreciation, certainly within Australia anyhow, that we need to open up to wider markets, including the US. We just need to be creative in how we do it.
So, it was with much curiosity that I noticed the organizers of Strategic Partners, the international co-production market in Halifax, Nova Scotia, Canada, from Sept 16-19 (which I attended thanks to support from my local state funding body, Film Victoria…) decided to spotlight the USA, as well as Germany, as potential co-production partners. Despite having no official treaty, is there a way international producers can partner up with US producers? Apparently yes. While the spirit of traditional co-productions is to align the interests of international producers whose domestic markets are too small to compete with the US in the global marketplace, it appears that unofficial alliances between US and other countries, are becoming more accepted, especially via co-development and co-financing. (Note: in Australia, Screen Australia has launched a development program where they will match development funds up to $50,000 with funds from a third party with marketplace credibility i.e. financier, sales agents, distributors, broadcaster, etc. who can be from any country).
So within this context, over 3 and a half days at Strategic Partners in Halifax, 180 international producers, financiers, distributors, TV executives, sales agents, and representatives from national and state Canadian funding agencies were matched in 30 minute meeting blocks at tiny tables in a large hotel ballroom to talk about projects, possible collaborations, exchange information and hopefully find some common ground. These sessions were interspersed with inspiring guest speakers who generously shared their war stories and views on the current state of play.
Christine Vachon spoke about the challenges of working with first time filmmakers in this risk averse environment, the downward pressure on budgets, and the opportunities opening up within the digital age, but her overarching message was that its always been tough and we keep getting used to the changes, so we just need to keep producing creatively (Christine is now producing a TV series for the first time for HBO with Todd Haynes directing, based on the original book of Mildred Pierce.)
Other keynote speakers included Toronto-based producer Laszlo Barna (whose company Barna-Alper Productions was acquired by E1 Entertainment in 2008) who was big on the message that Canada’s potential as a co-production partner is still underexploited.
Another Canadian producer and EP, co-production treaty expert and former law professor, Martin Katz, also shared his experiences, and among his many anecdotes, he shared how financing on Hotel Rwanda came together just days before cameras rolled with the last piece from Italy conditional upon casting at least one Italian role, so the writers wrote in an Italian Priest. Katz admitted they chose not to finance Hotel Rwanda as an official Canadian co-production because European casting rules are more flexible than Canadian.
There was a session on how to wrangle money from private investors. Essentially, the panelists concluded that money is still around and wealthy investors who have been waiting out the GFC, are poised to come back in given the right sort of project compatible with their philosophical and/or risk profiles. One panelist remarked investors like to feel good about projects they invest in, so it isn’t always about a financial return. There was also talk about how to creatively finance today by breaking down the rights, and assigning values to rights such as digital, soundtrack and itunes rights which traditionally haven’t offered much value.
Continuing the idea of rights, there was a fascinating session tightly facilitated by Janet Brown of Cinetic Rights Management on the current state of digital revenue, especially cable and broadband VOD, game outlets such as X-Box, Wii and Playstation, and mobile rights. Whilst this space is becoming increasingly significant as a potential content revenue stream, and the major companies are aggressively entering it, the golden goose example of how everybody will benefit over the traditional model is still elusive. When it finally happens, and it is close, the landscape is destined to change…
By the end of the few days at SP, I felt as though my own personal landscape had changed in view of financing, producing and collaborating on film and television projects with global partners. It’s a big world and partnering can open up creative choices. Can co-producing help us tell bigger stories to more people?
Of course, there are a million questions some of which are technical, and many of which are creative,
(…is there a place for local stories in global partnerships? How do we make sure bureaucratic box ticking doesn’t get in the way of creative decisions?) but like all aspects of producing, naturally it comes down to whatever works best for the project.
Personally, I love the idea of potentially reaching bigger audiences by working with talented storytellers from around the world with something in common to say. It seems, today at least, that it has never been easier to do it.
Yael Bergman has been working with Melbourne-based production company Princess Pictures (“Summer Heights High”, “We Can Be Heroes”, romantic comedy “I Love You Too”), developing and producing projects for film and television since 2004. She also co-wrote and co-produced the low budget feature film “Love and Other Catastrophes” which sold to Fox Searchlight.
πάλι εδώ είναι ένα θέμα του εσωτερικού κανονισμού. Σαφώς και το ΕΚΚ θα πρέπει να συμβάλει στην έρευνα στο κινηματογράφου ως μέσου, και στην διατήρηση της πολυφωνίας.
Δεν είναι κάτι που πρέπει να μπει υποχρεωτικά στο σχέδιο νόμου.
Δεν νοείται οποιουδήποτε είδους ανάπτυξη αν δεν συνδυάζεται με έρευνα και καινοτομία. Είναι δύο λέξεις που απουσιάζουν δραματικά από το σχ. νόμου. Θα έπρεπε να αποτελούν την βάση όλου του νόμου για τον κινηματογράφο, μιας τέχνης που εξαρτάται όσο καμμία άλλη από τον πειραματισμό, την έρευνα και την καινοτομία.