Αρχική Κανονισμός Λειτουργίας Ερασιτεχνικών Σταθμών ΑσυρμάτουΆρθρο 21 Τεχνικές διατάξειςΣχόλιο του χρήστη Κ. Κράλλης SV1XV | 22 Μαΐου 2011, 20:27
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κ. Κράλλης SV1XV' | 22 Μαΐου 2011, 20:27

    Κύριοι, συχνά λέγεται ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη και πιο επικίνδυνη από την άγνοια, και δυστυχώς οι συντάκτες του άρθρου 21 και ιδίως της παραγράφου 2 το απέδειξαν περίτρανα. Η προτεινόμενη διάταξη, ενώ φαινομενικά εναρμονίζεται με τις σύγχρονες τεχνικές απαιτήσεις για προστασία από μη ιονίζουσες ακτινοβολίες, στην πράξη αποτελεί ταφόπλακα για τον ραδιοερασιτεχνισμό. Καταρχήν οι ραδιοερασιτεχνικές επικοινωνίες είναι σποραδικές, διακοπτόμενες και συνήθως διεξάγονται με ισχύ αρκετά μικρότερη από τα όρια των υφισταμένων (και υπό κατάργηση) κανονισμών. Ως εκ τούτου οι επιπτώσεις τους δεν συγκρίνονται ούτε κατά διάνοια με αυτές των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και των κέντρων εκπομπής GSM. Οι εισηγητές της επίμαχης διάταξης (άρθρο 21.2) επικαλούνται μια προηγούμενη υπουργική απόφαση, την 53571/3839/2000, από το γράμμα της οποίας μάλιστα προκύπτει ότι δεν αφορά την υπηρεσία ραδιοερασιτέχνου (άρθρο 6.6 και 8), ή αφορά οριακά ειδικές περιπτώσεις. Επιπλέον η προτεινόμενη διάταξη (άρθρο 21.2) είναι επαρκώς ασαφής (τι πρωτότυπο άλλωστε...) ώστε να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα διατείνονται οι εισηγητές της ότι λύνει. Πρακτικά το άρθρο 21.2 απαγορεύει την εκπομπή με οποιοδήποτε επίπεδο ισχύος, ακόμα και 5 W, εφόσον οι κεραίες είναι εγκατεστημένες σε κοινόχρηστο δώμα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει αξιόπιστος τρόπος υπολογισμού του πεδίου στο "εγγύς πεδίο" (near field). Επιπλέον, ακόμα και σε περιπτώσεις που η πρόσβαση σε ένα εύλογο χώρο γύρω από το σταθμό είναι ελεγχόμενη,δηλαδή σε μονοκατοικία, ο ραδιοερασιτέχνης είναι έρμαιο των κακόβουλων που θα απαιτούν δικαστικώς την σύνταξη μελέτης ακτινοβολιών από διπλωματούχο μηχανικό ή ραδιοηλεκτρολόγο με τεράστιο κόστος. Εφόσον υπάρχει ακόμα κάποιο ίχνος κοινής λογικής καλούνται οι εισηγητές του σχεδίου να αποσύρουν το εν λόγω άρθρο και να το αντικαταστήσουν με μια σαφή τεχνική διάταξη η οποία θα ορίζει: 1. Ένα εύλογο επίπεδο ισχύος εξόδου (πιθανώς διαφορετικό για κάθε ζώνη συχνοτήτων) κάτω από το οποίο δεν απαιτείται καμμία ενέργεια. Ενδεικτικά 500 W PEP στις ζώνες έως 10 MHz, 250 W PEP από 10-30 MHz και 100 W PEP στην ζώνη VHF/UHF. 2. Μια μέγιστη ισχύ εκπομπής (π.χ. 1000-1500 W PEP για την ζώνη HF). Για εκπομπή με ισχύ ανάμεσα στο παραπάνω εύλογο όριο και στην μέγιστη ισχύ εκπομπής να υπάρχει μια σαφώς καθορισμένη μεθοδολογία υπολογισμού του πεδίου. 3. Για ειδικές περιπτώσεις υπέρβασης της μέγιστης νομοθετημένες ισχύος, να υποβάλλεται αναλυτική μελέτη. Δεν διεκδικώ την πατρότητα της λύσης αυτής. Την έχει υιοθετήσει το FCC στις Η.Π.Α. εδώ και μια δεκαετία, βλέπετε την ιστοσελίδα: FCC RF-Exposure Regulations -- the Station Evaluation http://www.arrl.org/fcc-rf-exposure-regulations-the-station-evaluation Μάλιστα υπάρχει και σαφής αλγόριθμος για τον υπλογισμό των πεδίων: Amateur Radio RF Safety Calculator http://hintlink.com/power_density.htm Ελπίζω να πρυτανεύσει η λογική και να επανεξετασθεί το θέμα με ψυχραιμία.