Αρχική Κανόνες ελεύθερης παροχής υπηρεσιών μεταφοράς με Επιβατηγά Δημόσιας Χρήσης, αυτοκίνητα και Μοτοσικλέτες Δημόσιας ΧρήσηςΆρθρο 1 Βασικοί κανόνεςΣχόλιο του χρήστη Κωνσταντίνος Παρίσσης | 9 Σεπτεμβρίου 2011, 09:58
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κωνσταντίνος Παρίσσης' | 9 Σεπτεμβρίου 2011, 09:58

    ΠΡΟΔΗΛΗ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ μιας σωστής, κατά τα άλλα, ρύθμισης Είμαι από τους θερμούς υποστηρικτές της άρσης όλων των περιττών περιορισμών στην πρόσβαση και άσκηση των επαγγελμάτων, μη εξαιρουμένου και του δικού μου κύριου επαγγέλματος (δικηγόρος). ΟΜΩΣ, η επιβολή της άσκησης συγκεκριμένης δραστηριότητας μόνο από νομικά πρόσωπα, και μάλιστα μόνο από κεφαλαιουχικές εταιρίες, ΑΕ και ΕΠΕ, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πρόδηλα αντισυνταγματική, καθώς θίγει ευθέως τον πυρήνα του ίδιου άρθρου το οποίο επικαλείται για την απελευθέρωση του επαγγέλματος, του άρθρου 5 §1 του Συντάγματος (το ίδιο σφάλμα έγινε και με τα ΦΔΧ). Ο περιττός και πρόδηλα ασυμβίβαστος με την έννοια της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και της συμμετοχής στην οικονομική ζωή της χώρας (Σ. 5§1) περιορισμός είναι η απαγόρευση της ατομικής πρόσβασης στο επάγγελμα. Στην πραγματικότητα, όποιος θέλει να ασκήσει το επάγγελμα ατομικά δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει παρά μόνο υπό συγκεκριμένη εταιρική μορφή (Μονοπρόσωπη ΕΠΕ). Δεν μπορώ να βρώ κανέναν λόγο δημοσίου συμφέροντος για τον οποίο να επιβάλλεται κάτι τέτοιο. Οικονομικοί λόγοι βεβαίως και υπάρχουν (και με τους οποίους συμφωνώ, με σημαντικότερο τη δημιουργία οικονομικών κλίμακος), αλλά αυτοί αφορούν την ελεύθερη οικονομία, όχι το κράτος και τον τρόπο κατά τον οποιό "δικαιούται" να νομοθετεί, στα πλαίσια του Συντάγματος. Αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο κατ' εξαίρεση και μόνο για σοβαρούς λόγους προστασίας του δημοσίου συμφέροντος και των συναλλαγών (π.χ. Τράπεζες, Ασφαλιστικές Εταιρίες κλπ), που εδώ δε συντρέχουν. Πως είναι δυνατόν, π.χ., ένα φυσικό πρόσωπο να μπορεί να είναι ιδιοκτήτης όλων των κλινικών της χώρας (άρθρο 2 ΠΔ 247/1991), χωρίς μάλιστα να απαιτείται καν να είναι ιατρός, αλλά το κράτος να μην "εμπιστεύεται" το ίδιο φυσικό πρόσωπο να ασκήσει το επάγγελμα του ταξιτζή ατομικά, και να του το απαγορεύει; Είναι δε αδύνατο να αντιληφθεί κανείς νομικά (όχι οικονομικά) και με ποια δικαιολογία επιβάλλεται ορισμένη μορφή εταιρικής οργάνωσης έναντι άλλων. Τέλος, δεν υπάρχει σχετικός περιορισμός πουθένα στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Η απαγόρευση της ατομικής άσκησης οποιουδήποτε επαγγέλματος θα πρέπει να επιβάλλεται με φειδώ και μόνο σε σπάνιες εξαιρέσεις, όχι ανάλογα με τις οικονομικές αντιλήψεις του κάθε υπουργού.