Αρχική Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίαΕθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίαΣχόλιο του χρήστη Γεώργιος Β. Σαρανταυγάς | 5 Οκτωβρίου 2020, 13:42
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Β. Σαρανταυγάς' | 5 Οκτωβρίου 2020, 13:42

    Από τον Πρόλογο ήδη και την Εισαγωγή του πονήματος μου δίνεται έναυσμα να κάνω κάποιες κρίσιμες παρατηρήσεις: 1. Ως μια από τις συστημικές παθογένειες που φέρεται να έχει εντοπίσει και καταγράψει η Τεχνική Επιτροπή του παρόντος Σχεδίου στο πλαίσιο των σχετικών εργασιών της είναι η ακόλουθη: [Εισαγωγή, σελίδα 5, σημείο (η)] “στήριξη της κοινωνικής πολιτικής για τα Άτομα µε Αναπηρία κυρίως σε ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, γεγονός το οποίο δεν εξασφαλίζει βιωσιμότητα και συνέχεια”. Αν κρίνουμε από την παρούσα του ελληνικού κεφαλαίου της αναπηρίας, όπως και από την παρούσα κατάσταση της “αναπηρίας” του χρεοκοπημένου (κοινωνικού) κράτους, δυο τουλάχιστον δεκαετίες πολιτικών και παρεμβάσεων που υλοποιήθηκαν με Ευρωπαϊκούς πόρους δεν άφησαν σχεδόν καμιά ουσιαστική και αξιοποιήσιμη παρακαταθήκη. 2. Λαμβάνοντας υπόψη την προηγούμενη, καταγεγραμμένη από την Τεχνική Επιτροπή, σοβαρή (ίσως τη σοβαρότερη όλων) συστηματική παθογένεια, πως είναι δυνατόν να στηρίζεται η υλοποίηση, η αποτελεσματική εφαρμογή και η βιωσιμότητα του παρόντος Σχεδίου σε μια αόριστη υποσχετική ένταξης των ενεργειών και των έργων του σε χρηματοδοτικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Επί λέξη [στο τέλος της Εισαγωγής, σελίδας 5, σημείο (η)] αναφέρεται: “Σκοπός είναι τα έργα και οι ενέργειες που εµπεριέχονται στο Σχέδιο να ενταχθούν άμεσα σε χρηματοδοτικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως το Ταμείο Ανάκαμψης και το Ταμείο Συνοχής, ώστε να διασφαλισθούν, κατά το δυνατόν, οι αναγκαίοι πόροι για την υλοποίησή τους”. Οι Συντάκτες του Σχεδίου και η ίδια η Κυβέρνηση ομολογούν ότι το παρόν Σχέδιο είναι ένα ευχολόγιο, καθώς δεν υπάρχουν ούτε είναι βέβαιον ότι μπορούν να εξασφαλιστούν (αν και...όταν) οι απαιτούμενοι για την υλοποίησή του πόροι. Δηλαδή, αν δεν μεσολαβούσε η επιδημία και η σύσταση του Ταμείου Ανάκαμψης, η Ελλάδα θα άφηνε τα άτομα με αναπηρία στην τύχη τους; Επιπλέον, γνωρίζουν οι Συντάκτες και η Κυβέρνηση ότι το Ταμείο Συνοχής είναι ένα άσχετο χρηματοδοτικό εργαλείο άλλων εποχών; Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής επωφελείται μόνο από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. Επιπλέον, οι όποιοι πόροι του Ταμείου Συνοχής δεν προσφέρονται για έργα και δράσεις ούτε καν του Πυλώνα “Προσβασιμότητα”. Σχέδιο χωρίς κοστολόγηση και χωρίς εκτίμηση αν και πως μπορεί να χωρέσει στον κρατικό προϋπολογισμό, πολύ απλά δεν υπάρχει. 3. Συνεπώς, αποδεικνύεται εξ αρχής ότι ο χαρακτηρισμός που αυτάρεσκα προσδίδουν οι Συντάκτες του Σχεδίου στο πόνημά τους και άκριτα και ανεπιφύλακτα υιοθετεί η Κυβέρνηση [βλ. σελ. 5, τελευταία παράγραφος, “...το ΕΣΔ είναι ένα φιλόδοξο αλλά ρεαλιστικό πρότυπο σχέδιο δηµόσιας πολιτικής, συνεκτικό και ολιστικό, για τα Άτομα µε Αναπηρία που ενσωματώνει το δικαιωματικό κεκτημένο της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων µε Αναπηρία και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου”] συνιστά πολιτικό πομφόλυγα, και μάλιστα γυμνασιακού επιπέδου. Ελπίζω και εύχομαι η Κυβέρνηση, και ειδικά ο Πρωθυπουργός, να αντιληφθούν και να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να πάρουν αποστάσεις από το κρατικοδίαιτο θεσμισμένο αναπηρικό κίνημα και να φέρουν ένα πραγματικά ρεαλιστικό σχέδιο εκτάκτου ανάγκης, ένα σχέδιο επιβίωσης των πολιτών με αναπηρία, με ορίζοντα τριετίας. Όσα έπρεπε να γίνουν μέσα σε 20-30 χρόνια, δεν είναι, σε καμία περίπτωση, δυνατόν να γίνουν μαζεμένα μέσα στα επόμενα τρία-πέντε χρόνια. Εξάλλου, η μοναδική ευκαιρία να εφαρμοστεί στη χώρα μια συγκροτημένη και σύγχρονη προσέγγιση για την αναπηρία χάθηκε οριστικά το 2007. Εκεί ήταν όλα έτοιμα να εισαχθεί το ICF και η Κάρτα Αναπηρίας, με άλλα λόγια μια μετάβαση από το ιατρικό στο κοινωνικό μοντέλο προσέγγισης και αξιολόγησης της αναπηρίας, αλλά την τελευταία στιγμή κάτι “στράβωσε”. Και γι’ αυτό έχει πρωτίστως ευθύνη η ΕΣΑμεΑ και το βαθύ κράτος του τότε Ασφαλιστικού Συστήματος. Η ΕΣΑμεΑ τορπίλισε τότε την εισαγωγή του κοινωνικού μοντέλου στην αναπηρία και εν συνεχεία συναίνεσε στην κατασκευή του εκτρώματος ΚΕ.Π.Α. και ανέχτηκε τη διατήρηση των αδικιών του ασφαλιστικού συστήματος και του κράτους πρόνοιας. Το Σχέδιο της Επιτροπής δεν λέει πλήρη την αλήθεια όταν εντοπίζει και καταγράφει (βλ. σελ. 5) “διατήρηση στο εθνικό νομοθετικό πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένου του μηχανισμού αξιολόγησης της αναπηρίας, στοιχείων που παραπέμπουν στο ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας”. Η αλήθεια είναι ότι ολόκληρο το πλαίσιο για την αναπηρία, με κολοφώνα το ΚΕ.Π.Α., είναι αμιγώς ιατρικό. Για να είμαστε πιο ακριβείς, είναι ακόμα πιο παρωχημένο· είναι ιδιοτύπως ιατρικο-φιλανθρωπικό. Το ΚΕ.Π.Α., αν εξαιρέσουμε τους κουκουλοφόρους δήμιους-γιατρούς και τους σαδιστές διοικητικούς, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα συστήματα αξιολόγησης αναπηρίας του 19ου αιώνα, μιας και η όλη του φιλοσοφία εξαντλείται στη χρήση πινάκων ποσοστών (Barema method, use of impairment tables, Κανονισμός Ασφαλιστικής Αρμοδιότητας ΙΚΑ έτους 1938!). Αν η Κυβέρνηση και οι σύμβουλοί της, συμπεριλαμβανομένης της ΕΣΑμεΑ, θεωρούν ότι είναι εφικτό -ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα και που βιώνουν Έλληνες- να διακτινιστούμε στον αστερισμό του δικαιωματικού μοντέλου της αναπηρίας, και μάλιστα εκείνου της σχετικής Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών, παρακάμπτοντας το ενδιάμεσο κοινωνικό μοντέλο, τότε πρέπει να μας πείσουν (με έναν κρυστάλλινο και συμπαγή νόμο που θα ψηφιστεί και από τους 300) ότι υπάρχει η πολιτική βούληση και έχουν εξασφαλιστεί, με ακρίβεια πένας, τα δυσθεώρητα ταξιδιωτικά κόστη και τα επίσης υψηλά έξοδα διαμονής στο νέο προορισμό. Και σε αυτό εδώ το Σχέδιο, τίποτα δεν πείθει. Δικαιολογημένα, λοιπόν, δεν μπορώ να το θεωρήσω ως Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία αλλά ως Σχέδιο Δράσης Πρόσκαιρης Διάσωσης της ΕΣΑμεΑ, της Κυβέρνησης και των κάθε λογής κροτώνων της Αναπηρίας.