Αρχική Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίαΕθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με ΑναπηρίαΣχόλιο του χρήστη Μάνεσης Νικόλαος | 5 Οκτωβρίου 2020, 13:15
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μάνεσης Νικόλαος' | 5 Οκτωβρίου 2020, 13:15

    Oνομάζομαι Μάνεσης Νικόλαος, είμαι 19 χρονών, έχω κινητική αναπηρία 80% λόγω εγκεφαλικής παράλυσης και δεν περπατάω ούτε μπορώ να κινηθώ μόνος με το αναπηρικό αμαξίδιο. Από φέτος θα φοιτήσω στη Νομική Σχολή στην Αθήνα και θα ήθελα να σας αναφέρω κάποιους προβληματισμούς μου σχετικά με την καινούργια πραγματικότητα που ανοίγεται μπροστά μου. 1.Πώς θα μετακινούμαι μεταξύ της σχολής μου και του σπιτιού μου; Aπ΄ό,τι έχω πληροφορηθεί υπάρχει κάποιος φορέας στο Πανεπιστήμιο που αναλαμβάνει τη μετακίνηση των φοιτητών που είναι άτομα με αναπηρία από και προς το Πανεπιστήμιο αλλά μένει να δω στην πράξη κατά πόσο αυτό ισχύει, πόσο είναι πρακτικό και αν μπορεί να λειτουργεί σε καθημερινή βάση ή αν θα πρέπει να με πηγαινοφέρνουν οι γονείς μου! 2.Μέσα στο χώρο της σχολής θα υπάρχει ένας ‘’βοηθός’’ που να με εξυπηρετεί σε όποια ανάγκη μου παρουσιαστεί πχ μετακίνησης, ή θα είναι αναγκασμένοι οι γονείς μου είτε να αφήνουν τη δουλειά τους ,είτε να πληρώνουν ένα άτομο για να με βοηθήσει, είτε να ψάχνουν εναγωνίως για τυχόν εθελοντές; Με άλλα λόγια, δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας θεσμικά οργανωμένος φορέας εντός του Πανεπιστημίου που να αναλαμβάνει όλα αυτά; Εξάλλου πόσοι φοιτητές που είναι άτομα με αναπηρία κινούνται στο πανεπιστήμιο; 3.Όσον αφορά την διαδικτυακή εκπαίδευση για τα άτομα με αναπηρία όχι μόνο τώρα επί κορονοϊού αλλά και αργότερα, αυτό είναι κάτι κατοχυρωμένο από το Πανεπιστήμιο ή επαφίεται στην καλή θέληση του κάθε Καθηγητή; 4.Πολύ σημαντικό θέμα που με απασχολεί είναι αυτό των θεραπειών μου (φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, υδροθεραπείες κλπ). Απ΄ό,τι γνωρίζω, ως ενήλικας δεν δικαιούμαι την σειρά θεραπειών για την πάθησή μου όπως γινόταν στην παιδική και εφηβική μου ηλικία, παρά μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις όπως εγχειρήσεις, τραυματισμούς, ατυχήματα κλπ. Στην πάθησή μου, την εγκεφαλική παράλυση-σπαστική τετραπληγία, το βασικό χαρακτηριστικό είναι η σπαστικότητα. Αυτό σημαίνει πως αν δεν έχω συχνές θεραπείες, αυτό θα συμβάλλει στην επιδείνωση της φυσικής μου κατάστασης και τη δραματική μείωση της λειτουργικότητάς μου. Είναι αδιανόητο για μια ευνομούμενη πολιτεία ένα άτομο με αναπηρία που δεν μπορεί να πληρώνει ιδιωτικά για τις θεραπείες του να βρίσκεται στη χειρότερη φυσική κατάσταση με την χαμηλότερη λειτουργικότητα! 5.Σημαντικότατο θέμα είναι και αυτό των διαφόρων βοηθημάτων που μου είναι απαραίτητα για την καθημερινότητά μου. Από αναπηρικά αμαξίδια, κηδεμόνες, βοηθήματα μεταφοράς μέχρι τον εξοπλισμό για το μπάνιο και την τουαλέτα θα έπρεπε να υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη επιδότηση από το κράτος γιατί οι τιμές τους στην αγορά είναι υπερβολικά ψηλές και πολλές φορές δυσβάσταχτες, ενώ πολλά είδη δεν καλύπτονται καθόλου. 6. Μεγάλο βήμα βοήθειας θα είναι η δημιουργία ενός ενιαίου φορέα που να ασχολείται με όλα τα θέματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία ώστε να τα καθοδηγεί συμβουλευτικά για τα δικαιώματά τους αλλά και τις απαραίτητες διαδικασίες που χρειάζονται πχ επιδόματα, παροχές, απαλλαγή από τον στρατό κλπ. Γιατί μέχρι τώρα υπάρχει μια ‘πολυδιάσπαση’’ σε πολλούς φορείς και βασικά "μαθαίνεις" ρωτώντας άλλους συμπάσχοντες. Και το αποτέλεσμα είναι πολλά άτομα με αναπηρία να χάνουν ‘’ωφέλειες’’ που τους αναλογούν λόγω ελλιπούς ενημέρωσης και καθοδήγησης. Ενδεικτικά αναφέρω, μια φορά πρόσφατα που έτυχε να βρεθώ με τον πατέρα μου σε ένα ΚΕΠΑ στην Αθήνα για να ρωτήσω για ένα θέμα μου, πηγαίναμε από εδώ και από εκεί λόγω άγνοιας των περισσοτέρων υπαλλήλων και με τον κόσμο να περιμένει για να ενημερωθεί σε συνθήκες πραγματικά τριτοκοσμικές! Και τελικά τυχαία, βρέθηκε κάποιος υπάλληλος που γνώριζε το θέμα! Νομίζω ότι λόγω των πολλών και συχνά αντικρουόμενων νόμων, κανονισμών, διατάξεων και εγκυκλίων, λίγοι μόνο υπάλληλοι σε κάθε υπηρεσία ξέρουν ακριβώς τι ισχύει. Αυτό είναι μία πραγματικότητα που σήμερα κανείς την βλέπει πολύ συχνά! 7.Καθώς είχα το δικαίωμα να μπω στο Πανεπιστήμιο με το 5% ,μου ζητούσαν από την αρμόδια επιτροπή πριν βγάλουν την απόφαση, επικαιροποιημένη ‘’πιστοποίηση της αναπηρίας’’. Εμένα η πιστοποίηση της αναπηρίας βγήκε το 2014 και είναι εφ΄όρου ζωής. Είναι δυνατόν να ξανασυγκληθεί η επιτροπή που κυριολεκτικά ‘’πνίγεται’’ στις χιλιάδες υποθέσεις που εκκρεμούν, για να επικαιροποιήσουν κάτι που είναι εφ΄όρου ζωής; Αυτό είναι πραγματική γραφειοκρατία! 8. Πολύ σοβαρό θέμα είναι η διαχείριση και συντήρηση των υφιστάμενων προσβάσιμων υποδομών. Για παράδειγμα οι ράμπες αναπήρων για πρόσβαση στη θάλασσα. Θα έπρεπε να υπάρχει ένας ουσιαστικά υπεύθυνος φορέας πχ ο Δήμος, στον οποίον να μπορεί να αποδοθεί ευθύνη για τη μη καλή λειτουργία τους. Γιατί μέχρι τώρα ‘’ποτέ δεν φταίει κανείς’’! Καταστρέφονται και υπάρχει πλήρης αδιαφορία. 9. Τα κοινωνικά κριτήρια που αφορούν άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους: Συχνά οι προϋποθέσεις που τίθενται όσον αφορά το εισόδημα και τα περιουσιακά στοιχεία, είναι ιδιαίτερα χαμηλά και σε πλήρη αναντιστοιχία με την πραγματικότητα, ώστε συχνά να χάνουν το δικαίωμα άτομα με αναπηρία και οικογένειες με ουσιαστικές ανάγκες. Πχ με το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ. Είμαστε τρίτεκνη οικογένεια, είμαι άτομο με αναπηρία αλλά η ΔΕΗ μας έχει ‘’εκτός’’! Υπάρχουν πολλά θέματα που αφορούν τα άτομα με αναπηρία κι εγώ ανέφερα κάποια που τα "βλέπω" μπροστά μου και τα οποία, αν επιλύονταν, θα ανακούφιζαν σε μεγάλο βαθμό την ήδη δύσκολη καθημερινότητα πολλών συμπολιτών μας με αναπηρία. Σας ευχαριστώ πολύ, Νικόλαος Μάνεσης