Αρχική Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας, Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και Εθνική Επιτροπή Βιοηθικής και ΤεχνοηθικήςΜΕΡΟΣ Α’ Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας Άρθρο 1 Σύσταση, αποστολή και αρμοδιότητεςΣχόλιο του χρήστη Δήμητρα Γκασούκα | 14 Ιανουαρίου 2021, 13:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δήμητρα Γκασούκα' | 14 Ιανουαρίου 2021, 13:47

    Η “Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας” (ΕΑΠ) επι της ουσίας παγώνει τον χρόνο αναφορικά με το δικαίωμα των αναπήρων στην ελεύθερη και ανεμπόδιστη μετακίνηση. Η Ελλάδα ως σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος είναι υπόλογη στους ανάπηρους πολίτες της επειδή δεν εναρμονίστηκε με τις ευρωπαϊκές νομοθεσίες και την Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα τους και έρχεται το 2021 να παρουσιάσει άλλο ένα σχέδιο επί χάρτου με αμφίβολη εφαρμογή προς το όφελος του πολίτη. Η καλλιέργεια των χαμηλών προσδοκιών από τη βαρύγδουπη “Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας” που υπάγεται και ελέγχεται απ’ τον Πρωθυπουργό καταδεικνύει εκείνο που στην πραγματικότητα θέλει να επιτύχει. Να ξεγελάσει για μια ακόμα φορά την πολυπληθή κοινωνική ομάδα των αναπήρων με μόνη ωφελούμενη την κυβέρνηση. Απαλλάσσει το κράτος από τις ευθύνες του μέσα από την γνωμοδοτική φύση του “ΕΑΠ”, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα ένα υποτιθέμενο κυβερνητικό έργο προς όφελος των αναπήρων. Οι ανάπηροι/ες χρειάζονται να ζουν ισότιμα και ανεμπόδιστα στις κοινωνίες μας και δεν χρειάζονται μια συμβουλευτική αρχή δίχως πρακτικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Απαράδεκτος ο αιφνιδιασμός που επιχειρείται, με ορισμό χρονικού πλαισιου για δημόσια διαβούλευση μόλις 15 μέρες. Ένα ζήτημα τόσο σοβαρό όσο η προσβασιμότητα, σε μία χώρα με τρομακτικές ελλείψεις και σε γενικά τραγική κατάσταση όσον αφορά τις δημόσιες υποδομές θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με περισσότερη σοβαρότητα. Αποδεικνύεται πως πρόκειται για ακόμη έναν εμπαιγμό προς τους πολίτες και δη τους ανάπηρους πολίτες. Όχι στη διακυβέρνηση της χώρας με επικοινωνιακούς όρους. Αντί να πανηγυρίζουμε για την αναβάθμιση παλαιότερων δομών που η εμπειρία έδειξε ότι δεν λειτουργούν δεν θα ήταν προτιμότερο να στρεφόμαστε προς την δημιουργία ενός φορέα ουσιαστικής διαχείρισης των ζητημάτων της αναπηρίας όπως ένα Υπουργείο, ένα Υφυπουργείο ή μια Γραμματεία; «Η εκπροσώπηση όλων εκείνων που έχουν ενδιαφέρον για το κομμάτι της αναπηρίας είναι εκ των ων ουκ άνευ, κατά το σχεδιασμό μιας τέτοιας ανεξάρτητης αρχής. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή στη σύνθεση της επιτροπής εκπροσώπων ανάπηρων παιδιών με ή συλλογικοτήτων που εκπροσωπούν ανάπηρα παιδιά ή ακόμα και εκπαιδευτών/δασκάλων ειδικής αγωγής, είναι μια απαραίτητη και χρήσιμη προσθήκη, ειδικά από τη στιγμή που η Ε.Σ.Α.μεΑ. φαίνεται να υπερ-εκπροσωπείται.» Ένα σχέδιο νόμου που ορίζει πως 5 εκπρόσωποι Φορέων γνωμοδοτούν και οι Γενικοί Γραμματείς παρακολουθούν και δε μπορούν «στη γέννησή του» να επηρεάσουν με γνώμη και ψήφο ένα μέτρο εθνικής εμβέλειας, οδηγεί στις παρακάτω επόμενες αναμενόμενες καταστάσεις: Ή ο Υπουργός και ο Γενικός Γραμματέας δεν συμφωνούν και δεν προχωρούν στην υλοποίηση Ή το εφαρμόζουν σύμφωνα με τις δικές τους γνώμες και προσαρμογές. Ούτε η μία ούτε η άλλη εκδοχή συνεπάγονται κυρώσεις ή συνέπειες. Δηλαδή τι κάνουμε; Πάλι οι ανάπηροι στο μηδέν! Μήπως και τώρα που δεν εφαρμόζονται οι Ευρωπαϊκές δεσμεύσεις μας τιμωρήθηκε κάποιος; Το χρεώθηκε κάποιος ονομαστικά ή κάποια κυβέρνηση; Το όλο περιεχόμενο του συγκεκριμένου σχεδίου μας παραπέμπει στη λαϊκή παροιμία: «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει».