Αρχική Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξειςΆρθρο 2 ΑντικείμενοΣχόλιο του χρήστη Σπυρίδων Ψυχομάνης, Καθηγητής | 26 Ιανουαρίου 2024, 23:00
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σπυρίδων Ψυχομάνης, Καθηγητής' | 26 Ιανουαρίου 2024, 23:00

    Αν και γνωρίζω τη ματαιότητα της αντίθετης άποψης…. Συνιστούν, νομίζω, προφανείς και αυταπόδεικτες, μη επιδεχόμενες αμφισβήτησης, αλήθειες ότι: 1. Η ομοφυλοφιλική σχέση, που άλλοτε «κινούσε την αιδώ», εξακολουθεί να συνιστά βοώσα -παρότι ανεπίτρεπτα, έντεχνα αποσιωπούμενη και ωραιοποιούμενη- αυταπόδεικτη, φυσική ανωμαλία. 2. Ισότητα του ανώμαλου με το ομαλό, του αφύσικου με το φυσικό, ή, άλλως, δικαίωμα στην ίση κοινωνική μεταχείριση -σε επίπεδο γάμου και τεκνοθεσίας- ανόμοιων καταστάσεων, δεν δικαιολογείται νομικά, ηθικά, κοινωνικά, επιστημονικά. 3. Γάμος [με το «γα- ή γή-, άλλως, δα- ή δή- βλ. Δημήτηρ ή Γημήτηρ, Θεά Δήμητρα, θεά της γής], που έχει την έννοια της σχέσης καλλιέργειας και καρποφορίας, της «ανδρός τε και γυναικός συνάφειας…», δεν μπορεί ούτε να διαστρεβλώνεται νοηματικά, ετυμολογικά, ούτε να ευτελίζεται ως θεσμός και κοινωνία «θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου» (Μοδεστίνος), με την αναγνώρισή του και στην αφύσικη, άγονη, ομοφυλοφιλική σχέση. 3. Κατηγορηματικά, στους σκοπούς -και την αποστολή- του δικαίου δεν ανήκει η θεσμική κατοχύρωση ανώμαλων καταστάσεων. Το δίκαιο, εξ ορισμού (παιδευτικά, δεοντολογικά), μπορεί μεν να ανέχεται -και πρέπει υπό προϋποθέσεις να ανέχεται-, όχι όμως και να αναδεικνύει, ως θεμιτές, υπονομευτικές της επιβίωσης της κοινωνίας, αφύσικες σχέσεις. 4. Κατά το Σύνταγμά μας, η οικογένεια, μόνον –από το οίκος+γένος, γενεά, γέννηση- είναι «το θεμέλιο της συντηρήσεως και προαγωγής του Έθνους» (άρθρο 21 Συντ.). Κάθε τι άλλο, επομένως, πλην αυτής, υπονομεύει το θεμέλιο αυτό και δεν μπορεί να τυγχάνει δικαιικής προστασίας και αναγνώρισης. 5. Κατά το Σύνταγμά μας, επίσης, δεν υπάρχει καν ατομικό δικαίωμα -και αν υπάρχει, δεν μπορεί να ασκηθεί-, αν τούτο υπερβαίνει προφανώς, τα όρια που θέτει, μεταξύ άλλων, και ο κοινωνικός σκοπός του δικαιώματος και τα χρηστά ήθη (έννοια καταχρηστικότητας, άρθρο 25 Συντ.). Δικαιώματα, άρα, σε θεσμούς, που εξυπηρετούν άλλες κοινωνικές ανάγκες, όπως ο γάμος, δεν μπορούν να έχουν οι ξένοι προς τις ανάγκες αυτές ομοφυλόφιλοι. 6. Οι αρχαίες, αλλά διαχρονικές, φιλοσοφικές και πολιτισμικές βάσεις του σύγχρονου πολιτισμού μας είναι κατηγορηματικές στο θέμα των ομοφυλοφίλων και της δέουσας περί τον γάμον νομοθεσίας. Ενδεικτικά: i. Πλάτωνος (Γοργίας, 494 Ε): «ὁ τῶν κιναίδων βίος, …. δεινὸς καὶ αἰσχρὸς καὶ ἄθλιος………..». ii. Πλάτωνoς (Νόμοι, στ΄, 721): «Αρχή δ’ εστί των γενέσεων πάσαις πόλεων αρ’ ούχ η των γάμων σύμμιξις και κοινωνία. Γαμικοί δε νόμοι πρώτοι κινδυνεύουσι τιθέμενοι καλώς αν τίθεσθαι προς ορθότητα πάση πόλει». iii. Αριστοτέλη (Περί αρετών και κακιών, 6): «Ακολασίας εστί το αιρείσθαι τας απολαύσεις των ηδονών των βλαβερών και αισχρών…. Ακολουθεί δε τη ακολασία, αταξία, αναίδεια, ακοσμία, τρυφή, ραθυμία, αμέλεια, ολιγωρία, έκλυσις». iv. Αριστοτέλη (Πολιτικά ΙΙ, 1269β, 6): «οι Κελτοί φανερώς τετιμήκασι την προς τους άρρενας συνουσίαν». v. Αισχύνη (κατά Τιμάρχου): ο ομοφυλόφιλος είτε με το «πράττειν», είτε με το «πάσχειν», ενεργεί ταύτα «δουλεύων ταῖς αἰσχίσταις ἡδοναῖς» και «προσήκει …. ὅταν νομοθετῶμεν, τοῦθ᾽ ἡμᾶς σκοπεῖν, ὅπως καλῶς ἔχοντας καὶ συμφέροντας νόμους τῇ πολιτείᾳ θησόμεθα». vi. Πλουτάρχου (Ερωτικός, 4): «η δ’ από των αρρένων …. συν μαλακία και θηλύτητι βαίνεσθαι νόμω τετράποδος και παιδοσπορείσθαι παρά φύσιν ενδιδόντων, άχαρις παντάπασι και ασχήμων και αναφρόδιτος» και «Γάμου και συνόδου ανδρός και γυναικός, ού γέγονε ουδ΄ έστιν ιερωτέρα κατάζευξις… Ταύτα αναγκαία προς γένεσιν όντα σεμνύνουσιν ου φαύλως οι νομοθέται και κατευλογούσι…». vii. Πλουτάρχου (Περί παίδων αγωγής, 1Β): … όταν κρηπίς μη καταβληθή γένους ορθώς, ανάγκη δυστυχείν τους εκγόνους». viii. Διονυσίου Αλικαρνασέως: «Αυτίκα περί γάμων και της προς γυναίκα ομιλίας αφ’ ής άρχεσθαι δει τον νομοθέτην, ώσπερ και φύσις»! και «προσήκει …. ὅταν νομοθετῶμεν, τοῦθ᾽ ἡμᾶς σκοπεῖν, ὅπως καλῶς ἔχοντας καὶ συμφέροντας νόμους τῇ πολιτείᾳ θησόμεθα». ix. Διόδωρου Σικελιώτη (Ιστορική Βιβλιοθήκη, βιβλ. Ε΄, κεφ. 32): «Οι Κέλται γυναίκας έχοντες ευειδείς ήκιστα ταύταις προσέχουσιν, αλλά προς τας των αρρένων επιπλοκάς εκτόπως λυττώσιν…». x. Κασσίου του Δίονος, (Ρωμαϊκή Ιστορία, βιβλ. 62, κεφ. 13 και 27): Γράφει για τον «γάμο», που τέλεσε ο Νέρων στην Ελλάδα περί το 66μ.Χ. με τον απελεύθερο Σπόρον, που μετονόμασε ο ίδιος σε Σαβίνα, ότι «οι έλληνες πάντες εώρτασαν, τα τε άλλα οία εικός ήν, επιλέγοντες και γνησίους (!!!) σφίσι παίδας γεννηθήναι ευχόμενοι» και ότι ερωτηθείς από τον Νέρωνα κάποιος συνεορτάζων φιλόσοφος «εί αρέσκεται τοις γάμοις και τω συνοικεσίω», απάντησε με νόημα εκείνος «Εύγε ώ Καίσαρ- Είθε και ο σός πατήρ τον αυτόν ζήλον έσχεν και τοιαύτην συνώκησε γαμετή». Για τους λόγους αυτούς, κύριοι, νιώθουμε πολλοί -όπως και ο Γ. Σεφέρης, στο ποίημά του, «Ο Στρατής Θαλασσινός στη νεκρή θάλασσα», ένιωσε κατά την επίσκεψή του στον βιβλικό τόπο των Σοδόμων- να πήζει «η καρδιά κι η στόχαση στ’ αλάτι», στη θέα μπροστά της σχετικής νομοθετικής πρωτοβουλίας, χωρίς ωστόσο «όξω απ’ το νου» μας να βγαίνει «καταφρόνια» για πρόσωπα. Σπύρος Ψυχομάνης Ομότιμος Καθηγητής Νομικής ΑΠΘ