Υπουργός Επικρατείας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΚΥΡΙΑΚΟΣ' | 30 Ιανουαρίου 2024, 23:05

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Δεδομένου ότι η διαφορ οποίος παράμετρος του λεγόμενου γάμου έναντι ενός συμφώνου συμβίωσης είναι τα δικαιώματα των παιδιών (και του ζευγαριού «σε» παιδιά) οφείλουμε να δουνε ότι μπορεί μεν να υπάρχει η επιθυμία του ομόφυλου ζεύγους να προχωρήσει σε υιοθεσία, αλλά δεν είναι δυνατόν να στοιχειοθετηθεί δικαίωμα, γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά (=το προς υιοθεσία τέκνο), το οποίο με απόφαση άλλων θα στερηθεί το δικαίωμά του να είναι μαζί με τη μητέρα του, κάτι που από τη φύση του έχει ανάγκη. Θα μπορούσε να υπάρχει τέτοιο δικαίωμα υιοθεσίας, αν το παιδί μπορούσε να συναινέσει σε αυτό. Όμως, τέτοια συναίνεση δεν μπορεί να δοθεί για προφανείς λόγους (τα παιδιά είναι ανήλικα σε κάθε περίπτωση, αλλά κατά κανόνα είναι νεογέννητα ή σε πολύ μικρή ηλικία). Επομένως, εδώ ζητείται απόφαση της πολιτείας η οποία θα υποκαταστήσει δια νόμου καθολικά τη βούληση των ανηλίκων. Άρα, μιλάμε όχι για αναγνώριση δικαιώματος, αλλά για δημιουργία ειδικού δικαιώματος εκεί που δεν υπάρχει – και μάλιστα σε βάρος υπαρκτού δικαιώματος του παιδιού! Ειναι φυσικό δικαίωμα του παιδιού να βρίσκεται δίπλα στη μάνα που το γέννησε. Στο ερώτημα γιατί στα ετερόφυλα ζευγάρια αναγνωρίζεται το δικαίωμα της υιοθεσίας, η απάντηση είναι ότι και εδώ το ζήτημα σχετίζεται με τα δικαιώματα του παιδιού και όχι του ετερόφυλου ζεύγους. Από τη στιγμή που ένα ανήλικο παιδί χάνει τους γονείς του (ή τη στήριξή τους), η πιο πρόσφορη λύση στο πρόβλημα είναι να ενταχθεί σε μια οικογένεια αντίστοιχη με αυτή από την οποία προήλθε. Αν πάλι πρόκειται για παιδί που το έχει εγκαταλείψει η μητέρα του, θεωρείται βάσιμα ότι θα βρει τη μητρική στοργή και την οικογενειακή θαλπωρή σε μια παραδοσιακή οικογένεια. Είναι, λοιπόν, υποχρέωση της πολιτείας να σεβαστεί αυτό το δικαίωμα του παιδιού.