ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τι νόημα έχει η "διαβούλευση" για μια Υπουργική Απόφαση που αναρτήθηκε 25/6, ενώ η σχετική εγκύκλιος έχει έλθει στα Τμήματα και εφαρμόζεται από τους διδάσκοντες εδώ και ένα μήνα; Μήπως είναι το άλοθι ότι τη "συζητήσαμε";
Επί της ουσίας. Είναι κατανοητό πως γίνεται μια προσπάθεια εξισορρόπησης μεταξύ "δωρεάν παιδείας" και περικοπών. 'Ομως αυτό δεν μπορεί να γίνει με ακροβασίες που μερικές φορές είναι στα όρια της φαιδρότητας.
Διδάσκω μάθημα το οποίο σε όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο περιέχεται σε δύο τόμους. Μάλιστα θεωρώ τα αντίστοιχα συγγράμματα εξαιρετικά. Αναγκάζομαι λοιπόν να προτείνω έναν τόμο (ήδη το έκανα), τον πρώτο. Και η συνέχεια;...
Μή μου πείτε σημειώσεις. Εφόσον υπάρχουν βιβλία με εξαιρετικό περιεχόμενο το λιγώτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να τα "αντιγράψω". Τότε είτε το Υπουργεί, είτε ο Εκδότης θα με κατηγορούσαν (και με το δικιο τους) για "λογοκλοπή".
Τι θα κάνω; Μα θα προτείνω στους φοιτητές μου να αγοράσουν το αντίστοιχο βιβλίο. Και τότε βέβαια δεν θα το πληρώσει με την τιμή του Υπουργείου, που αντιστοιχεί περίπου στην τιμή χονδρικής (<70% της λιανικής), αλλά με τιμή λιανικής.
Το ίδιο ισχύει και με τα βοηθήματα, τα οποία σε πολλές σχολές είναι απαραίτητα.
Η Πολιτεία θα μπορούσε, σταδιακά, σε διάστημα 2-3 ετών και με μικρό σχετικά κόστος να δημιουργήσει δανειστικές βιβλιοθήκες, οι οποίες όχι μόνο θα έλυναν το πρόβλημα και θα εξοικονομούσαν μεγάλα ποσά, αλλά και θα βοηθούσαν στην κατάργηση της μάστιγας του "ενός και μοναδικού συγγράμματος" (το "εναλλακτικό" βιβλίο δεν το κάνει αυτό) και της παρανόησης που υπάρχει σε πολλούς φοιτητές ότι ύλη είναι συγκεκριμένες σελίδες και παράγραφοι από το βιβλίο...
ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: Τι νόημα έχει η "διαβούλευση" για μια Υπουργική Απόφαση που αναρτήθηκε 25/6, ενώ η σχετική εγκύκλιος έχει έλθει στα Τμήματα και εφαρμόζεται από τους διδάσκοντες εδώ και ένα μήνα; Μήπως είναι το άλοθι ότι τη "συζητήσαμε"; Επί της ουσίας. Είναι κατανοητό πως γίνεται μια προσπάθεια εξισορρόπησης μεταξύ "δωρεάν παιδείας" και περικοπών. 'Ομως αυτό δεν μπορεί να γίνει με ακροβασίες που μερικές φορές είναι στα όρια της φαιδρότητας. Διδάσκω μάθημα το οποίο σε όλα τα βιβλία που κυκλοφορούν στο εμπόριο περιέχεται σε δύο τόμους. Μάλιστα θεωρώ τα αντίστοιχα συγγράμματα εξαιρετικά. Αναγκάζομαι λοιπόν να προτείνω έναν τόμο (ήδη το έκανα), τον πρώτο. Και η συνέχεια;... Μή μου πείτε σημειώσεις. Εφόσον υπάρχουν βιβλία με εξαιρετικό περιεχόμενο το λιγώτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να τα "αντιγράψω". Τότε είτε το Υπουργεί, είτε ο Εκδότης θα με κατηγορούσαν (και με το δικιο τους) για "λογοκλοπή". Τι θα κάνω; Μα θα προτείνω στους φοιτητές μου να αγοράσουν το αντίστοιχο βιβλίο. Και τότε βέβαια δεν θα το πληρώσει με την τιμή του Υπουργείου, που αντιστοιχεί περίπου στην τιμή χονδρικής (<70% της λιανικής), αλλά με τιμή λιανικής. Το ίδιο ισχύει και με τα βοηθήματα, τα οποία σε πολλές σχολές είναι απαραίτητα. Η Πολιτεία θα μπορούσε, σταδιακά, σε διάστημα 2-3 ετών και με μικρό σχετικά κόστος να δημιουργήσει δανειστικές βιβλιοθήκες, οι οποίες όχι μόνο θα έλυναν το πρόβλημα και θα εξοικονομούσαν μεγάλα ποσά, αλλά και θα βοηθούσαν στην κατάργηση της μάστιγας του "ενός και μοναδικού συγγράμματος" (το "εναλλακτικό" βιβλίο δεν το κάνει αυτό) και της παρανόησης που υπάρχει σε πολλούς φοιτητές ότι ύλη είναι συγκεκριμένες σελίδες και παράγραφοι από το βιβλίο...