Η ύπαρξη ινστιτούτων με έδρα σε μια γεωγραφική περιοχή και με «παράρτημα» σε μία άλλη ήταν πράγματι μία προσαρμογή στις ειδικές συνθήκες, κατά τη διάρκεια της ίδρυσης του ΕΛΚΕΘΕ με τη συγχώνευση του ΕΚΘΕ και του ΙΘΑΒΙΚ, λόγω της ύπαρξης ταυτόσημων αντικειμένων και στους δύο αρχικούς φορείς. Αυτό όμως είναι μία πρακτική που συναντάται και στο εξωτερικό αλλά ακόμα και σε άλλα Ινστιτούτα στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα δε πολύ απέχει από το χαρακτηριστεί ως πλήρης αποτυχία. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο για το Ινστιτούτο Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων (ΙΘΑΒΙΠ) το οποίο μάλλον υποδειγματική λειτουργία είχε, ή για το Ινστιτούτο Υδατοκαλλιεργειών? Το Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας μπορεί πράγματι να είχε προβλήματα στη λειτουργία του ως προς τη διασύνδεση του παραρτήματος με την έδρα όμως αυτό είχε περισσότερο να κάνει με τα εγγενή προβλήματα του Ινστιτούτου (μακρόχρονη απουσία Διευθυντή και καθυστέρηση των διαδικασιών νέας εκλογής) και όχι από αυτή καθεαυτή την παρουσία του παραρτήματος. Όσο για το κόστος λειτουργίας, μεγάλο μέρος της επιτόπιας επικοινωνίας έχει πλέον επιτυχώς αντικατασταθεί με ηλεκτρονικά μέσα (τηλεδιάσκεψη, skype κλπ). Και τελικά, οι αρχικοί λόγοι της δημιουργίας τους δεν εξέλειπαν, καθότι η πλειονότητα των ερευνητών παραμένουν στους ίδιους χώρους επομένως και η ανάγκη της ύπαρξης των οικείων παραρτημάτων, εκτός αν φανταζόμαστε μετακινήσεις πληθυσμών… Αυτό που αξίζει κατά τη γνώμη μου να αλλάξει είναι αυτός καθ΄ εαυτός ο όρος «Παράρτημα» καθότι το Ινστιτούτο είναι ένα. Λειτουργικά η έδρα προφανώς είναι στη μία από τις δύο περιοχές. Ο γεωγραφικός διαχωρισμός όμως δεν είναι κατ’ αρχήν το πρόβλημα.
Η ύπαρξη ινστιτούτων με έδρα σε μια γεωγραφική περιοχή και με «παράρτημα» σε μία άλλη ήταν πράγματι μία προσαρμογή στις ειδικές συνθήκες, κατά τη διάρκεια της ίδρυσης του ΕΛΚΕΘΕ με τη συγχώνευση του ΕΚΘΕ και του ΙΘΑΒΙΚ, λόγω της ύπαρξης ταυτόσημων αντικειμένων και στους δύο αρχικούς φορείς. Αυτό όμως είναι μία πρακτική που συναντάται και στο εξωτερικό αλλά ακόμα και σε άλλα Ινστιτούτα στην Ελλάδα. Το αποτέλεσμα δε πολύ απέχει από το χαρακτηριστεί ως πλήρης αποτυχία. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο για το Ινστιτούτο Θαλάσσιων Βιολογικών Πόρων (ΙΘΑΒΙΠ) το οποίο μάλλον υποδειγματική λειτουργία είχε, ή για το Ινστιτούτο Υδατοκαλλιεργειών? Το Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας μπορεί πράγματι να είχε προβλήματα στη λειτουργία του ως προς τη διασύνδεση του παραρτήματος με την έδρα όμως αυτό είχε περισσότερο να κάνει με τα εγγενή προβλήματα του Ινστιτούτου (μακρόχρονη απουσία Διευθυντή και καθυστέρηση των διαδικασιών νέας εκλογής) και όχι από αυτή καθεαυτή την παρουσία του παραρτήματος. Όσο για το κόστος λειτουργίας, μεγάλο μέρος της επιτόπιας επικοινωνίας έχει πλέον επιτυχώς αντικατασταθεί με ηλεκτρονικά μέσα (τηλεδιάσκεψη, skype κλπ). Και τελικά, οι αρχικοί λόγοι της δημιουργίας τους δεν εξέλειπαν, καθότι η πλειονότητα των ερευνητών παραμένουν στους ίδιους χώρους επομένως και η ανάγκη της ύπαρξης των οικείων παραρτημάτων, εκτός αν φανταζόμαστε μετακινήσεις πληθυσμών… Αυτό που αξίζει κατά τη γνώμη μου να αλλάξει είναι αυτός καθ΄ εαυτός ο όρος «Παράρτημα» καθότι το Ινστιτούτο είναι ένα. Λειτουργικά η έδρα προφανώς είναι στη μία από τις δύο περιοχές. Ο γεωγραφικός διαχωρισμός όμως δεν είναι κατ’ αρχήν το πρόβλημα.