Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Spiros' | 27 Νοεμβρίου 2009, 12:43

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κρίση και επιλογή των στελεχών εκπαίδευσης. Η όλη εκπαιδευτική διαδικασία αποτελεί την μεγαλύτερη επένδυση που μπορεί να κάνει μια χώρα, ώστε να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την εύρυθμη λειτουργία της. Μόνο μέσα από μια σωστή εκπαιδευτική πολιτική οι μελλοντικές γενεές, οι μαθητές δηλαδή που τώρα θα ξεκινήσουν την εκπαιδευτική τους πορεία από τους παιδικούς σταθμούς και το νηπιαγωγείο, θα εμποτιστούν με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα που, συγκεντρωτικά, θα οδηγήσουν στην «αναμόρφωση» της καθημερινής μας ποιότητας ζωής, διαγωγής και συμπεριφοράς και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη τέτοιων δεξιοτήτων απαραίτητες για την αρμονική ανάπτυξη του παιδιού, του εφήβου και ολόκληρης της κοινωνίας. Για να γίνουν όμως όλα αυτά πρέπει να υπάρχει η κατάλληλη εκπαιδευτική πολιτική, η οποία, κατά τόπους, ασκείται από τα λεγόμενα στελέχη της εκπαίδευσης. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί που «μεταδίδουν» τον παλμό και τις ανάγκες της τοπικής εκπαιδευτικής κοινωνίας, εκεί δηλαδή όπου ασκούν τα καθήκοντά τους, στην κεντρική υπηρεσία του ΥΠΕΠΘ και στη συνέχεια λαμβάνονται νέες αποφάσεις για το καλό της παιδείας. Δυστυχώς όμως η επιλογή αυτών των στελεχών ήταν αποτέλεσμα καθαρά κομματικών μηχανισμών, ιδιαίτερα τα προηγούμενα πέντε χρόνια. Τα στελέχη εκπαίδευσης που ασκούσαν και καθόριζαν την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας ήταν συνδικαλιστές και στελέχη του κόμματος, που στην ουσία ουδεμία σχέση δεν είχαν με την εκπαίδευση γενικότερα, καθώς ήταν αφοσιωμένα στις πελατειακές σχέσεις και το σημαντικότερο….δεν είχαν τα προσόντα και τις γνώσεις για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και στην ευθύνη που τους αναλογούσε. Σε μια εποχή ταχείας διάδοσης της γνώσης και των επιστημών, το βασικό πτυχίο του εκπαιδευτικού λειτουργού δεν αποτελεί το απώτερο εκείνο προσόν, το οποίο μαζί με την κομματική ταυτότητα θα οδηγήσει σε θέση ευθύνης στην εκπαίδευση. Οι προτάσεις μου για τις επιλογές των στελεχών εκπαίδευσης. 1. Οι επιπλέον σπουδές (μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα) θα πρέπει να μοριοδοτούνται γενναιόδωρα, με ξεχωριστά φυσικά μόρια το κάθε ένα. Για παράδειγμα ένας εκπαιδευτικός που κατέχει και μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο σπουδών θα πρέπει να μοριοδοτείται ξεχωριστά για το μεταπτυχιακό και ξεχωριστά για το διδακτορικό (σημείωση: οι παραπάνω τίτλοι σπουδών θα πρέπει να είναι συναφείς με την όλη εκπαιδευτική διαδικασία). Επίσης η μοριοδότηση ιδιαίτερα των μεταπτυχιακών θα πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με τη βαρύτητα και το είδος του μεταπτυχιακού προγράμματος. Είναι για παράδειγμα μεταπτυχιακό ενός έτους ή δυο; Απαιτεί το πρόγραμμα αυτό έρευνα ή απαιτεί μια απλή ανασκόπηση βιβλιογραφίας; Τέλος, θα πρέπει να παύσει η εξίσωση παρακολούθηση μεταπτυχιακού προγράμματος με αυτό της παρακολούθησης του διδασκαλείου. Πρώτον γιατί το διδασκαλείο είναι μια απλή επιμόρφωση χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές απαιτήσεις και δεύτερον γιατί δίδεται η δυνατότητα μόνο σε δασκάλους να φοιτήσουν στο διδασκαλείο και όχι σε άλλες ειδικότητες της πρωτοβάθμιας κυρίως εκπαίδευσης. 2. Οι επιστημονικές δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά της αλλοδαπής και της ημεδαπής θα πρέπει επίσης να μοριοδοτούνται. Γενικότερα, ένα μεγάλο ερευνητικό και συγγραφικό έργο (το οποίο αποδεδειγμένα θα έχει αξιολογηθεί από ανεξάρτητους κριτές) αποτελεί προδιαθετικό θετικό δείκτη καλύτερης αντιμετώπισης διαφόρων καταστάσεων και γνώσης για το αντικείμενο. 3. Μια σχετικά μικρή εκπαιδευτική προϋπηρεσία (2-3-4 χρόνων) και με την προϋπόθεση ότι συνυπάρχουν τα παραπάνω δυο κριτήρια είναι αρκετή για να μπορέσει κάποιος να ανταποκριθεί σε καθήκοντα στελέχους εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να αποτελεί πανάκεια επάρκειας η πολύχρονη εκπαιδευτική προϋπηρεσία στην τάξη, πόσο μάλλον όταν αυτή δεν αξιολογείται από κανέναν. 4. Η επιπλέον επιμόρφωση (με ιδία πρωτοβουλία) πρέπει να αξιολογείται επίσης. Ο εκπαιδευτικός λειτουργός ο οποίος δαπανά σε χρόνο και χρήμα για να παρακολουθήσει συνέδρια και ημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έτσι ώστε να γίνει καλύτερος στην τάξη πρέπει με κάποιο τρόπο να επιβραβεύεται, σε σχέση με αυτούς που ανέμελα και αβασάνιστα πηγαινοέρχονται καθημερινά στο σχολείο, σίγουροι για τη μονιμότητά τους και για το γεγονός ότι κανένας δεν θα τους ενοχλήσει.