Το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας οφείλει να ξεκινά από την ερώτηση: τι πολίτες θέλουμε να βγάλουμε; τι γνώσεις, δεξιότητες και ηθική να έχουν; ποια κοινωνία επιθυμούμε να οικοδομήσουμε; Με βάση τις απαντήσεις προχωρούμε στην επιλογή των μαθημάτων, των ωρών, των αναγκαίων καθηγητών, των προσόντων που πρέπει να έχουν, κλπ
Δυστυχώς το σχέδιο του υπουργείου ξεκινά από το τέλος και πηγαίνει προς την αρχή. Πόσους καθηγητές έχουμε; Πόσους θέλουμε να μετακινήσουμε; Σε τι υπηρεσίες χρειαζόμαστε και τι ειδικότητες; Πόσοι μας μένουν; Ποια μαθήματα μπορούν να εξυπηρετήσουν;κοκ
Ανάμεσα σε όλα τα απίστευτα που έχει αυτό το σχέδιο νόμου το ποιο χαρακτηριστικό είναι η άγνοια (;) των οραματιστών του (;) σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και την πληροφορική.
Μόνο κάποιοι συνταξιούχοι θεωρητικοί που βρίσκονται έξω από την εποχή μας δε θα καταλάβαιναν ότι κάθε εξάρτημα που χρησιμοποιούμε, από τα πιο μικρά (κινητά, οικιακές συσκευές, κλπ) έως τα πιο μεγάλα (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, οπλικά συστήματα) ελέγχονται και λειτουργούν με υπολογιστές. Ο κόσμος του αύριο είναι ο κόσμος του προγραμματισμού τέτοιων κυκλωμάτων.
Αλλά στο σχέδιο νόμου η πληροφορική εξαφανίζεται. Οι εμπνευστές του μάλλον νομίζουν ότι η γνώση πληροφορικής ταυτίζεται με τη γνώση του Word, ίσως και του χειρισμού του κινητού τηλεφώνου τους. Και καταδικάζουν τα παιδιά να γυρίσουν δεκάδες χρόνια πίσω και να συμπαρασύρουν μαζί τους όλη τη χώρα.
Τελικό σχόλιο: Η πληροφορική σαν επιστήμη είναι μεγαλύτερη από όλες τις υπάρχουσες επιστήμες γιατί τις εμπεριέχει και τις βοηθά στην εξέλιξή τους. Οι ώρες διδασκαλίας της στο σχολείο έπρεπε να είναι πολλαπλάσιες των μαθηματικών, της φυσικής, κλπ και το κράτος να επενδύσει επιτέλους στην μόνη βιομηχανία που έχει ελπίδες να μας βγάλει από το τέλμα. Είναι εφικτό και φθηνό να αναπτύξουμε αυτή τη βιομηχανία. Αρκεί να υπάρχουν κάποιοι στα αξιώματα που έχουν την ελάχιστη διορατικότητα για να το καταλάβουν
Το εκπαιδευτικό σύστημα κάθε χώρας οφείλει να ξεκινά από την ερώτηση: τι πολίτες θέλουμε να βγάλουμε; τι γνώσεις, δεξιότητες και ηθική να έχουν; ποια κοινωνία επιθυμούμε να οικοδομήσουμε; Με βάση τις απαντήσεις προχωρούμε στην επιλογή των μαθημάτων, των ωρών, των αναγκαίων καθηγητών, των προσόντων που πρέπει να έχουν, κλπ Δυστυχώς το σχέδιο του υπουργείου ξεκινά από το τέλος και πηγαίνει προς την αρχή. Πόσους καθηγητές έχουμε; Πόσους θέλουμε να μετακινήσουμε; Σε τι υπηρεσίες χρειαζόμαστε και τι ειδικότητες; Πόσοι μας μένουν; Ποια μαθήματα μπορούν να εξυπηρετήσουν;κοκ Ανάμεσα σε όλα τα απίστευτα που έχει αυτό το σχέδιο νόμου το ποιο χαρακτηριστικό είναι η άγνοια (;) των οραματιστών του (;) σχετικά με τις νέες τεχνολογίες και την πληροφορική. Μόνο κάποιοι συνταξιούχοι θεωρητικοί που βρίσκονται έξω από την εποχή μας δε θα καταλάβαιναν ότι κάθε εξάρτημα που χρησιμοποιούμε, από τα πιο μικρά (κινητά, οικιακές συσκευές, κλπ) έως τα πιο μεγάλα (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, οπλικά συστήματα) ελέγχονται και λειτουργούν με υπολογιστές. Ο κόσμος του αύριο είναι ο κόσμος του προγραμματισμού τέτοιων κυκλωμάτων. Αλλά στο σχέδιο νόμου η πληροφορική εξαφανίζεται. Οι εμπνευστές του μάλλον νομίζουν ότι η γνώση πληροφορικής ταυτίζεται με τη γνώση του Word, ίσως και του χειρισμού του κινητού τηλεφώνου τους. Και καταδικάζουν τα παιδιά να γυρίσουν δεκάδες χρόνια πίσω και να συμπαρασύρουν μαζί τους όλη τη χώρα. Τελικό σχόλιο: Η πληροφορική σαν επιστήμη είναι μεγαλύτερη από όλες τις υπάρχουσες επιστήμες γιατί τις εμπεριέχει και τις βοηθά στην εξέλιξή τους. Οι ώρες διδασκαλίας της στο σχολείο έπρεπε να είναι πολλαπλάσιες των μαθηματικών, της φυσικής, κλπ και το κράτος να επενδύσει επιτέλους στην μόνη βιομηχανία που έχει ελπίδες να μας βγάλει από το τέλμα. Είναι εφικτό και φθηνό να αναπτύξουμε αυτή τη βιομηχανία. Αρκεί να υπάρχουν κάποιοι στα αξιώματα που έχουν την ελάχιστη διορατικότητα για να το καταλάβουν