Το ΕΠΑΛ συνεχίζει να είναι ένα μη ελκυστικό για τους μαθητές Λύκειο το οποίο από τη μια δεν μπορεί να προσελκύσει τους καλούς μαθητές αφού ουσιαστικά δεν τους δίνει δικαίωμα πρόσβασης στις Πανεπιστημιακές Σχολές (δεν διδάσκει τα εξεταζόμενα μαθήματα) και από την άλλη οι ώρες ειδικότητας παραμένουν περιορισμένες σε σχέση με αυτές που απαιτούνται για να αποκτήσει κάποιος τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες του επαγγέλματός του. Ο τρόπος λειτουργίας της Δ τάξης και η εμπλοκή του ΟΑΕΔ σε αυτή δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Ο θεσμός της μαθητείας πρέπει να αντικατασταθεί με μαθήματα ειδικότητας εντός του ΕΠΑΛ και πρακτική άσκηση.
Η Επαγγελματική Εκπαίδευση θα έπρεπε να παρέχεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από δύο εκπαιδευτικές μονάδες αντίστοιχες με τα σημερινά ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Το ΕΠΑΛ θα έβγαζε τους τεχνικούς με δυνατότητα συνέχισης σπουδών στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ για αυτό και σε αυτό θα διδάσκονταν και μαθήματα γενικής παιδείας, ενώ στην ΕΠΑΣ (εντός του τυπικού εκπαιδευτικού συστήματος) θα έπρεπε να πηγαίνουν οι μαθητές που ήθελαν να γίνουν απλά τεχνίτες (πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν παιδιά που από τη φύση τους είναι άριστα στις πρακτικές δεξιότητες αλλά δεν μπορούν καθόλου τα ¨γράμματα¨ και για αυτό δεν θα διδάσκονταν στα σχολεία αυτά μαθήματα γενικής παιδείας (πλην ίσως της Ελληνικής Γλώσσας). Φυσικά το επίπεδο που θα λάμβαναν θα έπρεπε να είναι ένα επίπεδο χαμηλότερο από αυτό του ΕΠΑΛ και να λειτουργούσαν και στα δύο σχολεία οι ίδιες ειδικότητες (σε επίπεδο τεχνικού και τεχνίτη αντίστοιχα)
Το Επαγγελματικό Λύκειο θα έπρεπε να είναι ένα σχολείο τετραετούς φοιτήσεως με την παρακάτω δομή:
Α τάξη: προσανατολισμού
Β τάξη: λειτουργία τομέα
Γ τάξη: λειτουργία ειδικότητας (απολυτήριο , πρόσβαση στην τριτοβάθμια χωρίς περιορισμούς+πτυχίο επιπέδου ΕΠΑΣ)
Δ τάξη : εξειδίκευση στην ειδικότητα (πτυχίο ανώτερου επιπέδου)
Το ΕΠΑΛ συνεχίζει να είναι ένα μη ελκυστικό για τους μαθητές Λύκειο το οποίο από τη μια δεν μπορεί να προσελκύσει τους καλούς μαθητές αφού ουσιαστικά δεν τους δίνει δικαίωμα πρόσβασης στις Πανεπιστημιακές Σχολές (δεν διδάσκει τα εξεταζόμενα μαθήματα) και από την άλλη οι ώρες ειδικότητας παραμένουν περιορισμένες σε σχέση με αυτές που απαιτούνται για να αποκτήσει κάποιος τις απαιτούμενες γνώσεις και δεξιότητες του επαγγέλματός του. Ο τρόπος λειτουργίας της Δ τάξης και η εμπλοκή του ΟΑΕΔ σε αυτή δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Ο θεσμός της μαθητείας πρέπει να αντικατασταθεί με μαθήματα ειδικότητας εντός του ΕΠΑΛ και πρακτική άσκηση. Η Επαγγελματική Εκπαίδευση θα έπρεπε να παρέχεται στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από δύο εκπαιδευτικές μονάδες αντίστοιχες με τα σημερινά ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ. Το ΕΠΑΛ θα έβγαζε τους τεχνικούς με δυνατότητα συνέχισης σπουδών στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ για αυτό και σε αυτό θα διδάσκονταν και μαθήματα γενικής παιδείας, ενώ στην ΕΠΑΣ (εντός του τυπικού εκπαιδευτικού συστήματος) θα έπρεπε να πηγαίνουν οι μαθητές που ήθελαν να γίνουν απλά τεχνίτες (πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν παιδιά που από τη φύση τους είναι άριστα στις πρακτικές δεξιότητες αλλά δεν μπορούν καθόλου τα ¨γράμματα¨ και για αυτό δεν θα διδάσκονταν στα σχολεία αυτά μαθήματα γενικής παιδείας (πλην ίσως της Ελληνικής Γλώσσας). Φυσικά το επίπεδο που θα λάμβαναν θα έπρεπε να είναι ένα επίπεδο χαμηλότερο από αυτό του ΕΠΑΛ και να λειτουργούσαν και στα δύο σχολεία οι ίδιες ειδικότητες (σε επίπεδο τεχνικού και τεχνίτη αντίστοιχα) Το Επαγγελματικό Λύκειο θα έπρεπε να είναι ένα σχολείο τετραετούς φοιτήσεως με την παρακάτω δομή: Α τάξη: προσανατολισμού Β τάξη: λειτουργία τομέα Γ τάξη: λειτουργία ειδικότητας (απολυτήριο , πρόσβαση στην τριτοβάθμια χωρίς περιορισμούς+πτυχίο επιπέδου ΕΠΑΣ) Δ τάξη : εξειδίκευση στην ειδικότητα (πτυχίο ανώτερου επιπέδου)