Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Στράτος Ασημέλλης' | 17 Αυγούστου 2013, 23:07

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αποτελεί πάγια τακτική του Υπουργείου Παιδείας, να χρησιμοποιεί πομπώδεις επιθετικούς προσδιορισμούς για να χαρακτηρίσει τις όποιες ρυθμιστικές κινήσεις του, σχετικά με τον τρόπο εισαγωγής των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σίγουρα το επίμαχο σχέδιο Νόμου, αποτελεί μια βελτιωτική ενέργεια σε κάποιους τομείς, προσπαθώντας να απαλλάξει τη διαδικασία από στρεβλώσεις του ισχύοντος συστήματος. Την ίδια στιγμή, αποτελεί μια φτωχή σε ιδέες και ουσία πρόταση, αφού λειτουργεί αποσπασματικά, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την αλυσιδωτή αλληλουχία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Με λίγα λόγια, δεν επιτρέπει η λογική, να εστιάζεις σε μεταβολές του τρόπου εξέτασης των μαθητών, απλά και μόνο για να επαναπροσδιορίσεις τη μέθοδο επιλογής του δυναμικού της Χώρας, που κρίνεται ικανό να σπουδάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Καινοτομία και μεταρρύθμιση επέρχεται ως αποτέλεσμα της καθολικής επανεξέτασης των σκοπών της ίδιας της εκπαίδευσης, αντιμετωπίζοντάς τη ως μέσο για επίτευξη μετρήσιμων στόχων. Σίγουρα στην εποχή μας δεν υπάρχουν περιθώρια για αόριστες γενικεύσεις και εξιδανικευμένους ή ουτοπικούς στόχους. Επί της ουσίας, θλίβομαι όταν για πολλοστή φορά, μεμψιμοιρούμε προσπαθώντας να προστατέψουμε συντεχνιακά συμφέροντα. Προφανώς και η χρήση υπολογιστών και διαδικτύου θα πρέπει να πραγματοποιείται στο Δημοτικό. Τα παιδιά μας πλέον γεννιούνται, έχοντας αυτονόητη την παρουσία της διαδραστικής οθόνης στη ζωή τους. Αυτό που απαιτείται λοιπόν, είναι η εκπαίδευσή τους από μικρή ηλικία, τόσο στη χρήση των υπολογιστών, όσο και στην εδραίωση μέσων αυτοπροστασίας τους στο χώρο του διαδικτύου. Αλήθεια, θεωρεί κανείς σοβαρό, το σχολείο να έρχεται εκ των υστέρων να ορίσει κανόνες χρήσης, όταν τα παιδιά θα είναι ήδη εξοικειωμένα στην ασύδοτη χρήση του μέσου; Ευτυχής εξέλιξη είναι επίσης ο ορισμός της Χημείας, ως ενός εκ των τεσσάρων προς εξέταση μαθημάτων, για τους υποψήφιους μαθητές της αντίστοιχης Θετικής Κατεύθυνσης. Η στρέβλωση αυτή του συστήματος, που πεισματικά το Υπουργείο υπερασπίστηκε τα – αρκετά δυστυχώς – τελευταία χρόνια, διορθώνεται με την πρόταση Νόμου. Ευελπιστώ βέβαια, να συνδυαστεί με μια γενναία αναθεώρηση του Αναλυτικού Προγράμματος του αντικειμένου, γιατί είναι αδιανόητο να διδάσκονται μόλις τρία κεφάλαια ύλης στην τελευταία τάξη του Γενικού Λυκείου. Όπως και στη Φυσική, έτσι και στη Χημεία, χρειάζεται διεύρυνση της προς εξέταση Ύλης, με μικρότερες όμως απαιτήσεις εμβάθυνσης. Αδικούνται τα επιστημονικά αντικείμενα και βέβαια κατ’ επέκταση οι μαθητές μας, όταν καλούνται να εξεταστούν σε ακραίας δυσκολίας ή ενδεχομένως και αμφίβολης επιστημονικής ορθότητας θέματα (όπως μας συνήθισε τα τελευταία χρόνια η Φυσική), που απλώς προσπαθούν να πρωτοτυπήσουν, σε μια εποχή που η υφιστάμενη ύλη αποδεικνύεται εξαντλημένη. Σχετικά τα μαθήματα γενικής παιδείας, δε θα έπρεπε να αποτελούν μέρος του Ωρολογίου Προγράμματος της τελευταίας τάξης του Λυκείου. Φαντάζει ειρωνικό τη στιγμή που οι μαθητές μας δίνουν μια σημαντική μάχη για τη ζωή τους, να απασχολούνται με αντικείμενα άσχετα με αυτά που πραγματικά τους ενδιαφέρουν. Η Γ’ Λυκείου θα έπρεπε να είναι καθολικά αφιερωμένη στα αντικείμενα εξέτασης σε Εθνικό επίπεδο. Άλλωστε, τα προηγούμενα έντεκα χρόνια σχολικού βίου, κρίνονται ως υπερεπαρκής χρόνος για εδραίωση ερεθισμάτων επί των υπόλοιπων επιστημονικών πεδίων. Ως προς τα σχόλια αρκετών συναδέλφων – κάτι μεταξύ ευχών και κατάρων – ότι θα πρέπει να δομηθεί ένα νέο σύστημα που να πατάξει την παραπαιδεία. Έχοντας υπηρετήσει επί σειρά ετών και ως φροντιστής, αλλά και σήμερα, ως εκπαιδευτικός της Δημόσιας Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα, προφανώς αυστηρά προσωπικό. Ότι δηλαδή όταν δομούμε ένα σύστημα εκπαίδευσης – βέβαια όπως προείπα εδώ μιλάμε απλά για εξεταστικό σύστημα – οφείλουμε να μη λαμβάνουμε υπόψη αυτόν τον παράγοντα. Αν το σύστημα δομηθεί ορθά, προφανώς θα μειωθεί η ανάγκη που εξυπηρετείται από τη φροντιστηριακή εκπαίδευση. Άλλωστε στην παραπαιδεία υπήρξε, στο παρελθόν τουλάχιστον, πολύς… παράς, αλλά καθόλου παιδεία. Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι το να «ντοπάρεις» μαθητές για να έχουν υψηλή επίδοση στις εξετάσεις, αποτελεί κέρδος ζωής. Με τιμή, Σ. Ασημέλλης