O νόμος 1514/85 ήταν μάλλον ένας πρωτοποριακός νόμος. Είναι όμως ένας παλιός νόμος, που χρειάζεται να εκσυγχρονιστεί. Γι αυτό κάθε ΓΓΕΤ που έρχεται (και μετά από κανένα εξάμηνο παρέρχεται) προσπαθεί να πλασάρει ένα νέο νόμο για την έρευνα και να βάλει ντε και καλά τη δική του σφραγίδα. Βέβαια δεν τα καταφέρνει. Κι αυτό γιατί δεν στηρίζεται στην εμπειρία που έχει αποκτήσει τόσα χρόνια η ερευνητική κοινότητα, αλλά φωνάζει παρατρεχάμενους, συνήθως, Καθηγητές που δεν έχουν καμμία σχέση με τα Ερευνητικά Κέντρα ή Διευθυντές που επίσης έρχονται και παρέρχονται να του σχεδιάσουν ένα νόμο. Ο ίδιος, συνήθως, δεν έχει άποψη για το που πρέπει να πάει η έρευνα σε μια χώρα, όπως η δική μας, ειδικότερα, μάλιστα σήμερα, που βιώνουμε μια οικονομική κρίση και πως θα μπορούσε η έρευνα να βοηθήσει πραγματικά στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού. Γι αυτό δεν δίνει κατευθύνσεις στους παρατρεχάμενους, οι οποίοι το πρώτο που προσπαθούν είναι πως θα βολευτούν (με θητείες που δεν τελειώνουν ποτέ, χωρίς όρια ηλικίας στην κατάληψη θέσεων Διευθυντών, με τους Διευθυντές να έχουν μόνο αυτοί το λόγο για την πορεία του Ινστιτούτου και να κυριαρχούν επί των ειλώτων ερευνητών). Αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας είναι φαίνεται και το σχέδιο νόμου που έχει κατατεθεί για διαβούλευση. Το σχέδιο αυτό όποιος σεβόταν τον εαυτό του δεν θα το κατέθετε ποτέ σε αυτή του τη μορφή. Βρίθει λαθών, αντιφάσεων, ασαφειών, εσκεμμένων αοριστιών, κενών, και το κυριότερο δεν έχει στόχο και δεν έρχεται να διορθώσει προς το καλύτερο τα προβλήματα που τόσα χρόνια έχει συγκεντρώσει η εμπειρία της ερευνητικής κοινότητας από την εφαρμογή του 1514, (η οποία με μια φοβερή συνέπεια, ανελλιπώς, συμμετέχει σε κάθε προσπάθεια ανανέωσης του νομοθετικού πλαισίου), αλλά μάλλον έρχεται να δημιουργήσει νέα προβλήματα. Τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να θέσει όποιος διαβάσει το νόμο αυτό είναι: γιατί χρειάζεται αυτός ο νόμος; Φέρνει μήπως κάτι καινούριο που δεν το είχε ο ν. 1514/85; Λύνει κάποια προβλήματα που είχαν προκύψει από την εφαρμογή του και βελτιώνει μήπως τη θέση των ερευνητών; Λύνει το πρόβλημα της εθνικής χρηματοδότησης της έρευνας; Λύνει το πρόβλημα του brain-drain; Λύνει το πρόβλημα της γήρανσης του προσωπικού και της μη ανανέωσής του; Το ευχολόγιο του Άρθρου 1 πως καλύπτεται με τα επόμενα άρθρα;
O νόμος 1514/85 ήταν μάλλον ένας πρωτοποριακός νόμος. Είναι όμως ένας παλιός νόμος, που χρειάζεται να εκσυγχρονιστεί. Γι αυτό κάθε ΓΓΕΤ που έρχεται (και μετά από κανένα εξάμηνο παρέρχεται) προσπαθεί να πλασάρει ένα νέο νόμο για την έρευνα και να βάλει ντε και καλά τη δική του σφραγίδα. Βέβαια δεν τα καταφέρνει. Κι αυτό γιατί δεν στηρίζεται στην εμπειρία που έχει αποκτήσει τόσα χρόνια η ερευνητική κοινότητα, αλλά φωνάζει παρατρεχάμενους, συνήθως, Καθηγητές που δεν έχουν καμμία σχέση με τα Ερευνητικά Κέντρα ή Διευθυντές που επίσης έρχονται και παρέρχονται να του σχεδιάσουν ένα νόμο. Ο ίδιος, συνήθως, δεν έχει άποψη για το που πρέπει να πάει η έρευνα σε μια χώρα, όπως η δική μας, ειδικότερα, μάλιστα σήμερα, που βιώνουμε μια οικονομική κρίση και πως θα μπορούσε η έρευνα να βοηθήσει πραγματικά στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού. Γι αυτό δεν δίνει κατευθύνσεις στους παρατρεχάμενους, οι οποίοι το πρώτο που προσπαθούν είναι πως θα βολευτούν (με θητείες που δεν τελειώνουν ποτέ, χωρίς όρια ηλικίας στην κατάληψη θέσεων Διευθυντών, με τους Διευθυντές να έχουν μόνο αυτοί το λόγο για την πορεία του Ινστιτούτου και να κυριαρχούν επί των ειλώτων ερευνητών). Αποτέλεσμα μιας τέτοιας διαδικασίας είναι φαίνεται και το σχέδιο νόμου που έχει κατατεθεί για διαβούλευση. Το σχέδιο αυτό όποιος σεβόταν τον εαυτό του δεν θα το κατέθετε ποτέ σε αυτή του τη μορφή. Βρίθει λαθών, αντιφάσεων, ασαφειών, εσκεμμένων αοριστιών, κενών, και το κυριότερο δεν έχει στόχο και δεν έρχεται να διορθώσει προς το καλύτερο τα προβλήματα που τόσα χρόνια έχει συγκεντρώσει η εμπειρία της ερευνητικής κοινότητας από την εφαρμογή του 1514, (η οποία με μια φοβερή συνέπεια, ανελλιπώς, συμμετέχει σε κάθε προσπάθεια ανανέωσης του νομοθετικού πλαισίου), αλλά μάλλον έρχεται να δημιουργήσει νέα προβλήματα. Τα βασικά ερωτήματα που πρέπει να θέσει όποιος διαβάσει το νόμο αυτό είναι: γιατί χρειάζεται αυτός ο νόμος; Φέρνει μήπως κάτι καινούριο που δεν το είχε ο ν. 1514/85; Λύνει κάποια προβλήματα που είχαν προκύψει από την εφαρμογή του και βελτιώνει μήπως τη θέση των ερευνητών; Λύνει το πρόβλημα της εθνικής χρηματοδότησης της έρευνας; Λύνει το πρόβλημα του brain-drain; Λύνει το πρόβλημα της γήρανσης του προσωπικού και της μη ανανέωσής του; Το ευχολόγιο του Άρθρου 1 πως καλύπτεται με τα επόμενα άρθρα;