Το υπάρχον Νομικό Πλαίσιο που διέπει την οργάνωση και τη διαχείριση της έρευνας στην Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό. Τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα προέρχονται από το ότι δεν εφαρμόζεται, σε μεγάλο βαθμό.
Είναι γεγονός ότι η έρευνα και η καινοτομία μπορούν να αποτελέσουν ένα εργαλείο ανάπτυξης μιας χώρας όπως η Ελλάδα, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης. Ουσιαστικά, αποτελούν μια από τις ελάχιστες διεξόδους από την κρίση. Το ζήτημα είναι η πλήρης κατανόηση του παραπάνω από την πολιτική ηγεσία. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε υπάρχει αναγκαιότητα ενός νέου Νόμου για την έρευνα. Γιατί ένας Νόμος θα έδειχνε ότι υπάρχει πολιτική βούληση για αναβάθμιση της έρευνας.
Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση. Κι αυτό γιατί η αναβάθμιση θα έπρεπε να περνάει από την αλλαγή δομών και την ρητή αύξηση χρηματοδότησης.
Πιο συγκεκριμένα, θα έπρεπε η έρευνα και καινοτομία να αποτελούν αντικείμενο τουλάχιστον Υφυπουργείου με αυτοτελείς δομές. Σε δεύτερο επίπεδο, το αντικείμενο θα έπρεπε να ανήκει σε αναπτυξιακό Υπουργείο και η ΓΓΕΤΚ να διατηρεί την αυτονομία της με διευρυμένες δομές και στελέχωση.
Τέλος, σε επίπεδο χρηματοδότησης, θα έπρεπε να δίνονται εχέγγυα (έως και να αναφέρεται ρητώς) ότι η χρηματοδότηση θα είναι αντίστοιχη των στόχων.
Αντίθετα, το Σχέδιο φαίνεται να ακολουθεί τη γραμμή προηγούμενων προσπαθειών να μην αλλάξει τα "κακώς κείμενα" αλλά να διεκπεραιώσει οργανωτικές μεταβολές στο τμήμα (μόνο) των ερευνητικών κέντρων που ανήκουν στη ΓΓΕΤ. Υπάρχουν επιμέρους θετικά σημεία που είναι αμφίβολο αν θα καλύψουν τους στόχους όπως αναφέρονται στο κείμενο του Άρθρου.
Το υπάρχον Νομικό Πλαίσιο που διέπει την οργάνωση και τη διαχείριση της έρευνας στην Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό. Τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα προέρχονται από το ότι δεν εφαρμόζεται, σε μεγάλο βαθμό. Είναι γεγονός ότι η έρευνα και η καινοτομία μπορούν να αποτελέσουν ένα εργαλείο ανάπτυξης μιας χώρας όπως η Ελλάδα, ειδικά σε μια περίοδο κρίσης. Ουσιαστικά, αποτελούν μια από τις ελάχιστες διεξόδους από την κρίση. Το ζήτημα είναι η πλήρης κατανόηση του παραπάνω από την πολιτική ηγεσία. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε υπάρχει αναγκαιότητα ενός νέου Νόμου για την έρευνα. Γιατί ένας Νόμος θα έδειχνε ότι υπάρχει πολιτική βούληση για αναβάθμιση της έρευνας. Κατά την άποψή μου, δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση. Κι αυτό γιατί η αναβάθμιση θα έπρεπε να περνάει από την αλλαγή δομών και την ρητή αύξηση χρηματοδότησης. Πιο συγκεκριμένα, θα έπρεπε η έρευνα και καινοτομία να αποτελούν αντικείμενο τουλάχιστον Υφυπουργείου με αυτοτελείς δομές. Σε δεύτερο επίπεδο, το αντικείμενο θα έπρεπε να ανήκει σε αναπτυξιακό Υπουργείο και η ΓΓΕΤΚ να διατηρεί την αυτονομία της με διευρυμένες δομές και στελέχωση. Τέλος, σε επίπεδο χρηματοδότησης, θα έπρεπε να δίνονται εχέγγυα (έως και να αναφέρεται ρητώς) ότι η χρηματοδότηση θα είναι αντίστοιχη των στόχων. Αντίθετα, το Σχέδιο φαίνεται να ακολουθεί τη γραμμή προηγούμενων προσπαθειών να μην αλλάξει τα "κακώς κείμενα" αλλά να διεκπεραιώσει οργανωτικές μεταβολές στο τμήμα (μόνο) των ερευνητικών κέντρων που ανήκουν στη ΓΓΕΤ. Υπάρχουν επιμέρους θετικά σημεία που είναι αμφίβολο αν θα καλύψουν τους στόχους όπως αναφέρονται στο κείμενο του Άρθρου.