Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μάριος Κ.' | 28 Νοεμβρίου 2009, 23:30

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τόσο μεγάλη κουβέντα τις τελευταίες μέρες για τους πίνακες. Τους πίνακες που παρακολουθώ και εγώ τα τελευταία χρόνια, από τότε δηλαδή που μπήκα στην «ωραία» περιπέτεια της εκπαίδευσης. Και έχουν γίνει τόσοι πολλοί πια αυτοί οι πίνακες… Κάθε χρόνο και περισσότεροι. Διορισμού, Αναπληρωτών, Ωρομισθίων, Με Προϋπηρεσία, Χωρίς Προϋπηρεσία, Με Ολίγη Προϋπηρεσία, για ΤΑΔ, για Ειδικά Σχολεία, για αρτιμελής, για μη αρτιμελής … Τόσοι πίνακες και τόσος κόσμος μέσα σε αυτούς. Κόσμος που για χρόνια έχει χωρίσει τη ζωή του σε κομμάτια και την έχει χωρέσει στα στενά κελιά των πινάκων. Και είναι τόσο ακριβείς αυτοί οι πίνακες. Μας κατατάσσουν με τόσο μεγάλη ακρίβεια, μέχρι και χιλιοστού της μονάδας, σε μια σειρά. Με τόση ακρίβεια βαθμολογούν και κρίνουν την αξιοσύνη μας να γίνουμε εκπαιδευτικοί. Μα είναι επιστημονικά μελετημένοι. Απόσταγμα σοφίας δεκαετιών. Μπήκαμε λοιπόν και εμείς στο «παιχνίδι των πινάκων». Σερνόμενοι από άκρη σε άκρη της Ελλάδας μαζεύουμε μήνες και μέρες για να γεμίσουμε τα κελιά τους, να τους «χορτάσουμε» με μόρια. Και μετά αρχίζουν οι υπολογισμοί. «Πότε με προσέλαβαν; Πότε με απέλυσαν; Πόσο δούλεψα τελικά; Δεν είναι και πολύ για φέτος… Του χρόνου τι θα κάνω;» Αλλά και εκείνες οι άλλες σκέψεις, που μας γεμίζουν με ντροπή κατά βάθος, αλλά τρέφουν και τις ελπίδες μας για κάτι καλύτερο, «Ο άλλος στο πάνω κελί έχει περισσότερο. Αν δεν τον καλέσουν φέτος , ίσως μπορέσω να τον περάσω». Μάθαμε τελικά να το παίζουμε καλά το παιχνίδι των πινάκων, με τους όρους που πάντα βάζουν άλλοι, ποτέ εμείς. Και το μάθαμε τόσο καλά, που ξέρουμε να λέμε τα κόλπα και στους νεώτερους που δεν γνωρίζουν. Και πόσο θα μείνω σε αυτούς τους πίνακες; Ε, κανείς δεν ξέρει. Γιατί αυτοί οι πίνακες έχουν μια ιδιομορφία. Αλλάζουν. Και κατά ένα περίεργο τρόπο αλλάζουν πάντα εις βάρος των «κρατούμενών» τους. Τώρα πάλι θα αλλάξουν. Ναι, ήρθε η ώρα πάλι. Και άντε πάλι και από την αρχή. Άντε να μαζέψεις πάλι μόρια. Μα μάζεψα πολλούς μήνες και χρόνια. Όχι, δεν φτάνει. Μάζεψα και βαθμολογίες από διαγωνισμούς. Όχι , ούτε αυτό φτάνει. Και πτυχία και μεταπτυχιακά. Όχι, όχι, χρειάζονται και άλλα. Και άλλα… Και άλλα… Μα πόσα άλλα πια; Αλλά για μια στιγμή. Όταν κάποτε βγω από τους πίνακες που θα πάω; Μα τότε θα αρχίσει η λαμπρή μου καριέρα στη δημόσια ελληνική εκπαίδευση. Αυτό το «δημόσια» με προβληματίζει βέβαια λίγο. Έχω ταυτίσει την έννοια του δημοσίου με λέξεις όπως «ματαίωση», «αδιαφορία», αγνωμοσύνη». Ε, δε βαριέσαι, εγώ θα τα αλλάξω αυτά; Και τελικά θα έρθει κάποια στιγμή η μεγάλη ώρα. Θα βγω από τον πίνακα! Ε, θα έχουν πέρασαν κάτι χρόνια βέβαια ως τότε. Θα μπορείς να με πεις πια και ανθρώπινο ράκος. Αλλά αν ένα ταλέντο έχει αυτό το κράτος, είναι ότι ήταν πάντα καλός ρακοσυλλέκτης. Θα μαζέψω λοιπόν τα πράγματα μου για την περιοχή διορισμού και μαζί και τα κομμάτια μου από τα κελιά του πίνακα. Πρέπει να αδειάσουν γιατί θα γεμίσουν με άλλα, άλλου συναδέλφου. Και έτσι θα διαιωνίζονται οι πίνακες και θα ευημερούν, όποια μορφή και αν έχουν. Και θα τρέφονται πάντα με τον κόπο και την ελπίδα των κρατουμένων τους. Των σύγχρονων ελεύθερων πολιορκημένων…