Είμαι μητέρα 2 άνεργων εκπαιδευτικών που μην έχοντας πραγματική επαγγελματική διέξοδο στράφηκαν στην Ειδική Αγωγή.
Με μεγάλες οικονομικές θυσίες αποφασίσαμε ότι πρέπει να επενδύσουν στη γνώση (την αγορασμένη όπως πολλοί ειρωνικά και απαξιωτικά αναφέρουν, λες και υπάρχει γνώση δωρεάν σήμερα)δηλαδή μεταπτυχιακά, σεμινάρια, braille, κλπ, θεωρώντας πως έτσι εξοπλίζονται και επαγγελματικά (και αυτό είναι αλήθεια).
Έρχεται λοιπόν αυτός ο νόμος που απαξιώνει εντελώς την όποια επιπλέον γνώση (πχ μεταπτυχιακά)και πριμοδοτεί απαράδεκτα υψηλά την προυπηρεσία με 0,20
Και ερωτώ.
Εκτός από τις όποιες επιστημονικές και άλλες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος σχετικά με την αξία των "αγορασμένων" μεταπτυχιακών και σεμιναρίων, είναι δυνατόν στην καθημαγμένη σήμερα Ελλάδα με τους χιλιάδες νέους άνεργους αποφοίτους παιδαγωγικών και καθηγητικών σχολών, να μη δίνεται ούτε ΜΙΑ ουσιαστική επαγγελματική διέξοδος σε αυτούς και αντί γι αυτό να πριμοδοτείται η προυπηρεσία που αποκτήθηκε σε μια ΑΛΛΗ Ελλάδα, εύκολα, μέσα σε ένα εξάμηνο σεμινάριο, και αυτό να είναι σήμερα το διαρκές επιχείρημα μέσω της προυπηρεσίας, να κλείνουν οριστικά για τα παιδιά μας το δρόμο, δημιουργώντας κλειστά κλαμπ ευνοημένων σεμιναριούχων, που θα τροφοδοτούν αιωνίως τους πίνακες, που δεν θα έχουν βέβαια καμμία ανάγκη επαγγελματικής βελτίωσης, ούτε θεωρητικής κατάρτισης.
Είμαι μητέρα 2 άνεργων εκπαιδευτικών που μην έχοντας πραγματική επαγγελματική διέξοδο στράφηκαν στην Ειδική Αγωγή. Με μεγάλες οικονομικές θυσίες αποφασίσαμε ότι πρέπει να επενδύσουν στη γνώση (την αγορασμένη όπως πολλοί ειρωνικά και απαξιωτικά αναφέρουν, λες και υπάρχει γνώση δωρεάν σήμερα)δηλαδή μεταπτυχιακά, σεμινάρια, braille, κλπ, θεωρώντας πως έτσι εξοπλίζονται και επαγγελματικά (και αυτό είναι αλήθεια). Έρχεται λοιπόν αυτός ο νόμος που απαξιώνει εντελώς την όποια επιπλέον γνώση (πχ μεταπτυχιακά)και πριμοδοτεί απαράδεκτα υψηλά την προυπηρεσία με 0,20 Και ερωτώ. Εκτός από τις όποιες επιστημονικές και άλλες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος σχετικά με την αξία των "αγορασμένων" μεταπτυχιακών και σεμιναρίων, είναι δυνατόν στην καθημαγμένη σήμερα Ελλάδα με τους χιλιάδες νέους άνεργους αποφοίτους παιδαγωγικών και καθηγητικών σχολών, να μη δίνεται ούτε ΜΙΑ ουσιαστική επαγγελματική διέξοδος σε αυτούς και αντί γι αυτό να πριμοδοτείται η προυπηρεσία που αποκτήθηκε σε μια ΑΛΛΗ Ελλάδα, εύκολα, μέσα σε ένα εξάμηνο σεμινάριο, και αυτό να είναι σήμερα το διαρκές επιχείρημα μέσω της προυπηρεσίας, να κλείνουν οριστικά για τα παιδιά μας το δρόμο, δημιουργώντας κλειστά κλαμπ ευνοημένων σεμιναριούχων, που θα τροφοδοτούν αιωνίως τους πίνακες, που δεν θα έχουν βέβαια καμμία ανάγκη επαγγελματικής βελτίωσης, ούτε θεωρητικής κατάρτισης.