Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ' | 30 Νοεμβρίου 2009, 11:19

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Όσο συζητάς για ένα καλύτερο σχολείο και μια παιδεία που θα αφήνει τα ίχνη της στη μνήμη και στην ψυχή των παιδιών. σε αποθαρρύνουν πολλά. Δεν είναι μόνο οι ελλείψεις σε υλικό, πόρους και ανθρώπινο δυναμικό που παραπλανητικά περνούν ως οι κύριες παθογένειες του συστήματος. Αν θέλει κάποιος να μελετήσει ολόκληρη την εικόνα, ας σκεφτεί πόσο υπονομεύουν την πρόοδο, ο συγκεντρωτισμός και η αναξιοκρατία, ο υπαλληλισμός και το βόλεμα, οι εξαρτήσεις και η ανασφάλεια πριν και μετά την είσοδο στα σχολεία, η απουσία κινήτρων και εμπιστοσύνης στον εκπαιδευτικό και η ισοπέδωση. Είναι αυτά που πλάθουν την αρνητική εικόνα και τις δυσοίωνες προβλέψεις. Ένα δεύτερο που σε αποθαρρύνει είναι η διασπορά των αντιλήψεων που αντιστοιχούν στα διάσπαρτα συμφέροντα και στις οπτικές των ομάδων αναφοράς του συστήματος, όλοι τους με άριστες προθέσεις να διεκδικούν τη «μερίδα του λέοντος» στην πρόοδο...... Από τους ‘σοφούς’ ακαδημαϊκούς και τεχνοκράτες πολιτικούς, μέχρι τους γονείς και τους μαθητές. Πολλοί απ’ αυτούς φαίνεται να λησμονούν ή να αγνοούν ότι 1)Η πρόοδος είναι συλλογικό και κοινοτικό αγαθό 2) Για να βελτιωθεί το σύστημα πρέπει να δεχτεί αλλαγές 3)Το ίδιο το σύστημα μόνο του απορροφά τα ‘καλά’ και αποβάλει τα ‘κακά΄. 4)Καμιά πρόοδος δεν είναι ορατή χωρίς ικανοποιημένα σχολεία και δασκάλους. Είναι χρήσιμο λοιπόν,πριν γίνουμε κατήγοροι μόνο για ότι υπονομεύει τα εργασιακά μας δικαιώματα να γινουμε κριτές και πολέμιοι στις αιτίες που αντιμάχονται και ανατρέπουν τις προσδοκίες μας, αλλά και αυτές τις ίδιες τις συνθήκες δουλειάς μας και το έργο μας Ένα έργο για το οποίο όλοι είναι ευαίσθητοι και σύμφωνοι είναι η αποτελεσματική διοίκηση στις σχολικές μας μονάδες. Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι ο σχολικός ηγέτης με τη φιλοσοφία, τη νοοτροπία και τις πρακτικές του, μπορεί να υποκινεί τα επιτεύγματα κα το φιλότιμο των δασκάλων, αλλά και να αφήνει γόνιμο έδαφος σε άλυτα προβλήματα, δυσαρέσκεια και συγκρούσεις. Αυτή την εποχή της κοινωνίας της γνώσης και της εξελισσόμενης τεχνολογίας στη μάθηση, χρειαζόμαστε προοδευτικούς διευθυντές να διοικούν τα σχολεία μας, να συντονίζουν σωστά το δυναμικό που διαθέτουν, και να εξαλείψουν τις προκαταλήψεις που φράσσουν το δρόμο στις μεταρρυθμίσεις. οι οποίες είναι ουσιώδεις μια και βοηθούν την παιδεία μας να ευθυγραμμιστεί με τις απαιτήσεις και ανάγκες του μοντέρνου κόσμου. Γενικά πιστεύεται ότι η εξυπνάδα, φαντασία, επιμονή, υπομονή και συναισθηματική σταθερότητα είναι τα χαρακτηριστικά που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την επιτυχημένη άσκηση σωστής διοίκησης στα σχολεία. Ικανός διευθυντής είναι αυτός ο οποίος βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση, για να είναι σίγουρος ότι οι ανάγκες του σχολείου σαν οργανισμού καθώς και των μελών του ικανοποιούνται, κάτι βεβαίως που προϋποθέτει πολλές δυσκολίες Από τη μιά μεριά πρέπει να δράσει με τέτοιο τρόπο ώστε να οριοθετήσει τη σχέση μεταξύ του προσωπικού και του εαυτού του, να καθιερώσει μεθόδους διαδικασίας, καλά καθορισμένους τρόπους οργάνωσης και κανάλια επικοινωνίας τα οποία θα τον καταστήσουν ικανό να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της διοικητικής μέριμνας και γενικότερης φροντίδας των αναγκών της κοινότητας. Από την άλλη μεριά, πρέπει να ελίσσεταιί με τέτοιο τρόπο για να αντιμετωπίζει επιτυχώς το πρόβλημα της καλής κοινωνικής σχέσης η οποία εκφράζεται στη φιλία, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και ζεστή σχέση μεταξύ αυτού και των μελών του συλλόγου, κάτι που προϋποθέτει συμπεριφορά η οποία θα επιτρέπει στο προσωπικό περισσότερη πρωτοβουλία, ασφάλεια, συμμετοχή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και περισσότερα κανάλια επικοινωνίας. Είναι φανερό ότι ο διευθυντής βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα σχετικά με τις δύο αυτές απαιτήσεις διοίκησης. Είναι μια κρίσιμη στιγμή και ίσως μια οδυνηρή εμπειρία η πάλη μεταξύ της ανάγκης να είναι πιστός στη διοίκηση και οργάνωση από τη μια, και της ανάγκης ανθρώπινης επικοινωνίας και σχέσης με πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος του από την άλλη. Γι' αυτό, το τεκμήριο της επιτυχίας του είναι η διατήρηση μιας ισορροπίας μεταξύ αυτών των δύο συστημάτων ώστε και τα δύο να είναι αισθητά στην συμπεριφορά του σχολείου σαν ζωντανού οργανισμού. Οι διευθυντές που κρίνονται θετικά από τους γύρω τους, είναι αυτοί που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ των δύο συστημάτων με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε το ένα να αποκομίζει όφελος από το άλλο. Αν δέσει αυτή η σχέση, τότε το ηθικό των δασκάλων και καθηγητών βρισκεται ψηλά και τελικά έχει σαν αποτέλεσμα ένα ψηλό επίπεδο διδασκαλίας με ανάλογη ανταπόκριση και στις επιδόσεις των μαθητών. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο. Ατυχώς πολλοί από τους ιδύνοντες στα σχολεία τα θεωρούν ‘κέντρα διακπεραίωσης’ μαθημάτων, εγγράφων και οδηγιών. Πρόσφατα έχουν ονομαστεί και «κέντρα διερχομένων»..... Δυστυχώς στα σχολεία μας οι υπεύθυνοι εξαντλούνται με θέματα ρουτίνας και συντήρησης, με λίγες εξαιρέσεις. Λείπει το ‘κέφι’ για καινοτομίες και ανατροπές, μόνος ζήλος η εφαρμογή των αποφάσεων των ανωτέρων Αυτό σίγουρα έχει σαν αποτέλεσμα την απάθεια και αδιαφορία από μέρους δημιουργικών ανθρώπων, ή τη ρομποτοποίηση των ικανών. Είναι φανερό με αυτές τις συνθήκες τα φτερά κόβονται και το σχολείο απλά ‘λειτουργεί’..... Αν μιλάμε για πρόοδο, τότε ας δοθούν κίνητρα και τιμές σε όσους έχουν έφεση να παράγουν παιδαγωγικό και κοινωνικό έργο στα δημόσια σχολεία. Ας θωρακιστούν οι δάσκαλοι που διδάσκουν ένα επαχθές πρόγραμμα σε μεικτές και απρόβλεπτες ομάδες παιδιών. Ας επιβραβεύεται η παραμονή σε ένα σχολείο. Ας ιδρυθούν σε κάθε σχολείο τάξεις μαθησιακής και ψυχοπαιδαγωγικής στήριξης, τμήματα ένταξης και σχολή γονέων. Ας μειωθεί ο αριθμός μαθητών κατά τμήμα. Ας επιλέγονται από εμπειρογνώμονες όσοι έχουν επιτεύγματα και όχι κομματική ταυτότητα και δημόσιες σχέσεις. Ας μάς θυμίσει κάποιος ότι η ειδικότητα του παιδαγωγού δεν αξιώνεται ούτε και αποτιμάται με τα μέτρα και τις απαιτήσεις άλλων υπαλλήλων και επαγγελματιών. Το παράδειγμα για το σχολικό ηγέτη είναι μόνο ένα από πολλά που πρέπει να αλλάξουν.Σε περίοδο νέων επερχόμενων ριζικών αλλαγών, είναι ανάγκη να αμφισβητήσουμε αντικειμενικά όλα όσα νοσούν και υποτιμούν το εκπαιδευτικό μας σύστημα, όσα βαραίνουν τη συνείδησή μας, να έχουμε ανοιχτό πνεύμα και μάτια γι΄αυτά, και όχι μόνο για όσα προβάλλονται ως διεκδικήσεις. Να προβάλουμε άφοβα την άποψή μας και να ασκούμε τα δικαιώματά μας ως πολίτες και επαγγελματίες της μάθησης. Να καλούμε τους γονείς και τους μαθητές μας να επωφεληθούν από εμάς και τους κριτές μας να μας ακολουθήσουν. Να συζητούμε με τον εαυτό μας πρώτα, και μετά με τους άλλους όσα μας λείπουν, μας πονούν και μας χρειάζονται γαι να γίνουμε καλύτεροι. Ο αγώνας για καλύτερη παιδεία είναι και προσωπική υπόθεση. Γίνεται καλύτερα με ελεύθερη συνείδηση, στοχασμό και κρίση, εσωτερίκευση της ανάγκης και αποφασιστικότητα. Μπορούμε μόνο να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες. Αν μιλάμε για πρόοδο..... Π. ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΥΠ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ