Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πατσώνας Μανώλης' | 30 Νοεμβρίου 2009, 23:29

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Θα συμφωνήσω απολύτως στην καταρχήν διαπίστωση, ότι υπάρχει έλλειψη εκτίμησης και εμπιστοσύνης των στελεχών, προσθέτοντας μόνο ότι δίκαια συμβαίνει αυτό. Είναι μια παθογένεια που ταλανίζει εδώ και πολλά χρόνια την εκπαιδευτική κοινότητα. Η κύρια αιτία που συμβαίνει αυτό, είναι ο τρόπος επιλογής των στελεχών, που μόνο αξιοκρατικός δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Επομένως σωστά προτείνεται, ότι τα κριτήρια πρέπει να είναι αντικειμενικά και μετρήσιμα. Η διευθυντική θητεία θα πρέπει να αξιολογείται, όχι μόνο θετικά αλλά και αρνητικά. Να είναι άμεσα συνδεδεμένη με την επιτυχία ή όχι των εκπαιδευτικών στόχων που τέθηκαν για την σχολική μονάδα. Στόχοι που θα τίθενται από την υπερκείμενη διοικητικοί βαθμίδα, σε συνεργασία βέβαια με το εκπαιδευτικό προσωπικό της σχολικής μονάδας και του διευθυντού της, με σκοπό την βελτίωση του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου, για την επίλυση των όποιων προβλημάτων υπάρχουν. Προβλήματα, που δεν θα καταγράφονται αυθαίρετα, αλλά με βάση αντικειμενικές διαδικασίες αξιολόγησης. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας θεωρώ, ότι σημαντική είναι η αιτιολογημένη γνώμη του συλλόγου διδασκόντων, αφού αυτοί γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τις αδυναμίες και τα προτερήματα του διευθυντού τους και αν αυτός κατέβαλε τις απαραίτητες προσπάθειες, ώστε να βελτιωθεί η λειτουργία της σχολικής μονάδας. Η παραπάνω πρόταση έχει βέβαια εφαρμογή σε μεταγενέστερο στάδιο και όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Στη σημερινή συγκυρία, οφείλουμε να λάβουμε υπ’ όψιν, τους πραγματικούς παράγοντες που επικρατούν στο στελεχικό δυναμικό του εκπαιδευτικού κλάδου και διαμορφώνουν το καθοδηγητικό πλαίσιο της εκπαίδευσης. Μόνο γνωρίζοντας όλες τις πτυχές των σημερινών προβλημάτων, θα μπορέσει η ηγεσία του υπουργείου, να προτείνει τις ενδεδειγμένα άμεσες λύσεις. Προκύπτουν κάποια ερωτήματα όπως: οι μέχρι σήμερα διευθυντές θα κριθούν όλοι ικανοί; άν όχι ποιοί θα τους κρίνουν; οι σημερινοί προϊστάμενοι; δηλαδή οι κατά τεκμήριο ελλιπώς επιμορφωμένοι ή ακόμα και ανεπαρκείς, θα κρίνουν κάποιους άλλους, αν είναι ικανοί; Είναι κατανοητό ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει. Προτείνω λοιπόν, στην διαδικασία της πρώτης επιλογής στελεχών, να μην προσμετρηθούν μόρια από διευθυντική προϋπηρεσία, γνωρίζοντας ότι ελάχιστοι συνάδελφοι μπορεί να αδικηθούν. Μεταπτυχιακά ή διδακτορικά, πρέπει να αξιολογούνται ανάλογα με το θέμα που πραγματεύονται και το πανεπιστήμιο στο οποίο αποκτήθηκαν. Έτσι θα αποφευχθεί η σημερινή λογική της ισοπέδωσης. Λογική που οδηγεί στην προσπάθεια απόκτησης μεταπτυχιακών τίτλων αμφίβολης ποιότητας, με μοναδικό γνώμονα την συγκέντρωση μορίων για την κατάληψη διευθυντικών θέσεων. Με τον τρόπο αυτό «ησυχάζει» ο συνάδελφος από τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις της τάξης. Επιπλέον μπορεί να διαιωνίσει την θητεία του, αφού κανένας δεν τον ελέγχει ουσιαστικά, λαμβάνοντας μόνο θετικά μόρια για τις επόμενες κρίσεις. Η κοινωνική προσφορά είναι επίσης πολύ σημαντική. Δείχνει την ευαισθησία του κάθε πολίτη απέναντι στην κοινωνία. Σε μία εποχή, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο για την ατομική του επιτυχία, συμπεριφορές πολιτών που προάγουν το δημόσιο συμφέρον πρέπει να ανταμείβονται. Εξάλλου αποτελεί και μία ένδειξη, για τη λειτουργία του μελλοντικού διευθυντή απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Η πρόταση για την επιμόρφωση των στελεχών που επιλέχτηκαν, αποτελεί την μοναδική (κατά την γνώμη μου) αξιοκρατική διαδικασία. Το πιστοποιητικό διοικητικής επάρκειας που θα λαμβάνουν, ανάλογα και με το βαθμό που θα επιτυγχάνουν, να αποτελεί τη ΒΑΣΙΚΗ προϋπόθεση για την τελική επιλογή τους σε διευθυντική θέση. Προτείνω να έχει βαρύνουσα σημασία, γιατί μέσα από τη διαδικασία της επιμόρφωσης, θα διακριθούν τα χαρισματικά στελέχη στον οργανωτικό και διοικητικό τομέα, είτε έχουν μεταπτυχιακούς τίτλους είτε όχι. Αρκεί βέβαια, η επιμόρφωση να είναι υψηλού επιπέδου και όχι μία τυπική διαδικασία, όπου όλοι θα κρίνονται το ίδιο ικανοί για διοίκηση. Τέλος, για το κεφάλαιο ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ και παρεχόμενη επιστημονική στήριξη στους εκπαιδευτικούς, μπορεί να περιγραφεί με μία λέξη, ανύπαρκτη. Ο θεσμός έχει απαξιωθεί στη συνείδηση των εκπαιδευτικών. Φταίει και η οργανωτική δομή. Ο μοναχικός σύμβουλος, που πολλές φορές και ο ίδιος είναι μπερδεμένος, λίγα μπορεί να κάνει. Χρειάζεται η εκ βάθρων αλλαγή του θεσμού. Πρέπει η επιστημονική στήριξη των σχολικών μονάδων και του εκπαιδευτικού να γίνεται πιο οργανωμένα, ίσως από «γραφείο επιστημονικής στήριξης» σε επίπεδο περιφέρειας. Τα αποτελέσματα που θα παράγονται να αξιολογούνται, ως προς τους στόχους που τέθηκαν και την επίτευξή τους.