• Σχόλιο του χρήστη 'Έλλη' | 1 Δεκεμβρίου 2009, 17:05

    Καλησπέρα σας. Είμαι διορισμένη εκπαιδευτικός ΠΕ60. Αναρωτιέμαι πώς μπορούμε εμείς να προτείνουμε σαφείς λύσεις που να καλύπτουν όλους τους συναδέλφους,γονείς, μαθητές, λύσεις που να μην αδικούν αλλά και να μην ευνοούν κανέναν σε βάρος άλλων, ειδικά πάνω στα δικά σας ασαφή σχέδια. Όλα τα προβλήματα που υφίστανται σήμερα, δεν είναι τωρινά, αλλά έχουν δημιουργηθεί αθροιστικά και γνωρίζουμε όλοι το πώς. Γιατί ο κάθε πολίτης και εκπαιδευτικός αυτής της χώρας πρέπει να μετατρέπεται σε μπαλάκι του τένις, ανάλογα με τα πιστεύω του κάθε υπουργού; Θα ήθελα να μοιραστώ ερωτήματα και σκέψεις. Εύχομαι να υπάρξει έστω και ένας του Υπουργείου που να τα δει κι ας μην τα ακούσει. -Πρώτα ο μαθητής, σαφώς. Οπουδήποτε και να βρίσκεται αυτός στην Ελλάδα, ο εκπαιδευτικός οφείλει να είναι εκεί. Το δεχόμαστε και επαυξάνουμε. Αλλά, κα Υπουργέ, τι έχετε να πείτε για το συνάδελφο εκείνο που, θέλοντας να διδάξει εκεί που τον τοποθετήσατε(300 χλμ μακριά από τον τόπο του), πληρώνει 300 ευρώ ενοίκιο σε ένα ακριτικό χωριό νησιωτικό ή μη, ταυτόχρονα με τα ατελείωτα ναύλα μετακινήσεων για να πάει στην οικογένειά του; Όλοι μας συντηρούμε το σπίτι του τόπου κατοικίας μας και ένα σπίτι ανά την Ελλάδα. Ταυτόχρονα, συντηρούμε βενζινάδικα, τρένα, λεωφορεία, αεροπλάνα, πλοία και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, με τη μόνη διαφορά ότι δεν είμαστε μηχανές που γεννούν χρήματα, ούτε εσείς μας φτιάξατε έτσι. Αλήθεια, τι έχετε να πείτε στο δάσκαλο εκείνο που κουβαλάει βιβλιοθήκες στην πλάτη του και κόβει και ράβει για να μετατρέψει το διαλυμένο χώρο που παρέλαβε σε "σχολείο" επειδή αγαπάει το λειτούργημά του και καταλήγει να μένει σε αδειανή τάξη του σχολείου αυτού γιατί δε βρίσκει άλλο μέρος (πραγματικό γεγονός); "Είστε υποχρεωμένος να μείνετε υπό αυτές τις συνθήκες επί 3 συναπτά έτη;" Αυτό θα του πείτε; Και το διαλυμένο σχολείο πώς θα διορθωθεί; (ας είναι καλά ο δάσκαλος...) -Συμφωνώ με την επανεξέταση και πιθανή αύξηση των μοριοδοτήσεων (μόρια σχολείων, αριθμού παιδιών και γάμου, μεταπτυχιακού)που προτείνουν ορισμένοι συνάδελφοι, αλλά τι γίνεται με τους συναδέλφους που δεν έχουν οικογένεια γιατί έτσι έτυχε...ή δεν πέτυχε; Αυτοί αυτομάτως δεν έχουν δικαιώματα να βρεθούν κάποτε (πριν γεράσουν...)στον τόπο τους; Το αναφέρω αν και παντρεμένη, γιατί δε θεωρώ ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη γη -υπάρχουν κι άλλοι που δεν είναι σαν κι εμένα. -Δε μπορούμε να βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα. Είμαι Λαρισαία και θέλω απίστευτα πολλά μόρια να μαζέψω για να έρθω στον τόπο μου. Όταν το διπλανό σας Υπουργείο αλλάζει τα δεδομένα της συνταξιοδότησης, γνωρίζω ότι θα αργήσω ακόμη περισσότερο για να βρω στον τόπο μου μία θέση. Οι οικογένειές μας δε φταίνε. Θα μου πείτε, ήξεραν τι δουλειά διαλέξαμε, το ίδιο κι εμείς. Εσείς δε μας βοηθάτε καθόλου όμως. Θέλετε να φτιάξετε καλύτερο σχολείο. Πώς θα νιώθατε κα Υπουργέ, αν κάποια στιγμή επισκεπτόσαστε ένα σχολείο και ρωτούσατε ένα παιδί εκπαιδευτικού αν του αρέσει το σχολείο και σας απαντούσε "το μισώ, όχι γιατί δε μου μαθαίνει πράγματα, αλλά γιατί μου στερεί τη μαμά μου, ή το μπαμπά μου"; Πώς μπορεί ο κάθε συνάδελφος τελικά να ενδιαφέρεται για το σχολείο, όταν είναι 300 χλμ μακριά από το παιδί του που έχει 40 πυρετό, χωρίς να μπορεί να πάει (χιόνισε, δεν έχει θέση το αεροπλάνο κλπ), όταν χωρίζει την οικογένειά του στη μέση, όταν δεν του φτάνουν τα χρήματα να τη συντηρήσει (δεν έχουν όλοι δημοσίους υπαλλήλους για συζύγους), όταν ξέρει ότι θα έρθει στον τόπο του όταν θα πάρουν το νεογέννητο γιο του φαντάρο; -Συμφωνώ και με το θέμα της αξιολόγησης. Ποιος όμως θα αξιολογήσει την καταλληλότητα αυτών που θα έρθουν να μας αξιολογήσουν, πριν έρθουν φυσικά; Θα είναι βασική προϋπόθεση τα άτομα αυτά να έχουν μπει σε τάξη; Αν όντως θέλετε να αλλάξετε την κατάσταση, οφείλετε να σκεφτείτε ότι ο εκπαιδευτικός "φτιάχνει" το σχολείο και το σχολείο, με την ευρύτερη έννοια, τον εκπαιδευτικό. Δε μπορούμε να υπολογίζουμε τα κτίρια και να μη δίνουμε σημασία στο ανθρώπινο δυναμικό, ούτε να κοιτάμε το ανθρώπινο δυναμικό χωρίς να έχουμε κτίρια να το στεγάσουμε. Ευχαριστώ.