Ν’ αλλάξει ο ορισμός των μαθητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες του παρόντος σχεδίου νόμου στην παρ.1 ως εξής:
«Μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες θεωρούνται όσοι στην αλληλεπίδραση τους με το σχολείο εμφανίζουν σημαντικές δυσκολίες μάθησης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης για ολόκληρη ή ορισμένη περίοδο της σχολικής τους ζωής. Οι δυσκολίες αυτές μπορεί να πηγάζουν από αισθητηριακά, νοητικά, γνωστικά, αναπτυξιακά προβλήματα, ψυχικές και νευροψυχικές διαταραχές, οι οποίες, σύμφωνα με τη διεπιστημονική αξιολόγηση ή/και εκπαιδευτική διάγνωση, επηρεάζουν τη διαδικασία της σχολικής προσαρμογής και μάθησης και τις οποίες το σχολείο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με συμβατικούς τρόπους παρά μόνο με ειδικές προσαρμογές (στο αναλυτικό πρόγραμμα, στο ωρολόγιο πρόγραμμα, στα εποπτικά μέσα, στις μεθόδους διδασκαλίας κτλ.)».
Με αυτόν τον ορισμό η αναπηρία ή/και ειδική εκπαιδευτική ανάγκη δε θεωρείται αποκλειστικά ένα προσωπικό «πρόβλημα» ή «διαταραχή» του μαθητή, αλλά πέφτει το βάρος της ευθύνης και στο σχολείο.
Στηρίζω τις θέσεις των ΣΑΤΕΑ!
Ν’ αλλάξει ο ορισμός των μαθητών με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες του παρόντος σχεδίου νόμου στην παρ.1 ως εξής: «Μαθητές με αναπηρία ή/και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες θεωρούνται όσοι στην αλληλεπίδραση τους με το σχολείο εμφανίζουν σημαντικές δυσκολίες μάθησης και κοινωνικής αλληλεπίδρασης για ολόκληρη ή ορισμένη περίοδο της σχολικής τους ζωής. Οι δυσκολίες αυτές μπορεί να πηγάζουν από αισθητηριακά, νοητικά, γνωστικά, αναπτυξιακά προβλήματα, ψυχικές και νευροψυχικές διαταραχές, οι οποίες, σύμφωνα με τη διεπιστημονική αξιολόγηση ή/και εκπαιδευτική διάγνωση, επηρεάζουν τη διαδικασία της σχολικής προσαρμογής και μάθησης και τις οποίες το σχολείο δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με συμβατικούς τρόπους παρά μόνο με ειδικές προσαρμογές (στο αναλυτικό πρόγραμμα, στο ωρολόγιο πρόγραμμα, στα εποπτικά μέσα, στις μεθόδους διδασκαλίας κτλ.)». Με αυτόν τον ορισμό η αναπηρία ή/και ειδική εκπαιδευτική ανάγκη δε θεωρείται αποκλειστικά ένα προσωπικό «πρόβλημα» ή «διαταραχή» του μαθητή, αλλά πέφτει το βάρος της ευθύνης και στο σχολείο. Στηρίζω τις θέσεις των ΣΑΤΕΑ!