Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ' | 1 Δεκεμβρίου 2009, 22:11

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΠΡΟΣΟΧΗ ! ΠΡΟΣΟΧΗ ! Μοιάζει αλλά δεν είναι εκτός θέματος. 40 χρόνια μαθητής και δάσκαλος. 17 χρόνια γονιός (δύο υπέροχων παιδιών) και δάσκαλος. «Μάθε παιδί μου γράμματα». Η ζωή μου από τα 5 μου χρόνια είναι δεμένη με το σχολείο, τη μάθηση, την αγάπη και την προσφορά στα παιδιά, στις μαθήτριες και στους μαθητές μου, στα ΄΄παιδιά΄΄ μου. Ανοιχτή διαβούλευση για την Παιδεία. Καλό ακούγεται. «Πρώτα ο μαθητής». Ακούγεται καλύτερο. Θα είμαι σύντομος. Διάβασα με προσοχή τις προτάσεις του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΣΠΔΕ), στο οποίο προεδρεύει ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης, έχω μελετήσει ενδελεχώς πολλές από τις προτάσεις και απόψεις φορέων και προσώπων (όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και πολλά χρόνια), διέκρινα τέλος και χρήσιμες παρεμβάσεις από αρκετούς συμμετέχοντες στη διαβούλευση. Πιστεύω ότι οι αποφάσεις που τελικά θα παρθούν είτε για τις προσλήψεις είτε για τις αποσπάσεις-μεταθέσεις εκπαιδευτικών είτε για την κρίση και επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης θα βρουν και χειροκροτητές και επικριτές. Είτε έτσι είτε αλλιώς δυστυχώς - και μακάρι να διαψευστώ - ελάχιστα θα συμβάλλουν στο όραμα της υπουργού (και δικού μου και πρωτίστως των μαθητών) για μετάβαση από το σχολείο - αγγαρεία, στο σχολείο - εργαστήριο σκέψης και γνώσης. Δεν έχουμε ανάγκη μόνο από νέα αναλυτικά προγράμματα και νέα σχολικά βιβλία και εργαλεία, από μόνιμο και καλοπληρωμένο εκπαιδευτικό προσωπικό, ηλεκτρονική γνώση και ξένες γλώσσες. Αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει είναι ο τρόπος προσέγγισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το σχολείο φαντάζει εχθρικό στη μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, γιατί ήδη είναι και γίνεται μέρα με τη μέρα ένα εξεταστικό κέντρο, ένα κολαστήριο, ένας χώρος ταφής ιδεών και προσωπικοτήτων. Εκπαιδευτικό σύστημα, δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς πιέζουμε τα παιδιά μας να παπαγαλίσουν τεράστιες ποσότητες γνώσεων(!) χωρίς περιεχόμενο και προοπτική μόνο και μόνο για την κατάκτηση του βαθμού ή την είσοδο τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα ολόκληρο σύστημα ζει και βασιλεύει από αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση. Εκδοτικοί οίκοι μαζικής παραγωγής κάθε λογής βοηθημάτων, φροντιστές και φροντιστήρια, εκατομμύρια € (ή μήπως δις) αλλάζουν χέρια στο βωμό της δωρεάν παιδείας(!) Μαύρο χρήμα κυριολεκτικά και μεταφορικά. ΟΛΟΙ είμαστε συνένοχοι στο διαρκές έγκλημα σε βάρος των παιδιών μας. Οι μαθητές μας, τα παιδιά μας θέλουν να βιώσουν το σχολείο όχι ως χώρο ανταγωνισμού, βαθμολογικής μάχης και στείρας εκμάθησης νεκρών γνώσεων, αλλά ως πεδίο ελεύθερης έκφρασης, συμμετοχής, δημιουργίας, παρέμβασης στα σημερινά προβλήματα που απασχολούν όλους μας. Αυτό που περιμένουν τα παιδιά είναι ένα διαφορετικό, ένα ΄΄ζωντανό΄΄ σχολείο, ένα σχολείο συνδεδεμένο με τον πολιτισμό και την τέχνη, ένα σχολείο που αγκαλιάζει τα ιδιαίτερα ταλέντα τους. Ένα σχολείο που επιτρέπει στους μαθητές να αναδεικνύουν καθημερινά την κρίση, τη φαντασία και τις δυνατότητες τους και όχι αυτό που βιώνουν, το σχολείο το άχαρο, το μονότονο, το βαρετό, το σχολείο της παπαγαλίας και της βαθμοθηρίας. Να καταργηθεί η αριθμητική βαθμολογία στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο. Να υπάρχει ένα σύστημα περιγραφικής αξιολόγησης (σαν κι εκείνο που επιχειρήθηκε να γίνει επί υπουργίας Γιώργου Παπανδρέου), αξιόπιστο, αντικειμενικό και κυρίως αξιοποιήσιμο από το δάσκαλο προς όφελος του μαθητή (γνωστικά και ψυχολογικά) και των γονέων (ενημερωτικά και οικονομικά). Αγαπητή κυρία υπουργέ, αγαπητοί συνάδελφοι, αγαπητοί γονείς ας δώσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ένα δύσκολο αλλά όμορφο αγώνα, ας αφήσουμε πίσω μας νοσηρές νοοτροπίες και καταστροφικές επιλογές, ας δώσουμε στα παιδιά μας, στο μέλλον μας, την ευκαιρία να ζήσουν αυτό που δεν ζήσαμε εμείς. Το σχολείο της χαράς, της φαντασίας, του ονείρου, της κριτικής σκέψης, της δημιουργικότητας, της αυτενέργειας, της πρωτοβουλίας, της τέχνης, του πολιτισμού. Κλείνοντας τη συμμετοχή μου στη διαβούλευση επιθυμώ να καταθέσω μία άποψη και μία πρόταση για την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης και συγκεκριμένα για διευθυντές – υποδιευθυντές σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όλες οι μέχρι σήμερα διαδικασίες είναι διαβλητές και όλες έχουν πολλά κενά. Ούτε οι περίφημες συνεντεύξεις, ούτε τα μεταπτυχιακά και διδακτορικά, ούτε οι ξένες γλώσσες, ούτε… ούτε… ούτε… Τα 3/4 όσων επιλέγονται ή επιθυμούν να επιλεγούν είναι ακατάλληλοι για τις θέσεις αυτές. Είναι άνθρωποι που τους αρέσει η εξουσία της καρέκλας και του τίτλου, εγωπαθείς, επιδειξιομανείς, αυταρχικοί, παντογνώστες και ΄΄ξερόλες΄΄, ευρωζητιάνοι του επιδόματος θέσης, επικοινωνιακές φούσκες, συνδικαλιστές, διορισμένοι στην πραγματικότητα από υπηρεσιακά συμβούλια που ‘’μαγειρεύουν’’ τη χρωματική-κομματική κατανομή των θέσεων. Επαναλαμβάνω όχι όλοι. Κάποιοι καταφέρνουν να επιβιώσουν είτε λόγω ισχυρής προσωπικότητας είτε λόγω ουσιαστικών (και όχι μόνο τυπικών) προσόντων είτε λόγω τύχης. Προτείνω κάτι πολύ απλό στην εφαρμογή του, αν πιστεύετε το "ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ". Διευθυντές και υποδιευθυντές σχολικών μονάδων να επιλέγονται μάχιμοι εκπαιδευτικοί που έχουν συμπληρώσει 20 χρόνια υπηρεσίας (διευθυντές) και 15 χρόνια υπηρεσίας (υποδιευθυντές) και υπηρετούν 10 και 7 χρόνια αντίστοιχα στην ίδια σχολική μονάδα (δουλεύοντας στην τάξη – όχι αποσπασμένοι σε γραφεία, υπουργεία …). Η επιλογή να γίνεται με ψηφοφορία από τους εκπαιδευτικούς της σχολικής μονάδας με βάση όχι μόνο τα τυπικά προσόντα αλλά την ικανότητα, την προσφορά, την εργατικότητα, τη συμπεριφορά, την αγάπη στους μαθητές, την αποφασιστικότητα και το όραμα που έχει για το σχολείο ο υποψήφιος. Μόνο ο δάσκαλος που έχει ζήσει στο συγκεκριμένο σχολικό χώρο, έχει ζυμωθεί με τα προβλήματα ή τις ιδιαίτερες συνθήκες, έχει αφουγκραστεί τις ανάγκες μαθητών και γονέων και νιώθει το σχολείο σαν δεύτερο σπίτι του μπορεί να πετύχει. Σκεφτείτε λίγο αυτήν την απλοϊκή πρότασή μου, διαμορφώστε την, εντάξτε την σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο επιλογής στελεχών, τροποποιήστε την. Μην την απορρίψετε αμέσως. "Δεν μπορώ πια να χαρώ την ωραία λευκή πεταλούδα τώρα που ξέρω πίσω της τι σιχαμερό σκουλήκι σέρνει" Λένα Παππά, Η δυστυχία της γνώσης (1979) και Έλληνας μαθητής (2009). Όλο το εκπαιδευτικό οικοδόμημα είναι χτισμένο πάνω στην άμμο. Όλες οι "μεταρρυθμίσεις" είναι καταδικασμένες να πέφτουν στο κενό, όσο δεν λαμβάνονται ρηξικέλευθες πρωτοβουλίες που θα μεταμορφώσουν τον εκπαιδευτικό – υπάλληλο που διδάσκει πολλά χωρίς οι μαθητές να μαθαίνουν τίποτα σε εκπαιδευτικό – λειτουργό που διδάσκει τους μαθητές να σκέφτονται και να ενεργοποιούν το μυαλό τους. Σήμερα το σχολείο διδάσκει πολλά χωρίς να μαθαίνει τίποτα. Η αναμόρφωση του σχολείου είναι κύρια ευθύνη των εκπαιδευτικών και όχι "σοφών τεχνοκρατών". Δεν υπάρχουν άλλα χρονικά περιθώρια να κρυβόμαστε. ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ. Ευχαριστώ για το χρόνο σας όλες και όλους, όσες και όσοι διαβάσατε τις ταπεινές μου σκέψεις. Παναγιώτης Ψαρράς, δάσκαλος.