Καθώς φαίνεται εν προκειμένω, το υπουργείο προσανατολίζεται σε κάποια στρατηγική που δεν είναι καθόλου καινοτομική, είναι δε πολύ προσαρμοστική.
Το άρθρο 11 του νομοσχεδίου είναι το πλέον ενδεικτικό ότι είναι τέτοια η στρατηγική του κατά της βίας (πολιτική δεν θα την έλεγα, καθώς δεν σκοπεύω εντέλει να ερμηνεύσω τις προθέσεις του). Καθώς δείχνει μάλιστα, δεν προσφέρεται για εύκολο σχολιασμό. Χαρακτηριστικό είναι και το απόσπασμα με το «εκάστοτε ισχύον πρόγραμμα Ολυμπιακών».
Το να προσαρμόζεται κανείς δεν είναι πάντοτε κακό, ούτε πάντοτε καλό, και στη συγκεκριμένη περίπτωση το υπουργείο και η ελληνική κυβέρνηση πάει να προσαρμοστεί στα περί ολυμπιακών ιδεωδών.
Η γενική κατεύθυνση είναι στην κατεύθυνση του διεθνούς ποδοσφαίρου, οπότε κάποια επόμενη κυβέρνηση, εφόσον όχι η ίδια, θα μπορέσει κατόπιν να εξειδικεύσει.
Εκτός από την Ε.Π.Ο. του Ν.3479/2006, Άρθρο 29 Παράγραφος 12, μπορεί να είναι και η Ε.Ο.Ε., που θα ρυθμίζει τα αντίστοιχα θέματα αυτόνομα σύμφωνα με το καταστατικό και τους κανονισμούς της, όπως και αυτούς που καθορίζονται από την Δ.Ο.Ε. (καθώς και κάποια ίσως κοινή Ευρωπαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή).
Η λύση δεν είναι η απομόνωση, όμως υπάρχουν υψηλές, αλλά και συγκεκριμένες απαιτήσεις, προκειμένου να συμβιβάσει κανείς καλώς τα περί ολυμπιακών ιδεωδών, με τα περί αξιοκρατίας.
Αν δεν είναι επαρκώς επεξεργασμένες οι θέσεις, δεν είναι δύσκολο να κάνουν τους υπερασπιστές των ιδεωδών, να πιστέψουν πως είναι ουτοπική κάθε άλλη πολιτική, και πως δεν είναι εκείνη των δικών τους φαντασιώσεων, συνήθως διεθνικών και μαζί εθνικών, έως εθνικιστικών.
Υπάρχουν και καλά νέα γενικότερα, καθώς πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που μπορεί να κερδίσει εντυπώσεις και να φέρει κάποια λίγα έσοδα στο κράτος, αυξάνοντας ίσως κι αρκετά θεαματικά τα περιστατικά βίας.
Καθώς φαίνεται εν προκειμένω, το υπουργείο προσανατολίζεται σε κάποια στρατηγική που δεν είναι καθόλου καινοτομική, είναι δε πολύ προσαρμοστική. Το άρθρο 11 του νομοσχεδίου είναι το πλέον ενδεικτικό ότι είναι τέτοια η στρατηγική του κατά της βίας (πολιτική δεν θα την έλεγα, καθώς δεν σκοπεύω εντέλει να ερμηνεύσω τις προθέσεις του). Καθώς δείχνει μάλιστα, δεν προσφέρεται για εύκολο σχολιασμό. Χαρακτηριστικό είναι και το απόσπασμα με το «εκάστοτε ισχύον πρόγραμμα Ολυμπιακών». Το να προσαρμόζεται κανείς δεν είναι πάντοτε κακό, ούτε πάντοτε καλό, και στη συγκεκριμένη περίπτωση το υπουργείο και η ελληνική κυβέρνηση πάει να προσαρμοστεί στα περί ολυμπιακών ιδεωδών. Η γενική κατεύθυνση είναι στην κατεύθυνση του διεθνούς ποδοσφαίρου, οπότε κάποια επόμενη κυβέρνηση, εφόσον όχι η ίδια, θα μπορέσει κατόπιν να εξειδικεύσει. Εκτός από την Ε.Π.Ο. του Ν.3479/2006, Άρθρο 29 Παράγραφος 12, μπορεί να είναι και η Ε.Ο.Ε., που θα ρυθμίζει τα αντίστοιχα θέματα αυτόνομα σύμφωνα με το καταστατικό και τους κανονισμούς της, όπως και αυτούς που καθορίζονται από την Δ.Ο.Ε. (καθώς και κάποια ίσως κοινή Ευρωπαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή). Η λύση δεν είναι η απομόνωση, όμως υπάρχουν υψηλές, αλλά και συγκεκριμένες απαιτήσεις, προκειμένου να συμβιβάσει κανείς καλώς τα περί ολυμπιακών ιδεωδών, με τα περί αξιοκρατίας. Αν δεν είναι επαρκώς επεξεργασμένες οι θέσεις, δεν είναι δύσκολο να κάνουν τους υπερασπιστές των ιδεωδών, να πιστέψουν πως είναι ουτοπική κάθε άλλη πολιτική, και πως δεν είναι εκείνη των δικών τους φαντασιώσεων, συνήθως διεθνικών και μαζί εθνικών, έως εθνικιστικών. Υπάρχουν και καλά νέα γενικότερα, καθώς πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που μπορεί να κερδίσει εντυπώσεις και να φέρει κάποια λίγα έσοδα στο κράτος, αυξάνοντας ίσως κι αρκετά θεαματικά τα περιστατικά βίας.