Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Πάνος Κατσούλας' | 2 Δεκεμβρίου 2009, 17:22

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Είναι αδιανόητο να μην προσμετράται η προϋπηρεσία του αναπληρωτή ή του ωρομίσθιου συναδέλφου. Διότι πάντα θα υπάρχουν οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι(ο θεσμός του ωρομίσθιου θα πρέπει βέβαια να καταργηθεί και να υπάρχει μόνο για τις εξαιρετικές περιπτώσεις, που προφανώς θα είναι ελάχιστες) και επομένως πάντα θα υπάρχει η προϋπηρεσία. Αυτή θα πρέπει ν’ αναγνωρίζεται. Είναι ανήθικο να χρησιμοποιούμε κάποιους όπου και όσο τους χρειαζόμαστε, να τους δημιουργούμε προσδοκίες διορισμού, αυτοί να προγραμματίζουν τη ζωή τους και στη συνέχεια να τους πετάμε στο δρόμο της ανεργίας και της απαξίωσης. Επίσης δίνετε μεγάλη έμφαση στο διορισμό των εκπαιδευτικών μετά από εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Το διορισμό μέσω ΑΣΕΠ δεν τον αποδέχομαι. Τα μόνα κριτήρια διορισμού στη δημόσια εκπ/ση πρέπει ν’ αποτελούν το πτυχίο και η παιδαγωγική κατάρτιση(εκπαίδευση δηλ. πριν μπει ο εκπ/κός στην τάξη). Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ είναι προσβλητικός για όσους πήραμε ένα πτυχίο και δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα. Δεν αποδεικνύει τη διδακτική ικανότητα, τη μεταδοτικότητα, την επικοινωνία με τα παιδιά, το μεράκι και την κατάθεση ψυχής για αυτή τη δουλειά. Το σύστημά μας πάσχει από καλούς δασκάλους και όχι από επιστήμονες. Οι τελευταίοι άλλωστε έχει αποδειχθεί ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι καλύτεροι στην έρευνα και τη συγγραφή βιβλίων και όχι στη διδασκαλία, διότι την τελευταία, ας μου επιτραπεί η έκφραση, δεν την πολυγουστάρουν. Η άποψη που ισχυρίζεται ότι όσοι διορίστηκαν από τον ΑΣΕΠ είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι είναι παντελώς ατεκμηρίωτη και δεν αποδεικνύεται στην πράξη. Μ’ αυτό δεν επιθυμώ να έρθω σε αντιπαράθεση με τους εκπ/κούς που διορίστηκαν μέσω ΑΣΕΠ. Αντιθέτως είναι συνάδελφοί μας, οι οποίοι έχουν δικαίωμα εγγραφής στα σωματεία μας και αγωνιζόμαστε από κοινού για την αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας. Άλλωστε οι άνθρωποι δεν έχουν εναλλακτική λύση και συμμετέχουν στον ΑΣΕΠ, πολλοί με βαριά καρδιά, διεκδικώντας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Ο ΑΣΕΠ λοιπόν δεν πιστοποιεί τίποτα. Με τον ΑΣΕΠ είναι σαν να μας λένε ότι το πτυχίο μας είναι κάλπικο, δεν έχει καμιά αξία. Επίσης είναι και υποκριτικός και το στοιχείο της υποκρισίας αποδεικνύεται με το ακόλουθο: κάποιος γράφει π.χ. στα παιδαγωγικά το σωστό τρόπο αντιμετώπισης ενός θέματος και στην πράξη, μέσα στην τάξη δηλαδή, εφαρμόζει άλλα. Κάποιος που διορίστηκε μέσω ΑΣΕΠ μου έλεγε ότι όλα όσα έγραψε στα παιδαγωγικά, που θεωρητικά ήταν σωστά και για αυτό πέρασε, δεν τα εφαρμόζει σχεδόν ποτέ στην τάξη διότι είναι ανεφάρμοστα! Δηλ. άλλα έγραψε για να πείσει ότι είναι καλός και διαβασμένος και άλλα εφαρμόζει στην τάξη για να κάνει τη δουλειά του. Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς αποτελεί μονάχα ένα τέχνασμα για να ξεχωρίσει τους λίγους που θα διοριστούν, από τους πολλούς! Όμως δυστυχώς δεν ξεχωρίζει τους καλύτερους. Επίσης ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ είναι και άνισος αφού σ’ αυτόν διαγωνίζονται υποψήφιοι διαφορετικών ηλικιών και προπάντων αναγκών. Διότι δεν είναι το ίδιο να συναγωνίζονται ένας απόφοιτος του Πανεπιστημίου, νέος σε ηλικία & χωρίς υποχρεώσεις, μ’ ένα οικογενειάρχη 35άρη ή και 40τάρη. Ο τελευταίος δεν θα έχει το χρόνο και τα κουράγια να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ το ίδιο με το νέο υποψήφιο, που θα έχει πρόσφατες τις γνώσεις, διότι θα πρέπει να τρέξει για το μεροκάματο προκειμένου να ζήσει την οικογένειά του. Και για να μη με κατηγορήσετε ότι μένω μόνο στις διαπιστώσεις και δεν προτείνω, σας κάνω και μία πρόταση, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι αποτελεί ευαγγέλιο. Οι μελλοντικοί δάσκαλοι της τάξης, παράλληλα με το γνωστικό τους αντικείμενο, πιστεύω ότι θα πρέπει να παρακολουθούν στο Πανεπιστήμιο και αρκετές ώρες μαθημάτων διδακτικής του αντικειμένου που σπουδάζουν και παιδαγωγικής ψυχολογίας. Μετά τη λήψη του πτυχίου τους και για ένα χρόνο, όσοι επιθυμούν να εργαστούν στην εκπαίδευση, θα πρέπει να πραγματοποιούν πολλές ώρες πρακτικής εξάσκησης, υπό την παρακολούθηση και καθοδήγηση των αρμόδιων Πανεπιστημιακών καθηγητών τους. Μέσα από τη διαδικασία αυτή θ’ αναδεικνύονται οι καλύτεροι δάσκαλοι, που θα επιλέγονται για τη δημόσια εκπαίδευση.