Αρχική Ρυθμίσεις για την ανώτατη εκπαίδευσηΆρθρο 47: Θέματα αναπληρωτών εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσηςΣχόλιο του χρήστη Θεοδόσης Καβακόπουλος | 20 Ιουνίου 2015, 11:44
  • Σχόλιο του χρήστη 'Θεοδόσης Καβακόπουλος' | 20 Ιουνίου 2015, 11:06

    Δυστυχώς, η παράγραφος 4 οδηγεί σε κατάφωρη αδικία σε βάρος των αναπληρωτών ειδικής εκπαίδευσης με τον αποκλεισμό τους από τον πίνακα της γενικής εκπαίδευσης. Θα επισημάνω κάποια σημεία όσον αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (για την πρωτοβάθμια δεν γνωρίζω, οπότε καλύτερα να καταθέσουν τη γνώμη τους όσοι γνωρίζουν): 1. Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί της β΄βάθμιας ειδικής εκπαίδευσης έχουν ως ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΟΝ ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΠΤΥΧΙΟ ΤΟΥΣ, δηλ. φιλόλογοι μαθηματικοί κ.λπ. Αν δεν το έχουν αυτό, δεν μπορούν να εργαστούν στις δομές της ειδικής εκπαίδευσης. Τα σεμινάρια, μεταπτυχιακά κ.λπ. λογίζονται ως πρόσθετο κριτήριο επιλογής, απαραίτητο φυσικά κι αυτό για τη διδασκαλία ως ΕΙΔΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. Άρα η ίδια η πολιτεία αναγνωρίζει ότι πρώτα ο εκπαιδευτικός είναι φιλόλογος, μαθηματικός κ.λπ. και στη συνέχεια ζητά το επιπρόσθετο προσόν που τον κατατάσσει ως εκπαιδευτικό ειδικής εκπαίδευσης. Χωρίς το βασικό του πτυχίο, δεν μπορεί να προσληφθεί αυτός ο εκπαιδευτικός σε δομές ειδικής εκπαίδευσης όσα πρόσθετα κριτήρια κι αν έχει. Επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι στο σχολείο της ειδικής ο εκπαιδευτικός καλείται να εργαστεί ως φιλόλογος, μαθηματικός κ.λπ. και όχι ως κάποιος υπάλληλος γενικών καθηκόντων που έχει εξειδίκευση στην ειδική εκπαίδευση. 2. Ας έχουμε υπόψη μας και το εξής: οι αναπληρωτές φιλόλογοι που προσλαμβάνονται π.χ. σε μουσικά σχολεία ή οι μόνιμοι που αποσπώνται σε αυτά λόγω μουσικών γνώσεων τοποθετούνται εκεί ως φιλόλογοι, μαθηματικοί κ.λπ. Με το σκεπτικό του ΝΣ δε θα έπρεπε να αναγνωρίζεται η υπηρεσία τους στον πίνακα γενικής εκπαίδευσης, οπότε να φτιάξουμε έναν άλλο πίνακα για να κατατάσσονται εκεί μόνο όσοι εργάζονται σε μουσικά, καλλιτεχνικά κ.λπ. σχολεία. Νομίζω ότι το φαιδρόν του θέματος καθίσταται σαφές. Η πρακτική αυτή οδηγεί αποκλειστικά σε κατακερματισμό της εκπαίδευσης και, κυρίως, δυναμιτίζει τον τρόπο με τον οποίο η πολιτεία αντιλαμβάνεται το θεσμό.