• Σχόλιο του χρήστη 'Φλωρίνα' | 21 Ιουνίου 2015, 17:15

    Η εκπαίδευση είναι ένας ευρύς κλάδος που αφορά τη διδασκαλία όλων των παιδιών ανεξαιρέτως. Σε καμία άλλη χώρα δεν υφίσταται διαχωρισμός της ειδικής από τη γενική εκπαίδευση. Δε μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς κλάδους αλλά για δύο κλάδους που αλληλοεπικαλύπτονται, γι' αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένας ενιαίος κλάδος. Οι εκπαιδευτικοί με επιπλέον προσόντα στην ειδική αγωγή στελέχωσαν θέσεις οι οποίες δε θα μπορούσαν να καλυφθούν από αποφοίτους τμημάτων του παιδαγωγικού ειδικής αγωγής, καθώς οι θέσεις που έπρεπε να καλυφθούν ήταν πολύ περισσότερες από τους εν λόγω αποφοίτους. Το γεγονός ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί γενικής αγωγής απέκτησαν επιπλέον προσόντα (π.χ. μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή) για να μπορούν να διδάσκουν στην ειδική αγωγή με επάρκεια θα έπρεπε να επιβραβεύεται και όχι να τιμωρείται. Δεν μπορούμε να τιμωρούμε τους εκπαιδευτικούς επειδή απέκτησαν επιπλέον προσόντα και εργάστηκαν στην ειδική αγωγή και μάλιστα να τους πετάμε αναδρομικά έξω από τον πίνακα της γενικής αγωγής με την αναδρομική μη προσμέτρηση της προϋπηρεσίας τους. Η προϋπηρεσία δεν είναι δυνατόν να προσμετράται μόνο στον έναν πίνακα αφού τα άτομα αυτά εργάστηκαν σε δομές της εκπαίδευσης (είτε της γενικής είτε της ειδικής αγωγής) οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται ενιαίες. Η μη προσμέτρηση της προϋπηρεσίας οδηγεί έμμεσα στον διαχωρισμό της ειδικής από την γενική εκπαίδευση. Για κάποιους αυτό το μέτρο μπορεί να θεωρείται μεμονωμένο και άνευ σημασίας αλλά στην ουσία δείχνει ότι η εκπαίδευση συνεχίζει να διαχωρίζεται. Από τη μία λοιπόν έχουμε τα παιδιά "τυπικής" ανάπτυξης και τους εκπαιδευτικούς γενικής αγωγής και από την άλλη έχουμε τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής. Αν οι ίδιοι οι νόμοι κάνουν τέτοιους διαχωρισμούς τότε πώς θα πείσουμε τους εκπαιδευτικούς να "αγκαλιάσουν" την συνεκπαίδευση;