Θεωρώ λάθος την αυξημένη φοιτητική συμμετοχή στην εκλογή των μονοπρόσωπων οργάνων των Α.Ε.Ι. (όχι μόνο του Πρύτανη και των Α/Πρυτάνεων, αλλά και Κοσμητόρων κ.ά.). Μπορεί σε μια ιδανική κοινωνία, (κοιν. δικαιοσύνης/ισότητας/δημοκρατίας/αλληλεγγύης/αξιοκρατίας) να ήταν κάτι καλό. Δεν ζούμε, όμως, σε "ιδανικές κοινωνίες", και η μέχρι τώρα εμπειρία πρέπει να μας καθοδηγεί για τα στρατηγικά βήματα που πρέπει να κάνουμε, όσο αφορά στην προώθηση (και) της Δημοκρατίας στα Α.Ε.Ι.
Η συνδιαλλαγή ήταν εκείνη που επικράτησε συχνά στην εμπλοκή των φοιτητών/τριών στις πρυτανικές εκλογές στο παρελθόν. Βέβαια, αυτό ίσχυε θα μου πει κάποιος, και για τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων (ΔΕΠ, διοικητικών), αλλά η ιδιαίτερη σχέση εξάρτησης των φοιτητών/τριών από την ακαδημαϊκή διοίκηση, αλλά και ο ρόλος των (μεγάλων) κομμάτων με τις νεολαίες τους στην ενδο-πανεπιστημιακή "συν-διαχείριση", δεν μπορεί έτσι απλά να προσπεραστεί, και να ευελπιστεί κανείς ότι θα έχουν "ωριμάσει" οι συνθήκες για το ξεπέρασμα αυτών των πρακτικών...
Από την άλλη, ποτέ δεν κατανόησα γιατί να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα οι ΦΟΙΤΗΤΕΣ στην εκλογή οργάνων, και όχι οι ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ! Πέρα από το "ειδικό βάρος" (γνώσεις, συναισθηματική ωριμότητα, ηθική ανάπτυξη) των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, θεωρώ ότι ακόμα και η μακρόχρονη εργασιακή σύνδεση των υπαλλήλων με τα Α.Ε.Ι. δημιουργεί μια πολύ πιο στέρεη βάση για ωριμότερη σχέση συνεργασίας και προσφοράς, από μια πιο χαλαρή σχέση συνεύρεσης (όταν υπάρχει και αυτή...) στη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας για 4 ή 5 χρόνια... Απόλυτα σεβαστή και η δεύτερη (και την υπηρετούμε καθημερινά), αλλά γιατί αυτή η υποτίμηση ολόκληρων επαγγ. κατηγοριών με κομβική σημασία σε αυτό που αποκαλούμε "Ακαδημαική Κοινότητα";...
Θεωρώ λάθος την αυξημένη φοιτητική συμμετοχή στην εκλογή των μονοπρόσωπων οργάνων των Α.Ε.Ι. (όχι μόνο του Πρύτανη και των Α/Πρυτάνεων, αλλά και Κοσμητόρων κ.ά.). Μπορεί σε μια ιδανική κοινωνία, (κοιν. δικαιοσύνης/ισότητας/δημοκρατίας/αλληλεγγύης/αξιοκρατίας) να ήταν κάτι καλό. Δεν ζούμε, όμως, σε "ιδανικές κοινωνίες", και η μέχρι τώρα εμπειρία πρέπει να μας καθοδηγεί για τα στρατηγικά βήματα που πρέπει να κάνουμε, όσο αφορά στην προώθηση (και) της Δημοκρατίας στα Α.Ε.Ι. Η συνδιαλλαγή ήταν εκείνη που επικράτησε συχνά στην εμπλοκή των φοιτητών/τριών στις πρυτανικές εκλογές στο παρελθόν. Βέβαια, αυτό ίσχυε θα μου πει κάποιος, και για τις άλλες κατηγορίες εργαζομένων (ΔΕΠ, διοικητικών), αλλά η ιδιαίτερη σχέση εξάρτησης των φοιτητών/τριών από την ακαδημαϊκή διοίκηση, αλλά και ο ρόλος των (μεγάλων) κομμάτων με τις νεολαίες τους στην ενδο-πανεπιστημιακή "συν-διαχείριση", δεν μπορεί έτσι απλά να προσπεραστεί, και να ευελπιστεί κανείς ότι θα έχουν "ωριμάσει" οι συνθήκες για το ξεπέρασμα αυτών των πρακτικών... Από την άλλη, ποτέ δεν κατανόησα γιατί να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα οι ΦΟΙΤΗΤΕΣ στην εκλογή οργάνων, και όχι οι ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ! Πέρα από το "ειδικό βάρος" (γνώσεις, συναισθηματική ωριμότητα, ηθική ανάπτυξη) των εργαζομένων στο πανεπιστήμιο, θεωρώ ότι ακόμα και η μακρόχρονη εργασιακή σύνδεση των υπαλλήλων με τα Α.Ε.Ι. δημιουργεί μια πολύ πιο στέρεη βάση για ωριμότερη σχέση συνεργασίας και προσφοράς, από μια πιο χαλαρή σχέση συνεύρεσης (όταν υπάρχει και αυτή...) στη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας για 4 ή 5 χρόνια... Απόλυτα σεβαστή και η δεύτερη (και την υπηρετούμε καθημερινά), αλλά γιατί αυτή η υποτίμηση ολόκληρων επαγγ. κατηγοριών με κομβική σημασία σε αυτό που αποκαλούμε "Ακαδημαική Κοινότητα";...