Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ελεάννα Βλαβιανού' | 25 Ιουνίου 2015, 15:27

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Επιτρέψτε μου ένα εισαγωγικό σχόλιο που μπήκα στον πειρασμό να διατυπώσω, αφού διάβασα τα σχόλια που προηγήθηκαν. Σε σχέδιο νόμου που κατατίθεται οφείλουμε οι εκπαιδευτικοί να γράφουμε με σοβαρότητα και αυτόνομα, αυτόφωτα, βασισμένοι στις δικές μας σκέψεις που προέκυψαν από χρόνια προσφοράς μας στην ιδιωτική εκπαίδευση. Είναι περίεργο -αν όχι φαιδρό- να βλέπω συναδέλφους να συμμετέχουν στη διαβούλευση αντιγράφοντας αυτολεξεί ένα άλλο σχόλιο… Του εργοδότη τους άραγε..; Ας μην ξεχνά κανείς ότι είμαστε εκπαιδευτικοί και παιδαγωγοί κυρίως και μετά εργαζόμενοι κι ως τέτοιοι οφείλουμε να διαθέτουμε και να επιδεικνύουμε αξιοπρέπεια σε κάθε μας ενέργεια, προκειμένου να είμαστε αυθεντικοί και αποτελεσματικοί στην αγωγή που προσφέρουμε στους μαθητές μας… Ας έρθω τώρα στην ουσία κι ας εξηγήσω γιατί θεωρώ ότι το νομοσχέδιο βοηθά την ομαλή λειτουργία της Ιδιωτικής εκπαίδευσης και προστατεύει τα Ιδιωτικά Σχολεία ως Εκπαιδευτικά Ιδρύματα κι όχι τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς ως προνομιούχους του ιδιωτικού τομέα, όπως σχολιάστηκε από κάποιους. Τη γνώμη μου, την οποία θα εκθέσω παρακάτω, τη στηρίζω στα 16 συναπτά έτη υπηρεσίας μου σε δυο ιδιωτικά σχολεία στα νότια προάστια. Κατ΄ αρχάς, πρέπει να γίνει καθαρό προς όλους ότι το νομοσχέδιο δε αναφέρει πουθενά απαγόρευση παροχής επιπλέον ενισχυτικών μαθημάτων στους μαθητές του, πράγμα που προκύπτει συχνά και ήδη γίνεται. Μιλά για την άρση της δυνατότητας επέκτασης της επιχειρηματικής δραστηριότητας των ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων σε σύσταση φροντιστηρίων, πράγμα που το υπουργείο ορθώς κρίνει εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά επιβλαβές. Εξάλλου, δε μοιάζει να απαγορεύει την εκμετάλλευση των κτηριακών εγκαταστάσεων για παροχή άλλου τύπου επιμορφωτικών, καλλιτεχνικών ή αθλητικών δραστηριοτήτων. Πιο συγκεκριμένα τώρα: Σχετικά με το εδάφιο 48.1: η αδειοδότηση για λειτουργία φροντιστηρίων και κέντρων ξένων γλωσσών στα ιδιωτικά σχολεία κρίνω ότι περιφρουρεί την παροχή του εκπαιδευτικού αγαθού από την κερδοσκοπία και την εκβιαστική υπερεκμετάλλευση γονέων και μαθητών και εν τέλει τη νόθευση της παρεχόμενης παιδείας. (Βλ. σχολείο βορείων προαστίων , το οποίο έχει κατορθώσει τη συλλειτουργία σχολείου και φροντιστηρίου, προβάλλοντας στο πεδίο του ανταγωνισμού την σίγουρη επιτυχία στη μάχη για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Η φροντιστηριοποίηση στη σχολική πρακτική οδηγεί σε μια ιδιότυπη πνευματική μονοκαλλιέργεια και εν τέλει σε λοβοτομή των παιδιών μας.) Άλλωστε η συνύπαρξη σχολείου και φροντιστηρίου αποτελεί παραδοχή ανεπάρκειας του σχολείου να προσφέρει τα δέοντα στους μαθητές του, ενώ η ενισχυτική διδασκαλία, νομικά κατοχυρωμένη, μπορεί να καλύψει επιπλέον ανάγκες. Άρα, στη πρώτη περίπτωση εκτίθεται το σχολείο στους γονείς και τους μαθητές, ενώ στη δεύτερη προσφέρει συμπληρωματική βοήθεια στους μαθητές που κρίνουν οι εκπαιδευτικοί του σχολείου -κι όχι έτσι, γενικά κι αφηρημένα- ότι την έχουν ανάγκη. Σχετικά με το εδάφιο 48.2 κ.εξ.: Οι συγκεκριμένες παράγραφοι παρέχουν κάποιου είδους πιστοποίησης στα Φροντιστήρια και τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών και προστατεύει και αυτόν τον κλάδο από τους τυχάρπαστους και επιτήδειους και παράλληλα κατοχυρώνει επαγγελματικά τους εργαζόμενους σ’ αυτά, χωρίς να απαγορεύει παρεκκλίσεις. Σχετικά με το εδάφιο 48.7: Στο συγκεκριμένο σημείο κατοχυρώνονται οι εξωπρογραμματικές δραστηριότητες και προστατεύεται το Ιδιωτικό Σχολείο, καθώς για κάθε δραστηριότητα ακαδημαϊκά και κυρίως παιδαγωγικά «εγγυάται» η Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Άλλωστε η συνθήκη αυτή ίσχυε και ισχύει ήδη για τα καλλιτεχνικά (θεατρική αγωγή, χορωδία κ.α.), οικολογικά προγράμματα καθώς και για τα προγράμματα αγωγής υγείας. Τα προγράμματα αυτά προωθούνται από την ιδιοκτησία σε συνεργασία με το σύλλογο και ασφαλώς ο σύλλογος οφείλει να εκφέρει καταγεγραμμένη άποψη για την παιδαγωγική αξία των προγραμμάτων. Αυτήν την τελευταία παίρνει υπ’ όψη το γραφείο εκπαίδευσης που εγκρίνει ή διατυπώνει τις παρατηρήσεις της. Εδώ να σχολιάσω και τον φόβο που διασπείρουν ορισμένοι περί απολύσεων εκπαιδευτικών απασχολούμενων σε απογευματινά μαθήματα ή άλλες δραστηριότητες. Από πού προέκυψε αυτό το ενδεχόμενο; Εάν ο ιδιοκτήτης επιθυμεί τη συνέχιση της λειτουργίας των απογευματινών τμημάτων, απλά πρέπει να τα δηλώσει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο δεν απειλούνται οι εκπαιδευτικοί, αλλά, αντιθέτως, εξασφαλίζεται η αναγνώριση της υπηρεσίας τους αυτής και συμπεριλαμβάνεται στο διοριστήριό τους. Στην επιλογή όσων θα στελεχώσουν τα τμήματα αυτά προηγούνται οι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Όσοι δεν έχουν πλήρες ωράριο καλύπτονται και είναι στη διακριτική ευχέρεια όσων έχουν να δεχθούν την επιπλέον απασχόληση. Όσο για τις εργασιακές σχέσεις, η λύση της σύμβασης εργασίας στη διετία και την εξαετία, δίνουν τη δυνατότητα στον σχολάρχη να κρίνει και να αξιολογήσει τον εκπαιδευτικό με τα «δικά του» μέτρα. Όμως μην ξεχνάμε ότι η ιδιωτική εκπαίδευση σε όλες της τις εκφάνσεις λειτουργεί κατά παραχώρηση δημόσιου αγαθού σε ιδιώτη και ως εκ τούτου ορθώς οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί διορίζονται και απολύονται από την Πολιτεία. Συνεπώς, η όποια λύση σύμβασης θα πρέπει να είναι στην κρίση της Διεύθυνσης Εκπαίδευσης, αφού λάβει υπ’ όψιν τόσο την πλευρά του εργαζομένου, μέσω του εκπροσώπου του συλλόγου του-συνδικαλιστικού του φορέα, όσο και του σχολάρχη. Με αυτή τη λογική, η τριμελής (εκπρόσωπος των εργαζομένων-σχολάρχης-Γραφείο Εκπαίδευσης) επιτροπή είναι απόλυτα λογική. Ας μη δοθεί, λοιπόν, βάση σε κάποιους που σχολίασαν παραπάνω ότι οι έλεγχοι από την Επιθεώρηση Εργασίας συνιστούν «γραφειοκρατικό βραχνά». Επίσης, κρίνω ότι συνιστά φαιδρότητα το επιχείρημα που διάβασα σε προηγούμενο σχόλιο ότι με τον έλεγχο των απολύσεων θα αυξηθούν οι απολύσεις των νεοπροσληφθέντων. Το ποιον θα προτείνει προς απόλυση ο σχολάρχης συνιστά δική του ευθύνη κι ευθύνη της Πολιτείας είναι να ελέγχει αυτήν την πρόταση όπως εξέτασε και ενέκρινε την πρόταση πρόσληψης. Ο νόμος ουδέποτε απέκλεισε την απόλυση ενός επίορκου εκπαιδευτικού που είχε ξεπεράσει την εξαετή προϋπηρεσία. Απλά απαιτούσε τη στοιχειοθέτηση της πρότασης απόλυσης στο αρμόδιο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, ώστε να αποφευχθούν φαινόμενα ρεβανσισμού και αυθαιρεσίας. Το ότι το νομοσχέδιο αυτό επιχειρεί να ξανανοίξει το δρόμο στη συνομολόγηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας επίσης δε θα πρέπει να ενοχλεί κανέναν καλόβουλο και νομοταγή. Αυτή η τακτική είναι υγιής στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Το ιδιωτικό σχολείο που θα επιδιώξει κάτι τέτοιο θα διαφημίσει στους γονείς ότι απαιτεί και λαμβάνει εκπαιδευτικές υπηρεσίες επιπέδου από καλά αμειβόμενους εκπαιδευτικούς. Δίνεται, λοιπόν, ξανά αυτή η δυνατότητα την οποία μπορούν να εκμεταλλευτούν οι ιδιοκτήτες και οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών, ακριβώς όπως γινόταν παλιότερα –πριν από τις μνημονιακές ρυθμίσεις Αρβανιτόπουλου- σε πολλά σχολεία που παρείχαν επιπλέον επιδόματα (βλ. Χιλλ, Μωραΐτη, Μαλιάρα). Κάποιοι ανησυχούν, όπως φάνηκε σε κάποιο προηγηθέν σχόλιο, ότι το κράτος θα χάσει τις εισφορές από τη λειτουργία φροντιστηρίων μέσα στα ιδιωτικά σχολεία. Αν πραγματικά ανησυχούν για την πάταξη της φοροδιαφυγής, ας συνδράμουν μια πρώτη απόπειρα εδώ και χρόνια να ελεγχθούν οι δραστηριότητες στα ιδιωτικά σχολεία και η αδήλωτη/’μαύρη’ εργασία. Τέλος, θεωρώ ότι είναι πολύ σωστό να εμπλέκεται ο σύλλογος στην επιλογή των ενισχυτικών-φροντιστηριακών μαθημάτων που θα προσφέρει το σχολείο στους μαθητές του και μόνο. Διενεργείται έτσι πληρέστερος ακαδημαϊκός και παιδαγωγικός έλεγχος του περιεχομένου τους, καθώς συντάσσεται πρακτικό όπου δηλώνεται η συναίνεση ή επιφύλαξη του συλλόγου για την πρόταση του σχολείου, πρακτικό που κατατίθεται προς έγκριση στη Διεύθυνση Εκπαίδευσης. Η ρύθμιση αυτή βλέπω πως κατοχυρώνει το σχολείο απέναντι στους γονείς και εν τέλει το προστατεύει. Συνολικά, πρόκειται για μια πρώτη απόπειρα να ρυθμιστούν ζητήματα που είχαν πλήρως απορρυθμιστεί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Είναι ευχή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ιδιωτικών εκπαιδευτικών να ευοδωθεί και να εμπλουτιστεί μεσοπρόθεσμα. Με εκτίμηση, Βλαβιανού Ελεάννα, Φιλόλογος, M.Ed.