Αρχική Ρυθμίσεις για την ανώτατη εκπαίδευσηΆρθρο 12: ΜετεγγραφέςΣχόλιο του χρήστη Υπερολύτεκνη μητέρα | 26 Ιουνίου 2015, 12:57
  • Σχόλιο του χρήστη 'Υπερολύτεκνη μητέρα' | 26 Ιουνίου 2015, 12:59

    Αλήθεια, εκτός από κάποιους πολύτεκνους που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, οι υπόλοιποι έχετε ποτέ σκεφτεί στα σοβαρά πώς είναι η καθημερινότητα μιας πολύτεκνης και ειδικότερα υπερπολύτεκνης οικογένειας; Γιατί, όσο κι αν φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, υπάρχουν και σήμερα στην Ελλάδα οικογένειες με 6, 8, 10, 12, 14, 16, 18 παιδιά. Δεν είναι αποκυήματα φαντασίας, είναι ελάχιστες, αλλά υπάρχουν! Σε μια τέτοια λοιπόν οικογένεια, τα παιδιά ήρθαν στον κόσμο από τους γονείς τους, από περίσσεια αγάπης, ενσυνείδητα και όχι τυχαία, με διάθεση προσφοράς στο κάθένα τους χωριστά και στο ελληνικό έθνος πάνω απ'όλα, και σε καμία περίπτωση προσμένοντας ανταποδοτικές απολαβές από το κράτος, αν και οφείλει, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Κι επειδή η πρώτη και μοναδική ερώτηση που δέχομαι πάντα, ως υπερπολύτεκνη μητέρα (και εργαζόμενη και φοιτήτρια σε πολλοστές σπουδές), είναι σε πόσο μεγάλη κατσαρόλα μαγειρεύω, μού είναι πάντα αδύνατο να μεταφέρω στους άλλους την εικόνα που επικρατεί καθημερινά στο σπίτι, και κατά συνέπεια ποτέ κανείς δεν θα αντιληφθεί πώς είναι, ούτε καν να υποψιαστεί μπορεί, αν δεν το ζήσει προσωπικά. Γι'αυτό και το μεγαλύτερο πρόβλημα που όλοι φαντάζονται πως υπάρχει είναι η ασυνήθιστα μεγάλη κατσαρόλα και η ποσότητα του φαγητού. Θα σας μιλήσω όμως όλους προσωπικά, από καρδιάς, σαν να είστε τα αδέλφια μου ή οι καλύτεροί μου φίλοι, ενώ σας εξομολογούμαι πως τα δάκρυά μου δεν μπορώ να τα συγκρατήσω πια... Η μεγαλύτερη αγωνία ενός υπερπολύτεκνου γονέα δεν είναι καμιά από αυτές που φαντάζεστε. Δεν είναι το πώς θα ντυθούν, κι ας βλέπετε αυτά τα παιδιά φροντισμένα στην εμφάνιση(σε μια μέση υπερπολύτεκνη οικογένεια αντιστοιχούν 6 πλυντήρια την ημέρα, ισάριθμα απλώματα μπουγάδας, και βουνά σιδερώματος σε ανυπολόγιστο χρόνο). Δεν είναι το τι θα φάνε, κι ας υπάρχει πάντα κάποιο φαγητό στο σπίτι, (που επιλέχθηκε με τις ιδιαίτερες διατροφικές ανάγκες πολλών διαφορετικών ατόμων-ανάλογα με την ηλικία τους ή προσωπικά θέματα υγείας-, αγοράστηκε μετά από προσεκτική έρευνα αγοράς για να εξοικονομηθούν χρήματα πετυχαίνοντας προσφορές, κουβαλήθηκε σε ασύλληπτες για κάποιους ποσότητες-από μέσες και πλάτες πιασμένες, που πασχίζουν να μην τους φύγει στο δρόμο κάποιο μικρότερο παιδί καθώς κουβαλούν-, και φυσικά μαγειρεύτηκε, εν μέσω δεκάδων άλλων εκκρεμοτήτων και εγνοιών, αφήνοντας μια κουζίνα σαν βομβαρδισμένη, που σε λίγη ώρα πρέπει να συμμαζευτεί, για να ξεκινήσει, χωρίς καμία κυριολεκτικά ανάπαυλα να ετοιμάζεται το επόμενο γεύμα). Δεν είναι το μεγαλύτερο μέλημα ούτε και οι εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, αφού θεωρείται δεδομένο πως αποκλείονται από τις περισσότερες, εφόσον αντικειμενικά ο υπερπολύτεκνος δεν μπορεί να πραγματοποιήσει όλες τις απαιτούμενες μετακινήσεις των παιδιών, και φυσικά δεν έχει, ούτε κατά διάνοια, την πολυτέλεια του χρόνου αναμονής, όπως πολύ καλά πράττει ο γονέας ενός ή δύο παιδιών, όπως ήταν και οι δικοί μου, που όχι μόνο μας μετέφεραν στις ενασχολήσεις μας, αλλά παρέμεναν εκεί πίνοντας τον καφέ τους και καμαρώνοντάς μας. Δεν είναι όμως η μεγαλύτερη αγωνία ούτε καν η οικονομική τους αποκατάσταση, αφού οπωσδήποτε γνωρίζαμε, δημιουργώντας τις οικογένειές μας, πως θα'ναι ανέφικτο να εξασφαλίσουμε ακίνητα ή μετρητά σε τόσα παιδιά, και αυτό είναι απόλυτα εν γνώσει μας, γιατί ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ! Κι αυτές δεν είναι το "φαίνεσθαι", αλλά το "είναι". Δεν είναι τα εξωτερικά χαρακτηριστικά κι οι εντυπώσεις, αλλά ο ψυχικός τους κόσμος και οι ισχυρές και καλλιεργημένες τους προσωπικότητες, που θα θέσουν αργότερα τα ταλέντα τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους και της πατρίδας τους, κι όχι στην προσωπική τους ανάδειξη. Η μεγαλύτερη λοιπόν αγωνία και λαχτάρα των υπερπολύτεκνων γονιών δεν είναι καμία από όσες φανταζόσασταν. Και δεν είναι ανάγκη πρακτική, αλλά ουσιαστική! Επιθυμούμε και διεκδικούμε ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΑ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΑ! ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΜΟΡΦΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΥΓΙΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ. Τα παιδιά αυτά διαβάζουν στιβαγμένα πολλά μαζί στο ίδιο δωμάτιο, δεν έχουν ΠΟΤΕ ησυχία στο σπίτι, μελετούν ανάμεσα σε κλάματα νεογέννητων ή σε χαρούμενες φωνές και τσιρίδες άλλων αδελφών τους, δεν έχουν δυνατότητα ιδιαιτέρων μαθημάτων, συμβάλλουν στο βαθμό του το καθένα και στις δουλειές του σπιτιού και όμως πετυχαίνουν!!! Στην πραγματικότητα, ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΗΡΩΕΣ! Εργάζονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, μειονεκτώντας από όλες τις απόψεις παροχών, σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά, και πολύ συχνά τα ξεπερνούν και με διαφορά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη. Το 2013, το πρώτο μου παιδί(άτομο με ιδιαίτερες διακρίσεις σε αναγνωρισμένους διαγωνισμούς) έφτασε μια ανάσα πριν το όνειρό του, τη Σχολή Ηλεκτρολόγων-Μηχανικών. Περνούσε όμως σε άλλη πόλη και εφόσον, κατά τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού, δεν δινόταν καμία υπόσχεση μετεγγραφών, οι ίδιοι του οι γονείς συμβάλαμε, μαζί με την Πολιτεία, στο έγκλημα να του την αποκλείσουμε και να το προτρέψουμε να προτιμήσει κάτι άλλο στην πόλη του. Το αποδέχτηκε με εμπιστοσύνη σ'εμάς, με ανυπολόγιστες όμως ψυχικές (και ίσως και πρακτικές) συνέπειες για το ίδιο, που μόνο η οικογένεια είναι σε θέση να γνωρίζει! Φέτος, η ίδια ακριβώς ιστορία επαναλαμβάνεται με το επόμενο παιδί μου. Μόνο που τώρα δεν θα θυσιάσω άλλο ένα λαμπρό μυαλό, κόβοντάς του τα φτερά και ευνουχίζοντάς το ψυχικά, γιατί έχω δει τις συνέπειες... ΚΥΡΙΕ ΥΠΟΥΡΓΕ ΚΑΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ, ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΨΥΧΙΚΑ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΥΦΥΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΑΝΑΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΥΝ. ΠΟΤΕ ΠΡΙΝ ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΕΓΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥΣ!