Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Τ.' | 3 Δεκεμβρίου 2009, 21:48

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Ανήκω στους πτυχιούχους της Φιλοσοφικής του 1990 που εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια έχουμε υποστεί την κρατική αναλγησία, ανευθυνότητα και αδιαφορία με την κατάργηση της Επετηρίδας. Είχαμε την ατυχία να μην προλάβουμε. Για ελάχιστους μήνες!!! Για ελάχιστους μήνες αποκλειστήκαμε από το δημόσιο σχολείο. Έτσι ξαφνικά ματαιώθηκαν όλα τα όνειρα και οι επαγγελματικές μας προσδοκίες. Από τότε εξαιτίας της αυθαιρεσίας του τότε Υπουργού υποχρεωθήκαμε να ανεβούμε το δικό μας επαγγελματικό «Γολγοθά» που αναμφισβήτητα είχε ένα μεγάλο κόστος για την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή. Αξίζει να σημειωθεί ότι είμαστε η γενιά που για να εισαχθούμε στη Φιλοσοφική απαραίτητη προϋπόθεση ήταν η άριστη βαθμολογία μας. Είμαστε αυτοί που επί χρόνια έχουμε εργαστεί στα φροντιστήρια ανταποκρινόμενοι στις υψηλές απαιτήσεις των ιδιωτικών αυτών χώρων, πολύ συχνά χωρίς τη νόμιμη οικονομική ή ασφαλιστική κάλυψη. Έχουμε μελετήσει άπειρες ώρες για να δημιουργήσουμε τις προσωπικές μας φροντιστηριακές σημειώσεις και έχουμε βοηθήσει εκατοντάδες μαθητές να εισαχθούν στις Ανώτατες Σχολές. Είναι σαφές ότι η επαγγελματική μας κατάρτιση και εμπειρία αποτελεί εγγύηση για την καταλληλότητα και επάρκειά μας. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ και είκοσι χρόνια αποκλεισμένοι από το δημόσιο σχολείο. Κάποιοι από εμάς που δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της διδασκαλίας στο δημόσιο σχολείο, αφού πέσαμε στη δεύτερη παγίδα που τόσο κακόβουλα μας έστησαν, αποκτήσαμε μια μικρότερη ή μεγαλύτερη προϋπηρεσία με την ελπίδα του διορισμού με το 40%. Προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε ελάχιστες ώρες στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη κινδυνεύσαμε να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον αυτοσεβασμό μας, καθώς γίναμε έρμαιο των πελατειακών σχέσεων και της ασύδοτης ευνοιοκρατίας. Κάποιοι από εμάς επιβαρυνθήκαμε με δυσβάσταχτα έξοδα και στερήσεις για να κερδίσουμε λιγοστά μόρια προϋπηρεσίας στην επαρχία. Παράλληλα, όσο κι αν είναι απογοητευτικό, αναγκαστήκαμε να υποστούμε την αλαζονεία ακόμη και την απαξίωση των μόνιμων συναδέλφων που μας συμπεριφέρονταν σαν «καθηγητές δεύτερης κατηγορίας». Κι όταν πια συγκεντρώσαμε μια προϋπηρεσία που μας επέτρεπε να ελπίσουμε για δεύτερη φορά, το ίδιο αυθαίρετα και βάναυσα η ίδια πολιτική παράταξη αντί να επανορθώσει με μεταμέλεια τα λάθη της, αποφασίζει να προκαλέσει κι άλλο πόνο και απογοήτευση σε ανθρώπους που ήδη έχουν κλείσει την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους. Είναι αλήθεια τόσο σκληρό και τόσο άδικο όταν συμβαίνει στη μοναδική σου ζωή για δεύτερη φορά!!! Ας μου επιτραπεί τώρα να χρησιμοποιήσω και α’ ενικό πρόσωπο και να μιλήσω τόσο απλά όσο νιώθω. Προσωπικά δεν ξέρω αν θα το αντέξω, αν θα συνεχίσω δηλαδή να έχω «σώας τας φρένας». Νιώθω ότι μου έχουν κάνει ένα μεγάλο κακό, ότι με έχουν αδικήσει κατάφωρα. Αλλά το μεγαλύτερο κακό που μου προκάλεσαν οι απρόβλεπτες αποφάσεις των υπουργών ήταν ότι δε μου επέτρεψαν να χαρώ μια ήρεμη οικογενειακή ζωή. Ήταν πολύ μεγάλο το κόστος απλώς και μόνο για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία των υπουργών που επιδιώκουν να παρουσιαστούν ως μεταρρυθμιστές, που δήθεν θα εξυγιάνουν τη δημόσια εκπαίδευση που οι ίδιοι την οδήγησαν σ’ αυτή τη νοσηρή κατάσταση, όσο κι αν διατείνονται ότι εκπλήσσονται από τη σήψη και τη διαφθορά. Γνωρίζω ότι αυτό αποτελεί τον καημό πολλών συναδέλφων που κι αυτοί εξάρτησαν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό από την επιπολαιότητα των εκάστοτε «δημίων». Αυτό όμως που δε θα μπορέσω ποτέ να δεχτώ και πάντοτε θα μου προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση είναι η προοπτική του ότι σε λίγα χρόνια στον επαγγελματικό στίβο θα είμαστε αντιμέτωποι με τα ίδια μας τα παιδιά, που έχουν πια μεγαλώσει και θα διεκδικούν μια θέση στον ήλιο, όπως κι εμείς μάταια τη διεκδικούμε εδώ και είκοσι χρόνια. Δεν μας αξίζει, γιατί αυτά είναι παιδιά που ήδη έχουν βιώσει την επαγγελματική ανασφάλεια και απογοήτευση των γονιών τους. Κα Διαμαντοπούλου, να είστε βέβαιη ότι αυτό θα είναι ένα κοινωνικό έγκλημα!!! Μία ακόμα πολύπαθη φιλόλογος που δεν είναι δίκαιο να αγνοήσετε για δεύτερη φορά