Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Βασίλης Γκέκας' | 3 Δεκεμβρίου 2009, 23:06

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Με αφορμή τις προτάσεις του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΙΣΤΟΛΑ σχετικά με την επιλογή Διευθυντών στα Μουσικά σχολεία, με τις οποίες συμφωνώ απόλυτα, επισυνάπτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Κ. Παπαΐωάννου που δημοσιεύτηκε στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" στις 10/9/2005 και ταυτόχρονα καταθέτω την πρότασή μου σχετικά με τις μεταθέσεις καθηγητών γενικής παιδείας στα Μουσικά σχολεία. Προς επίρρωση των απόψεων του, αλλά και επειδή η βάση στην οποία εδράζεται το Μουσικό Σχολείο είναι αυτοί οι ίδιοι οι καθηγητές. Ο καλύτερος καπετάνιος χρειάζεται και το καλύτερο πλήρωμα. Μάλλον τώρα είναι η ευκαιρία να σταματήσει το πισωγύρισμα και να πάψουν να καταλαμβάνουν θέσεις σ΄αυτά τα σχολεία άνθρωποι που δηλώνουν ως καλλιτεχνικά προσόντα: 1)τραγούδησα τα κάλαντα με τον Εξωραΐστικό Σύλλογο “Ο Μπάρμπα-Γιώργος”. 2)Αγαπώ την παραδοσιακή μουσική. 3)Επισκέφθηκα το πατρικό σπίτι του Mozart, και άλλα απίθανα ων ουκ έστι αριθμός. Δυστυχώς, με την κατάργηση (από την Μ. Γιαννάκου) της διαδικασίας που προβλέπονταν από τον ιδρυτικό τους νόμο, τα Μουσικά σχολεία έγιναν το μέσο για να “τακτοποιηθούν” κάποιοι στον τόπο κατοικίας τους. [Όχι ότι παλαιότερα τηρούνταν απόλυτα. Αν δεν υπήρχε υποψήφιος με μουσικά προσόντα, η θέση δίνονταν ούτως ή άλλως σε κάποιον και δεν παρέμενε κενή μέχρι να πληρωθεί κατά τα νόμιμα. Εξίσου σοβαρό λάθος.] Προτείνω λοιπόν να επενέλθει σε ισχύ η αρχική πρόβλεψη του ιδρυτικού νόμου για τα Μουσικά σχολεία όσον αφορά στους καθηγητές γενικών μαθημάτων. Θεωρώ ότι αυτό σχετίζεται με τις εξαγγελίες του Υπουργείου αναφορικά με την πλήρωση των θέσεων στα σχολεία και επιτέλους πρέπει να τοποθετηθεί το κατάλληλο προσωπικό στις κατάλληλες θέσεις με κριτήρια τέτοια που επιβάλλονται από τις αυξημένες απαιτήσεις αυτού του είδους των σχολείων. Καθηγητές με τέτοια προσόντα υπάρχουν πολλοί. Αρκεί να αναζητηθούν με διαδικασίες ξεκάθαρες, έξω από λογικές επετηρίδων και εξίσωσης όλων προς τα κάτω. Ιδού το κείμενο του Δημήτρη Κ. Παπαΐωάννου Οταν η γραφειοκρατία της Παιδείας εκτελεί την τέχνη ΜΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Του ΔΗΜΗΤΡΗ Κ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ Ο Αντώνης Τρίτσης ήταν, γενικώς παραδεκτό, ένας οραματιστής από όποια θέση κι αν υπηρέτησε. Ηταν οραματιστής -όχι τόσο πρακτικός- και ως υπουργός Παιδείας. Θέλησε, λοιπόν, να κάνει πράξη την πρόβλεψη του Ν. 1566/85 για τη δημιουργία των Μουσικών Σχολείων. Δέχτηκε τότε τις εισηγήσεις μιας επιτροπής, που είχε συστήσει ο ίδιος και την αποτελούσαν ο Νανάκος Παπαϊωάννου, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Μιχάλης Αδάμης, ο Στέφανος Βασιλειάδης, σχετικά με την ίδρυση των Μουσικών Σχολείων. Η επιτροπή καταρτίζει δύο προτάσεις. Απορρίπτεται η πρόταση για τα «σχολεία-ορχήστρα» και γίνεται αποδεκτή η πρόταση δημιουργίας των Μουσικών Σχολείων με τη μορφή περίπου που έχουν σήμερα. Τα Μουσικά Σχολεία ιδρύονται με απόφαση της υφυπουργού Παιδείας κ. Ρούλας Κακλαμανάκη (2.9.1988) η οποία αργότερα κυρώνεται με νόμο. Μετά τον Τρίτση, από το υπουργείο Παιδείας πέρασαν ικανοί άνθρωποι -ανεξαρτήτως των αντιθέσεων που δημιουργήθηκαν- όπως, για να αναφέρω μόνο υπουργούς, οι Κακλαμάνης, Παπανδρέου, Δεσποτόπουλος, Σημίτης, Κοντογιαννόπουλος, Σουφλιάς, Φατούρος, Αρσένης, Ευθυμίου. Ουδείς εξ αυτών τροποποίησε αυτήν την απόφαση, που ουσιαστικά πήρε αυτός και εξέδωσε η κ. Κακλαμανάκη. Και τι προέβλεπε αυτή η απόφαση; Το αυτονόητο: δηλαδή την απαραίτητη σύνδεση του σχολείου και του διδακτικού προσωπικού του σχολείου με την τέχνη. Ελεγε συγκεκριμένα: παρ. 5: «Το διδακτικό προσωπικό των Μουσικών Σχολείων διακρίνεται σε καθηγητές των γενικών μαθημάτων που έχουν σχέση με τις τέχνες γενικά και τη μουσική ειδικότερα (ειδικές σπουδές ή αναγνωρισμένο καλλιτεχνικό έργο και δράση) και σε καθηγητές μουσικής, απόλυτα εξειδικευμένους στους τομείς της μουσικής». Σήμερα, η υπουργός Παιδείας, παρασυρμένη και πιθανώς μονομερώς πληροφορημένη από τον διοικητισμό της γραφειοκρατίας ότι αυτή η διάταξη είναι «μη χρηστική», επείσθη να την καταργήσει. Στο τελευταίο σχέδιο νόμου «Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδος και άλλες διατάξεις», άρθρο 9 παρ.10, αναφέρει γι' αυτήν τη σύνδεση: Η παράγραφος 5 της Υ.Α. Γ2/3345/2-9-1988 (ΦΕΚ 649/τ.Β'), που κυρώθηκε με το άρθρο 16 του Ν. 1824/1988 (ΦΕΚ 296/τ.Α'), αντικαθίσταται ως εξής: «5. Το διδακτικό προσωπικό των Μουσικών Σχολείων διακρίνεται σε καθηγητές των γενικών μαθημάτων και σε καθηγητές μουσικής, απόλυτα εξειδικευμένους στους τομείς της μουσικής». Ιδού και η αιτιολόγηση: (Παρ. 10) «Στην τροποποιούμενη διάταξη ορίζεται ότι οι καθηγητές των γενικών μαθημάτων που υπηρετούν στα Μουσικά Σχολεία πρέπει να έχουν σχέση με τις τέχνες γενικά και τη μουσική ειδικότερα. Η εφαρμογή της διάταξης αυτής δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων λόγω των πολλών ενστάσεων και προσφυγών που κατατίθενται με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η έγκαιρη κάλυψη των κενών θέσεων. Για την αποφυγή όλων των ανωτέρω προωθείται η ρύθμιση αυτή». Τελικά, η γραφειοκρατία κατάφερε να πετύχει τον στόχο της. Να εξοβελίσει από σχολεία τέχνης την τέχνη, ως μη χρηστική. Η γραφειοκρατική διοίκηση, αντί να αναζητήσει τρόπους υλοποίησης της πολιτικής απόφασης, που ορίζει το αυτονόητο, ότι η τέχνη αποτελεί λειτουργικό στοιχείο της παιδείας στα Μουσικά Σχολεία στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν δύο μουσικές παραδόσεις, τη λεγόμενη ευρωπαϊκή και τη βυζαντινή-παραδοσιακή, σ' αυτό το σταυροδρόμι των πολιτισμών που λέγεται Ελλάδα, αντιλαμβάνεται ως μη αναγκαία προϋπόθεση για τους διδάσκοντες στα σχολεία αυτά την ενασχόλησή τους με την τέχνη διότι -λέει- εμπλέκεται η διοίκηση στις ενστάσεις. Φυσικά, κανείς δεν επιθυμεί να πιστέψει ότι αυτό γίνεται για να καταλάβουν λίγες θέσεις γενικών μαθημάτων καθηγητές χωρίς προσόντα για τα σχολεία αυτά. Και τι να πει κανείς! Οτι ολόκληρη διοίκηση του ΥΠΕΠΘ, και μάλιστα διοίκηση προορισμένη για την «επανίδρυση του κράτους», δεν μπορεί να διαχειριστεί τις ενστάσεις για 34 σχολεία του είδους, όλα κι όλα, και, αντ' αυτού, αποβάλλει την τέχνη; Ή, στο κάτω κάτω, η πολιτική διοίκηση δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος έστω και για μια «ηθελημένη» καθυστέρηση της διοίκησης και καταργεί την τέχνη; Δεν είναι ασφαλώς αυτό, διότι διαφορετικά πώς η διοίκηση θα τακτοποιούσε αξιόπιστα ενστάσεις για τα υπόλοιπα περίπου 10.000 σχολεία; Εξάλλου, είναι αλήθεια ότι η διοίκηση, ανεξάρτητα από την πολιτική παράταξη που κυβερνά, δεν ανέχεται ότι δεν μπορεί να ελέγξει. Η τέχνη δεν μπορεί να μπει σε καλούπια, ούτε φυσικά ο άνθρωπος, όπως έλεγε ο αείμνηστος Συκουτρής, είναι «ερμάριον με ράφια ξεχωριστά και ξεχωριστά συρτάρια, εις τα οποία φυλάσσονται διά την περίστασιν αι διάφοροι "ιδέαι" περί τούτου ή εκείνου του ζητήματος». Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει σ' ένα σχολείο τέχνης όταν ο ίδιος δεν έχει την τέχνη στη ζωή του, όταν δεν έχει εμπειρία τέχνης, όταν θέλει, για να θυμηθούμε πάλι τον Συκουτρή, μονοκατοικία και στην επιστήμη. Δηλαδή μόνο φιλόλογος, μόνο θεολόγος, μόνο μαθηματικός, μόνο φυσικός. Ας αφεθούν οι προικισμένοι εκπαιδευτικοί να δουλέψουν σ' αυτά τα σχολεία βίωσης της πραγματικότητας, της αισθητικής λογικής και της λογικής του συναισθήματος. Ασχέτως πάντως με την εφαρμογή του νόμου περί εξοβελισμού της τέχνης, αυτό το άρθρο είναι και ένας φόρος τιμής στον Αντώνη Τρίτση και στην πίστη του, ακόμη κι αν η φράση είναι υπερβολική, ότι η τέχνη αγιάζει τον άνθρωπο. Και εδώ είναι καλό να θυμηθούμε μια φράση του Τρίτση, που έλεγε ότι οι γραφειοκρατικές λύσεις είναι οι ασήμαντες λύσεις που παρουσιάζονται με την ομορφιά του πυροτεχνήματος. Σε κάθε γραφειοκρατική «λύση» θα πρέπει να ανακαλύπτεις αυτό για το οποίο δεν μιλά κανένας. Ας δούμε, λοιπόν, με ξεχωριστό τρόπο το Μουσικό Σχολείο, όπου οι δάσκαλοι συμπράττουν με τους μαθητές στα μουσικά σύνολα και στις ορχήστρες, όπου η νιότη συναντά την εμπειρία και η εμπειρία ανοιξεύεται, συναντώντας την άνοιξη. Εκεί όπου η παράδοση της φυλής αιματώνεται στο παρόν και κληματώνεται. Και πρέπει κάποτε να πειστούμε ότι αυτά τα θέματα, τα λεπτομερειακά, διαστρέφουν την ιστορία. Το θέμα είναι αν θέλουμε να είμαστε Ελληνες πρωτίστως εις την παιδείαν, άρα και μη χρηστικοί εν πολλοίς. ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 10/09/2005