Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ευγενία Κ.' | 3 Δεκεμβρίου 2009, 23:10

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αξιότιμη κυρία Υπουργέ, Πριν πάρετε τις οποιεσδήποτε αποφάσεις σας, παρακαλώ διαβάστε προσεκτικά την παρακάτω επιστολή, που δημοσιεύτηκε στην εκπαιδευτική πύλη Alfavita.gr, και εκφράζει μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών (και απολύτως την υπογράφουσα): Ανοιχτή επιστολή αδιόριστων εκπαιδευτικών προς τις ΕΛΜΕΘ και την ΟΛΜΕ Ήταν αγαθή τύχη ότι φέτος, από μια μάλλον τυχαία συγκυρία, βρεθήκαμε να δουλεύουμε στη ΠΔΣ συνάδελφοι της ίδιας γενιάς, άνθρωποι που μας ενώνει μια κοινή οδυνηρή εμπειρία, η πάνω από μια 15ετια προσπάθεια μας να εκπληρώσουμε το όνειρο μας να εργαστούμε στην Εκπαίδευση περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες των δυσκολιών που δημιούργησαν, τόσο οι πειραματισμοί, όσο και το ρουσφετολογικό όργιο των κυβερνήσεων της τελευταίας δεκαετίας . Όταν, ανύποπτοι για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, αποφασίζαμε στα νεανικά μας χρόνια να ασκήσουμε το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, περνώντας στα τμήματα των σχολών μας με επίζηλες βαθμολογίες, κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει ότι τα πτυχία μας δεν θα μας εξασφάλιζαν την απαιτούμενη επάρκεια και ότι θα χρειαζόταν να περάσουμε από εξετάσεις. Όταν το μάθαμε, είχε περάσει πια, έως και μια δεκαετία αναμονής στην Επετηρίδα , η απόφαση δε, εν μια νυκτί, της καθιέρωσης του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, μας βρήκε στην κρίσιμη τρίτη δεκαετία της ζωής μας, όταν είχαμε ήδη αποκτήσει υποχρεώσεις και επιτακτικές ανάγκες βιοπορισμού τις όποιες αναγκαζόμαστε να ικανοποιούμε εργαζόμενοι σε φροντιστήρια, κέντρα ελευθέρων σπουδών και ιδιαίτερα μαθήματα, κακοπληρωμένοι, συχνά ανασφάλιστοι, αποκτώντας ωστόσο πολύτιμη εργασιακή εμπειρία. Η απόφαση εκείνη, της καθιέρωσης του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, μια δεκαετία πίσω, ήρθε να ανατρέψει τα δεδομένα της ζωής μας. Η Επετηρίδα έκλεισε και η επαγγελματική μας αποκατάσταση για την οποία τόσο είχαμε μοχθήσει έμενε στο αέρα. Αμέσως έγινε προφανές ωστόσο, ότι ο διαγωνισμός δεν έλυνε τα προβλήματα επιλογής προσωπικού, αλλά δημιουργούσε σοβαρές δυσλειτουργίες κι έτσι ο νόμος Ευθυμίου ήρθε να θέσει ισορροπίες υιοθετώντας ένα μικτό σύστημα διορισμών, αφήνοντας όμως, προφανώς σκοπίμως, τόσες ασάφειες, ώστε πολύ γρήγορα να δημιουργηθούν νέες επετηρίδες με μοναδικό κριτήριο, όχι πλέον την «αναξιοκρατική» παλαιότητα του πτυχίου, αλλά τις αξιοκρατικότερες, ως φαίνεται, πολιτικές γνωριμίες και κοινωνικές δικτυώσεις. Η παντελής έλλειψη αντικειμενικών κριτηρίων όσον αφορά τις προλήψεις εκτός ΑΣΕΠ και τις αναθέσεις Ωρομισθίας, δημιούργησε μια κατάσταση που δύσκολα περιγράφεται. Εκπαιδευτικοί πολλών ταχυτήτων, προκλητικά ευνοϊκές μοριοδοτήσεις για τους κάθε λογής ημετέρους, άγχος και απόγνωση, σωματική, ψυχική και ηθική καταρράκωση για τους υπόλοιπους ..και το χειρότερο, πολυδιάσπαση και ανταγωνισμός μεταξύ των εκπαιδευτικών εξ αιτίας των διαφορετικών συμφερόντων τα οποία δημιούργησε η έλλειψη διαφάνειας και σταθερών κανόνων.. Χαιρόμαστε που η υπουργός έθιξε , άμα τη αναλήψει των καθηκόντων της, το ζήτημα των αντικειμενικών κριτηρίων επιλογής, φοβούμαστε όμως, όσο μπορούμε να καταλάβουμε από τις ασαφείς διακηρύξεις της, ότι δεν πρόκειται, με όσα προτίθεται να εφαρμόσει, να αποδώσει δικαιοσύνη, ούτε να αποκαταστήσει όσους έχουν κατάφωρα αδικηθεί, μετά τα όσα τερατώδη έχουν συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια.. Αντιθέτως, η ισοπεδωτική λογική των νέων διακηρύξεων θα δώσει σε εμάς , όσους «πεταχτήκαμε» από την Επετηρίδα εν μια νυκτί μια δεκαετία πίσω, το τελειωτικό χτύπημα , «πετώντας» μας εκ νέου, αυτή τη φορά, δια παντός έξω από την Εκπαίδευση(και από εκεί στην απόγνωση και την ανεργία), καθώς δεν υπάρχουν πλέον τα χρονικά περιθώρια αλλά, ούτε και τα ψυχικά αποθέματα, ώστε να επανακάμψουμε. Αυτό, πέρα από τη σοβαρή κοινωνική του διάσταση, θέτει μια σειρά από θεμελιώδη ζητήματα ισοπολιτείας, ίσων ευκαιριών και εντέλει, το ερώτημα του αν λειτουργεί και για ποιους, το λεγόμενο Κράτος Δικαίου. Πιστεύουμε ότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπισθεί το, κατά την έκφραση της υπουργού « μπάχαλο», με ένα νέο μπάχαλο αδικιών και ανισοτήτων. Θεωρούμε ότι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει ομαλά , δηλαδή δίκαια και αξιοκρατικά, το ισχύον σύστημα, το οποίο στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία είναι το ορθότερο, είναι η θέσπιση μιας σειράς αντικειμενικών κριτηρίων στις προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ (ΠΔΣ, ΣΔΕ, προγράμματα δια βίου μάθησης κτλ): 1) η παλαιότητα του πτυχίου, κάτι που αποτελεί προϋπόθεση δικαιοσύνης και για τα υπόλοιπα κριτήρια, όπως, 2) οι επιτυχίες στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, 3) τα σεμινάρια και οι επιμορφώσεις (στα οποία έχουν ξοδέψει χρόνο και χρήματα πολλοί εκπαιδευτικοί), και τέλος, 4) η προϋπηρεσία, η οποία δεν αποκτήθηκε πάντοτε, με τον πιο δίκαιο και αξιοκρατικό τρόπο.. Το γεγονός ότι, μετά την διάλυση της Επετηρίδας, αγνοήθηκε παντελώς η παλαιότητα του πτυχίου, έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν μέχρι σήμερα, ανάμεσα σε εμάς τους αδιόριστους, εκπαιδευτικοί με ημερομηνία πτυχίου ακόμη και από το 1987! αυτό βεβαίως καθόλου δεν έχει να κάνει με την αξία μας ως εκπαιδευτικών αν σκεφτεί κανείς ότι καλούμαστε να εξεταστούμε σε έναν διαγωνισμό υπό άνισους όρους, ανταγωνιζόμενοι τα παιδιά των είκοσι πέντε χρόνων -τα οποία οι ίδιοι βοηθήσαμε να περάσουν στο πανεπιστήμιο- σε μια ηλικία που δεν επιτρέπει την απαραίτητη, γι’ αυτήν την εξέταση, συγκέντρωση και υπομονή, υπό το άγχος μάλιστα και την έλλειψη χρόνου που δημιουργούν οι επιτακτικές βιοποριστικές μέριμνες και οι οικογενειακές υποχρεώσεις. Εάν, δε, σκεφτεί κανείς ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες, πολλοί από εμάς είμαστε ήδη επιτυχόντες στον ΑΣΕΠ (τα αδιαφανή κριτήρια πρόσληψης όμως, στην ΠΔΣ και αλλού, δεν μας επέτρεψαν να αξιοποιήσουμε τα μόρια που κερδίσαμε από τον διαγωνισμό, τα οποία στο μεταξύ έχουμε χάσει), εύκολα γίνεται κατανοητό ότι η αξίωση του υπουργείου να περάσουμε εκ νέου τη βάσανο αυτής της δοκιμασίας, ισοδυναμεί με φυσική, ψυχική και βεβαίως επαγγελματική εξόντωση. Όσον αφορά τον Διαγωνισμό καθαυτόν, νομίζουμε ότι αποτελεί κοινό τόπο, για όσους γνωρίζουν τα της Εκπαίδευσης, ότι δεν είναι σε καμμία περίπτωση ασφαλές κριτήριο αξιολόγησης. Υπήρξε, περισσότερο, μια επινόηση της τότε κυβέρνησης ώστε να λυθεί το ζήτημα του «συνωστισμού» στην παλαιά Επετηρίδα και να γίνει , με όποιο τρόπο, μια επιλογή, η οποία θα μπορούσε να αποκλείει τους Πολλούς. Ακριβώς γι’ αυτό, πρόκειται για έναν διαγωνισμό γεμάτο παγίδες, όπου κρινόμαστε, στη γνώση ανούσιων λεπτομερειών εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα , γνώση όμως, που δεν μας καθιστά, υποχρεωτικά, καλούς εκπαιδευτικούς. Αμφισβητούμε ευθέως λοιπόν, τον τρόπο με τον οποίο η κ. Διαμαντοπούλου παρουσιάζει τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ ως το αδιαμφισβήτητο κριτήριο επιλογής του «άξιου» εκπαιδευτικού. Εξάλλου, εάν η φοίτηση των τεσσάρων χρόνων και οι συνεχείς εξετάσεις, οι οποίες απαιτούνται για τη λήψη του πτυχίου, καθώς και άλλοι τίτλοι σπουδών, όπως τα μεταπτυχιακά (για τα όποια η ίδια η υπουργός υποστήριξε, ότι δεν κατοχυρώνουν την απόδοση του εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη), δεν εξασφαλίζουν την απαραίτητη επάρκεια , δεν καταλαβαίνουμε κατά ποιον τρόπο εξασφαλίζεται αυτή η επάρκεια μέσα στις οκτώ ώρες του γραπτού διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Πιο συγκεκριμένα, λυπούμαστε που η υπουργός, αν και υιοθέτησε φέτος την ημερομηνία κτήσης του πτυχίου ως τον πιο αντικειμενικό τρόπο επιλογής εκπαιδευτικών για την ΠΔΣ , έσπευσε αργότερα να δηλώσει ότι την επόμενη χρονιά, η επιλογή θα γίνει από τους πίνακες. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην γνωρίζει, μιας και μίλησε για την έλλειψη αντικειμενικών κριτηρίων, ότι αυτοί οι πίνακες, σε πολύ μεγάλο βαθμό, απλώς προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ισχυριζόμαστε δηλαδή, ότι εάν δεν θέσει άμεσα σε ισχύ μια σειρά από αντικειμενικά κριτήρια επιλογής, στο επόμενο διάστημα, θα παγιωθούν πολλές από τις αυθαιρεσίες των τελευταίων ετών και ουσιαστικά θα τιμωρηθούμε όλοι εμείς, που κατά την έκφραση της ιδίας της υπουργού, δεν έχουμε «μπάρμπα στην Κορώνη». Ζητούμε λοιπόν, στο άμεσο μέλλον, όχι μόνον να παγώσουν όλες οι μονιμοποιήσεις οι οποίες επιτεύχθηκαν κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου, αλλά και να αποκατασταθούν με την υιοθέτηση των κριτηρίων που έχουμε ήδη αναφέρει, όσο είναι πλέον εφικτό, όσοι έχουν βάναυσα αδικηθεί.. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να μονιμοποιείται, εκτός ΑΣΕΠ, μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια , εκπαιδευτικός με κτήση πτυχίου το 2006! Η νομιμοποίηση κραυγαλέων περιπτώσεων αυθαιρεσίας, απλώς επιτείνει τη δυσφορία όλων όσοι , παρόλα τα χρόνια και τις προσπάθειες παραμένουμε ακόμη αδιόριστοι. Επειδή οι Πίνακες βρίθουν παρόμοιων προκλήσεων, δηλώνουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή πλέον παρά να αρχίσουμε να τις καταγγέλουμε ανοιχτά, εξαντλώντας κάθε νόμιμο δικαίωμά μας. Ιδιαιτέρως για την ΠΔΣ, προτείνουμε στην υπουργό, να ζητήσει την γνώμη των σχεδιαστών της στα κατά τόπους σχολεία και να μελετήσει τα στατιστικά στοιχεία για τη φετινή χρονιά. Είμαστε βέβαιοι ότι από αυτό θα προκύψουν χρήσιμα συμπεράσματα, θα γίνει φανερό δηλαδή ότι, φέτος, με τους παλαιότερους και περισσότερο έμπειρους εκπαιδευτικούς, το πρόγραμμα θα λειτουργήσει με μεγαλύτερη επιτυχία. Σε κάθε περίπτωση, όλοι εμείς, οι επί χρόνια απαξιωμένοι από το αλλοπρόσαλλο σύστημα προσλήψεων, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, όσοι μετράμε πλέον περισσότερα από 15 χρόνια από την κτήση του πτυχίου μας, όσοι έχουμε πληρώσει με την καταστροφή της ζωής μας, τους πειραματισμούς του εκάστοτε υπουργού Παιδείας, και τις πελατειακές σχέσεις ενός διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, δηλώνουμε ότι δεν έχουμε να αποδείξουμε πλέον τίποτε. Όλοι μας, είτε είμαστε πολλαπλώς επιτυχόντες στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, είτε όχι, είτε έχουμε αποκτήσει μόρια, λίγα η πολλά, είτε δεν έχουμε κανένα μόριο προϋπηρεσίας (γιατί δεν αξιωθήκαμε, ποτέ, έστω και μια ανάθεση Ωρομισθίας ), είμαστε μάχιμοι εκπαιδευτικοί, στηρίξαμε όλα αυτά τα χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα και κυρίως τους μαθητές, στα φροντιστήρια, στα ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά και στον εξευτελιστικό θεσμό της Ωρομισθίας, κι έχουμε αξιολογηθεί στην πράξη -ίσως περισσότερο από τον καθένα. Γι’ αυτό το λόγο, αλλά και για άλλους δυο, εξαιρετικά σημαντικούς, ότι δηλαδή έχει στερέψει και η υπομονή μας και ο χρόνος μας, ζητούμε αυτή τη στιγμή, την αναγνώριση των προσπαθειών μας και την άμεση επαγγελματική μας αποκατάσταση, από ένα Σύστημα, το οποίο μας έχει, επί σειρά ετών, κακοποιήσει ως Εργαζόμενους και ως Πολίτες. Ζητούμε δηλαδή, την κατά προτεραιότητα μοριοδότησή μας, γιατί οι ασυνάρτητες πολιτικές των τελευταίων δέκα ετών μας έχουν πλήξει περισσότερο από τον καθένα, τσακίζοντας τη ζωή και τα όνειρά μας. Δεν επιτρέπουμε να υπονοείται ότι, τάχα, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να βολευτούμε στο Δημόσιο, παρόλο που δεν είμαστε αρκετά «ικανοί». Στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μας πια, απαιτούμε να δοθεί διέξοδος στη δημιουργικότητά μας ώστε με τις γνώσεις και την εμπειρία μας να υπηρετήσουμε πλέον την Εκπαίδευση με όρους αξιοπρέπειας. Καλούμε όλους τους συναδέλφους της χαμένης γενιάς μας, να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική μας. Καλούμε όμως και όλους γενικά τους συναδέλφους μας να στρατευτούν μαζί μας στην υπεράσπιση ενός δίκαιου συστήματος αντικειμενικών κριτηρίων επιλογής, το οποίο θα εξασφαλίσει το Δίκιο και την Αξιοπρέπεια όλων μας. Ομάδα Αδιόριστων Καθηγητών της Θεσσαλονίκης