Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ελευθερία' | 3 Δεκεμβρίου 2009, 23:22

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κα Διαμαντοπούλου, Ο Έλληνας έχει γίνει πολύ καχύποπτος , δύσπιστος και ατομιστής, γιατί βιώνει τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την αδιαφορία, την ανισότητα, τον αποκλεισμό καθημερινά, επί σειρά δεκαετιών. Πολλοί είναι οι πολίτες που λαμβάνουν μέρος σε αυτή τη διαβούλευση αλλά πολλοί είναι και αυτοί που έχουν άποψη, θέση, αντίρρηση αλλά δε θέλουν να την εκφράσουν με τέτοιο τρόπο ίσως γιατί πιστεύουν πως κανείς δε θα ενδιαφερθεί να τη διαβάσει ή να προβληματιστεί πάνω σε αυτή. Άραγε πόσο βάση θα δοθεί στις θέσεις των πολιτών; Μήπως η διαβούλευση αυτή είναι μέρος του επικοινωνιακού παιχνιδιού που χαρακτηρίζει την πολιτική των τελευταίων δεκαετιών; Είμαι κοινωνιολόγος, εκπαιδευτικός,διορισμένη μέσω ΑΣΕΠ,και ιδιαίτερα προβληματισμένη για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που επηρεάζει και διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό την παιδεία των νέων ανθρώπων. Το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα χαρακτηρίζεται προβληματικό και απαιτεί όχι μόνο παρεμβάσεις σε λειτουργικό επίπεδο αλλά και ριζικές αλλαγές για να μπορεί μελλοντικά να χαρακτηρίζεται από τους πολίτες ως ένα εκπαιδευτικό σύστημα ισότητας και δικαιοσύνης. Θα ξέρετε, κα Διαμαντοπούλου, πως το δημόσιο σχολείο και κατ’ επέκταση οι εκπαιδευτικοί του, έχουν απαξιωθεί. Η παραπαιδεία θριαμβεύει, αλλά και οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων αυξάνονται. Οι λόγοι, βέβαια, επιλογής ενός ιδιωτικού σχολείου ποικίλουν και λιγότερο αφορούν την ποιότητα της παιδείας που αυτό προσφέρει, ενώ περισσότερο σχετίζονται με χαρακτηριστικά της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Το ερώτημα είναι: παράγει και αναπαράγει ανισότητες η παράλληλη ύπαρξη ιδιωτικού και δημόσιου σχολείου σε μία σοσιαλιστική, καπιταλιστική Ελλάδα; Η πραγματική απάντηση είναι ναι, αλλά μία «σοσιαλιστική» Κυβέρνηση δε θέλει, αλλά και προφανώς δεν μπορεί λόγω τεράστιου πολιτικού κόστους, να αγγίξει ή έστω να προβληματιστεί με αυτό το θέμα. Θα πρέπει να γνωρίζει, όμως, πως στα μεν «καλά» ιδιωτικά σχολεία αναπαράγεται η οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας στα δε «μικρομεσαία» γίνεται εμπόριο βαθμών και απολυτηρίων και όχι μόνο. Πώς θα αποκτήσει αξία το δημόσιο σχολείο; Πώς το δημόσιο σχολείο θα γίνει φυτώριο μορφωμένων ανθρώπων, με κοινωνική συνείδηση και κριτική σκέψη; Οι εκπαιδευτικοί είναι μία βασική παράμετρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας . Πρέπει όλες οι ειδικότητες να είναι παιδαγωγικά καταρτισμένες και συμφωνώ απόλυτα πως πρέπει πολύ γρήγορα να υπάρξει παιδαγωγικό έτος ή έτη στις πανεπιστημιακές σχολές και να φοιτούν όσοι ενδιαφέρονται να γίνουν μελλοντικά εκπαιδευτικοί. Αυτή η απαράδεκτη και διόλου πραγματική και ουσιαστική διάκριση ανάμεσα σε καθηγητικές και μη σχολές πρέπει να σταματήσει. Είμαι Κοινωνιολόγος, σπούδασα ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες, πέρασα όμως από την παιδαγωγική κατάρτιση της ΑΣΠΑΙΤΕ ενώ ο μαθηματικός, ο φυσικός, ο χημικός, ο βιολόγος κτλ θεωρούνται εθιμολογικά παιδαγωγικά καταρτισμένοι μην έχοντας διδαχθεί ούτε την παιδαγωγική και διδακτική επιστήμη αλλά ούτε καν κοινωνικές επιστήμες. Συνεχής, λοιπόν, πρέπει να είναι η παιδαγωγική και διδακτική κατάρτιση των εκπαιδευτικών από ειδικά καταρτισμένους επιστήμονες. Μία εβδομάδα στα ΠΕΚ σίγουρα δεν επαρκεί και πολλές φορές δεν είναι ποιοτική. Όσον αφορά την επιλογή εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ σίγουρα είναι πιο αξιοκρατική δεδομένου του ότι πολλοί εκπαιδευτικοί μέσω ρουσφετιού και γνωριμιών καλύπτουν θέσεις ωρομίσθιας και ενισχυτικής διδασκαλίας με αποτέλεσμα με ελάχιστα ή και περισσότερα μόρια να διορίζονται με το 40% στην εκπαίδευση. Τι γίνεται όμως με τους αναπληρωτές και τα μόρια που έχουν μαζέψει με κόπο και θυσία και βάσει νόμου περιμένουν να διοριστούν με το 40% ή με τους 24 μήνες; Εδώ την πληρώνουν και αυτοί που δε φταίνε. Βάσει νόμου και όχι ρουσφετιού έκαναν τις επιλογές τους. Σε αυτό το σημείο πρέπει να προβληματιστείτε. Το ίδιο συμβαίνει και με τις βισματικές αποσπάσεις. Φυσικά και δεν πρέπει να ακολουθούν τον εκπαιδευτικό τα μόρια του σχολείου που αφήνει. Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που κάνοντας χρήση του ρουσφετιού επί σειρά ετών μάζευαν μόρια εργαζόμενοι σε μία υπηρεσία κοντά στο σπίτι τους και τώρα θα βρεθούν μπροστά σε νέους εκπαιδευτικούς που θα ζητήσουν μετάθεση; Οι νέοι εκπαιδευτικοί, με τρία, πέντε χρόνια προϋπηρεσίας δε θα μπορέσουν να διεκδικήσουν θέσεις αφού θα εμφανιστούν άτομα με 80, 90, 100 μόρια που τα «κέρδισαν» με τις βισματικές αποσπάσεις. Και εδώ θα πρέπει να προβληματιστείτε σοβαρά κα Διαμαντοπούλου. Πώς θα άρετε αυτήν την αδικία; Όταν σε ένα κράτος κυριαρχεί το ρουσφέτι και η αναξιοκρατία θίγονται κυρίως οι άνθρωποι που πραγματικά αγωνίζονται , υπομένουν για να κατακτήσουν κάτι με τίμιο και δίκαιο τρόπο. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους προστατέψετε. Μην ευνοείτε τους συμφεροντολόγους και τους οπορτουνιστές. Προβληματιστείτε και βρείτε κάποιο τρόπο έτσι ώστε να μην ευνοηθούν αυτοί που με ασπίδα το νόμο κοίταξαν μόνο το συμφέρον τους. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, από φέτος, να μη λαμβάνονται υπόψη στις μεταθέσεις τα μόρια που έχουν κερδίσει οι εκπαιδευτικοί από αποσπάσεις σε υπηρεσίες. Να υπολογίζονται ,αναδρομικά, μόνο τα μόρια της περιοχής που βρίσκεται η υπηρεσία απόσπασης. Όσον αφορά, τώρα, το δόκιμο εκπαιδευτικό και την τριετή παραμονή του στη θέση της πρώτης του τοποθέτησης, δεν ξέρω με ποια λογική επιλέγεται ο χρόνος αυτός, ένα, δύο, τρία, τέσσερα ή πέντε έτη, το σίγουρο είναι πως ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός με 1000 ευρώ δεν μπορεί να συντηρεί νοικοκυριό στην επαρχία και παράλληλα να διατηρεί το μόνιμο σπιτικό του, γιατί έτσι συνήθως έχουν τα πράγματα. Είναι μαθηματικώς βέβαιο πως αν υπάρξει σωστή οργάνωση, έγκαιρη γνώση λειτουργικών και οργανικών κενών, σωστή τοποθέτηση βάση του τόπου μόνιμης κατοικίας, θα μειωθούν η διασπορά και οι συνεχείς μετακινήσεις των εκπαιδευτικών και τότε μπορεί να μην έχει και πολύ νόημα ο νόμος για υποχρεωτική παραμονή. Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, πως οι βασικές αλλαγές στην παιδεία βρίσκονται κάπου αλλού. Οι εφικτές αυτές βελτιωτικές κινήσεις δεν οδηγούν σε ριζικές αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος. Όπως προανέφερα, πρέπει να δοθεί αξία στο δημόσιο σχολείο. Πρώτα από όλα πρέπει να γίνουν αλλαγές που να εξασφαλίσουν την πραγματική ισότητα μέσα στην τάξη. Το «μορφωτικό κεφάλαιο» που φέρουν οι μαθητές από ευνοημένα περιβάλλοντα δεν πρέπει να θεωρείται φυσικό προσόν. Δεν πρέπει μέσα στην τάξη να αναπαράγονται η κοινωνική διαστρωμάτωση και οι κοινωνικές ανισότητες. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να εργαστεί, να συνεργαστεί ουσιαστικά με τους μαθητές έτσι ώστε κάθε μαθητής να φτάσει στο γνωστικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο δεξιοτήτων που ορίζει η σχολική βαθμίδα στην οποία βρίσκεται. Δεν επιτρέπεται σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα ισότητας να μεταβαίνουν οι μαθητές σε επόμενες βαθμίδες έχοντας μικρά ή μεγάλα μαθησιακά κενά, να χαρακτηρίζονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση λόγω των αποτυχιών, να σημειώνεται σχολική διαρροή. Συνάμα, τα μαθησιακά κενά είναι ο βασικότερος λόγος που οδηγεί τους μαθητές στην παραπαιδεία. Αν μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα στο ήμισι και ταυτόχρονα μειωθεί η ύλη ο εκπαιδευτικός θα μπορέσει να επιτελέσει με ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο το έργο του. Η παιδεία χρειάζεται μεγαλύτερη επένδυση χρημάτων , περισσότεροι διορισμοί, περισσότερα σχολεία, καλύτερες αμοιβές, και όχι μόνο, χρειάζεται όραμα. Επίσης, αξιολόγηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με βασικό στόχο τη βελτίωση του αποτελέσματος της διδακτικής διαδικασίας. Έγκυρη, έγκαιρη και αξιόπιστη αξιολόγηση με στόχο την ανατροφοδότηση, όχι με τη μορφή ελέγχου, επιβολής και τιμωρίας. Το ζήτημα εδώ είναι ποιος θα την κάνει την αξιολόγηση, ποια θα είναι τα κριτήρια και ποιες οι μέθοδοι. Ζούμε στην Ελλάδα της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, του ρουσφετιού, των πελατειακών σχέσεων και η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί αν όχι χαθεί. Κατάργηση της αριθμητικής βαθμολόγησης επιδόσεων και συμπεριφορών. Στόχος του σχολείου, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να είναι ο εντοπισμός των άριστων και των αδύνατων μαθητών, να τους βάζει μία «ταμπέλα» και με βάση αυτή να χαράζουν πορείες και να κάνουν επιλογές. Αντίθετα, το σχολείο πρέπει να δώσει σε όλους τους μαθητές γενικές γνώσεις αλλά και αυτές που οι ίδιοι επιζητούν και δεξιότητες και να ενδυναμώσει στοιχεία της προσωπικότητάς τους όπως είναι η αυτοεκτίμηση και η αυτοαντίληψη. Περιγραφική, λοιπόν, αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες για εντοπισμό λαθών, ελλείψεων και αδυναμιών αλλά και προτερημάτων, δυνατών σημείων, ενδιαφερόντων και κλίσεων. Το σχολείο πρέπει να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη και την κοινωνική συνείδηση στους μαθητές του. Πρέπει να ενταχθούν νέα μαθήματα, μη τεχνοκρατικά, να αλλάξει ο τρόπος διδασκαλίας τους, να δίνεται στους μαθητές η δυνατότητα ανάπτυξης ελεύθερης βούλησης, δεξιοτήτων επικοινωνίας και αυτοδιαχείρισης, σεβασμού στη διαφορετικότητα. Ευχαριστώ