Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κουμουστιβίδης Κωνσταντίνος' | 4 Δεκεμβρίου 2009, 00:30

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Θέμα: Αδιόριστοι Εκπαιδευτικοί-Γονείς Παιδιών με Αναπηρία Αξιότιμη Κα Υπουργέ Συμμετέχοντας και εμείς, ως Σύλλογος Εκπαιδευτικών – Γονέων & Κηδεμόνων Παιδιών με Αναπηρία, στα πλαίσια της δημόσιας διαβούλευσης για τον τρόπο πρόσληψης των εκπαιδευτικών επιθυμούμε να σας γνωστοποιήσουμε και να σας υπενθυμίσουμε κάποιες σημαντικές παραμέτρους που θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν αγνοούνται εσκεμμένα. Τα προβλήματα (θεραπευτικά, ιατρικά, εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά κτλ ) που αντιμετωπίζουν οι γονείς παιδιών με αναπηρία είναι πολλαπλά, καθημερινά και πολλές φορές ισόβια. Καθορίζουν δε ριζικά τις όποιες επιλογές (αν τελικά υπάρχουν) των γονέων. Γι αυτό θεωρούμε πως η πολιτική ομογενοποίησης και ισοπέδωσης που προτίθεστε να χαράξετε ως προς τον τρόπο πρόσληψης των εκπαιδευτικών, θα αποτελέσει για μας θεσμική κατοχύρωση ανισοτήτων, εργασιακού και κοινωνικού αποκλεισμού για τους λόγους που εξηγούμε στο παρόν Υπόμνημα. Το γεγονός ότι είμαστε μια μικρή αριθμητική ομάδα,(120 εκπαιδευτικοί όλων των ειδικοτήτων) Κυρία Υπουργέ, δε σημαίνει ότι είμαστε και αόρατοι, ότι δεν υπάρχουμε και δεν διεκδικούμε το αυτονόητο για μας και τα παιδιά μας. Πόσο αξιοκρατικό είναι Κα Υπουργέ και πόσο ίσο τελικά και με τι πιθανότητες επιτυχίας να συμμετέχει στις διαδικασίες του ΑΣΕΠ, ένας γονιός που έχει 2 παιδιά με βαρύ αυτισμό, ή ένας γονιός που δίνει μάχη να κρατήσει το παιδί του στη ζωή περνώντας μήνες στα νοσοκομεία? Τα παραδείγματα αναρίθμητα….. Στα πλαίσια της διαβούλευσης σας εκθέτουμε αναλυτικά την άποψή μας και σας ζητούμε να επιδείξετε την ανάλογη πολιτική ευαισθησία και βούληση λαμβάνοντας υπόψη πως όλα τα δάχτυλα του χεριού κα Υπουργέ δεν είναι ίδια, έχουν όμως ίση αξία.!!! Αρχικά επισημαίνουμε το φιλοσοφικό-θεωρητικό-αξιακό πλαίσιο / υπόστρωμα πάνω στο οποίο εδράζεται το σκεπτικό που αναπτύσσουμε. Θεωρούμε πως η θεμελιακή βαρύτητα των ιδεών της ελευθερίας και της ισότητας είναι αδιαπραγμάτευτη και γι’ αυτό ο έμπρακτος μετασχηματισμός τους μέσω εκτελεστικών πράξεων, που αποτρέπουν του να παραμένουν αυτές απλά και μόνο διακηρυκτικές αρχές, είναι το σημείο αιχμής και ο δείκτης ποιότητας μιας Δημοκρατικής και ευνομούμενης Πολιτείας, αλλά και ο δείκτης/κριτήριο αξιολόγησης του επιπέδου πολιτισμικής ανάπτυξης μιας κοινωνίας βάσει των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Συγκεκριμένα, η έμπρακτη αναγνώριση της διαφορετικότητας και δη των μειονεκτουσών κοινωνικών κατηγοριών αποτελεί χρέος του κράτους, κάτι που ορίζεται και με συνταγματική επιταγή, ως μέριμνα λήψης των κατάλληλων μέτρων για την προστασία των ιδιαίτερα ευπαθών ομάδων, όπως είναι τα άτομα με αναπηρία, έτσι ώστε να εξασφαλίζονται όλοι οι απαραίτητοι όροι και προϋποθέσεις μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης των ατόμων αυτών. Ενδεικτικά επισημαίνουμε τη ρητή συνταγματική αναφορά (άρθρο 21, §6) σύμφωνα με την οποία «.....τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας...». Με τη διάταξη αυτή, το Σύνταγμα της Χώρας εναρμονίζεται µε τα πιο προοδευτικά Συντάγματα άλλων χωρών και υιοθετείται το κοινωνικό μοντέλο για την αναπηρία. Συγκεκριμένα, η διάταξη αυτή σε συνδυασμό µε την αρχή της αναλογικής ισότητας (άρθρο 4 §1) αλλά και µε τη διάταξη του άρθρου 116 §2, που επιτρέπει την λήψη θετικών μέτρων υπέρ των ομάδων οι οποίες τελούν υπό συνθήκες πραγματικής ανισότητας, επιτρέπει στο νομοθέτη να λάβει όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία για την προστασία ή για τη διευκόλυνση των ατόμων µε αναπηρία και των οικογενειών τους. Παράλληλα και στο άρθρο 21 §2 αναφέρεται ότι «.....το κράτος μεριμνά για την υγεία και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος και για την περίθαλψη των απόρων....» Στο άρθρο αυτό, θεμελιώνεται το κοινωνικό κράτος δικαίου και η κοινωνική πολιτική του κράτους, η οποία ασκείται µέσω των ειδικότερων νόμων που εκτελούν αυτή τη συνταγματική επιταγή. Δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα, και παρά τις αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις και παρά το γεγονός, πως από την πλευρά της η Πολιτεία δείχνει να αντιλαμβάνεται, να συμμερίζεται και να κατανοεί τις εμφανείς και ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι γονείς παιδιών ΑμΕΑ δεν έχει λάβει καμιά ουσιαστική μέριμνα για την προστασία αυτών και δη εν προκειμένω για τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς γονείς παιδιών με αναπηρία. Για του λόγου το αληθές σας αναφέρουμε τις συγκεκριμένες νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν στα ΑΜΕΑ και τις οικογένειές τους μέσα από τις οποίες αποδεικνύεται οτι οι προβλέψεις και η μέριμνα για τους γονείς των ΑΜΕΑ είναι σχεδόν ανύπαρκτες ή τουλάχιστον εικονικές όσον αφορά στο εξεταζόμενο ζήτημα. 1. Νόμος 2643/98 «Μέριμνα για την απασχόληση προσώπων ειδικών κατηγοριών και άλλες διατάξεις» 2. Γνωμοδότηση 545/2006 του Ν.Σ.Κ (30/11/2006) με θέμα «αν οι διατάξεις του 2643/98 τυγχάνουν εφαρμογής στις προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών» απεφάνθη αρνητικά. 3. Να σημειωθεί εδώ πως σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του Ν.Σ.Κ κρίνεται ορθό ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες (πολύτεκνοι) να διορίζονται άμεσα και κατά προτεραιότητα στην εκπαίδευση, άλλες κοινωνικές κατηγορίες να προτάσσονται στους πίνακες αναπληρωτών (σκλήρυνση κατά πλάκας, δρεπανοκυτταρική αναιμία) και τέλος άλλες, όπως οι τρίτεκνοι να προτάσσονται σε ποσοστό 20% στις προσλήψεις αναπληρωτών ωρομισθίων σε γενική και ειδική εκπαίδευση και ΤΑΔ. Η γνωμοδότηση αυτή ήταν σαφώς ανισότιμη ως προς τα Αμεα και τους γονείς παιδιών με αναπηρία. 4. Νόμος 3699/2008 για την Ειδική Αγωγή, σύμφωνα με τον οποίο οι γονείς Αμεα έχουν τη δυνατότητα να εγγράφονται στον πίνακα Β΄ της Ειδικής Αγωγής, (μόνο εκεί) χωρίς ουσιαστικά κανένα αντίκρυσμα αφού αρκετές ειδικότητες στον πίνακα αποτελούν διακοσμητικό στοιχείο δεδομένου ότι δεν απορροφούνται ως αναπληρωτές σχεδόν ποτέ. Με άλλα λόγια ο νομοθέτης μας αναγνωρίζει ως μια ευπαθή κοινωνική κατηγορία, μας εγγράφει στον πίνακα Β’ της Ειδικής Αγωγής αλλά δεν μας αναγνωρίζει τόσο «ευπαθή κοινωνική κατηγορία» όσο τους πολύτεκνους και τους τρίτεκνους. Αναρωτιόμαστε λοιπόν τι άλλο επιπλέον να μας συμβεί πέραν των όσων αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση ώστε να κατανοηθεί η αναγκαιότητα της άμεσης απορρόφησης μας στο εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας.!!!! Εξάλλου θεωρούμε παράδοξο το γεγονός ότι κάποιες κοινωνικές ομάδες στα πλαίσια άσκησης μιας δημογραφικής πολιτικής να τυγχάνουν ευνοϊκών ρυθμίσεων, ενώ γονείς που πραγματικά υποφέρουν να αντιμετωπίζονται με «φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και συμπονετικούς φιλανθρωπισμούς»!!! Σε ό,τι σχετίζεται τώρα με την ιδιαιτερότητα των γονέων που έχουν παιδιά με αναπηρία τονίζουμε την πολλαπλότητα και τη διάρκεια των δυσκολιών – δυσχερειών που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στον αγώνα μας για διαρκή και ειδική μέριμνα φροντίδα και περίθαλψη των ανάπηρων παιδιών μας. Παιδιά που χρειάζονται ισοβίως τη συμπαράσταση των γονέων, παιδιά που την ημέρα τους την περνούν σε θεραπείες (τακτικές και έκτακτες) όλου του ιατρικού φάσματος, παιδιά που χρειάζονται την υποστηρικτική παρουσία και συνδρομή των γονέων τους σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας τους. Ως εκ τούτου γίνεται κατανοητό ότι Α) Ο μόχθος, ψυχικός και σωματικός, των γονέων παιδιών με αναπηρία είναι ανυπολόγιστος. Β) Οι οικονομικές απαιτήσεις λόγω της αναπηρίας αυτής καθ΄εαυτής είναι υπέρογκες και μακροχρόνιες αφενός και αφετέρου το πρόβλημα της επιβίωσης και διασφάλισης αξιοπρεπούς διαβίωσης των παιδιών εντείνεται δεδομένου ότι ανάγκες και συνθήκες ζωής τοποθετούν τους γονείς εκτός εργασίας για τη φροντίδα του παιδιού. Γ) Εκ των πραγμάτων η δυνατότητα διεκδίκησης εργασίας είναι ανισότιμη. Από αυτό συνάγεται ότι το φάσμα του εργασιακού και κοινωνικού αποκλεισμού δεν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας, μια έωλη διαπίστωση, αλλά συνιστά τη διαρκώς παρούσα δική μας πραγματικότητα. Ευρωπαϊκές μελέτες έχουν δείξει ότι τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους αποτελούν μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες πληθυσμού στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Είμαστε η ζωντανή απόδειξη επ’ αυτού! Δ) Να τονιστεί μάλιστα στο σημείο αυτό, ότι η συνθήκη της ύπαρξης μας δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την έννοια της ελεύθερης βούλησης ως δυνατότητα επιλογής και απόφασης. Ως γονείς παιδιών ΑμΕΑ δεν έχουμε καμιά επιλογή. Βρισκόμαστε στη συγκεκριμένη κατάσταση χωρίς τη δική μας υπαιτιότητα. Δεν κάνουμε ανάπηρα παιδιά για να τύχουμε των ευεργεσιών της όποιας νομοθετικής ρύθμισης… Και ό,τι αναφέρουμε είναι το ελάχιστο του τι μπορεί να λεχθεί για τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες και τα παιδιά μας. Τέλος, αφήσαμε τελευταία μια σημαντική για εμάς παράμετρο. Όλοι εμείς οι γονείς ΑΜΕΑ και εκπαιδευτικοί συνάμα είμαστε κάτοχοι ενός βιωματικού εμπειρικού και παιδαγωγικού αντιστοίχως κεφαλαίου που δεν μπορεί να αποκτηθεί από κανένα Πανεπιστήμιο, κι ούτε κι από κάποιο σεμινάριο 400 ωρών (τα οποία σημειωτέον έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια και περιφέρονται ετησίως από πόλη σε πόλη με ένα ιδιαίτερα υψηλό κόστος). Γνωρίζετε αρκούντως τι συμβαίνει με την εμπορευματοποίηση στο χώρο κυρίως της ειδικής αγωγής… Κι αν οι σύγχρονες παιδαγωγικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις τοποθετούν την ενσυναίσθηση στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής πράξης και αγωγής, ποιος άλλος κατέχει αυτή την ψυχοδυναμική και παιδαγωγική προσέγγιση καλύτερα από τους γονείς ΑΜΕΑ – εκπαιδευτικούς; Πιστεύουμε ότι η Πολιτεία οφείλει να αξιοποιήσει αυτό το ανεκτίμητο και επίπονα αποκτημένο κεφάλαιο γνώσεων και εμπειριών. Θεωρούμε τους εαυτούς μας δια βίου επιμορφούμενους μέσα από τη διάδραση με τα παιδιά μας αλλά και επιμορφωτές – παιδαγωγούς αντίστοιχα στον τόσο ιδιαίτερο χώρο τόσο της Ειδικής όσο και Γενικής αντίστοιχα Εκπαίδευσης. Θεωρούμε ευθύνη και χρέος της Πολιτείας να μας εντάξει στο εκπαιδευτικό δυναμικό της χώρας και να αξιοποιήσει αυτή την ανεκτίμητη γνωστική και εμπειρική κατάρτιση που ως εκπαιδευτικοί κατέχουμε. Με βάση τα παραπάνω και με δεδομένο ότι οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί - γονείς ΑΜΕΑ αποτελούμε μια μικρή αριθμητικά ομάδα 120 εκπαιδευτικών όλων των ειδικοτήτων (όπως μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί και από τον πίνακα Β΄ στον οποίο είμαστε εγγεγραμμένοι) γίνεται κατανοητό ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε επί ίσοις όροις το αναφαίρετο δικαίωμά μας στην εργασία, λόγω των ανυπέρβλητων αναγκαιοτήτων και απαιτήσεων των συνθηκών ζωής μας. Οι οικογένειες μας αντιμετωπιζουν ένα ευρύ φάσμα αναπηριών και ειδικών αναγκών, (π.χ. παιδιά με καρκίνο, λευχαιμία, βαριά νοητική στέρηση, αυτισμό, τετραπληγίες κτλ), προβλημάτων που χρήζουν διαρκούς ειδικής μέριμνας και φροντίδας επί 24ωρου βάσεως. Με ποιους ίσους όρους μπορεί να διαγωνιστεί άραγε μια μητέρα 2 παιδιών με βαρύ αυτισμό ή ένας γονιός που για λόγους θεραπείας του παιδιού του κατοικοεδρεύει για μήνες στα νοσοκομεία; Τα παραδείγματα άπειρα! Τέλος σας ενημερώνουμε πως το συγκεκριμένο αίτημά μας στηρίζουν: - ΕΣΑΜΕΑ (σας έχει αποστείλει σχετικό υπόμνημα.) - ΟΛΜΕ - Όλοι οι Σύλλογοι και οι Φορείς που στόχο έχουν την στήριξη και διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ. - Γονεϊκό κίνημα ΑΜΕΑ. (Σύντομα θα σας αποσταλούν και εγγράφως οι υπογραφές όλων των συλλόγων ΑΜΕΑ που στηρίζουν το αίτημά μας) Δεν ζητούμε φιλανθρωπίες και οίκτο.!!! Διεκδικούμε το δικαίωμα στην αξιοπρέπειά μας. Διεκδικούμε: 1. Εφαρμογή της παρ. 3 του άρθρου 6 του Ν. 3255/2004 (Αρ. ΦΕΚ 138 - Τεύχος Α΄), προκειμένου οι γονείς παιδιών με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω να διορίζονται σε θέσεις Εκπαιδευτικών των κλάδων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ανεξάρτητα από τη συμμετοχή τους σε διαγωνισμό του Α.Σ.Ε.Π. Σας ευχαριστούμε θερμά εκ των προτέρων. Ευελπιστούμε στη θετική ανταπόκριση του αιτήματός μας και αναμένουμε πως θα επιληφθείτε άμεσα του θέματός μας. Με Εκτίμηση Για το ΔΣ του Συλλόγου ο Πρόεδρος η Γεν. Γραμματέας Κουμουστιβίδης Κωνσταντίνος Πρασιάδου Σταυρούλα