Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Τσαμπίκα Καράκιζα' | 4 Δεκεμβρίου 2009, 01:11

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κατά τη γνώμη μου το κλειδί για την επιτυχία της όποιας εκπαιδευτικής αλλαγής βρίσκεται στα χέρια των εκπαιδευτικών, ως κλάδου αλλά και προσωπικά. Προκειμένου να κερδηθεί ξανά η χαμένη εμπιστοσύνη προς το ΥΠΕΠΘ και σε όποιον θεσμό ή πρόσωπο το εκπροσωπεί σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να διαμορφωθούν συνθήκες στις οποίες ο εκπαιδευτικός θα αισθάνεται δικαιωμένος στο ρόλο του, σε μια πορεία εξέλιξης που θα επιστρέφει και σ' αυτόν, δηλ. ευχαριστημένος. Αλλά ένας τέτοιος εκπαιδευτικός είναι αυτός που υποστηρίζεται: επιστημονικά, παιδαγωγικά, επιμορφωτικά, οικονομικά, ακόμα και ψυχολογικά. Τα στελέχη της εκπαίδευσης υποτίθεται οτι αποτελούν ένα βασικό μοχλό γι' αυτή την πολύπλευρη υποστήριξη των εκπαιδευτικών και επομένως θα πρέπει να διαθέτουν όλες αυτές τις ικανότητες που απαιτούνται ώστε να εκπληρώνουν το στόχο τους. Ιδιαίτερα αναφέρομαι στις επικοινωνιακές ικανότητες, σε ικανότητες διαχείρισης ανθρώπινων και άλλων πόρων, σε ικανότητες εμψύχωσης, αξιολογικές, οργανωτικές, διοικητικές, σε ικανότητες να διακρίνουν πίσω από τα προφανή, να είναι καλοί ακροατές και όχι μόνο ομιλητές, να διαχειρίζονται και να μετασχηματίζουν συγκρούσεις, να αναδεικνύουν σε κάθε περίπτωση το σημαντικό, προσηλωμένοι στον στόχο για τον σύγχρονο, αποτελεσματικό, ανήσυχο και διαρκώς εξελισσόμενο δάσκαλο που θα διαμορφώνει τους αυριανούς κριτικούς πολίτες. Με αυτή την έννοια θεωρώ θετική την πρόταση για την επιμόρφωση των στελεχών όπως κατατίθεται εισηγητικά. Ειδικός προσανατολισμός πρέπει να υπάρξει στην ανάπτυξη ικανοτήτων διοίκησης των διευθυντών των σχολικών μονάδων καθώς και στη διασαφήνιση των ρόλων (επικαλύψεις, αντιφάσεις κλπ) σχολικών συμβούλων (σήμερα χωρίς στην πραγματικότητα θεσμοθετημένη δυνατότητα για αποφάσεις που να λύνουν προβλήματα) και διευθυντών διευθύνσεων (με όλες τις αποφασιστικές αρμοδιότητες και συχνά έλλειμμα συνεργασίας με τους ΣΣ), στην κατεύθυνση της άρσης της σύγκρουσης που προκύπτει από αδυναμίες διαχείρισης εξουσίας. Τα μετρήσιμα προσόντα υπάρχουν τρόποι να υπολογισθούν, αναφέρθηκαν αρκετοί παραπάνω. Επισημαίνω απλώς οτι θα πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα στη διδακτική εμπειρία (πρέπει να υπολογίζεται και αυτή στην Γ'θμια εκπαίδευση) και την επιστημονική κατάρτιση, όπως αποδεικνύεται από σπουδές κλπ. Στη δική μου περίπτωση (σχολική σύμβουλος) πήρα από το διδακτορικό λιγότερα μόρια από αυτά που θα έπαιρνα αν απλώς τα 4 χρόνια της εκπαιδευτικής άδειας που πήρα για να το κάνω, τα υπηρετούσα! Θεωρώ επίσης οτι η συνέντευξη έτσι όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αποτελούσε απλώς το άλλοθι για τη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων. Ωστόσο νομίζω οτι η προσωπικότητα του κάθε στελέχους παίζει σημαντικό ρόλο στην άσκηση του έργου του και επομένως θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να "μετριέται" σε μικρότερο βαθμό και αυτός ο παράγοντας, αξιοποιώντας πιθανόν την ευρωπαική εμπειρία και κυρίως διαμορφώνοντας επιστημονικές επιτροπές κρίσης απαλλαγμένες από κομματικά χρώματα. Σε μια τέτοια κατεύθυνση θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και αξιολογικές κρίσεις που θα αφορούν τους υποψήφιους, οι οποίες θα προέρχονται από ομότιμους ή υφιστάμενους (πχ σύλλογο διδασκόντων αν πρόκειται για διευθυντή σχολείου ή εκπαιδευτικούς ειδικότητας σε κάποια περιοχή αν πρόκειται για σχολικό σύμβουλο), με την προϋπόθεση βέβαια οτι η ιδέα της αυτοαξιολόγης και ετεροαξιολόγησης έχει αποκτήσει όχι μόνο τυπική θεσμική ισχύ αλλά και τη δυναμική που της αξίζει μέσα στην ελληνική εκπαιδευτική κουλτούρα. Μια τέτοια δυναμική δεν εκλαμβάνει την κριτική ως προσωπική απόρριψη, μπορεί να επιφέρει μόνο θετικά παιδαγωγικά αποτελέσματα και να δημιουργήσει προσδοκίες για επέκτασή της και στις αυριανές κοινότητες πολιτών.