Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Ε.Ζ.' | 4 Δεκεμβρίου 2009, 11:42

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΕΩΝ… Τη δεκαετία του 80 ένας από τους κύριους στόχους των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ήταν η ‘αποκέντρωση’ και η τόνωση της επαρχίας οικονομικά, πολιτιστικά και κοινωνικά. Ένας στόχος στον οποίο απέτυχαν παταγωδώς τόσο οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και αυτές της ΝΔ. Τώρα, καθώς κλείνει η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, το σύνθημα αυτό δεν ακούγεται πλέον καθόλου. Φαίνεται ότι έχουμε αποδεχθεί ότι η Ελλάδα θα είναι μια υδροκέφαλη χώρα με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού να συγκεντρώνεται στην Αττική και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Θεωρούμε την επαρχία, τόσο τη νησιωτική όσο και την ορεινή, ωραία για εξορμήσεις και διακοπές, καλοκαιρινές ή χειμερινές. Με αυτά τα δεδομένα, είναι δυνατόν οι ιθύνοντες πολιτικοί να περιμένουν ότι οι εκπαιδευτικοί θα πετάνε τη σκούφια τους για να περάσουν χρόνια ολόκληρα σε απομακρυσμένα μέρη; Είναι δυνατόν η υπουργός, ελαφρά τη καρδία, να δηλώνει ότι θα πρέπει οι νεοδιόριστοι να περνάνε τρία χρόνια στην πρώτη τους τοποθέτηση; Δεν είναι υπερβολικό να απαιτούμε από τους νεοδιόριστους (αλλά όχι απαραίτητα και ‘νέους’) εκπαιδευτικούς να περάσουν ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα σε περιοχές που βρίσκονται μακριά από τα αστικά κέντρα, μακριά από τις οικογένειες και τη ζωή τους; Δυστυχώς, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα (ίσως και το μεγαλύτερο) του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι ο αυταρχισμός και η αναλγησία. Θα ήταν καλύτερα αντί για αυταρχικές αποφάσεις του τύπου ‘απαγορεύεται να κάνεις αίτηση για μετάθεση πριν την ολοκλήρωση της τριετίας’, να δοθούν πραγματικά κίνητρα στους εκπαιδευτικούς, έτσι ώστε να επιλέγουν αυτοβούλως να παραμένουν για παραπάνω χρόνια σε σχολεία απομακρυσμένων περιοχών. Τέτοια ΚΙΝΗΤΡΑ μπορούν να είναι τα ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΜΟΡΙΑ για τη δεύτερη και τρίτη χρονιά που παραμένει κάποιος στο ίδιο σχολείο αλλά και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ, καθώς είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι μισθοί μας δεν φτάνουν για να καλύψουν το κόστος διαβίωσης και μετακίνησης όταν υπηρετούμε μακριά από τον τόπο μόνιμης κατοικίας. Οι εταιρείες μεταφορών αυξάνουν συνεχώς τις τιμές των εισιτηρίων, οι ιδιοκτήτες ακινήτων των απομακρυσμένων περιοχών βλέπουν τους εκπαιδευτικούς ως πηγή εισοδήματος για τους μήνες εκείνους που δεν υπάρχει τουριστική κίνηση, τα έξοδα συντήρησης της μόνιμης κατοικίας συνεχίζουν να τρέχουν... ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΕΩΝ… Όποιος έχει περάσει από υπηρεσίες του ΥΠΕΠΘ γνωρίζει καλά ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αποσπασμένων εκπαιδευτικών προσφέρουν πραγματικό έργο στις υπηρεσίες στις οποίες υπηρετούν. Κι αυτό είτε από μεράκι και φιλότιμο είτε από φόβο μήπως δεν ανανεωθεί η απόσπασή τους σε περίπτωση που τα ‘φορτώσουν στο κόκορα’. Επίσης, η πλειοψηφία των αποσπασμένων εκπαιδευτικών που βρίσκονται σε γραφεία θα προτιμούσαν να διδάσκουν στην τάξη και περιμένουν πώς και πώς την ώρα που θα ξαναβρεθούν στο σχολείο. Αν έχουν ζητήσει απόσπαση και βρίσκονται μακριά από το σχολείο, αυτό το έχουν κάνει από ανάγκη, για διάφορους λόγους. Λόγοι οικογενειακοί, υγείας, οικονομικοί κλπ. αναγκάζουν κάποιους να μετατρέπονται από εκπαιδευτικούς σε διοικητικούς υπαλλήλους. Είναι λυπηρό αυτό που γίνεται τον τελευταίο καιρό, να παρουσιάζονται οι ‘αποσπασμένοι’ εκπαιδευτικοί ως το μείζον πρόβλημα της εκπαίδευσης, ως οι ανήθικοι, ανεύθυνοι και φυγόπονοι υπάλληλοι που φταίνε για όλα τα κακά της εκπαίδευσης. Αρεσκόμαστε να ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα και εύκολες λύσεις και καταλήγουμε να χάνουμε την ουσία του προβλήματος. Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΕΩΝ ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Όσον αφορά στους εκπαιδευτικούς, υπάρχουν περιπτώσεις συναδέλφων που έχουν πραγματική ανάγκη να πάρουν απόσπαση κάποια στιγμή στην επαγγελματική τους πορεία. Μπορεί να είναι για λόγους οικογενειακούς ή οικονομικούς, για λόγους υγείας ή ψυχολογικούς. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την απόσπαση σε ένα συνάδελφο που το παιδί του βρίσκεται στην εφηβεία και έχει ανάγκη από την παρουσία του γονιού του; Ποιος μπορεί να αρνηθεί την απόσπαση σε μια συνάδελφο που αναγκάζεται να μπει σε πρόγραμμα υποβοηθούμενης γονιμοποίησης; Ή σε κάποιον που αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της τάξης; Ή σε κάποιον που έχει προβλήματα υγείας και πρέπει να βρίσκεται κοντά στους γιατρούς του; Ή σε κάποιον που έχει τον πατέρα του ή τη μητέρα του σε τελικό στάδιο καρκίνου και θέλει να βρίσκεται κοντά του τις τελευταίες του ώρες; Ή σε κάποιον του οποίου ο σύζυγος είναι άνεργος και η οικογένεια πρέπει να συντηρηθεί αποκλειστικά με το μισθό του εκπαιδευτικού; Αυτές όλες είναι πραγματικές περιπτώσεις συναδέλφων που έχουν αναγκαστεί να πάρουν απόσπαση για να είναι κοντά στο σπίτι τους. Από την άλλη μεριά, και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να ωφεληθεί από τις αποσπάσεις. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί με μεγάλη εμπειρία στην εκπαίδευση που μπορούν να προσφέρουν πολλά σε φορείς του ΥΠΕΠΘ όπως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, το ΚΕΕ, τα Παιδαγωγικά Τμήματα των Πανεπιστημίων, τον ΟΕΕΚ κλπ. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί με εξαιρετικές σπουδές που μπορούν να φανούν χρήσιμοι σε πληθώρα υπηρεσιών όπως στα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, στα ΚΕΔΔΥ (πρώην ΚΔΑΥ), σε γραφεία διαχείρισης ευρωπαϊκών προγραμμάτων κλπ. Το Υπουργείο Παιδείας έχει τη δυνατότητα αλλά και την πολυτέλεια να αντλεί δυναμικό από μια ομάδα με αυξημένα προσόντα. Είναι προς το γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας μας να αξιοποιείται με ουσιαστικό τρόπο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να γίνει ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ των αποσπάσεων αλλά ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί αν παίρνουν οι αποσπασμένοι τα μόρια του τόπου απόσπασης και όχι της τοποθέτησής τους, οπότε θα κάνουν αίτηση αυτοί που έχουν υπαρκτή ανάγκη. Όπως, επίσης, αν γίνεται πραγματική εξέταση του βιογραφικού σημειώματος των υποψηφίων που κάνουν αίτηση για απόσπαση. ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ… Πολλές από τις απόψεις που διατυπώνονται στο δημόσιο αυτό φόρουμ είναι ενδιαφέρουσες και σίγουρα αποτυπώνουν διάφορες τάσεις που υπάρχουν στην εκπαιδευτική κοινότητα. Η απορία που δημιουργείται είναι αφενός αν οι υπεύθυνοι του ΥΠΕΠΘ θα λάβουν πραγματικά υπόψη τους τις απόψεις που διατυπώνονται και αφετέρου με τι τρόπο θα επεξεργαστούν όλες αυτές τις συνεισφορές που γίνονται στο δημόσιο διάλογο.Δεν αρκεί να ανοίγουν ένα φόρουμ στο διαδίκτυο όπου ο καθένας γράφει τη γνώμη του. Πρέπει να μας πουν και πώς θα τις ‘διαβάσουν’ όλες αυτές τις απόψεις που μαζεύονται.