Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Αθηνά Πήττα' | 9 Φεβρουαρίου 2010, 16:47

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Κυρία υπουργέ, Θα ήθελα πριν εκφέρω την γνώμη μου σχετικά με την ''Δια βίου μάθηση'' να κάνω μία παρένθεση σχετικά με την μάθηση στα πανεπιστήμια. Ο στόχος του φοιτητή είναι το πτυχίο, δηλαδή το πιστοποιητικό των γνώσεων του, όμως δυστυχώς οι σημερινοί φοιτητές αποφοιτούν απο τις σχολές χωρίς να γνωρίζουν βασικές γνώσεις του αντικειμένου που σπούδασαν. Έχουν όμως ''το χαρτι''. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι στις περισσότερες σχολές και ειδικότερα στις θεωρητικές οι παρουσίες δεν είναι υποχρεωτικές. Οι φοιτητές δεν παρακολουθούν τα μαθήματα καθώς είναι σίγουροι ότι στο τέλος θα λάβουν σημειώσεις από άλλους μαθητές και απο τους καθηγητές οι οποίοι μην έχοντας άλλη λύση δίνουν σημειώσεις έτοιμες. Έτσι οι φοιτητές παπαγαλίζουν τα πιο σημαντικά, γράφουν ένα 5 και αποφοιτούν χωρίς να έχει μείνει κάποια ουσιαστική γνώση. Το επίπεδο πέφτει συνεχώς, οι φοιτητές γίνονται απαισιόδοξοι καθως νιώθουν λίγοι για κάθε μελλοντική εργασία και στο τέλος το μόνο που μένει είναι ένα ωραίο χαρτί να στολίζει τον τοίχο μας. Αφού λοιπόν οι φοιτητές μας είναι έτσι που έχουν ανάγκη την εκπαίδευση για την αποκατάσταση τους, πολύ αμφιβάλλω οτι οι μεγαλύτεροι θα κοπιάσουν περισσότερο ωστε να συμμετέχουν σε τέτοια προγράμματα. Χρειάζεται λοιπόν ΚΙΝΗΤΡΟ και κάποιας μορφής ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ωστε να υπάρξει κινητοποίηση και ενδιαφέρον για τα προγράμματα δια βίου μάθησης. Επιπλέον, όταν ο ενδιαφερόμενος κατευθυνθεί προς αυτά πρέπει να εκπαιδευτεί με σοβαρότητα και όχι από ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει το ''δημοσιουπαλληλίκι''. Το σύστημα πρέπει να είναι ελεγχόμενο και να γίνονται συνεχώς αξιολογήσεις, αναφορές προόδου και ίσως τελικές εξετάσεις με εξεταστές άλλων κέντρων δια βίου μάθησης ωστε να εξασφαλιστεί η σοβαρότητα των εξετάσεων αυτών. Το πτυχιο/βεβαίωση που θα δίνεται πρέπει να έχει κάποιο αντίκρυσμα στην ελληνική κοινωνία και όχι να θεωρείται ως ένα επιπλέον χαρτί. Ακόμη πρέπει η δια βίου μάθηση να διαφημιστεί και να θεωρηθεί δεδομένη απο τον ελληνικό λαό και όχι απλά ως ένα πρόγραμμα παραπάνω που είναι πάντα για τους άλλους και όχι για εμας. Συνοψίζοντας, θα ήθελα να τονίσω την αναγκαιότητα του κινήτρου καθώς και την υποχρεωτική μορφή που πρέπει να έχει το πρόγραμμα, διότι χωρίς αυτά όλες οι προσπάθειες για βήμα προς τα εμπρός θα καταλήξουν πάλι να είναι ωραία προγράμματα της ΕΕ εφαρμοσμένα πρόχειρα και άτσαλα απο το ελληνικό δημόσιο και αποτελούμενα απο Έλληνες που τους νοιάζει μόνο το χαρτί. Δηλαδη, αποτέλεσμα μηδέν.