Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κωστης Γελ.' | 28 Σεπτεμβρίου 2016, 23:12

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα μεταπτυχιακά προγράμματα κάνουν χρήση υποδομών, αιθουσών του κράτους και προσφέρουν καθαρό κέρδος στους διδάσκοντες καθηγητές. Συνεπώς δεν υπάρχει κάποιος λόγος να υπάρχει τόσο μεγάλο κόστος στην φοίτηση των μεταπτυχιακών και το πλαφόν είναι δίκαιο. Επιπλέον οι ώρες που διδάσκουν οι καθηγητές είναι λίγες οπότε θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν στον υπάρχων μισθό και οι ώρες διδασκαλίας του μεταπτυχιακού. Οι περισσότεροι καθηγητές έχουν θέσεις πάρκινγκ, γραφείο, επίδομα βιβλιοθήκης την εποχή του διαδικτύου και πληρώνονται για να κάνουν ταξίδια σε συνέδρια χωρίς να έχουν καν δημοσιεύσει (το μέλος ΔΕΠ το ανέφερε (http://www.opengov.gr/ypepth/?c=37618) - φυσικά ένας μέλος ΔΕΠ μπορεί να κάνει το ταξιδάκι του με την οικογένεια του και να μην ελεγχθεί ποτέ αν τελικά απέδωσε κάτι το ταξίδι). Τα αναφέρω αυτά (υπάρχουν και άλλα) για να δούμε σε τι τελικά αποσκοπούν τα έσοδα από τα μεταπτυχιακά, αν και είναι γνωστα στην ελληνική πραγματικότητα. Τα δε έξοδα των συνεργαζομένων ερευνητών/βοηθών για την έρευνα τους θα έπρεπε να καλύπτονται από φορείς που κρίνουν ότι θα έχουν κέρδος από την χρηματοδότηση της έρευνας τους. Αντιθέτως η απουσία προσέλκυσης ιδιωτικών φορέων και χρηματοδότησης (όπως γίνεται σε σύγχρονα κράτη και πανεπιστημια) έχει δημιουργήσει την νέα μόδα φροντιστηριακών προπτυχιακών που βαφτίζονται μεταπτυχιακά (οι καθηγητές δηλώνουν οτι προχωρημένα θέματα θα διδαχθούν στο μεταπτυχιακό για να προσελκύσουν υποψήφιους πελάτες). Αποτέλεσμα να μην γίνεται ουσιαστικό προπτυχιακό και μεταπτυχιακό μάθημα (μην ξεχνάμε οτι τα καλύτερα πανεπιστήμια στο εξωτερικό προσφέρουν τριετής Bsc και μονοετές Msc). Ο ρόλος του πανεπιστήμιου είναι δημοσία και δωρεάν παιδεία. Κάποιοι θέλουν να αμείβονται πλουσιοπάροχα ουσιαστικά προσφέροντάς μονό διδασκαλία ξεχνώντας ότι η παιδεία πέρα από την διδασκαλία χτίζεται μεσα απο πρόοδο της επιστήμης, καινοτόμες λύσεις για την κοινωνία και ανάπτυξη σχέσης (οικονομική και ανταλλαγή τεχνογνωσίας) του πανεπιστήμιου με φορείς/επιχειρήσεις. Τα δε τελευταία έπρεπε να εξασφαλίζουν τους διαθέσιμους πόρους και όχι τα εύκολα θύματα οι φοιτητές. Η αδυναμία όμως του συγχρόνου πανεπιστήμιου να κινηθεί μπροστά και η ελληνική νοοτροπία "οτι αρπάξω"" οδήγησε στην εκτίναξη του αριθμού των μεταπτυχιακών ως μέσο προσθέτου εισοδήματος στους καθηγητές. Συνεπώς νομίζω οτι το νομοθέτημα κινείται προς στην σωστή κατεύθυνση: δωρεάν και εύκολη πρόσβαση σε μεταπτυχιακό, οι καθηγητές να αναζητήσουν χρήματα από τους παραγωγικούς φορείς κάνοντας σοβαρή έρευνα. Τέλος, θα έπρεπε σε κάθε μεταπτυχιακό και τμήμα να ανακοινώνεται το πλήθος των δημοσιεύσεων ανά καθηγητή καθώς και τα ερευνητικά έργα από προτάσεις που έκαναν η ίδιοι. Εφόσον υπάρχει το απαραίτητο όριο τότε θα έπρεπε να επιτρέπεται τουλάχιστον η ίδρυση ενός μεταπτυχιακού από τον συγκεκριμένο καθηγητή, για να αποφύγουμε μη καλα μεταπτυχιακά (δεν νοείται καθηγητής με λιγότερες δημοσιεύσεις από 40 σε χρόνο 15ετιας να προσφέρει μεταπτυχιακό)