Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Λ.Κ.' | 16 Φεβρουαρίου 2010, 17:20

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αξιότιμη κ. Υπουργέ, Η δια βίου μάθηση είναι μια ή πολλές επί μέρους διαδικασίες που μπορούν να υιοθετηθούν και εφαρμοστούν μέσω νομοθετημάτων, αλλά εντέλει η δια βίου μάθηση αποτελεί πάνω από όλα μια φιλοσοφία και στάση ζωής. Ανακαλύπτω ότι πρέπει να μαθαίνω νέα πράγματα γιατί αυτά που γνωρίζω σήμερα, αύριο είναι ξεπερασμένα. Στον τροχό της μάθησης που δεν σταματά ποτέ πρέπει να γίνομε κοινωνοί και ενεργοί πολίτες. Πως όμως όταν όλοι έχομε γαλουχηθεί σε ένα μοντέλο, το οποίο δεν προϋποθέτει την ανακάλυψη της γνώσης αλλά το σερβίρισμά της; Κλασικό παράδειγμα ο δάσκαλος που θα παραδώσει το ‘παρακάτω’, ο καθηγητής που θα εξηγήσει το μάθημα, ο πανεπιστημιακός που θα δώσει μια 1ωρη ή 2ωρη διάλεξη για να συνεχίσει ο επόμενος. Μάθαμε όλοι να παρακολουθούμε νυσταλέοι, συνήθως κάποιον που αποτελεί την πομπό της γνώσης, σε ένα σύστημα δασκαλοκεντρικό που θέλει τον μαθητή παθητικό ακροατή και όχι ενεργό, που τον θέλει να αναπαράγει τη γνώση του δασκάλου και να ανταμείβεται ανάλογα. Σ’ αυτό το παιδαγωγικό πρότυπο που επιβραβεύει την πιστή αναπαραγωγή και απομνημόνευση εκτοπίζοντας την δημιουργικότητα, την φαντασία, την σύνδεση της πρότερης γνώσης του μαθητή, την διαθεματική προσέγγιση, την ενεργή συμμετοχή για την δημιουργία της νέας γνώσης η προσπάθεια για την εμπέδωση της ανάγκης και της αξίας της δια βίου μάθησης φαίνεται ότι περνάει από το δημοτικό σχολείο και συνεχίζεται σε όλα τα επίπεδα και βαθμίδες. Σ’ αυτό το πεπαλαιωμένο μοντέλο κυρίαρχη λογική είναι η εστίαση στις γνώσεις που πολλές φορές είναι υπερβολικές, μη χρήσιμες, θεωρητικές και ίσως ανεφάρμοστες στην μετέπειτα επαγγελματική σταδιοδρομία. Σε ένα άλλο μοντέλο που στοχεύει στα μαθησιακά αποτελέσματα θα μπορούσε να συνεκτιμηθεί η συνεισφορά κάθε μαθήματος ή μαθησιακής ενότητας εφόσον επιτυχώς συνδέονται οι αποκτηθείσες γνώσεις με πράγματα που μπορεί να κάνει ο εκπαιδευόμενος, με βελτίωση των προσωπικών του ικανοτήτων και με πρακτικές προσομοίωσης των εργασιακών απαιτήσεων. Εάν όλοι οι πάροχοι εκπαίδευσης μετακινηθούν στην λογική μιας μαθητοκεντρικής προσέγγισης που θα εστιάζει με πλουραλισμό στις ανάγκες του μαθητή ως σημερινού εκπαιδευόμενου και αυριανού πολίτη-εργαζόμενου, τότε τα πρώτα αποτελέσματα αλλαγής στάσης απέναντι στην ανάγκη της δια βίου μάθησης σταδιακά και σε ένα μεσοπρόθεσμο ορίζοντα θα εμφανιστούν. Ως τότε η σημερινή πραγματικότητα, όπως την περιγράφεται, είναι όντως αποκαρδιωτική. Με εκτίμηση και σεβασμό στην προσπάθειά σας