Υπουργείο Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Νικόλαος Π.' | 14 Ιουνίου 2010, 23:16

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Θα συμφωνήσω με τον «Δημήτριο» ο οποίος στο μήνυμά του αναφέρει ότι : «Ένας εκπαιδευτικός για να θέλει να επιμορφωθεί θα πρέπει να έχει τα εξής τρία (3) : α) Όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνει β) Επαγγελματική καταξίωση γ) Εξέλιξη στην επαγγελματική του σταδιοδρομία» Αλλά πόσοι από τους εκπαιδευτικούς έχουν την προαπαιτούμενη αγάπη για το αντικείμενό τους ή διαθέτουν τις απαραίτητες για την σωστή λειτουργία τους γνώσεις και δεξιότητες. Όταν επί σειρά ετών κριτήρια διορισμού και τοποθετήσεων είναι η πολυτεκνία ή σοβαρότητα της ασθένειας των εκπαιδευτικών πώς μπορεί κάποιος να εγείρει απαίτηση για εκπαιδευτικούς υψηλής κατάρτισης και επαγγελματικής συνέπειας; Πόσο επαγγελματικά συνεπής μπορεί να είναι κάποιος συνάδελφος που τοποθετήθηκε σε κάποια θέση επειδή είναι καρκινοπαθής; Πόσο επαγγελματικά κατηρτισμένος είναι ένας συνάδελφος που προηγήθηκε σε διορισμό και τοποθέτηση επειδή είναι πολύτεκνος; Και για να απαντήσω στους διάφορους μπουρδολόγους που αναμασούν την καραμέλα της «ρατσιστικής συμπεριφοράς έναντι των αναξιοπαθούντων συναδέλφων, συμπολιτών και συνανθρώπων μας» απαντώ, όχι δεν εννοώ να ξεκινήσουμε πογκρόμ κατά των παραπάνω συναδέλφων. Ούτε και ότι αυτοί ευθύνονται για το χάλι της εκπαίδευσης. Απλά πιστεύω ότι πρέπει να τύχουν τις αρωγής και της φροντίδας της πολιτείας και όχι του εκπαιδευτικού συστήματος. Ας συνταξιοδοτηθούν, ας τύχουν φορολογικών απαλλαγών, ας τοποθετηθούν σε άλλες θέσεις «χαμηλότερης ευθύνης» του δημοσίου με καλύτερες αμοιβές. Γενικά ας τους δοθεί η επιλογή της αξιοπρεπούς διαχείρισης του προβλήματος των ή της οικογενειακής τους κατάστασης. Δεν μπορεί η εκπαίδευση να είναι το αποκούμπι των αναξιοπαθούντων ή των ανθρώπων με μεγάλες οικογενειακές υποχρεώσεις, επειδή το κράτος αρνείται πεισματικά να παίξει τον ρόλο που του έχουν αναθέσει οι πολίτες του. Δεν μπορεί η πολυτεκνία και η ασθένεια να αποτελούν κριτήρια εκπαιδευτικής επάρκειας. Έτσι λοιπόν θέλω να εκφράσω την αφελή απορία, πως μπορεί κάποιος να επιμορφώσει συναδέλφους οι οποίοι τυγχάνουν σωρείας απαλλαγών από την εργασία ή τις υποχρεώσεις τους γενικότερα διότι δεν μπορούν να τις αναλάβουν; Αλλά αρκετά με αυτό το πρόβλημα που η ίδια η πολιτεία δημιούργησε. Κατά τη γνώμη μου η όποια επιμόρφωση είναι αποδοτική όταν έχει σημείο εφαρμογής. Αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα υλικοτεχνική επάρκεια. Δεν έχει νόημα κάποιος να καταρτίζεται στη χρήση σύγχρονων τεχνολογιών, χρήση υπολογιστών ή διαδραστικού πίνακα, σε ένα σχολείο που δεν διαθέτει τίποτα από τα παραπάνω. Ο εκπαιδευτικός αντιλαμβάνεται ότι όλα γίνονται για το θεαθήναι και πολύ σύντομα χάνει το ενδιαφέρον του. Κατά δεύτερον σημαίνει ότι αυτό που μαθαίνει ο εκπαιδευτικός στην επιμόρφωση πρέπει να έχει την δυνατότητα άμεσα να το εφαρμόσει. Έτσι ο εκπαιδευτικός πρέπει να εργάζεται και παράλληλα να επιμορφώνεται. Αυτό μπορεί να συμβεί κάτω από πολύ συγκεκριμένες περιστάσεις. Πρέπει το διδακτικό του ωράριο να μειωθεί στο μισό έτσι ώστε τρείς ημέρες την εβδομάδα να εργάζεται στο σχολείο και τις άλλες δύο να επιμορφώνεται. Να απαλλαγεί άμεσα από εξωδιδακτικές εργασίες και δραστηριότητες ώστε απρόσκοπτα να ακολουθεί το πρόγραμμα επιμόρφωσης αλλά και να προετοιμάζει την εφαρμογή του στην τάξη. Αυτό σημαίνει την άμεση τοποθέτηση μονίμων ή πρόσληψη ωρομισθίων που θα συμπληρώνουν το ωράριο και τις άλλες υποχρεώσεις του επιμορφούμενου, ώστε αυτός να μην αντιμετωπίζει την δυσφορία των συναδέλφων του.